All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 461 - Chapter 470

“แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการแต่งงานขององค์หญิงรอง หม่อมฉันคิดว่าจะต้องถามความคิดเห็นของเสด็จแม่สักหน่อยเพคะ”ช่วงนี้ไทเฮาทําเป็นป่วยอยู่ในตําหนักหรงเล่อมาโดยตลอด ย่อมไม่รู้อยู่แล้ว “กําหนดวันแต่งงานของซิงเสวี่ยแล้วหรือ? เมื่อไหร่ล่ะ?"“ คํานวณโดยสำนักโหรหลวงแล้ว วันที่เก้าของเดือนหน้าเป็นวันดี”“ดี!” ไทเฮาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เด็กๆ ลงเอยกันแล้ว ข้าเองก็วางใจได้แล้ว”พูดจบไทเฮาก็มองเสิ่นหนิงอีก “ฮองเฮามามีอะไรจะถามงั้นหรือ?”“เรื่องอื่นก็ไม่มีอะไร เพียงแต่หม่อมฉันคิดว่า ถึงอย่างไรสนมซูผินก็เป็นมารดาผู้ให้กําเนิดขององค์หญิงรอง วันที่องค์หญิงรองอภิเษกสมรสนั้น จะสามารถปลดสนมซูผินออกจากการกักบริเวณได้หรือไม่เพคะ” เสิ่นหนิงถามหยั่งเชิงที่คิดเช่นนี้ก็เพราะหลายวันก่อน นางแอบไปพบสนมซูผินที่ตําหนักจูหัวสนมซูผินแม้จะถูกฝ่าบาทสั่งให้กักบริเวณอยู่ในตําหนักจูหัว แต่อย่างไรเสียสนมซูผินก็ยังมีองค์หญิงเจ็ดอยู่ข้างกาย จึงไม่อาจปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้ายทารุณเกินไปได้ดังนั้นจึงไม่มีการหักค่าเบี้ยเลี้ยงและเนื่องจากสนมอวิ๋นกุ้ยเหรินที่เคยอาศัยอยู่ในตําหนักข้างของตําหนักจูหัวถูกฮ่องเต้ต้าฉู่สั่ง

จึงหันมายิ้มให้จิ่นอวี้ “ได้ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้”จิ่นอวี้ก็เดินตามจิ่นซินออกไปข้างนอกอย่างรู้กาลเทศะทิ้งพื้นที่ไว้ให้เหมยอิ่งและจู๋อิ่ง“คุณหนู เจิ้งจงกับอวิ๋นจูไม่ยอมพูด บ่าว...” คนที่พูดก่อนคือเหมยอิ่งหลายวันมานี้เหมยอิ่งยุ่งกับเรื่องอื่นมาตลอด สองวันนี้ถึงมีเวลาไปพิจารณาคดีของเจิ้งจงและอวิ๋นจู แต่ไม่คิดว่าสองคนนี้จะซื่อสัตย์เหลือเกิน พูดแต่คําพูดที่ไร้ประโยชน์เท่านั้น ดังนั้นเหมยอิ่งจึงมาครั้งหนึ่งเพื่อถามความคิดเห็นของซ่งชิงเหยียนซ่งชิงเหยียนกลับโบกมือ “ไม่ต้องตกใจ ดูแลพวกเขาสองคนให้ดีก็พอ วันหลังค่อยสอบสวนใหม่ก็ได้แล้ว”เหม่ยหยิ่งพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่หันไปมองจู๋อิ่งเท่านั้น“ข้าน้อยตรวจสอบเรื่องที่องค์ชายรองกับเผยซื่อจื่อถูกลอบสังหารที่ภาคใต้เมื่อหลายวันก่อน พบว่ามือสังหารผู้นั้นมาจากองค์กรนักฆ่าแห่งหนึ่งในแคว้นต้าหลี่”ซ่งชิงเหยียนได้ยินก็ขมวดคิ้ว “มีความสัมพันธ์กับแคว้นต้าหลี่หรือ?”“ใช่ ข้าน้อยตรวจสอบไปตามนั้น องค์กรนั้นเป็นองค์กรนักฆ่าที่มีระเบียบและเข้มงวดในแคว้นต้าหลี่ การค้าที่ทําเกือบทั้งหมดเป็นการค้าขายกับเชื้อพระวงศ์ของแคว้นต้าหลี่ ถ้าเป็นบุคคลภา

และในตําหนักเหยียนเหอ ย่อมมีคนนอนไม่ค่อยหลับเหมือนกันพระสนมหลานเฟยรอฮ่องเต้ต้าฉู่ เห็นเขาไม่มาอยู่นาน จึงสั่งให้คนอุ่นอาหาร แล้วเรียกองค์ชายรองและองค์หญิงสามมารับประทานอาหารด้วยกัน“เดิมเสด็จพ่อของเจ้าตรัสว่าจะมาเสวยอาหารด้วยกัน” พระสนมหลานเฟยคีบอาหารให้เด็กทั้งสองพลางพูดกับพวกเขาไปด้วย “คิดว่าเป็นเพราะงานการเมืองยุ่ง ลืมไปแล้ว”“อาหารเต็มโต๊ะนี้ ถอนออกไปก็น่าเสียดาย ดังนั้นจึงเรียกพวกเจ้าสองคนมากินข้าวเป็นเพื่อนข้า”องค์ชายรองพํานักอยู่ที่ตําหนักเหยียนเหอมาตลอด ชินกับการเป็นเช่นนี้มานานแล้วหนึ่งคือเสด็จแม่ก็ไม่ค่อยได้รับความโปรดปราน สองคือเสด็จแม่ก็ไม่ยอมแก่งแย่งความโปรดปราน ดังนั้นตอนกลางวันเสด็จพ่อรับปากแล้ว ตอนกลางคืนกลับลืมอีก ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว“เช่นนี้กระหม่อมกลับได้รับเกียรติจากเสด็จพ่อแล้ว” องค์ชายรองยกอาหารตรงหน้าขึ้นมากินโดยไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อยองค์หญิงสามมองท่าทางของแม่ลูกคู่นี้ ในใจกลับหัวเราะหยันขึ้นมา ดูท่าทางขี้ขลาดของแม่ลูกคู่นี้สิ เสด็จพ่อไม่แน่ว่าอาจจะถูกนางปีศาจจิ้งจอกตัวไหนดักไว้กลางทางอีกแล้ว แม่ลูกคู่นี้ไม่คิดว่าจะแย่งคนกลับมาได้อย่างไร แต่ยั

องค์รัชทายาทพูดจบก็ตบบ่าขององค์ชายรองอีก เป็นสัญญาณให้เขาวางใจทางนี้ องค์รัชทายาทกำลังยุ่งอยู่แต่องค์ชายสามกลับสบายมากในเมื่อเขาไม่สามารถพบและหารือกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ของหลายกรมอย่างโจ่งแจ้งได้ ก็ได้แต่หาความสุขในตำหนักของตนเองเท่านั้นองค์ชายสามในตอนนี้กําลังถูกนางกํานัลข้างกายปรนนิบัติอยู่ ดื่มจนหน้าแดงหูแดงไปหมดตั้งแต่องค์ชายสามและไป๋เวยเกิดเรื่องนั้นขึ้น ก็ดูเหมือนจะติดเรื่องนั้นแล้วแน่นอนว่านางกํานัลบางคนก็โผเข้ากอด องค์ชายสามก็ไม่ปฏิเสธผู้ที่มา วันนี้คนที่อยู่ข้างกายเขาก็คือคนที่มอบกายให้เขาตั้งนานแล้วองค์ชายสามดื่มจนเมามายจนตาพร่ามัว เห็นนางกํานัลคนนี้เป็นไป๋เวย ฉีกเสื้อของนางออก พลิกตัวขึ้นไปจะทําอะไรบางอย่างเพียงแต่ตอนที่เขายังไม่ได้เริ่มในขั้นตอนต่อไป หยวนฝูกลับบุกเข้ามาอย่างกะทันหัน“องค์ชายโปรดอภัยด้วย กระหม่อมมีเรื่องสําคัญจะกราบทูล”แม้ว่าองค์ชายสามจะไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขาพึ่งพาหยวนฝูและก่วงเฉียนขันทีน้อยสองคนนี้เป็นอย่างมาก จึงระงับความไม่พอใจในใจ โบกมือให้นางกํานัลคนนั้นออกไปก่อนหลังจากนางกํานัลคนนั้นจากไปแล้ว หยวนฝูกลับคุกเข่าลงกับพื้นไม่ยอมลุกขึ้น “หลาย

มองปราดเดียวก็เห็นสนมซูผินที่กําลังนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง ในตําหนักมีกลิ่นสมุนไพรลอยอยู่จางๆ คิดว่าคงเพิ่งใช้ยาไปเมื่อครู่เดิมทีหลังจากที่ได้พบกับเสด็จแม่ในครั้งก่อน นางมั่นใจแล้วว่าเสด็จแม่ไม่ได้รักตนเองและน้องหญิงเลยแต่ช่วงเวลานี้ แม้ว่านางจะพยายามหลีกเลี่ยงสนมซูผิน แต่ก็มักจะเห็นนางพาน้องหญิงไปเล่นที่เรือนบ่อยๆ ดูมีความสุขดีตอนนี้ได้รู้ว่าตอนเสด็จแม่ป่วยแค่อยากเห็นหน้าตัวเองสักครั้ง นางก็อดซาบซึ้งใจไม่ได้“พระมเหสีทรงอนุญาตหรือไม่?” สนมซูผินรู้ว่าลู่ซิงเสวี่ยมาแล้ว จงใจระงับความตื่นเต้นในใจ แสร้งพูดด้วยความผิดหวัง“ช่างเถอะ คิดว่าซิงเสวี่ยเด็กคนนั้นก็คงไม่ได้เจอข้าอีกแล้ว” พูดจบ สนมซูผินก็ถอนหายใจยาวในที่สุดลู่ซิงเสวี่ยก็หลั่งน้ำตาออกมา เดินไปที่หน้าเตียง กุมมือของนางไว้ “เสด็จแม่”สนมซูผินถึงลืมตาขึ้นมาอย่างประหลาดใจ มองไปทางลู่ซิงเสวี่ย “ซิงเสวี่ย เป็นเจ้าจริง ๆ ”ต้องบอกว่าสนมซูผินแสดงได้ไม่เลวจริงๆ น้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลลงตามมาด้วยเหมือนกันสนมซูผินพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มี จับมือของลู่ซิงเสวี่ยไว้ “ซิงเสวี่ย เรื่องก่อนหน้านี้เป็นความผิดของแม่ แม่ไม่ควรใช้เจ้าและน้อ