Semua Bab เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Bab 441 - Bab 450

ซ่งชิงเหยียนและลู่ซิงหว่านฟังเข้าใจแล้วซ่งจั๋วยังคงเป็นซ่งจั๋วที่ชอบฉยงหัวอย่างสุดจิตสุดใจ แต่กัวเยว่เสาชอบซ่งจั๋วจริงๆ และวิ่งไปที่จวนติ้งกั๋วโหวครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยเหตุนี้แต่ซ่งจั๋วได้รับบาดเจ็บทางใจและต้องไป"รักษา" ในค่ายทหารชายแดนท่านยายและท่านลุงสะใภ้ใหญ่กังวลว่าผู้หญิงที่ดีอย่างกัวเยว่เสาจะถูกคนอื่นแย่งไป ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าวังเพื่อขอความช่วยเหลือจากซ่งชิงเหยียนทันใดนั้นซ่งชิงเหยียนก็เริ่มนึกถึงกัวเยว่เสาที่นางเห็นในงานเลี้ยงในวันนั้น แต่นางไม่เห็นโอกาสที่จะได้พบกับซ่งจั๋วเลย“อา~” ซ่งชิงเหยียนพูดคนทั้งห้องมองมาที่นางพร้อมกัน“ข้ากลับจําได้ว่าวันนั้นฉยงหัวเคยพูดกับข้า”เมื่อได้ยินชื่อของฉยงหัว ดวงตาของนางเว่ยก็เปล่งประกาย และมองไปที่ซ่งชิงเหยียนอย่างรีบร้อนในใจยังคิดว่าหากแม่นางฉยงหัวเปลี่ยนใจกะทันหัน นั่นย่อมดีที่สุดแล้ว“คุณหนูกัวเป็นคนดีจริงๆ วันนั้นฉยงหัวกับหลินอินทะเลาะกัน คุณหนูกัวยังออกหน้ามาคืนดีด้วยเลย”จู่ๆ ลู่ซิงหว่านก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา รู้สึกว่าป้าสะใภ้ใหญ่ของตนคนนี้คงจะหนีไปไกลอีกแล้วเป็นไปตามคาด"พระสนมได้ยินเรื่องเกี่ยวกับคุณหนูหลินหรื

ครั้งนี้อย่าว่าแต่กัวผิงเลย แม้แต่ฮูหยินกัวก็ตกตะลึงแล้วนางรู้ว่าซ่งจั๋วเป็นเด็กดีและรู้ว่าเขาเป็นสามีที่ควรค่าแก่การฝากฝัง แต่เยว่เสาปีนี้อายุสิบสี่ปีแล้ว ถ้ารออีกสองปี เกรงว่าจะล่าช้าแล้วในขณะที่ฮูหยินกัวกําลังจะเอ่ยปากพูดเกลี้ยกล่อม กัวผิงกลับทําถ้วยชาตรงหน้าแตกกระจุยลงพื้นแม่และบุตรสาวทั้งสองต่างก็ตกใจกัวผิงสุภาพอ่อนโยนกับบุตรสาวคนนี้มาโดยตลอด ไม่เคยโกรธเลยสักครั้งแต่ก็เป็นเพราะกัวเยว่เสาเดินไปข้างหน้าภายใต้การจัดการของเขาตอนนี้เขากล้าที่จะเป็นเจ้านายของตัวเองแล้ว“เจ้าไม่ละอายใจตัวเอง แต่ข้ายังละอายใจตัวเองอยู่” กัวผิงกล่าวอย่างดุร้ายหลังจากโยนถ้วยน้ำชา“ข้าบอกแล้วว่าอย่าไปมาหาสู่กับจวนติ้งกั๋วโหว อย่าไปมาหาสู่กับจวนติ้งกั๋วโหว เจ้ากับกัวอวี๋กลับไม่ยอมฟัง ตอนนี้ดีแล้ว ให้คนทั้งเมืองหลวงหัวเราะเยาะตระกูลกัวของเรา” หัวเราะเยาะบุตรสาวตระกูลกัวของเราที่กลับตาลปัตรเจ้านายกัวอ้าปากพะงาบๆ แต่สุดท้ายก็เถียงไม่ออกมองไปที่กัวเยว่เสาที่อยู่ข้างหน้าเขาอีกครั้งและอยากจะพูดโน้มน้าวเขาสักสองสามคํา:"เยว่เสาเฉา..."กัวเยว่เสาโขกหัวลงไปอีกครั้ง "ขอให้เจ้าเสด็จพ่อและเจ้าแม่ช่วยมอบน

บางครั้งเสิ่นหนิงถึงขั้นคิดว่า ตัวเองเลือกผิดทางจริงๆ หรือเปล่าแทนที่จะเป็นฮองเฮาเช่นนี้ ไม่สู้เป็นสนมที่โปรดปรานอย่างซ่งชิงเหยียนจะดีกว่าหรือว่าเขาต้องรอถึงร้อยปีหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่แล้วถึงจะได้รับอํานาจเด็ดขาด?ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะหงุดหงิดกับสิ่งเหล่านี้ ตอนนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่กําลัง"แขวน" มีดไว้บนหัวของเขาเพื่อความปลอดภัย เมื่อก่อนเวลาส่วนใหญ่ เรื่องวางยาพิษ นางให้สนมอวิ๋นผิงจัดการเรื่องนี้ตอนนี้สนมอวิ๋นผิงไม่อยู่แล้ว คิดดูแล้วถ้าตรวจสอบเรื่องนี้ได้ก็คงไม่เป็นไรคิดถึงตรงนี้ ในใจของเสิ่นหนิงก็สบายใจขึ้นหลายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่เห็นสภาพของนางเช่นนี้ ในใจก็อดรู้สึกเบื่อหน่ายไม่ได้ ฮองเฮาผู้สง่าผ่าเผย เอะอะก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นเช่นนี้ ช่างเสียมารยาทเสียจริงเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่พูดอะไร เสิ่นหนิงก็แก้ต่างให้ตัวเองต่อ “หม่อมฉันสงสารฝ่าบาท จึงไปตรวจรักษาพระองค์ทุกวัน ทําไม...”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นหนิงเหมือนเสียใจมาก แม้แต่พูดก็พูดไม่ออกแล้วฮ่องเต้ต้าฉู่รู้เรื่องนี้ก็ไม่มีประโยชน์แน่นอน แม้แต่องครักษ์เงามังกรก็สืบได้แค่สนมอวิ๋นผิงเท่านั้น คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเสิ่นหนิงมากนักเร

“เฮ้อ” หลินเหอเฉิงกลับถอนหายใจ “น้องเขยก็รู้ เรื่องบุตรสาวคนเล็กของข้า ภรรยาของข้าไปฟ้องใต้เท้าศาลาว่าการ แต่บังเอิญเหลือเกิน ได้พบกับองค์ชายสาม ตอนนี้องค์ชายสามตั้งใจแน่วแน่ที่จะจัดการเรื่องนี้”เมื่อพูดถึงองค์ชายสาม เหอหย่งรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวะอีกหลายครั้งเรื่องที่อวิ๋นเหย่าทํา จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ จะว่าเล็กก็ไม่เล็ก แต่ถ้าองค์ชายสามคิดจะฉวยโอกาสดึงตัวเองลงมา นั่นเป็นเรื่องง่ายเกินไปหลังจากฟังคําพูดของหลินเหอเฉิงแล้ว เหอหย่งก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่นิ่งเงียบขณะที่หลินเหอเฉิงกําลังจะเอ่ยปากอีกครั้ง เหอหย่งกลับลุกพรวดขึ้น ประสานมือคํานับหลินเหอเฉิงอย่างนอบน้อม “พี่หลิน”ครั้งนี้ทําให้หลินเหอเฉิงกลัวมาก รีบเข้าไปประคองเขาขึ้นมาแม้ว่าตนเองจะไม่ได้เลื่อนตําแหน่งมาหลายปีแล้ว แต่สามารถดํารงตําแหน่งรองเสนาบดีกรมขุนนางได้อย่างมั่นคง ก็อาศัยแรงสนับสนุนจากน้องเขยของราชเลขากรมแรงงานอย่างตนเองนอกจากนี้ หลายปีมานี้ เขาได้รับผลประโยชน์มากมายจากกรมแรงงานตัวเองจะกล้ารับความเคารพจากเขาได้อย่างไรเหอหย่งกลับยังคงรักษาท่าทางเดิมไว้ “พี่หลิน บอกตามตรง เรื่องที่อินเอ๋อร์ถูกฆ่าตา

และในที่สุดนางโจวที่รออยู่นอกหน้าต่างก็ใจสลายเขากลับไปที่ลานบ้านของเขาเหมือนซากศพเดินได้ไม่นานหลังจากนั้น หลินเหอเฉิงก็มาถึงแล้ว“พรุ่งนี้เจ้าไปที่ใต้เท้าศาลาว่าการ ถอนคดีของอินเอ๋อร์ บอกเพียงว่าไม่อยากให้เรื่องนี้บานปลายอีก ยอมรามือตรงนี้” หลินเหอเฉิงไม่ได้มาที่เรือนตระกูลโจวเป็นเวลานาน ในใจก็รู้สึกผิดต่อหลินอิน เวลาพูดก็อ้ำๆ อึ้งๆ ไม่กล้ามองนางโจวโดยตรงนางโจวกลับแสร้งทําเป็นไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เอ่ยเสียงเรียบว่า “เพราะเหตุใด?”หลินเหอเฉิงกลับคิดว่านางเหนื่อยแล้ว ไม่ได้เก็บท่าทางแปลกๆ ของนางมาใส่ใจ “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของลูกๆ ในบ้าน แค่เพิ่มอินเอ๋อร์คนเดียวก็พอแล้ว หรือว่าเจ้าจะทําลายชื่อเสียงของลูกๆ ในบ้านหรือ”คําพูดนี้ทําให้นางโจวถึงกับอึ้งไปหลายวันมานี้ หัวใจของนางแขวนอยู่บนตัวอินเอ๋อร์ตลอดเวลา จนลืมลูกๆ คนอื่นๆ ในบ้านไปหมดแล้วหลินเหอเห็นว่านางโจวดูเหมือนจะคลายตัว จึงรีบพูดต่อ “เจ้าเป็นคนที่สุภาพที่สุดเสมอ”ในที่สุดนางโจวก็พยักหน้าเห็นด้วยแต่ในใจเขาเกลียดตระกูลเหอมาก เกลียดเหออวิ๋นเหย่ามากเนื่องจากหลินเหอเฉิงกลัวอํานาจของฮ่องเต้ เขาจึงฟ