บทที่ 0442

นางเว่ยเงยหน้าขึ้นมองนางเซียวด้วยความเสียดาย แล้วหันไปมองซ่งชิงเหยียน ในที่สุดก็พยักหน้า

“ไม่มีวาสนากับคุณหนูตระกูลกัวคนนั้น ก็ช่างมันเถอะ” ทําไมเสี่ยวซื่อถึงไม่รู้ความเสียใจของนางเว่ย แต่นิสัยของหลานชายตัวเอง ทั้งบ้านต่างก็รู้ดี

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ กลับบ้านไปถามพ่อเขา หากพ่อเขาเห็นด้วย จัดการเรื่องในเมืองหลวงให้เรียบร้อย ก็ออกเดินทางพร้อมกับพ่อเขาเถอะ”

ในที่สุดนางเซียวก็ตัดสินใจแทนลูกสะใภ้ของนาง

“พี่ใหญ่จะออกจากเมืองหลวงแล้วหรือ?” ซ่งชิงเหยียนได้ยินนางเซียวพูดเช่นนี้ก็รีบเงยหน้าขึ้นถาม

กลับกําลังมองจิ่นซินเดินมาตรงหน้าตนอย่างระมัดระวัง ส่งสัญญาณให้ซ่งชิงเหยียนว่า “พระมเหสีเพคะ องค์หญิงหลับไปแล้วเพคะ”

ซ่งชิงเหยียนยืนขึ้นและมองดู นางนอนหลับอยู่บนไหล่ของจิ่นซินจริงๆ

จึงโบกมือเป็นสัญญาณให้จิ่นซินและจิ่นอวี้พานางออกไป

รอจนลู่ซิงกลับถึงห้องด้านในแล้ว นางเซียวจึงเอ่ยปากพูดต่อ “เดิมทีพ่อของเจ้าก็กลับเมืองหลวงเพื่องานพระราชสมภพของไทเฮา ตอนนี้งานพระราชสมภพของไทเฮาสิ้นสุดลงแล้ว ได้ยินว่าทางแคว้นเยว่เฟิงวุ่นวายอีก ควรกลับได้แล้ว”

“ให้ซ่งจั๋วไปช่วยเสด็จพ่อเขาก็ดี”

นางเว่ยออกจากวังด้วยควา