LOGINShare
บทที่ 0449
Related chapters
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0450
ในขณะเดียวกัน คนที่อยากให้ตระกูลเหอล้มลง นอกจากตระกูลโจวแล้ว ยังมีเหออวี่เหยาด้วยหลังจากนางได้ยินเรื่องการเสียชีวิตของมารดาตนเองจากฮูหยินกว่างฉินโหวแล้ว ก็พิจารณาเรื่องนี้อยู่ในจวนมาโดยตลอดไม่สามารถดูแลอารมณ์ของเหออวิ๋นเหยาได้อีกต่อไปยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คนของจวนหม่านเหอ นางมองแค่ครั้งเดียวก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้วมันยากจริงๆ ที่จะแสร้งทําเป็นมีเมตตาและปรองดองกับพวกเขาแม้แต่นางก็ยังโทษหญิงชราเหอนางไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด เรื่องเหล่านี้ แม่เฒ่าเหอไม่รู้โดยสิ้นเชิง เงียบไม่พูดไม่จาตลอด ก็เพื่อรักษาเกียรติและความร่ำรวยของตระกูลเหอเท่านั้นและการดูแลตนเอง ก็เพื่อไถ่โทษเท่านั้นคนดีอย่างแม่ของตัวเอง ทําไมถึงถูกฝังอยู่ในลานบ้านสกปรกของบ้านเหอแบบนี้เพียงแต่ว่าหลายปีผ่านไปแล้ว นอกจากคู่กรณีแล้ว เกรงว่าคงไม่มีใครสามารถออกมาพิสูจน์เรื่องในปีนั้นได้ตนจะไม่ลากฮูหยินกว่างฉินโหวเข้ามาเกี่ยวด้วยเด็ดขาดคิดถึงตรงนี้ เหออวี่เหยาก็เกิดความคิดขึ้นมา นึกถึงคําที่ฮูหยินโหวกล่าวในวันนั้น ท่านตาของตนไม่เคยส่งฎีกาถึงหน้าพระที่นั่งเหออวี่เหยาลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน ทําให้สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ตกใ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0451
เมื่อซ่งชิงเหยียนพูดคํานี้ออกมา ไหล่ของนางสั่นเทิ้มอย่างอดไม่ได้ แม้ว่านางจะได้รู้ความจริงคร่าวๆ จากหวานหว่านและเหมยอิ่ง แต่ต่อหน้าเหออวี่เหยา นางทําได้เพียงแสร้งทําเป็นไม่รู้[แม่เล่นละครได้ดีจริงๆ รู้ความจริงของเรื่องนี้แล้วแท้ๆ แต่ยังแกล้งทําเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ที่นี่][วันหน้าถ้ายังมีคนในวังมาร้องงิ้ว ให้ท่านแม่เล่นเป็นตัวประกอบไปแสดงด้วยถึงจะดี][ไม่ได้ จะว่าไปควีนแสดงเก่งกว่า ให้นางไปแสดงเถอะ]สมองของลู่ซิงหว่านเริ่มคิดเพ้อเจ้ออีกครั้ง แต่ทันใดนั้นก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของเผยฉู่เยี่ยน “พระสนม”ซ่งชิงเหยียนเงยหน้าขึ้นและเห็นเผยฉู่เยี่ยนวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนเขาไม่เห็นแม้แต่เหออวี่เหยาที่อยู่ข้างๆ เพียงแค่ถามอย่างรีบร้อนว่า"พระสนมมาหาข้าเพราะเรื่องอะไร"เมื่อเผยฉู่เยี่ยนเข้าไปในตําหนักชิงอวิ๋น เดิมทีเขาบอกว่าจะให้เผยฉู่เยี่ยนไปคุ้มกันลู่ซิงหว่านแต่ตั้งแต่เผยฉู่เยี่ยนมาถึง ลู่ซิงหว่านก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย ทําให้เผยฉู่เยี่ยนรู้สึกอึดอัดมากเมื่ออยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นแม้ว่าภายหลังจะได้รับคําสั่งจากพระสนมหวงกุ้ยเฟย ให้เขาอยู่เคียงข้างองค์รัชทายาทและปกป้องเขาให้มากขึ้น
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0452
“ญาติผู้น้อง ข้าอยากกลับจวนอันกั๋วกงสักครั้ง” เหออวี่เหยาเงียบไปครู่หนึ่งและในที่สุดก็เปิดปากพูดเผยฉู่เยี่ยนไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่รอเหออวี่เหยาพูดต่อแต่การที่เผยฉู่เยี่ยนไม่ปริปากพูด ทําให้เหออวี่เหยาคิดว่าเผยฉู่เยี่ยนรู้สึกลําบากใจเล็กน้อยหลังจากป้ากับลุงเสียชีวิตไปแล้วเผยฉู่เยี่ยนก็ถูกพระพันปีพาเข้าไปในวัง จวนอันกั๋วกงอันที่ใหญ่โตเพียงไม่กี่วันก็ว่างแล้วแต่พ่อบ้านชราก็พาคนรับใช้บางคนไปอาศัยอยู่ที่นั่นและรับผิดชอบงานต่างๆ ในจวนหลังจากเผยฉู่เยี่ยนโตขึ้นแล้ว เขาก็ต้องกลับไปพักที่บ้านพอเผยฉู่เยี่ยนเห็นเหออวี่เหยาก็เงียบลงเมื่อเห็นนางเป็นแบบนี้เผยฉู่เยี่ยนก็ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง เขาพูดว่า “พี่หญิงแค่พูด ข้าจะฟัง”เห้ออวี่เหยาเพิ่งจะอ้าปากพูด กลับเห็นองค์หญิงสามพาสาวใช้เดินมาทางนี้ จึงหุบปากทันทีเผยฉู่เยี่ยนมองตามสายตาของเหอยวี่เหยาไป สองพี่น้องทําความเคารพองค์หญิงสามพร้อมกัน “คารวะองค์หญิงสาม”เดิมทีองค์หญิงสามเห็นคนของจวนตระกูลเหอ จึงรู้สึกสํานึกผิดเล็กน้อยแต่ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าสองพี่น้องตระกูลเหอดูเหมือนจะเข้ากันไม่ได้ คิดว่าตัวเองม
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0453
ซ่งชิงเหยียนไม่คิดว่าเผยฉู่เยี่ยนจะกลับมาเร็วขนาดนี้ เมื่อเห็นเขาเข้ามาอย่างรีบร้อนอีกครั้ง นางก็ถามอีกครั้งว่า “ทําไมเร็วจัง?”“พระสนม”เผยฉู่เยี่ยนยังคงทําความเคารพอย่างนอบน้อม “พี่หญิงบอกว่าอยากให้ข้ากลับจวนอันกั๋วกงเป็นเพื่อนนาง”เผยฉู่เยี่ยนเชื่อใจซ่งชิงเหยียนอย่างเต็มที่ ดังนั้นจึงไม่ปิดบังนาง “เพียงแต่พี่หญิงบอกว่าตอนนี้ยังไม่สะดวกที่จะบอกว่าเป็นเพราะเรื่องอะไร ต้องกลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”มือเล็กๆ ของลู่ซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะกระเด้งขึ้นมา เดินโซเซไปข้างๆ ซ่งชิงเหยียนและกอดขาของนางไว้[ท่านแม่ ท่านแม่ นี่ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เลย!][แต่เรื่องนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนในสมุดบันทึก ท่านแม่ลองถามดูได้ไหม?][หวานหว่าน อยากรู้จัง]ซ่งชิงเหยียนแอบบ่นในใจว่า ตอนนี้เจ้าไม่พูดเรื่องที่แม่เจ้าซุบซิบนินทาแล้ว เมื่อก่อนเจ้าสามารถดึงข้ามาพูดตลอดได้แน่นอนว่านางจะไม่ถามเรื่องซุบซิบนินทาแบบนี้ เพียงแค่ยิ้มแล้วมองไปที่เผยฉู่เยี่ยนที่อยู่ข้างหน้านาง “เจ้าแค่ไปก็พอ ถ้าสายแล้ว ก็พักที่จวนอันกั๋วกงสักคืนก็ได้”แล้วเสริมว่า"เจ้าทําเองได้ไหม? “จะให้จิ่นซินไปเป็นเพื่อนไหม?”ในใจของจิ่นซินดีใจจนล
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0454
เมื่อเห็นซื่อจื่อน้อยกับคุณหนูกลับมา พ่อบ้านก็รีบออกมาต้อนรับ “ซื่อจื่อกับคุณหนูกลับมาแล้ว”เผยซื่อจื่อมองพ่อบ้านหลินที่ไม่ได้เจอกันนานตรงหน้า ในใจก็รู้สึกปลงอนิจจังอยู่บ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา เพียงแค่พูดว่า “ลําบากพ่อบ้านหลินดูแลจวนอันกั๋งกงที่ใหญ่โตเพียงลําพังแล้ว”“ซื่อจื่อชมเกินไปแล้ว” พ่อบ้านหลินได้ยินเผยซื่อจื่อพูดเช่นนี้ ในใจย่อมรู้สึกซาบซึ้งใจ ไม่ว่าอย่างไร ซื่อจื่อก็ยังยอมรับตนเองอยู่“เรื่องวุ่นวายในบ้านล้วนมีคนทํา บ่าวกลับเอ้อระเหยลอยชาย”พูดไปก็ถ่อมตัวแล้ว ลานกว้างใหญ่นี้มีลานบ้านมากมายแค่ลาดตระเวนทุกวันก็ต้องใช้เวลาพอสมควรเผยฉู่เยี่ยนย่อมไม่ปฏิเสธความพยายามของพ่อบ้านหลินแน่นอน เขาจับมือเขา ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบแต่เขายื่นมือออกมา ทําให้พ่อบ้านหลินรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยราวกับว่าซื่อจื่อน้อยที่ถูกตนเองจูงมือออกไปเมื่อตอนเด็กนั้นยังอยู่ต่อหน้าเขา ตอนนี้กลับเหมือนต้นไม้หยกงามที่กําลังเผชิญกับลมเช่นนี้แล้วเผยฉู่เยี่ยนไม่ได้สังเกตเห็น แต่เหออวี่เหยามองเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของพ่อบ้านหลินจึงยิ้มปลอบใจว่า “พ่อบ้านหลินก็ไม่ต้องเสียใจ อีกส
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0455
เผยฉู่เยี่ยนมองไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็หันไปมองเหออวี่เหยา “พี่หญิง เข้ามาสิ!”“เพราะข้าก็ไม่รู้ว่าของสิ่งนี้อยู่หรือไม่ และก็ไม่รู้ว่าท่านปู่จะวางของไว้ที่ไหน ดังนั้นจึงต้องใช้ความคิดสักหน่อยแล้ว”แต่เขาก็รู้ว่าเรื่องนี้เป็นความลับมากและไม่สามารถให้คนรับใช้เข้ามาแทรกแซงได้ มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่สามารถค้นหาได้ทีละเล็กทีละน้อยเหอยวี่เหยาพยักหน้าและไม่พูดอะไรมากอีก ก้าวไปข้างหน้าและเริ่มค้นหาในห้องตำราทั้งสองพลาดแม้กระทั่งเวลาอาหารเย็นพ่อบ้านหลินชะโงกหัวอยู่ข้างนอกหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ถอนหายใจแล้วหันหลังเดินจากไปคิดว่าซื่อจื่อน้อยกับคุณหนูคงกําลังหาของสําคัญอยู่เพราะในห้องตำราของเหล่าอันกั๋วโหวได้เก็บสะสมนิทานไว้มากเกินไป จนกระทั่งทั้งสองคนหาจนเจอฟ้ามืดแล้ว แต่ก็ยังไม่มีผลลัพธ์เหออวี่เหยาถอนหายใจเผยฉู่เยี่ยนเงยหน้าขึ้นและสบตากับเหออวี่เหยาพวกเขาทั้งหมดเห็นความเพียรจากสายตาของกันและกันเผยฉู่เยี่ยนหันไปจุดขี้ผึ้งในห้องตำราและค้นหาต่อไปในที่สุดเมื่อผ่านเวลาจอหงวน เหออวี่เหยาก็พบฎีกาที่ปิดผนึกไว้นานแล้วจากจดหมายปึกหนึ่ง นางเปิดฎีกาด้วยใจตุ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0456
แต่ไม่ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใคร เขาก็ต้องเข้าใจที่อยู่ของเหอหย่งให้ชัดเจนก่อนองครักษ์ลับที่ถูกเรียกว่าหลินจี้้บินจากไป เหออวี่เหยาพลันนึกอะไรบางอย่างออก “ใช่แล้ว ญาติผู้น้อง ยังมีอีกเรื่อง”“คิดดูแล้ว เรื่องนี้สามารถใช้เป็นความก้าวหน้าได้”“บุตรสาวของรองเสนาบดีกรมขุนนางตระกูลหลินถูกคนชั่วลักพาตัวไปและสังหารไปเมื่อหลายวันก่อน ผู้บงการเรื่องนี้น่าจะเป็นเหออวิ๋นเหยา” คําพูดของเหอยวี่เหยาหนักแน่นมั่นคงแม้ว่านางจะไม่มีหลักฐาน แต่การกระทําของเหออวิ๋นเหยาในวันนั้นก็ได้อธิบายทุกอย่างแล้วเมื่อคิดถึงตรงนี้เหออวี่เหยาก็ส่ายหัว “แต่ในมือข้าไม่มีหลักฐานอะไรเลย”พอเผยฉู่เยี่ยนได้ยินคําพูดของเหอยวี่เหยา เขาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจอะไร เพียงแค่หันตัวกลับไปนั่งบนเก้าอี้ที่เจ้าปู่เคยนั่งมาก่อน แล้วเริ่มจัดระเบียบเรื่องเหล่านี้อย่างละเอียดเหออวี่เหยามองญาติผู้น้องที่มีสีหน้าเคร่งขรึมตรงหน้า ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเขาเหมือนพ่อของเขามาก อันกั๋วกงแม้อายุยังน้อย แต่ความดุดันกลับทําให้คนถอยหลังได้สามก้าวเผยฉู่เยี่ยนเริ่มคิดพิจารณาอย่างรอบคอบ คดีคุณหนูหลินนี้ ใต้เท้าศาลาว่าการได้ยื่นฟ้องแล้ว องค์ชาย
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0457
คิดถึงตรงนี้ เหออวี่เหยารีบเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ตบหน้าแม่นมคนนั้นดัง “เพียะ”“เปิดตาสุนัขของเจ้าให้ดีๆ ดูสิ ข้านั่งรถม้าของใครกลับมา” จากนั้นก็เดินเชิดหน้าเข้าไปแม่นมคนนั้นถูกเหอยวี่เหยาตีจนงงงัน ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่พอรู้ตัวก็รีบวิ่งเหยาะๆ ไปดูรถม้าที่คุณหนูใหญ่นั่งอยู่นอกจวนคาดไม่ถึงว่าจะเป็นรถม้าของจวนอันกั๋วกงแม่นมคนนั้นวิ่งกลับไปอย่างรีบร้อน ไม่สนใจว่าเมื่อกี้จะถูกเหออวี่เหยาตบหน้าในหัวคิดแต่ว่า คุณหนูใหญ่กับจวนอันกั๋วกงยังไปมาหาสู่กัน คุณหนูใหญ่จะรู้เรื่องในอดีตหรือไม่ คุณหนูใหญ่นาง...เมื่อแม่นมวิ่งกลับไปที่เรือนของนางหลิน กลับเห็นฮูหยินของตนเหน็ดเหนื่อยจากการดูแลคุณหนูรองมาหลายวัน ตอนนี้จึงหลับไปแล้วจึงไม่อยากรบกวนอีกแต่คืนนี้เผยฉู่เยี่ยนบอกว่าพักค้างคืนที่อันกั๋วกง แต่เขาไม่ได้นอนทั้งคืนไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ เขาก็เริ่มนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เคยประสบมาในจวนอันกั๋วกงบ่อยๆคิดดูแล้ว สาเหตุการตายของอาหญิงเล็กคงกระตุ้นเขาขึ้นมาอย่างกะทันหันเขาจําได้ว่าตอนวันตรุษจีน ท่านตาและท่านยายให้อั่งเปาตัวเองในห้องโถงหลักอย่างมีความสุขเขายังจําได้ว่า เวลาพักผ่อนที่หาย
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
