All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 431 - Chapter 440

เห็นได้ชัดว่าตนเองเป็นนางกํานัลที่ดูแลตําหนักจิ่นซิ่วแห่งนี้ แต่หลังจากเยว่หรานมาถึง คิดไม่ถึงว่าจะมาแทนที่ตนแล้วแต่เพียงแค่เยว่หราน ก็ช่างมันเถอะไป๋หลิงผู้นี้เห็นได้ชัดว่าอาศัยความสัมพันธ์ของตนเองเข้าไปรับใช้ในตําหนักจิ่นซิ่ว แต่กลับได้รับความโปรดปรานจากพระมเหสี ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นนางกํานัลขั้นหนึ่งแล้ว ถึงขนาดได้รับความโปรดปรานจากพระมเหสีมากกว่าตนเองเสียอีกเสิ่นหนิงจัดการทุกอย่างเรียบร้อย สั่งให้พวกนางถอยออกไป ส่วนตัวเองก็พักผ่อนอย่างสบายใจไป๋หลิงกลับแอบเข้าไปใกล้อวิ๋นหลาน ดึงแขนเสื้อนางเบาๆ “พี่หญิงอวิ๋นหลาน”อวิ๋นหลานหันไปมองไป๋หลิง แต่ดวงตาของนางกลับไม่มีความปิติยินดีเหมือนก่อนหน้านี้“พี่หญิงอวิ๋นหลานวางใจเถิด ไม่ว่าพระมเหสีจะเป็นเช่นไร ข้าก็จะไม่ข้ามหน้าข้ามตาพี่หญิงเด็ดขาด” ไป๋หลิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมากลับเป็นอวิ๋นหลานที่แปลกใจเล็กน้อย รีบอธิบายเพื่อปกปิดความอึดอัดใจของตัวเอง “ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...”ไป๋หลิงกลับยิ้ม “ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่หญิงหวังดีกับข้า มิฉะนั้นพี่หญิงคงไม่พาข้าเข้าตำหนักจิ่นซิ่ว”“ตอนนี้ข้ามีชีวิตที่สบายกว่าตอนอยู่ในตำหนักฉางชิวมาก”“ใน

ทันใดนั้นมีเรื่องหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของซ่งชิงเหยียน นางพูดกับฉยงหัวไม่กี่คํา แล้วกําชับให้นางกลับไปพักผ่อนก่อนลู่ซิงหว่านง่วงนอนแล้ว แต่ซ่งชิงเหยียนกลับรู้สึกผิดในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าตัวเองหลอกใช้เด็กคนหนึ่ง ไม่ควรเลยจริงๆแต่ตอนนี้นางมีเรื่องสําคัญต้องหยั่งเชิงลู่ซิงหว่าน หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ อยากฟังลู่ซิงหว่านพูดว่าอย่างไรแต่นางค่อนข้างกลัวฉยงหัวหลังจากการหยั่งเชิงกับลู่ซิงหว่านหลายครั้งก่อนหน้านี้ ลู่ซิงหว่านก็ยืนยันในใจแล้วว่าฉยงหัวคนนี้คือพี่หญิงฉยงหัวที่อยู่ในโลกบําเพ็ญเซียนของนางดูจากท่าทางของฉยงหัวแล้ว คงเป็นเพราะสูญเสียพลังวิญญาณจึงตกต่ำลงเช่นนี้ซ่งชิงเหยียนก็กลัวเช่นกัน ถ้าฉยงหัวก็ฟื้นคืนพลังได้บ้างแล้ว ได้ยินเสียงในใจของหวานหว่าน จะไม่รู้สึกว่านางเป็นสัตว์ประหลาดหรอกหรือนางกลับลืมไปโดยสิ้นเชิงว่า สิ่งที่ลู่ซิงหว่านต้องการก็คือได้รื้อฟื้นกับพี่หญิงฉยงหัวของนางไม่ใช่หรือไงกัน?หลังจากส่งฉยงหัวไปแล้ว จิ่นซินก็กลับมารับใช้พระสนมและเข้านอนซ่งชิงเหยียนอุ้มลู่ซิงหว่านยืนอยู่หน้าเตียง ตั้งใจพึมพํากับจิ่นซินและจิ่นอวี้ว่า “พรุ่งนี้ต้องไปที่ตําหนักซิงหยาง”“พรุ่งนี้บ่า

ซ่งชิงเหยียนก็ยิ้มพลางพูดว่า “พระสนมเหวินเฟยของเจ้าจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ”“พ่ะย่ะค่ะ เช้าวันนี้พระสนมเหวินเฟยพระสนมได้เตรียมของขวัญเป็นพิเศษ ให้จิ่นรุ่ยนํามาให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” พูดถึงตรงนี้ องค์รัชทายาทกลับเกาศีรษะอย่างเขินอาย “เดิมทีกระหม่อมไม่อยากรับ แต่พระสนมเหวินเตรียมแท่นฝนหมึกที่มีเฉพาะในแคว้นต้าหลี่เท่านั้น กระหม่อมไม่อาจหักห้ามใจได้จริงๆ...”เมื่อเห็นท่าทางของเด็กน้อยที่หายากขององค์รัชทายาท ลู่ซิงหว่านก็ยิ้มตามซ่งชิงเหยียน[แต่หายากนะที่จะได้เห็นนิสัยของเด็กน้อยอย่างพี่ชายรัชทายาท][แต่ไหนแต่ไรมาพี่ชายรัชทายาทมักจะแสดงออกว่าไม่มีความปรารถนาใดๆ เป็นคนมั่นคงมาก][แต่ข้ากลับเห็นว่า พี่ชายขององค์รัชทายาทในตอนนี้ มีความชอบของตัวเอง และมีความรังเกียจของตัวเอง นี่ถึงจะเป็นคนที่มีชีวิตจริงๆ!]ซ่งชิงเหยียนได้ยินความในใจของลู่ซิงหว่าน ก็อดสงสารองค์รัชทายาทไม่ได้ “หายากนะที่จะได้เห็นเจ้ามีอะไรที่ชอบ”“ในเมื่อชอบก็อยู่ต่อเถอะ ไม่ว่าเจ้าค่าจะเป็นเช่นไร ล้วนเป็นน้ำใจของเจ้าพระสนมเหวิน”ซ่งชิงเหยียนไม่คุ้นเคยกับแท่นฝนหมึกและพู่กันมากนัก แต่แท่นฝนหมึกที่สืบทอดกันมาแต่ไหนแต่ไรมา รัชท

คิดแล้วคงเพราะเรื่องที่องค์ชายสี่เข้าศึกษาในห้องทรงอักษรครั้งนี้ซ่งชิงเหยียนเดาไม่ถูกทั้งหมดเมื่อเห็นซ่งชิงเหยียนมา พระสนมเหวินเฟยก็รีบเข้าไปจับมือซ่งชิงเหยียน ปากก็พูดว่า “น้องหญิงได้ยินหรือยัง?” จิ่นรุ่ยเข้าไปเรียนนิทานในห้องทรงอักษรแล้วซ่งชิงเหยียนยิ้ม “ข้ารู้ จิ่นรุ่ยเป็นเด็กที่ขยันขันแข็งจริงๆ เพียงไม่กี่วันก็ได้รับความชื่นชมจากฝ่าบาทแล้ว”พระสนมเหวินเฟยพยายามทําให้จิตใจของตนมั่นคง ยิ้มต่อไปพลางพูดว่า “ต้องขอบคุณน้องหญิงและองค์รัชทายาทที่ช่วยเหลือ”“จิ่นรุ่ยอยู่ในวังหลังแห่งนี้ ไม่ได้มีความคิดอื่นใด เพียงแค่ชอบอ่านนิทานเท่านั้น เมื่อได้รับโอกาสเช่นนี้ เขาอยู่ในวังก็มีความสุขมากแล้ว”พูดถึงตรงนี้ พระสนมเหวินเฟยรู้สึกว่าลมหายใจที่อุดอยู่ในอกนั้นดูเหมือนจะออกไปบ้างแล้ว[มังกรให้กําเนิดลูกเก้าคนแตกต่างกันจริงๆ!] นึกไม่ถึงว่าองค์ชายสี่จะเป็นคนที่ชอบอ่านตำรา[แต่ในวังหลังนี้ ไม่สามารถเข้าร่วมการเมืองได้ มีที่พึ่งก็ดีเหมือนกัน]ในขณะที่ลู่ซิงหว่านกําลังครุ่นคิดอยู่นั้น พระสนมเหวินเฟยก็รับจานใบหนึ่งมาจากสาวใช้ที่อยู่ข้างหลัง แล้ววางลงบนโต๊ะเขาเปิดผ้าคลุมหน้าบางๆ ที่คลุมอยู

“คุณหนูกัว?” ซ่งชิงเหยียนจับคําสําคัญในคําพูดของตระกูลเว่ยได้อย่างแม่นยํา“ก็คือบุตรสาวของราชเลขากรมคลังคนนั้น กัวเยว่เสา หลานสาวของลุงสะใภ้รองของเจ้านั่นเอง” นางเซียวเห็นซ่งชิงเหยียนและลู่ซิงหว่านมองตนพร้อมกันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย จึงกลั้นหัวเราะแล้วอธิบายเมื่อลู่ซิงหว่านเติบโตขึ้นเรื่อยๆ นางก็มีรูปลักษณ์ที่สวยงามมากขึ้นเมื่อได้ยินคําพูดของท่านยาย ความคิดแปลกๆ ก็เริ่มปรากฏขึ้นในสมองของลู่ซิงหว่าน[ไม่ใช่ว่าพี่ซ่งจั๋วชอบกัวเยว่เสาเมื่อก่อน แต่ต่อมาเห็นพี่หญิงฉยงหัวแล้วก็ชอบนางอีกแล้วใช่ไหม?][ไม่สิ น่าจะเพราะรักกับกัวเยว่เสา จากนั้นพี่ซ่งจั๋วก็เปลี่ยนใจแล้ว][จากนั้นท่านลุงสะใภ้ใหญ่ต้องตัดสินใจให้กัวเยว่เสา และยืนกรานที่จะให้พี่ชายซ่งจั๋วแต่งงานกับกัวเยว่เสา ดังนั้นพี่ชายซ่งจั๋วจึงยืนยันที่จะไปชายแดน][อ่า คํานั้นเรียกว่าอะไรนะ? ในนิทานว่าไงนะ][ข้าจําได้ว่าพี่หญิงฉยงหัวเป็น"เมียน้อย" จริงๆ ]มีอยู่ครั้งหนึ่งซ่งชิงเหยียนรู้สึกพูดไม่ออกกับความคิดที่แตกละเอียดของลู่ซิงหว่าน สมองของสาวน้อยคนนี้จะ... ทะลุฟ้าทะยานฟ้าแล้วคําพูดต่อไปของนางเซียวขัดจังหวะความคิดของลู่ซิง