All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 411 - Chapter 420

จิ่นอวี้อดพูดแทรกไม่ได้ “หลายวันก่อนได้ยินว่าเหออวิ๋นเหยาสนิทกับองค์หญิงสาม คิดไม่ถึงว่าจะเป็นความจริง”จิ่นซินพยักหน้าแล้วพูดต่อ “คุณหนูรองตระกูลเหอไปจัดงานเลี้ยงนี้ในนามขององค์หญิงสาม แม้ว่าคุณหนูทุกท่านจะอยากปฏิเสธ แต่ก็ต้องพิจารณาคนในวังด้วย ดังนั้นทุกคนจึงมาถึงที่เกิดเหตุแล้ว”“กระทั่งยังมีคุณหนูตระกูลหรงที่ปกติไม่ถูกกับคุณหนูรองเหอ”“แน่นอนอยู่แล้ว ถึงอย่างไรคุณหนูตระกูลหรงกับคุณหนูตระกูลเหอก็ไม่เลวนะ”จิ่นซินพูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเสียงก็ลดต่ำลง “พระสนม คุณหนูตระกูลหลินผู้นั้นกําลังออกจากหอชมจันทร์ ระหว่างทางกลับบ้านถูกคนลักพาตัวไป”จิ่นซินกับจิ่นอวี้พูดประโยคต่อประโยค ทําให้ลู่ซิงหว่านพลันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้[ข้าดูเหมือน... รู้อะไรแล้ว][เหออวิ๋นเหยาในบทสนทนาก็เป็นตัวร้ายเช่นกัน มีงานเลี้ยงนี้ด้วย แต่ตอนนั้นไม่ได้พูดถึงองค์หญิงสาม][เหออวิ๋นเหยาต้องการลักพาตัวหรงเหวินเมี่ยว แต่หรงเหวินเมี่ยวฉลาดมากและพบเบาะแสในนั้น][จึงถือโอกาสเปลี่ยนรถม้ากับหลินอิน คนที่เหออวิ๋นเหยาส่งไปจึงจับผิดคน][ต่อมาหลินอินก็ฆ่าตัวตายที่บ้าน]ลู่ซิงหว่านคิดมาถึงตรงนี้ก็นิ่งไป ซ่งชิงเหยี

หรงเหวินเมี่ยวได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองเหออวี่เหยาทันที “เจ้ารู้แล้วหรือ?”รู้สึกว่าคําพูดนี้ของตัวเองไม่ค่อยถูกต้องนัก จึงพูดเสริมให้ตัวเองประโยคหนึ่ง “น้องสาวเจ้าพูดกับเจ้าเหรอ?”เหออวี่เหยากลับส่ายหน้า “ไม่ใช่ เมื่อครู่ข้าได้รับคําสั่งจากท่านย่าให้ไปเยี่ยมนาง นางเหมือนเห็นข้าเป็นหลินอิน พูดจาเหลวไหลหลายประโยค”เหออวี่เหยาคิดอย่างรอบคอบและอธิบายคําพูดของเหออวิ๋นเหยาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเดิมทีหรงเหวินเมี่ยวก็รู้เรื่องนี้อย่างคร่าว ๆ อยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้แปลกใจมากนัก“เจ้าว่า เรื่องนี้เป็นฝีมือของน้องสาวจริงหรือไม่?” เหออวี่เหยาไม่ได้สังเกตเห็นความแตกต่างของหรงเหวินเมี่ยว เพียงแค่พึมพําต่อไป “ดูเหมือนนางชอบองค์ชายรอง วันนั้นพอได้ยินว่าไทเฮาจะจับคู่เจ้ากับองค์ชายรองก็โกรธแล้ว”เหออวี่เหยาพูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมา จากนั้นก็มองไปที่หรงเหวินเมี่ยว “น้องหรง ดังนั้นนางถึงได้ปีนขึ้นไปบนองค์หญิงสาม จงใจเชิญเจ้าเข้าร่วม เจตนาเดิมของนางคือต้องการทําร้ายเจ้า”“แต่สุดท้ายก็เป็นข้าที่ทําร้ายหลินอิน” เรื่องที่เหอยวี่เหยาพูดถึง ได้นําเรื่องในใจของหรงเหวินเมี่ยวออกมาอีกครั้งเหออวี

ต้องทําความสะอาดตัวเองให้เรียบร้อยก่อน จึงจะไปฟ้องขุนนางได้นางหลินที่อยู่ข้างหลังโกรธจนอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดเพื่อเพิ่มความวุ่นวายแต่ก่อนที่ฮูหยินหลินจะออกไป จู่ๆ ก็กลับคํา หันหลังเดินเข้าไปในห้องหนังสือของใต้เท้าหลินแล้ว“นายท่าน ข้าต้องไปฟ้องขุนนาง” ฮูหยินหลินยืนอยู่ข้างล่างและมองไปที่หลินเหอเฉิงอย่างเด็ดเดี่ยว“ฟ้องเจ้าหน้าที่อะไรฒ” หลินเหอเฉิงกลับเงยหน้ามองหลินฮูหยินนางโจวอย่างสงสัย“ฟ้องเจ้าหน้าที่อะไร?” จู่ ๆ นางโจวก็ดูเหมือนเป็นบ้าขึ้นมา “นายท่าน ลูกสาวของพวกเราถูกคนฆ่าตายโดยไม่มีเหตุผล นายท่านจะปล่อยไปแบบนี้หรือ?”หลินเหอเฉิงถอนหายใจ “ฮูหยินไม่ต้องรีบร้อน ข้าก็คือขุนนาง เจ้าจะไปฟ้องขุนนางที่ไหน?”นางโจวกลับไม่เชื่อใจหลินเหอเฉิงมาก “ข้าจะไปฟ้องจวนผู้ว่าเมืองหลวง”“หากจวนผู้ว่าเมืองหลวงไม่จัดการ ข้าจะฟ้องฮ่องเต้”“เหลวไหล!” หลินเหอเฉิงโยนหนังสือในมือลงบนโต๊ะหนังสือเสียงดัง “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไยต้องไปถึงหน้าวังหลวงด้วย”นางโจวมองหลินเหอเฉิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง ถอยหลังไปหลายก้าว“ในเมื่อนายท่านคิดว่าเป็นเรื่องเล็ก ก็ช่างเถอะ”พูดจบก็ออกจากห้องหนังสือของหลิน

......แม้ว่าจะยังอยู่ในเงามืดขององค์รัชทายาท แต่องค์ชายสามก็พอใจแล้วตอนนี้เป็นเพียงก้าวแรกของตัวเองเท่านั้นวันข้างหน้าตนจะข้ามหน้าข้ามตาองค์รัชทายาทไปแน่นอน ให้คนได้เห็นความดีของตนมากขึ้นเหมือนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอก ผู้ว่าเมืองหลวงวิ่งออกมาอย่างรีบร้อน “ไม่ทราบว่าองค์ชายสามเสด็จ กระหม่อมมีความผิด”องค์ชายสามกลับประคองนางโจวไม่ปล่อยมือ มองไปทางผู้ว่าเมืองหลวง “ใต้เท้าจ้าวมีความผิดจริง หลินฮูหยินตีกลองอยู่ที่นี่เจ้าไม่สนใจ รู้ได้อย่างไรว่าข้ามาแล้ว”“หากขุนนางทุกคนประจบสอพลอและประจบสอพลอเหมือนเจ้า แคว้นต้าฉู่จะคงอยู่ชั่วอายุคนได้อย่างไร”คําพูดขององค์ชายสามแต่ละคํายอดเยี่ยมมาก เรียกเสียงไชโยโห่ร้องจากฝูงชนแต่ใต้เท้าจ้าวผู้ว่าราชการเมืองหลวงคนนี้น้อยใจจริงๆนางโจวนี้ยังไม่ได้ตีกลองร้องทุกข์เลยอีกทั้งเมื่อก่อนองค์ชายสามไม่เคยสนใจเรื่องข้างล่างมากนัก ทําไมจู่ ๆ ถึงมายุ่งเรื่องนี้ได้เพียงแต่นางไม่กล้าโต้แย้งคําพูดขององค์ชายสาม เพียงแค่คุกเข่ายอมรับผิดองค์ชายสามแสดงอํานาจมากพอแล้ว จึงยกขาเดินเข้าไปด้านใน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ขึ้นศาลเถอะ”แล้วกระซิบบอกฮูหยินหลิน

ปรากฎว่าการเอาชนะใจประชาชนไม่ใช่เรื่องยากเมื่อกัวผิงรู้ว่าองค์ชายสามมา ในใจก็ประหลาดใจมาก แต่ก็ยังเชิญคนมาที่ห้องโถงหลักอย่างนอบน้อม“ถวายบังคมองค์ชายสาม ไม่ทราบว่าองค์ชายสามมาเยี่ยมเยียนบ้านร้างอย่างกะทันหันด้วยเหตุอันใดหรือ” กัวผิงกล่าวอย่างนอบน้อมเมื่อก่อนเพราะท่านเสนาบดีชุย กัวผิงจึงไปมาหาสู่กับองค์ชายสามอยู่บ้าง แทนที่จะบอกว่าไปมาหาสู่กัน ที่จริงแล้วก็แค่หาผลประโยชน์ให้องค์ชายสามเท่านั้นในความเป็นจริงการติดต่อกับองค์ชายสามมีไม่มากตอนแรกที่องค์ชายสามเข้ามาในจวนตระกูลกัว ในใจยังคงมีความหวังเล็กๆ หวังว่าตัวเองจะได้พบกับกัวเยว่เสาสักครั้งแต่หลังจากได้เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดของกัวผิง เขาก็ไม่สนใจอีกต่อไปสิ่งที่สําคัญกว่าสําหรับตัวเองในตอนนี้คือการยึดอํานาจ ไม่ใช่เข้าไปพัวพันกับความรักระหว่างลูกกับลูกสาวเมื่อเขาประสบความสําเร็จแล้ว ในอนาคตเขาอยากได้ผู้หญิงแบบไหน แม้ว่ากัวเยว่เสาจะถูกแย่งมาจากบ้านของสามีนางก็ตามเมื่อคิดถึงตรงนี้ องค์ชายสามก็มองไปที่กัวผิงอย่างสงบมากขึ้นเห็นเพียงเขาหันตัวกลับไปนั่งบนที่นั่ง จ้องมองกัวผิงอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรนี่ก็เป็นสิ่ง