LOGINShare
บทที่ 0415
Related chapters
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0416
องค์ชายสามกลับขมวดคิ้ว ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรเมื่อก่อนเรื่องเหล่านี้ ล้วนเป็นท่านตาช่วยจัดการให้เอง แทนที่จะบอกว่าขุนนางติดตามตน สู้บอกว่าติดตามอัครมหาเสนาบดีชุยจะดีกว่าแต่ใครจะคิดว่าตระกูลชุยจะหายไปจากเมืองหลวงในชั่วข้ามคืนแม้แต่พระสนมเต๋อเฟยที่เคยได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทในตําหนักหลัง และได้รับความโปรดปรานจากหกตําหนัก ก็เสียชีวิตในวังเย็นเช่นกันแม้แต่ขุนนางที่อยู่ข้างนอกยังสงสัยว่าฮ่องเต้ฉู่ลงมือกับพระสนมเต๋อเฟยหรือไม่?เมื่อเสนาบดีรีชุยล้มลง คนที่ติดตามเขาในอดีตก็"กระจัดกระจายเหมือนนกและสัตว์ป่า" และหวังว่าจะอยู่ห่างจากองค์ชายสาม“ตอนนี้จะมีใครยอมติดตามข้าอีก” องค์ชายสามคิดถึงตรงนี้ น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความอ้างว้างอย่างอดไม่ได้ซิ่นเทียนเต็มไปด้วยความมั่นใจ "ท่านแค่ไปหากัวผิง และให้เขาช่วยท่าน"“หากเขาปฏิเสธ ท่านบอกมาประโยคหนึ่ง เรื่องดีที่เขาเคยทํามาก่อน หากฮ่องเต้ทรงทราบแล้วจะเป็นเช่นไร?”องค์ชายสามประหลาดใจและมองไปที่ซิ่นเทียน“ท่านแค่พูดประโยคนี้เท่านั้น ถ้ากัวผิงคนนั้นต้องการหลักฐานจากท่านจริง ๆ ก็ถือว่ามีความกล้าหาญมาก”พูดถึงตรงนี้ซิ่นเทียนก็พ่นลมออกจมูกอย่างเย็
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0417
......แม้ว่าจะยังอยู่ในเงามืดขององค์รัชทายาท แต่องค์ชายสามก็พอใจแล้วตอนนี้เป็นเพียงก้าวแรกของตัวเองเท่านั้นวันข้างหน้าตนจะข้ามหน้าข้ามตาองค์รัชทายาทไปแน่นอน ให้คนได้เห็นความดีของตนมากขึ้นเหมือนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอก ผู้ว่าเมืองหลวงวิ่งออกมาอย่างรีบร้อน “ไม่ทราบว่าองค์ชายสามเสด็จ กระหม่อมมีความผิด”องค์ชายสามกลับประคองนางโจวไม่ปล่อยมือ มองไปทางผู้ว่าเมืองหลวง “ใต้เท้าจ้าวมีความผิดจริง หลินฮูหยินตีกลองอยู่ที่นี่เจ้าไม่สนใจ รู้ได้อย่างไรว่าข้ามาแล้ว”“หากขุนนางทุกคนประจบสอพลอและประจบสอพลอเหมือนเจ้า แคว้นต้าฉู่จะคงอยู่ชั่วอายุคนได้อย่างไร”คําพูดขององค์ชายสามแต่ละคํายอดเยี่ยมมาก เรียกเสียงไชโยโห่ร้องจากฝูงชนแต่ใต้เท้าจ้าวผู้ว่าราชการเมืองหลวงคนนี้น้อยใจจริงๆนางโจวนี้ยังไม่ได้ตีกลองร้องทุกข์เลยอีกทั้งเมื่อก่อนองค์ชายสามไม่เคยสนใจเรื่องข้างล่างมากนัก ทําไมจู่ ๆ ถึงมายุ่งเรื่องนี้ได้เพียงแต่นางไม่กล้าโต้แย้งคําพูดขององค์ชายสาม เพียงแค่คุกเข่ายอมรับผิดองค์ชายสามแสดงอํานาจมากพอแล้ว จึงยกขาเดินเข้าไปด้านใน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ขึ้นศาลเถอะ”แล้วกระซิบบอกฮูหยินหลิน
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0418
มีองค์ชายสามอยู่ ใต้เท้าจ้าวย่อมไม่กล้าเอ่ยปากง่าย ๆ เพียงแค่ยืนขึ้นอย่างนอบน้อมและประสานมือให้องค์ชายสาม “องค์ชาย เรื่องนี้ควรจัดการอย่างไร?”องค์ชายสามที่กําลังเหม่อลอยอยู่ จู่ๆ ก็ถูกใต้เท้าศาลาว่าการถามเช่นนี้ กลับเงียบไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยปาก“ในเมื่อมีคนร้องทุกข์ ใต้เท้าจ้าวก็ควรยอมรับถึงจะถูก”“พ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าจ้าวประสานมือคารวะองค์ชายสามอย่างนอบน้อม แล้วกลับไปนั่งที่เดิม “นางโจว ข้าขอถามเจ้า ตอนนี้ศพของลูกสาวเจ้าอยู่ที่ไหน” “ข้าคงต้องตรวจสอบก่อน”“เรียนใต้เท้า โลงศพของเด็กหญิงยังจอดอยู่ที่บ้าน ยังไม่ได้ทําพิธีศพ” เมื่อนางโจวได้ยินคําถามของใต้เท้าจ้าว ก็เก็บเสียงร้องไห้ของตัวเองไว้ และตอบคําถามของใต้เท้าด้วยเสียงสะอื้นในขณะที่ใต้เท้าจ้าวกําลังจะถามคําถามต่อไป ทันใดนั้นเสียงของหลินเหอเฉิงก็ดังมาจากข้างนอก “ข้าน้อยคารวะองค์ชายสาม คารวะใต้เท้าจ้าว”เนื่องจากตําแหน่งขุนนางของใต้เท้าจ้าวสูงกว่าหลินเหอเฉิง ดังนั้นหลินเหอเฉิงจึงทําได้เพียงทักทายตามมารยาทเท่านั้นเนื่องจากใต้เท้าจ้าวไม่ได้ไปมาหาสู่กับตระกูลหลิน ดังนั้นจึงไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขา จึงถามอย่างสงสัยว่า “ท่านคือใคร”“เป็น
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0419
ปรากฎว่าการเอาชนะใจประชาชนไม่ใช่เรื่องยากเมื่อกัวผิงรู้ว่าองค์ชายสามมา ในใจก็ประหลาดใจมาก แต่ก็ยังเชิญคนมาที่ห้องโถงหลักอย่างนอบน้อม“ถวายบังคมองค์ชายสาม ไม่ทราบว่าองค์ชายสามมาเยี่ยมเยียนบ้านร้างอย่างกะทันหันด้วยเหตุอันใดหรือ” กัวผิงกล่าวอย่างนอบน้อมเมื่อก่อนเพราะท่านเสนาบดีชุย กัวผิงจึงไปมาหาสู่กับองค์ชายสามอยู่บ้าง แทนที่จะบอกว่าไปมาหาสู่กัน ที่จริงแล้วก็แค่หาผลประโยชน์ให้องค์ชายสามเท่านั้นในความเป็นจริงการติดต่อกับองค์ชายสามมีไม่มากตอนแรกที่องค์ชายสามเข้ามาในจวนตระกูลกัว ในใจยังคงมีความหวังเล็กๆ หวังว่าตัวเองจะได้พบกับกัวเยว่เสาสักครั้งแต่หลังจากได้เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดของกัวผิง เขาก็ไม่สนใจอีกต่อไปสิ่งที่สําคัญกว่าสําหรับตัวเองในตอนนี้คือการยึดอํานาจ ไม่ใช่เข้าไปพัวพันกับความรักระหว่างลูกกับลูกสาวเมื่อเขาประสบความสําเร็จแล้ว ในอนาคตเขาอยากได้ผู้หญิงแบบไหน แม้ว่ากัวเยว่เสาจะถูกแย่งมาจากบ้านของสามีนางก็ตามเมื่อคิดถึงตรงนี้ องค์ชายสามก็มองไปที่กัวผิงอย่างสงบมากขึ้นเห็นเพียงเขาหันตัวกลับไปนั่งบนที่นั่ง จ้องมองกัวผิงอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรนี่ก็เป็นสิ่ง
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0420
กัวผิงกลับส่ายหัว แล้วหันหลังกลับไปห้องหนังสือจี้หยกนี้เป็นของของเสนาบดีชุย เป็นของขวัญที่เสนาบดีชุยมอบให้เมื่อกัวผิงเลื่อนตําแหน่งเป็นราชเลขากรมคลังนี่ก็คือหนังสือรับรองที่กัวผิงมอบให้องค์ชายสามแล้วคิดว่าเมื่อองค์ชายสามเห็นสิ่งนี้จะต้องเข้าใจอย่างแน่นอนในขณะที่กัวผิงกําลังเหม่อลอย การกระทําขององค์ชายสามที่อยู่นอกวังในวันนี้ได้แพร่กระจายไปยังพระราชวังแล้วเมื่อฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รับข่าวนี้ เขากําลังร่วมรับประทานอาหารเย็นกับซ่งชิงเหยียนและลู่ซิงที่ตําหนักชิงอวิ๋นเนื่องจากอาการปวดหัวของฮ่องเต้ต้าฉู่ดีขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นการพึ่งพาอาศัยกับฮองเฮาจึงลดลงเล็กน้อย เพียงแค่วันขึ้นปีใหม่และวันขึ้นสิบห้าค่ําเท่านั้น ถึงได้ไปอยู่เป็นเพื่อนฮองเฮาที่ตําหนักจิ่นซิ่วเท่านั้นแต่ก็ไม่ค่อยได้มาตําหนักเมฆาครามบ่อยนักบ่อยครั้งที่ฮ่องเต้ต้าฉู่พักอยู่ในตำหนักหลงเซิงองเขาตอนนี้ลู่ซิงหว่านกําลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ อย่างไรก็ตามนางยังคงอยู่ในวัยดื่มนม แม้ว่านางจะกินข้าว นางก็แค่กินอาหารเหลวกับซ่งชิงเหยียนเท่านั้น“ฝ่าบาท” เมิ่งเฉวียนเต๋อยืนอยู่ข้างฮ่องเต้ต้าฉู่เอ่ยเสียงเบา “วันนี้องค์ชายสามอ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0421
หลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว ซ่งชิงเหยียนก็เรียกเหมยอิ่งมา และถามเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกในวันนี้อย่างละเอียด“องค์ชายสามไปที่จวนตระกูลกัวอีกแล้วหรือ?” ซ่งชิงเหยียนถามอย่างประหลาดใจหลังจากฟังจบคําพูดก่อนหน้านี้ไม่แตกต่างจากรายงานของเมิ่งเฉวียนเต๋อมากนัก แต่ข้อหลังนี้เป็นสิ่งที่ซ่งชิงเหยียนคาดไม่ถึงจริงๆ“ใช่ องค์ชายสามอยู่ในจวนตระกูลกัวไม่ถึงหนึ่งถ้วยชาก็ออกมาแล้ว ข้าน้อยไม่วางใจ จ้องมองอีกครู่หนึ่ง รอจนฟ้ามืดลง ผู้ติดตามข้างกายของกัวผิงในวันธรรมดาก็เข้ามาในวังแล้ว” ส่วนจะทําอะไรนั้น ตั้งแต่เข้าวังฉางชิวมา เหมยอิ่งก็ไม่แน่ใจแล้วซ่งชิงเหยียนเงียบไปนาน ในที่สุดก็โบกมือให้เหมยอิ่งออกไป จากนั้นก็หันไปสั่งจิ่นซินที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เจ้าไปเรียกฉยงหัวมา”แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่ฉยงหัวก็มาอยู่ข้างซ่งชิงเหยียนโดยไม่บ่นสักคํา“รบกวนแม่นางฉยงหัวกลางดึกแล้ว” ซ่งชิงเหยียนวางใจไม่ลงจริงๆ “ข้ามีเรื่องหนึ่งจะขอให้แม่นางฉยงหัวช่วย”“พระสนมแค่พูดก็พอ” ฉบงหัวตอบสนองคําขอของซ่งชิงเหยียนเสมอได้พบเจ้านายที่ดีเช่นนี้ในเมืองหลวง นับเป็นความโชคดีของนางแล้ว“พรุ่งนี้แม่ของข้าจะไปไว้อาลัยหลินอินที่จวนต
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0422
แน่นอนว่าไม่สนใจลู่ซิงหุยแต่ตอนนี้ คนที่อยู่ข้างกายเสด็จแม่มีไม่มากแล้ว แม้แต่ป๋ายจื่อที่เมื่อก่อนนางไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ก็ยังดูเป็นมิตรเป็นพิเศษป๋ายจื่อกลับปิดปากนางเบา ๆ และส่งเสียงชู่จากนั้นก็ปล่อยมือของตัวเอง “องค์หญิง ตอนนี้บ่าวชื่อไป๋หลิง รับใช้อยู่ข้างกายฮองเฮา”องค์หญิงหกได้ยินดังนั้นก็เงยหน้ามองป๋ายจื่ออย่างประหลาดใจ กําลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ถูกคําพูดต่อไปของป๋ายจื่อขัดจังหวะอีกครั้ง“องค์หญิงดูแลแต่เด็กที่เกิดมาให้ดีอยู่ที่ตําหนักจิ่นซิ่ว บ่าวจะทูลกับฮองเฮาให้ดูแลองค์หญิงด้วยตนเอง” ป๋ายจื่อมองลู่ซิงกลับด้วยสายตาที่ราวกับกําลังมองพระสนมเต๋อเฟยผ่านนางเพื่อฮองเฮาของตัวเอง นางก็จะดูแลองค์หญิงหกเป็นอย่างดี“วันหน้าองค์หญิงไม่ต้องลงมือเอง เจ้าแค่เล่นสนุกก็พอ ที่เหลือมอบให้บ่าวจัดการเอง”คําพูดของป๋ายจื่อไม่ชัดเจนนัก องค์หญิงหกเองก็อยู่ในเมฆหมอกเช่นกัน แต่กลับเชื่อใจป๋ายจื่ออย่างประหลาด พยักหน้า ถือว่าตอบรับแล้ว“องค์หญิง บ่าวชื่อไป๋หลิง” เมื่อป๋ายจื่อออกจากตําหนักข้าง ก็หันกลับไปมองลู่ซิงหุยนึกไม่ถึงว่าหลังจากที่ป๋ายจื่อจากไปแล้ว องค์หญิงหกก็สงบลงจริง ๆ แล้ว นางเริ่ม
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0423
กลับทําให้องค์ชายสามที่อยู่ข้างหลังตะลึงงันอยู่กับที่นึกไม่ถึงว่าเสด็จแม่จะเก็บคนไว้ให้ตัวเอง หรืออยู่ในมือของไป๋จื้อ?เมื่อก่อนเห็นเสด็จแม่ควรให้ความสําคัญกับไป๋เวยมากกว่าวันรุ่งขึ้น องค์ชายสามก็ส่งคนไปขอคนจากวังหลังของฮ่องเต้ ตามที่คาดไว้ ฝ่ายกิจการภายในได้ส่งขันทีสองคนชื่อหยวนฝูและอีกคนชื่อกว่างเฉียนมาจริง ๆพอสองคนนั้นเห็นองค์ชายสาม ก็ทําความเคารพอย่างนอบน้อมต่อเจ้านายกลับทําให้องค์ชายสามเชื่อคําพูดของป๋ายจื่อมากขึ้นแต่ไม่กี่วันต่อมา องค์ชายสามก็พบว่า ขันทีน้อยสองคนนี้สะดวกกว่าขันทีคนนั้นอีกทั้งพวกเขาทั้งสองคนต่างก็รู้ถึงการดํารงอยู่ของซิ่นเทียนคนนี้“พวกเจ้ารู้จักซิ่นเทียนด้วยหรือ?” องค์ชายสามอดทนอยู่นาน ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเอ่ยปากถามออกมาหยวนฝูจัดโต๊ะหนังสือให้องค์ชายสามไปพลาง ตอบคําพูดขององค์ชายสามไปพลาง “คนที่เคยปรนนิบัติอยู่ข้างกายองค์ชายขันทีเจิ้งจงเคยพูดกับพวกเรา”“พวกเราทั้งหมดอยู่ภายใต้การดูแลของขันทีเจิ้งจงและแม่นางป๋ายจื่อ เพียงแต่วันหน้าพวกเราก็จะอยู่ภายใต้การดูแลของพระองค์เท่านั้น”คําพูดของหยวนฝูนั้นแยบยลมาก องค์ชายสามอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาไม่นานขั
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
