บททั้งหมดของ เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: บทที่ 401 - บทที่ 410

เมื่อคืนองค์ชายสามอาศัยข้ออ้างที่ห่วงใยน้องสาวของตน ฉวยโอกาสที่ไทเฮาหลับไปแล้วไปที่ตําหนักหรงเล่อลู่ซิงหุยกลัวองค์ชายสามมากหลายวันมานี้อยู่ในตําหนักหรงเล่อ แม้ชีวิตจะลําบากอยู่บ้าง แต่เมื่อเอาใจไทเฮาแล้ว คิดว่าชีวิตวันหน้าคงจะดีขึ้นบ้าง“เจ้าแอบซ่อนของไว้ใต้โต๊ะของพระสนมหวงพระสนมหวงกุ้ยเฟยใช่หรือไม่?” องค์ชายสามไม่สนใจอาการบาดเจ็บของลู่ซิงหุยแม้แต่น้อย เอ่ยปากถามทันทีเขารู้ว่าน้องสาวคนนี้ของเขาทั้งโง่และมีความคิดมากมายลู่ซิงหุยเดิมทีตั้งใจจะสารภาพกับเสด็จพี่ แต่หลังจากมองใบหน้าที่มืดมนของเขาแล้ว นางก็เปลี่ยนคําพูดทันที “เสด็จพี่! ข้าไม่รู้จริงๆ!”พูดไปพูดมาถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา “ข้าอวยพรวันเกิดให้เสด็จย่าดีๆ ยังถูกคนวางยาพิษอีก”“ข้าน่าสังเวชเช่นนี้ เสด็จพี่ไม่ปลอบข้าก็ช่างเถอะ ยังจะมาตําหนิข้าอีก”พูดไปพูดมา แม้แต่นางเองก็เชื่อซะแล้ว ด้วยความคับข้องใจที่ได้รับในตําหนักหรงเล่อหลายวันนี้ จึงทำให้นางร้องไห้ไม่หยุดองค์ชายสามมองดูแล้วก็รู้สึกสงสารขึ้นมาถึงอย่างไรก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของตน ตอนนี้เสด็จแม่ไม่อยู่แล้ว คนที่นางสามารถพึ่งพาได้ก็คือตนเท่านั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ องค์ช

"อะไรนะ!" เสิ่นหนิงตะลึงพรึงเพริด เจ้าโง่องค์หญิงหกนี่กํากับเองแสดงเองของอีกแล้วหรือ? เมื่อก่อนนางเสียเปรียบยังไม่พออีกเหรอ ทําไมถึงเป็นแบบนี้อีก...คําพูดขององค์หญิงห้าทําให้ทุกคนเกิดความโกลาหลทันทีแต่ก็มีคนที่ไม่ชอบซ่งชิงเหยียนเอ่ยปากถาม เช่นสนมเหยาผินตอนนี้นางกําลังโบกพัดกลมในมือมองไปทางองค์หญิงห้าที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เอ่ยด้วยสีหน้าประชดประชันว่า "องค์หญิงห้าอายุยังน้อยอยู่ อย่าออกนอกเส้นทางเลย หรืออาจจะเป็นพระสนมหวงกุ้ยเฟยใช้อํานาจกดขี่ข่มเหงผู้คน ให้องค์หญิงห้าโกหกก็ได้กระมัง"องค์หญิงห้ารีบเงยหน้ามองฮองเฮา "เสด็จแม่ หม่อมฮันเปล่านะเพคะ"ซ่งชิงเหยียนหันไปมองสนมเหยาผิน จ้องนางเขม็งสนมเหยาผินพยายามทําให้ตัวเองสงบลง และจ้องมองซ่งชิงเหยียนกลับไป[ดูท่าทางนางโบกพัดสิ เสแสร้งมาก][ตอนนี้ยังไม่ถึงฤดูร้อนก็โบกพัดแล้ว แล้วในฤดูร้อนจะทํายังไงดีล่ะ?]ซ่งชิงเหยียนลุกขึ้น เดินอ้อมไปไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าสนมเหยาผิน เสียง "เพียะ" ดังขึ้นในห้องโถงสนมเหยาผินตะลึงงันไปแล้วฮองเฮาก็ตกตะลึงเช่นกันแม้แต่พระสนมหลานเฟยและพระสนมเหวินเฟยก็ตกตะลึงมีเพียงสนมเล่อกุ้ยเหรินและสนมเยว่กุ้ยเหรินที

แม้ว่าเรื่องนี้จะยังไม่ชัดเจน แต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ตัดสินใจแล้วว่าเรื่องนี้เป็นลู่ซิงหุยที่กํากับและแสดงเองเพื่อใส่ร้ายซ่งชิงเหยียนไม่ใช่ว่านางไม่เคยทําเรื่องแบบนี้มาก่อนตัวเองคลอดกระหม่อมสาวแบบนี้ออกมาได้อย่างไรกัน?เสียแรงเปล่าที่ไทเฮาทรงสั่งสอนในหลายวันนี้จิ่นอวี้และเมิ่งเฉวียนเต๋อล้วนยืนอยู่ข้างล่าง ไม่กล้าเอ่ยปากในที่สุดเรื่องนี้ก็มอบให้องครักษ์เงามังกรไปตรวจสอบหลังจากองครักษ์เงามังกรได้รับคําสั่งให้ออกไป ฮ่องเต้ต้าฉู่ยังคงไม่คลายความโกรธของเขา และส่งคนไปเรียกองค์ชายสามไปที่ตำหนักหลงเซิง“เพียะ” ฎีกาอีกฉบับหนึ่งตกใส่องค์ชายสามองค์ชายสามไม่รู้ว่าเหตุใดจู่ๆ เสด็จพ่อจึงทรงกริ้ว แต่ก็รีบคุกเข่าลง “เสด็จพ่อทรงระงับพระพิโรธด้วยพ่ะย่ะค่ะ ไม่ทราบว่ากระหม่อมทําอะไรผิด ทําให้เสด็จพ่อทรงกริ้วพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อเขาพูดคํานี้ออกมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เขาส่งฎีกาอีกฉบับหนึ่งลอยไป ครั้งนี้กลับตีหน้าผากของเขาอย่างแรง จนมีเลือดออกแล้ว“เจ้ายังมีหน้ามาถามอีก!”ฮ่องเต้ฉู่รู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดูเหมือนจะฉุนเฉียวมากขึ้นหมอหลวงเคยกล่าวไว้ว่า ตัวเองไม่ควรใจร้อนหรือเมื่ออยู่กับหวา

แม้แต่ฉยงหัวก็เข้าตําหนักหรงเล่อไม่ได้แล้วมีเพียงท่านหมอจ้าวเท่านั้นที่ออกหน้า และประกาศต่อสาธารณชนว่าไทเฮาทรงเจ็บปวดและเปลืองแรงเท่านั้น เพียงแค่ต้องพักฟื้นอยู่ในตำหนักสักสองสามวันก็พอแล้วดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ฮ่องเต้ต้าฉู่จะออกคำสั่งให้เหล่านางสนมทุกตําหนักไม่ต้องไปถวายพระพรกับไทเฮา แม้แต่องค์ชายองค์หญิงก็ไม่ต้องไปจากนั้นก็เป็นคําสั่งที่สองคาดไม่ถึงว่าฮ่องเต้ต้าฉู่จะส่งองค์หญิงหกไปยังตําหนักจิ่นซิ่ว ให้ฮองเฮาดูแลเรื่องนี้พูดไปก็เลือกไม่ถูกฮองเฮาเป็นประมุขของหกตําหนัก ให้นางดูแลลูกที่ไม่มีมารดา ก็สมควรแล้วแต่เสิ่นหนิงอยู่ในตำหนักกลับปวดหัวเพราะเรื่องนี้อวิ๋นหลานเห็นสีหน้ากลัดกลุ้มของฮองเฮา ก็เข้าไปกดศีรษะแทนนาง เอ่ยปากว่า “หากพระมเหสีไม่ยินยอม ไม่สู้ที่ปฏิเสธเรื่องนี้กับฝ่าบาท”เสิ่นหนิงกลับหลับตาแล้วส่ายหน้า “ช่างเถอะ ส่งมาก็ส่งมาเถอะ”เยว่หรานก็เอ่ยปากอยู่ข้างๆ เช่นกัน "สิ่งที่พระมเหสีพูดนั้นถูกต้อง ในเมื่อฝ่าบาททรงตรัสเช่นนี้ การที่พระมเหสีปฏิเสธย่อมไม่ดีเป็นแน่"“ในตำหนักจิ่นซิ่วก็ไม่ได้ขาดแคลน ก็แค่เลี้ยงเด็กสาวคนหนึ่งเท่านั้น”เสิ่นหนิงหลับตาเงียบไปครู

“ก็ไม่มีอะไร เพียงแต่เมื่อวานที่ตําหนักของฮองเฮา สนมเหยาผินพูดแบบเป็นนัยว่าพระสนมของเราใช้อํานาจรังแกคน”จิ่นซินพูดถึงตรงนี้ก็มองซ่งชิงเหยียนอย่างตื่นเต้น “ดังนั้นพระสนมจึงตบนาง”“ก็สมน้ำหน้า” องค์หญิงใหญ่ก็เห็นด้วยแต่เรื่องนี้ สุดท้ายแล้วฮ่องเต้ต้าฉู่กับไทเฮาไม่ได้ตําหนิก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องอื่นก็ไม่สําคัญแล้วเมื่อมีองครักษ์เงามังกรลงมือ เรื่องราวก็ได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็วเป็นนางกํานัลข้างกายขององค์หญิงหก เห็นลู่ซิงหว่านได้รับความโปรดปราน คิดจะวางยาพิษลู่ซิงหว่าน แต่กลับคาดไม่ถึงว่าจะทําให้องค์หญิงของตนประสบภัยพิบัติสําหรับผลการจัดการในภายหลัง ไม่มีอะไรมากไปกว่าการประหารชีวิตนางกํานัลแม้ว่าองค์ชายสามจะถูกลงโทษบ้าง แต่เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เพียงไม่กี่วันก็กลับไปเข้าร่วมการเมืองในราชสํานักแล้วขณะที่จิ่นซินพูดประโยคนี้อยู่ในตําหนักชิงอวิ๋น ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ “เรื่องนี้คนตาดีล้วนมองออก เป็นความผิดขององค์หญิงหกแท้ๆ แต่กลับให้นางกํานัลผู้นั้นรับแทนเจ้านาย”“เอาล่ะ จิ่นซิน” จิ่นอวี้กลับมองเรื่องนี้จากมุมมองที่แตกต่างจากจิ่นซินอย่างสิ้นเชิง“บ่าวกลับคิ