All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 391 - Chapter 400

จากนั้นก็ตั้งใจประคบแผลที่มือให้กัวเยว่เส้าซ่งจั๋วเพิ่งสังเกตเห็นมือของกัวเยว่เส้าและเงยหน้าขึ้นถามฉงหัวว่า "เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูกัว?"ฉยงหัวย่อมบอกซ่งจั๋วอย่างตรงไปตรงมา ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย “เมื่อครู่ข้ากับคุณหนูหลินยื้อยุดฉุดกระชากกัน บังเอิญทําร้ายคุณหนูกัวเข้า”ซ่งจั๋วเห็นดังนั้นก็ตื่นเต้นขึ้นมา “คุณหนูกัวเป็นอย่างไรบ้าง?”เขาไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของกัวเยว่เส้ามากนัก เขาแค่กังวลว่าฉงหัวจะทําร้ายกัวเยว่เส้าและถูกลงโทษเท่านั้นกัวผิงพ่อของกัวเยว่เส้า ไม่ใช่คนที่เข้ากันได้ดีกัวเยว่เส้าเพียงแค่ส่ายหัวเบา ๆ และมองไปที่ซ่งจั๋วด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไร ทักษะทางการแพทย์ของแม่นางฉงหัวนั้นยอดเยี่ยม ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว”ขณะที่กําลังพูดอยู่ ฉงหัวก็หยิบกระเป๋ายาออกจากมือของกัวเยว่เส้าคราวนี้กัวเยว่เส้ารู้สึกประหลาดใจจริง ๆ "ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย? แม่นางฉยงหัวเก่งจริง ๆ”เขาหันไปมองซ่งจั๋วอีกครั้ง “คุณชายซ่งดูสิ เมื่อครู่ฝ่ามือข้าบวมเป่งมากเลย”ตั้งแต่นั้นมา หลินอินที่กังวลว่าฉยงหัวหรือกัวเยว่เส้าจะนินทาตัวเองก็ไม่กล้าพูด กลัวว่าซ่งจั๋วจะรู้เรื่องนี้และจะเกิดความประ

ซ่งชิงเหยียนกลับลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท กลับรีบสั่งให้จิ่นซินให้รางวัลแก่เมิ่งเฉวียนเต๋อและขันทีน้อยที่อยู่ข้างหลังเขา“เช่นนั้นบ่าวขอบพระทัยฝ่าบาทแล้ว” ซ่งชิงเหยียนยิ้มและสั่งให้จิ่นอวี้รับเหล้าองุ่นไปแล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเพียงลําพัง พาฉยงหัวเข้าไปในห้องฉยงหัวคิดว่าพระสนมจะถามเรื่องของพระชายาก่อนหน้านี้ ยังไม่ทันที่ซ่งชิงเหยียนจะนั่งได้มั่นคงก็เอ่ยปากรายงาน “พระสนมวางใจได้ พระชายาอ๋องอี้ซวนไม่มีปัญหาใด ๆ จริง ๆ...”“สิ่งที่ข้าต้องการจะพูดไม่ใช่เรื่องนี้” ซ่งชิงเหยียนกลับขัดจังหวะคําพูดของฉยงหัวที่ยังพูดไม่จบแต่เมื่อคําพูดมาถึงปาก ซ่งชิงเหยียนกลับพบว่ามันยากที่จะพูดแม่นางฉยงหัวผู้นี้เป็นเซียนในโลกแห่งการบําเพ็ญเซียนนะ นางจะชี้แนะเรื่องการแต่งงานของนางได้อย่างไร?แต่สุดท้ายก็รวบรวมความกล้าได้ “แม่นางฉยงหัวมีคนที่ชอบหรือไม่?”ได้ยินซ่งชิงเหยียนถามเช่นนี้ ฉยงหัวก็อึ้งไปเล็กน้อย ในสมองอดนึกถึงใบหน้าของคนผู้นั้นไม่ได้ตนก็ไม่ควรรับปากว่าจะมาหาหวานหว่านที่โลกมนุษย์ ตอนนี้ตนไม่เพียงแต่หาหวานหว่านไม่ได้ ตนยิ่งสูญเสียกําลังไปหมด ช่างเอ่ยปากยากจริง ๆฉยงหัวส่ายหัวและไม่พูดอะไรซ่งชิ

ตอนนี้ภายในตําหนักชิงอวิ๋น เผยฉู่เยี่ยนกําลังส่งของที่ตําหนักเซวียนฝูส่งให้ซ่งชิงเหยียน“พระสนม นี่เป็นสิ่งที่กระหม่อมเพิ่งพบใต้โต๊ะของท่าน” เผยฉู่เยี่ยนยื่นกระเป๋าใบเล็กให้ซ่งชิงเหยียนและรอการตัดสินใจของนางซ่งชิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ “นี่จะทําอะไรอีกล่ะ?”ขณะที่ทั้งสองกําลังพูดคุยกัน ซ่งจั๋วก็ผลักประตูและเดินออกมาจากข้างในฉยงหัวก็อุ้มลู่ซิงหว่านเดินตามหลังเขา เผยฉู่เยี่ยนเห็นซ่งจั๋วพยายามอย่างหนัก เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซ่งชิงเหยียนอย่างสงสัย“เสร็จแล้วเหรอ?” ซ่งชิงเหยียนเอ่ยปากถาม แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม จึงหันไปมองฉยงหัวที่อยู่ด้านหลังซ่งจั๋วฉยงหัวกลับพยักหน้าซ่งชิงเหยียนที่เดิมทีคิดจะโน้มน้าวเขาสักสองประโยคก็อ้าปากขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเรื่องบางเรื่อง ต้องให้เขาคิดเองถึงจะดี"ท่าน... พระสนม กระหม่อมขอทูลกลับก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งจั๋วถูกคําพูดของซ่งชิงเหยียนดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาพยายามฉีกยิ้ม และคํานับซ่งชิงเหยียนเพื่ออําลาเขาหันไปมองเผยฉู่เยี่ยนอีกครั้ง ทั้งสองประสานมือกัน ซ่งจั๋วจึงหันหลังและออกจากตําหนักชิงอวิ๋นไป[ฮือฮือฮือ พี่ซ่งจั๋วที่น่าสงส

องค์รัชทายาทยิ่งรู้สึกว่า เสด็จพ่อเปลี่ยนไปถ้าเป็นเมื่อก่อน เสด็จพ่อคงจะทรงกริ้วไปนานแล้วแต่ตอนนี้เสด็จพ่อกลับจัดการเรื่องราวได้อย่างสุขุมรอบคอบเช่นนี้แล้วสายตาที่องค์รัชทายาทมองฮ่องเต้ต้าฉู่ยิ่งเต็มไปด้วยความชื่นชมฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมมองเห็นได้อยู่แล้ว แต่ก็เพียงแค่ยิ้มเท่านั้น “เรื่องนี้เจ้าทําได้ดีมาก ผู้ที่เกี่ยวข้องก็ต้องให้รางวัลถึงจะถูก”“พ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทกุมหมัดคารวะอย่างนอบน้อม “น้องรองลําบากที่สุด กระทั่งยังไม่ได้กินข้าวด้วยซ้ำ”พ่อลูกสองคนกําลังคุยกันอยู่ แต่เมิ่งเฉวียนเต๋อก็เข้ามารายงานว่าแม่นมซุนจากตําหนักหรงเล่อมาแล้วฮ่องเต้ต้าฉู่มองเมิ่งเฉวียนเต๋ออย่างสงสัย “เข้ามาเถอะ”แม่นมซุนทําความเคารพอย่างเรียบร้อย “ถวายบังคมฝ่าบาท ถวายบังคมองค์รัชทายาท”“แม่นมซุนมาได้อย่างไร” ฮ่องเต้ต้าฉู่มองไปทางแม่นมซุน “เสด็จแม่มีเรื่องอะไรหรือ?”แม่นมซุนมององค์รัชทายาท เอ่ยปากอย่างลังเล “ทูลฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าไทเฮาเกิดเรื่อง แต่องค์หญิงหกเกิดเรื่องแล้วเพคะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ชินกับการหาเรื่องใส่ตัวขององค์หญิงหกมานานแล้ว ดังนั้นจึงพลิกอ่านฎีกาในมืออย่างไม่ใส่ใจนัก ก้มหน้าถามว่า “ซิงห

แม่นมซูมองได้ไม่ผิด องค์หญิงหกอาการดีขึ้นแล้วจริง ๆตอนนี้แค่ทําท่าทางบางอย่างเพื่อให้ไทเฮารู้สึกปวดใจเท่านั้นขณะที่กําลังพูดอยู่ แม่นมซุนก็กลับมาแล้วไทเฮามองท่าทางของนางที่อยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้ หันไปมองลู่ซิงหุยที่อยู่บนเตียง “เจ้าพักผ่อนให้ดี ย่ากลับไปก่อน”“เสด็จย่าเดินช้า ๆ นะเพคะ” ลู่ซิงหุยทําความเคารพอย่างเรียบร้อยอีกครั้ง แต่หลังจากที่ไทเฮาหันกลับมา มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มนี้กลับอยู่ในสายตาของแม่นมซูสีหน้าของแม่นมซูพลันดําคล้ำลง แต่เพียงก้มหน้าติดตามข้างกายไทเฮา ไม่ได้พูดอะไรเมื่อไทเฮานั่งอยู่ในวังแล้ว แม่นมซุนจึงอธิบายให้ไทเฮาทราบอย่างละเอียดถึงสิ่งที่ได้ยินในห้องทรงอักษร“เผยซื่อจื่อนําของบางอย่างเข้าไป บอกว่าเป็นยาพิษอะไร อาจทําให้คนปวดท้องได้”“บ่าวคิดดูแล้ว น่าจะเป็นพิษที่องค์หญิงหกได้รับ”พูดถึงตรงนี้ เสียงของแม่นมซุนก็ค่อย ๆ เบาลง “ได้ยินเผยซื่อจื่อพูดถึงประโยคหนึ่ง บอกว่าค้นมาจากใต้โต๊ะของพระสนมหวงกุ้ยเฟย”“ชิงเหยียน?” ไทเฮาได้ยินคําพูดนี้ ก็เงยหน้าขึ้นมามองแม่นมซุนด้วยความตกใจ ไม่ได้สติไปชั่วขณะแม่นมซุนกับแม่นมซูมองหน้ากันและไม่ได้พูดอะไรออกมา