คิดแล้วคิดอีกก็อุ้มลู่ซิงหว่านไว้ คิดว่าจะทิ้งพื้นที่ว่างไว้ให้ฉยงหัวกับซ่งจั๋วแต่ลู่ซิงหว่านกลับไม่ยอมจากไปโดยเหยียบขาและร้องไห้ไม่หยุด[ท่านแม่ ข้าไม่ไป ข้าอยากฟังพี่ฉยงหัวพูด][ท่านท่านแม่ ข้าไม่เป็นไร เมื่อก่อนข้าก็อยู่กับพี่ฉยงหัวตลอด เคยเห็นพี่ฉยงหัวปฏิเสธคนมากมาย][ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่... ]ลู่ซิงหว่านยังคงบ่นพึมพํา ซ่งชิงเหยียนถอนหายใจหนัก“พระสนม ให้องค์หญิงอยู่ที่นี่เถอะเพคะ” ในที่สุดฉยงหัวก็เปิดปากพูดด้วยคําพูดของฉยงหัว ซ่งชิงเหยียนจึงหันหลังและออกจากห้องไปเหลือแค่ฉยงหัวกับซ่งจั๋วสองคน ไม่สิ ยังมีลู่ซิงหว่านด้วยลู่ซิงหว่านที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย“แม่นางฉยงหัวชอบเด็กหรือ?” ซ่งจั๋วเอ่ยปากทําลายความเงียบ ตอนนี้เขารู้สึกว่าการได้พูดคุยกับแม่นางฉยงหัวได้ไม่กี่คําก็รู้สึกปลื้มใจมากแล้ว[แม่เจ้า พี่ซ่งจั๋วคงไม่ได้อยากมีลูกกับพี่ฉยงหัวหรอกนะ][นี่ไม่ได้นะ พี่ฉยงหัวยังต้องกลับโลกบําเพ็ญเซียนกับข้าอีก][ข้าก็ต้องกลับไปยืนยันกับอาจารย์ว่าพี่ฉยงหัวชอบเขาจริง ๆ หรือเปล่า][นี่มันเวรกรรมอะไรกันเนี่ย!][ถ้าพี่ฉยงหัวแต่งงานกับมนุษย์ธรรมดา อาจารย์คงไม่ตีข้าใช่ไหม
ตอนนี้ภายในตําหนักชิงอวิ๋น เผยฉู่เยี่ยนกําลังส่งของที่ตําหนักเซวียนฝูส่งให้ซ่งชิงเหยียน“พระสนม นี่เป็นสิ่งที่กระหม่อมเพิ่งพบใต้โต๊ะของท่าน” เผยฉู่เยี่ยนยื่นกระเป๋าใบเล็กให้ซ่งชิงเหยียนและรอการตัดสินใจของนางซ่งชิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ “นี่จะทําอะไรอีกล่ะ?”ขณะที่ทั้งสองกําลังพูดคุยกัน ซ่งจั๋วก็ผลักประตูและเดินออกมาจากข้างในฉยงหัวก็อุ้มลู่ซิงหว่านเดินตามหลังเขา เผยฉู่เยี่ยนเห็นซ่งจั๋วพยายามอย่างหนัก เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซ่งชิงเหยียนอย่างสงสัย“เสร็จแล้วเหรอ?” ซ่งชิงเหยียนเอ่ยปากถาม แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม จึงหันไปมองฉยงหัวที่อยู่ด้านหลังซ่งจั๋วฉยงหัวกลับพยักหน้าซ่งชิงเหยียนที่เดิมทีคิดจะโน้มน้าวเขาสักสองประโยคก็อ้าปากขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเรื่องบางเรื่อง ต้องให้เขาคิดเองถึงจะดี"ท่าน... พระสนม กระหม่อมขอทูลกลับก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งจั๋วถูกคําพูดของซ่งชิงเหยียนดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาพยายามฉีกยิ้ม และคํานับซ่งชิงเหยียนเพื่ออําลาเขาหันไปมองเผยฉู่เยี่ยนอีกครั้ง ทั้งสองประสานมือกัน ซ่งจั๋วจึงหันหลังและออกจากตําหนักชิงอวิ๋นไป[ฮือฮือฮือ พี่ซ่งจั๋วที่น่าสงส
ซ่งชิงเหยียนเชื่อมั่นในประโยคที่ว่า"ร่างกายตรงไม่กลัวเงาเอียง" มาโดยตลอดไม่นานหลังจากที่เผยฉู่เยี่ยนออกจากตําหนักชิงอวิ๋น เขาก็ได้รับข่าวมา“เต๋อเฟยเพคะ เมื่อครู่บ่าวออกไปสืบมาแล้วเพคะ บอกว่าตอนนี้องค์หญิงหกกําลังปวดท้องอยู่ในตําหนักหรงเล่อกงจนทนไม่ไหว ตําหนักหรงเล่อกงกําลังเรียกหมอหลวงอยู่เพคะ” จิ่นซินผู้มีความรู้รอบด้านย่อมออกไปสืบดูรอบหนึ่งต้องได้รับข่าวเป็นคนแรกถึงจะดีซ่งชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้ม “มาเร็วมาก จิ่นซิน พวกเราต้องเตรียมตัวรับคําท้าแล้ว”หลายวันมานี้องค์หญิงหกลู่ซิงหุยถูกเลี้ยงอยู่ในตําหนักของไทเฮาตลอด ได้ยินมาว่าได้รับความโปรดปรานจากไทเฮาเป็นอย่างมากเห็นหลานสาวแท้ ๆ ของตนปวดท้องดิ้นรนต่อหน้าตน หากตรวจพบว่ามีคนวางยาพิษ เกรงว่าไทเฮาจะโกรธมากแม้แต่ซ่งชิงเหยียนที่ไทเฮารักมาตลอด เกรงว่าก็คงไม่ได้[เป็นนางอีกแล้ว ครั้งนี้ฉลาดกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย เรียนรู้ที่จะใช้วิธีทรมานร่างกายแล้ว][ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าคนเหล่านี้คิดอย่างไร? เราอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข กินดีอยู่ดีไม่ได้หรือ?][ทําไมต้องทําท่าทางเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้และสร้างปัญหาให้กับตัวเอง]“ฉยงหัว พิษนี้ห
องค์รัชทายาทยิ่งรู้สึกว่า เสด็จพ่อเปลี่ยนไปถ้าเป็นเมื่อก่อน เสด็จพ่อคงจะทรงกริ้วไปนานแล้วแต่ตอนนี้เสด็จพ่อกลับจัดการเรื่องราวได้อย่างสุขุมรอบคอบเช่นนี้แล้วสายตาที่องค์รัชทายาทมองฮ่องเต้ต้าฉู่ยิ่งเต็มไปด้วยความชื่นชมฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมมองเห็นได้อยู่แล้ว แต่ก็เพียงแค่ยิ้มเท่านั้น “เรื่องนี้เจ้าทําได้ดีมาก ผู้ที่เกี่ยวข้องก็ต้องให้รางวัลถึงจะถูก”“พ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทกุมหมัดคารวะอย่างนอบน้อม “น้องรองลําบากที่สุด กระทั่งยังไม่ได้กินข้าวด้วยซ้ำ”พ่อลูกสองคนกําลังคุยกันอยู่ แต่เมิ่งเฉวียนเต๋อก็เข้ามารายงานว่าแม่นมซุนจากตําหนักหรงเล่อมาแล้วฮ่องเต้ต้าฉู่มองเมิ่งเฉวียนเต๋ออย่างสงสัย “เข้ามาเถอะ”แม่นมซุนทําความเคารพอย่างเรียบร้อย “ถวายบังคมฝ่าบาท ถวายบังคมองค์รัชทายาท”“แม่นมซุนมาได้อย่างไร” ฮ่องเต้ต้าฉู่มองไปทางแม่นมซุน “เสด็จแม่มีเรื่องอะไรหรือ?”แม่นมซุนมององค์รัชทายาท เอ่ยปากอย่างลังเล “ทูลฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าไทเฮาเกิดเรื่อง แต่องค์หญิงหกเกิดเรื่องแล้วเพคะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ชินกับการหาเรื่องใส่ตัวขององค์หญิงหกมานานแล้ว ดังนั้นจึงพลิกอ่านฎีกาในมืออย่างไม่ใส่ใจนัก ก้มหน้าถามว่า “ซิงห
เขามองไปที่เผยฉู่เยี่ยนอีกครั้งสุดท้ายก็มองไปทางเมิ่งเฉวียนเต๋อ “ไปเรียกจิ่นเฉินมา”ของขวัญที่องค์ชายสามมอบให้ไทเฮาในวันนี้ กลับทําให้ฮ่องเต้ต้าฉู่จดจําเขาได้จริงๆองค์รัชทายาทเห็นดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ แต่บังเอิญพบกับสายตาของเผยฉู่เยี่ยนพอดี เมื่อเห็นท่าทางของเผยฉู่เยี่ยน หัวใจที่ตื่นตระหนกก็ตกลงไปที่พื้น“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคําสั่งของเสด็จพ่อ” แต่ก้นบึ้งของหัวใจกลับมีคลื่นลูกใหญ่เกิดขึ้นคิดไม่ถึงว่าแม้อ้าจะได้รับความโปรดปรานขนาดนี้ เมื่อเจอเรื่องแบบนี้ เสด็จพ่อก็ยังสงสัยในตัวนางอยู่ดีนี่คือความรักของฮ่องเต้!จากมุมมองของฮ่องเต้ต้าฉู่ นางรู้สึกว่าแม้ว่าชิงเหยียนจะเป็นคนตรงไปตรงมา แต่นางก็มีลูกแล้ว และแม่ของนางสามารถทําทุกอย่างเพื่อลูกได้ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ซิงหุยก็เคยทําร้ายซิงหว่านหลายครั้งถ้าชิงเหยียนวางยาพิษซิงหุยเพื่อแก้แค้น เขาก็เข้าใจได้องค์รัชทายาทและเผยฉู่เยี่ยนออกจากห้องทรงอักษรพร้อมกัน และบังเอิญพบกับองค์ชายสามที่กําลังมุ่งหน้าไปยังห้องทรงอักษรพอดีก่อนหน้านี้เสี่ยวลิ่วไม่ได้บอกเรื่องนี้กับตัวเอง องค์ชายสามเองก็ไม่รู้ความจริง พอเห็นเงา
แม่นมซูมองได้ไม่ผิด องค์หญิงหกอาการดีขึ้นแล้วจริง ๆตอนนี้แค่ทําท่าทางบางอย่างเพื่อให้ไทเฮารู้สึกปวดใจเท่านั้นขณะที่กําลังพูดอยู่ แม่นมซุนก็กลับมาแล้วไทเฮามองท่าทางของนางที่อยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้ หันไปมองลู่ซิงหุยที่อยู่บนเตียง “เจ้าพักผ่อนให้ดี ย่ากลับไปก่อน”“เสด็จย่าเดินช้า ๆ นะเพคะ” ลู่ซิงหุยทําความเคารพอย่างเรียบร้อยอีกครั้ง แต่หลังจากที่ไทเฮาหันกลับมา มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มนี้กลับอยู่ในสายตาของแม่นมซูสีหน้าของแม่นมซูพลันดําคล้ำลง แต่เพียงก้มหน้าติดตามข้างกายไทเฮา ไม่ได้พูดอะไรเมื่อไทเฮานั่งอยู่ในวังแล้ว แม่นมซุนจึงอธิบายให้ไทเฮาทราบอย่างละเอียดถึงสิ่งที่ได้ยินในห้องทรงอักษร“เผยซื่อจื่อนําของบางอย่างเข้าไป บอกว่าเป็นยาพิษอะไร อาจทําให้คนปวดท้องได้”“บ่าวคิดดูแล้ว น่าจะเป็นพิษที่องค์หญิงหกได้รับ”พูดถึงตรงนี้ เสียงของแม่นมซุนก็ค่อย ๆ เบาลง “ได้ยินเผยซื่อจื่อพูดถึงประโยคหนึ่ง บอกว่าค้นมาจากใต้โต๊ะของพระสนมหวงกุ้ยเฟย”“ชิงเหยียน?” ไทเฮาได้ยินคําพูดนี้ ก็เงยหน้าขึ้นมามองแม่นมซุนด้วยความตกใจ ไม่ได้สติไปชั่วขณะแม่นมซุนกับแม่นมซูมองหน้ากันและไม่ได้พูดอะไรออกมา
พระสนมหลานเฟยจึงหันไปมองซ่งชิงเหยียน รอให้นางอธิบายซ่งชิงเหยียนมองดูท่าทางของนางแล้วหัวเราะเบาๆ “ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”“แต่วางไว้ใต้โต๊ะข้า เรื่องนี้ต้องพุ่งเป้ามาที่ข้าแน่ๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สู้ทําให้เรื่องใหญ่โตดีกว่า”“ข้าอยากจะเห็นว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”ครั้งนี้ไม่ใช่แค่พระสนมหลานเฟย แม้แต่พระสนมเหวินเฟยก็ตกใจ “เป็นคำสั่งจากท่านหรือนี่?”[ก็ใช่น่ะสิ ท่านแม่ตื่นเต้นมากเลยนะ! สั่งให้จิ่นซินไปเผยแพร่เรื่องนี้ทุกที่เลย!][รู้สึกว่าเดี๋ยวในตำหนักคงจะคึกคักน่าดูเลย!][น่าตื่นเต้นจัง][ต้องให้พี่ฉยงหัวรู้ด้วย เราจะได้ดูละครสนุกๆ ด้วยกัน]ในขณะที่ลู่ซิงหว่านกําลังคิดเพ้อเจ้ออยู่นั้น ฉยงหัวพลันผลักประตูเข้ามา หลังจากเห็นพระสนมหลานเฟยกับพระสนมเหวินเฟยแล้ว ก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วย่อตัวลงเล็กน้อย “พระสนมเพคะ”ซ่งชิงเหยียนมองนางแล้วกวักมือเรียกนาง “เจ้ามานี่สิ”แล้วชี้ไปที่เหล้าองุ่นที่เตรียมไว้บนโต๊ะ “นี่เป็นเหล้าองุ่นที่ฝ่าบาททรงส่งมาเมื่อครู่ เมื่อครู่เจ้าไม่ได้ดื่มเอากลับไปชิมดูสิ”ฉยงหัวก็ไม่กระมิดกระเมี้ยน เดินเข้าไปหยิบไหใบนั้นขึ้นมาแล้วย่อกายให้ซ่งชิงเหยียน “ข
เมื่อคืนองค์ชายสามอาศัยข้ออ้างที่ห่วงใยน้องสาวของตน ฉวยโอกาสที่ไทเฮาหลับไปแล้วไปที่ตําหนักหรงเล่อลู่ซิงหุยกลัวองค์ชายสามมากหลายวันมานี้อยู่ในตําหนักหรงเล่อ แม้ชีวิตจะลําบากอยู่บ้าง แต่เมื่อเอาใจไทเฮาแล้ว คิดว่าชีวิตวันหน้าคงจะดีขึ้นบ้าง“เจ้าแอบซ่อนของไว้ใต้โต๊ะของพระสนมหวงพระสนมหวงกุ้ยเฟยใช่หรือไม่?” องค์ชายสามไม่สนใจอาการบาดเจ็บของลู่ซิงหุยแม้แต่น้อย เอ่ยปากถามทันทีเขารู้ว่าน้องสาวคนนี้ของเขาทั้งโง่และมีความคิดมากมายลู่ซิงหุยเดิมทีตั้งใจจะสารภาพกับเสด็จพี่ แต่หลังจากมองใบหน้าที่มืดมนของเขาแล้ว นางก็เปลี่ยนคําพูดทันที “เสด็จพี่! ข้าไม่รู้จริงๆ!”พูดไปพูดมาถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา “ข้าอวยพรวันเกิดให้เสด็จย่าดีๆ ยังถูกคนวางยาพิษอีก”“ข้าน่าสังเวชเช่นนี้ เสด็จพี่ไม่ปลอบข้าก็ช่างเถอะ ยังจะมาตําหนิข้าอีก”พูดไปพูดมา แม้แต่นางเองก็เชื่อซะแล้ว ด้วยความคับข้องใจที่ได้รับในตําหนักหรงเล่อหลายวันนี้ จึงทำให้นางร้องไห้ไม่หยุดองค์ชายสามมองดูแล้วก็รู้สึกสงสารขึ้นมาถึงอย่างไรก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของตน ตอนนี้เสด็จแม่ไม่อยู่แล้ว คนที่นางสามารถพึ่งพาได้ก็คือตนเท่านั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ องค์ช