แชร์

บทที่ 0395

คิดแล้วคิดอีกก็อุ้มลู่ซิงหว่านไว้ คิดว่าจะทิ้งพื้นที่ว่างไว้ให้ฉยงหัวกับซ่งจั๋ว

แต่ลู่ซิงหว่านกลับไม่ยอมจากไปโดยเหยียบขาและร้องไห้ไม่หยุด

[ท่านแม่ ข้าไม่ไป ข้าอยากฟังพี่ฉยงหัวพูด]

[ท่านท่านแม่ ข้าไม่เป็นไร เมื่อก่อนข้าก็อยู่กับพี่ฉยงหัวตลอด เคยเห็นพี่ฉยงหัวปฏิเสธคนมากมาย]

[ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่... ]

ลู่ซิงหว่านยังคงบ่นพึมพํา ซ่งชิงเหยียนถอนหายใจหนัก

“พระสนม ให้องค์หญิงอยู่ที่นี่เถอะเพคะ” ในที่สุดฉยงหัวก็เปิดปากพูด

ด้วยคําพูดของฉยงหัว ซ่งชิงเหยียนจึงหันหลังและออกจากห้องไป

เหลือแค่ฉยงหัวกับซ่งจั๋วสองคน ไม่สิ ยังมีลู่ซิงหว่านด้วย

ลู่ซิงหว่านที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย

“แม่นางฉยงหัวชอบเด็กหรือ?” ซ่งจั๋วเอ่ยปากทําลายความเงียบ ตอนนี้เขารู้สึกว่าการได้พูดคุย

กับแม่นางฉยงหัวได้ไม่กี่คําก็รู้สึกปลื้มใจมากแล้ว

[แม่เจ้า พี่ซ่งจั๋วคงไม่ได้อยากมีลูกกับพี่ฉยงหัวหรอกนะ]

[นี่ไม่ได้นะ พี่ฉยงหัวยังต้องกลับโลกบําเพ็ญเซียนกับข้าอีก]

[ข้าก็ต้องกลับไปยืนยันกับอาจารย์ว่าพี่ฉยงหัวชอบเขาจริง ๆ หรือเปล่า]

[นี่มันเวรกรรมอะไรกันเนี่ย!]

[ถ้าพี่ฉยงหัวแต่งงานกับมนุษย์ธรรมดา อาจารย์คงไม่ตีข้าใช่ไหม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status