หรงเหวินเมี่ยวได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองเหออวี่เหยาทันที “เจ้ารู้แล้วหรือ?”รู้สึกว่าคําพูดนี้ของตัวเองไม่ค่อยถูกต้องนัก จึงพูดเสริมให้ตัวเองประโยคหนึ่ง “น้องสาวเจ้าพูดกับเจ้าเหรอ?”เหออวี่เหยากลับส่ายหน้า “ไม่ใช่ เมื่อครู่ข้าได้รับคําสั่งจากท่านย่าให้ไปเยี่ยมนาง นางเหมือนเห็นข้าเป็นหลินอิน พูดจาเหลวไหลหลายประโยค”เหออวี่เหยาคิดอย่างรอบคอบและอธิบายคําพูดของเหออวิ๋นเหยาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเดิมทีหรงเหวินเมี่ยวก็รู้เรื่องนี้อย่างคร่าว ๆ อยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้แปลกใจมากนัก“เจ้าว่า เรื่องนี้เป็นฝีมือของน้องสาวจริงหรือไม่?” เหออวี่เหยาไม่ได้สังเกตเห็นความแตกต่างของหรงเหวินเมี่ยว เพียงแค่พึมพําต่อไป “ดูเหมือนนางชอบองค์ชายรอง วันนั้นพอได้ยินว่าไทเฮาจะจับคู่เจ้ากับองค์ชายรองก็โกรธแล้ว”เหออวี่เหยาพูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมา จากนั้นก็มองไปที่หรงเหวินเมี่ยว “น้องหรง ดังนั้นนางถึงได้ปีนขึ้นไปบนองค์หญิงสาม จงใจเชิญเจ้าเข้าร่วม เจตนาเดิมของนางคือต้องการทําร้ายเจ้า”“แต่สุดท้ายก็เป็นข้าที่ทําร้ายหลินอิน” เรื่องที่เหอยวี่เหยาพูดถึง ได้นําเรื่องในใจของหรงเหวินเมี่ยวออกมาอีกครั้งเหออวี
“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง แม่ของเจ้าถึงแก่กรรม หลังจากใต้เท้าเหอได้เป็นราชเลขากรมแรงงานไม่ถึงหนึ่งเดือน”ความคดเคี้ยวในนี้ทําให้คนต้องคิดอย่างลึกซึ้งเหออวี่เหยารู้สึกว่าสมองของนางระเบิด สิ่งที่หรงเหวินเมี่ยวพูดนั้นเป็นสิ่งที่นางไม่เคยคิดมาก่อนสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่นางเคยคิดก็คือ"มีแม่เลี้ยงก็มีพ่อเลี้ยง" ดังนั้นพ่อจึงปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ทั้งครอบครัวมีแต่นางหลินเท่านั้นที่แย่ที่สุดแม้แต่ลูกชายและลูกสาวของนางก็ยังรังแกตัวเองด้วยกันผ่านไปเนิ่นนาน เหออวี่เหยาจึงเอ่ยปากอย่างขาด ๆ หาย ๆ “ความหมายของน้องหรงคือ บิดาและนางหลินคบค้าสมาคมกันมานานแล้ว แต่งงานกับมารดาของข้า เพียงเพื่ออาศัยอํานาจของจวนอันกั๋วกงเท่านั้น”แม้ว่าเหออวี่เหยาจะมีจิตใจที่บริสุทธิ์ แต่นางก็ไม่ได้โง่ภายใต้คําแนะนําของหรงเหวินเมี่ยว นางคิดออกอย่างรวดเร็ว“แต่หลังจากที่ท่านพ่อได้เป็นราชเลขากรมแรงงานแล้ว ก็วางแผนทําร้ายแม่ข้าจนตาย และประคองตระกูลหลินให้มั่นคง”ไม่แปลกใจเลยที่เขาดูเหมือนจะไม่ชอบข้าตั้งแต่ข้าเกิดมา ตอนนั้นข้ายังคิดว่าเขาไม่ชอบลูกสาว“แต่เขากลับดีกับน้องสาวมาก”ปรากฎว่าข้าเป็นแค่อุบัติเหตุคิดแบบนี้
ต้องทําความสะอาดตัวเองให้เรียบร้อยก่อน จึงจะไปฟ้องขุนนางได้นางหลินที่อยู่ข้างหลังโกรธจนอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดเพื่อเพิ่มความวุ่นวายแต่ก่อนที่ฮูหยินหลินจะออกไป จู่ๆ ก็กลับคํา หันหลังเดินเข้าไปในห้องหนังสือของใต้เท้าหลินแล้ว“นายท่าน ข้าต้องไปฟ้องขุนนาง” ฮูหยินหลินยืนอยู่ข้างล่างและมองไปที่หลินเหอเฉิงอย่างเด็ดเดี่ยว“ฟ้องเจ้าหน้าที่อะไรฒ” หลินเหอเฉิงกลับเงยหน้ามองหลินฮูหยินนางโจวอย่างสงสัย“ฟ้องเจ้าหน้าที่อะไร?” จู่ ๆ นางโจวก็ดูเหมือนเป็นบ้าขึ้นมา “นายท่าน ลูกสาวของพวกเราถูกคนฆ่าตายโดยไม่มีเหตุผล นายท่านจะปล่อยไปแบบนี้หรือ?”หลินเหอเฉิงถอนหายใจ “ฮูหยินไม่ต้องรีบร้อน ข้าก็คือขุนนาง เจ้าจะไปฟ้องขุนนางที่ไหน?”นางโจวกลับไม่เชื่อใจหลินเหอเฉิงมาก “ข้าจะไปฟ้องจวนผู้ว่าเมืองหลวง”“หากจวนผู้ว่าเมืองหลวงไม่จัดการ ข้าจะฟ้องฮ่องเต้”“เหลวไหล!” หลินเหอเฉิงโยนหนังสือในมือลงบนโต๊ะหนังสือเสียงดัง “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไยต้องไปถึงหน้าวังหลวงด้วย”นางโจวมองหลินเหอเฉิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง ถอยหลังไปหลายก้าว“ในเมื่อนายท่านคิดว่าเป็นเรื่องเล็ก ก็ช่างเถอะ”พูดจบก็ออกจากห้องหนังสือของหลิน
องค์ชายสามกลับขมวดคิ้ว ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรเมื่อก่อนเรื่องเหล่านี้ ล้วนเป็นท่านตาช่วยจัดการให้เอง แทนที่จะบอกว่าขุนนางติดตามตน สู้บอกว่าติดตามอัครมหาเสนาบดีชุยจะดีกว่าแต่ใครจะคิดว่าตระกูลชุยจะหายไปจากเมืองหลวงในชั่วข้ามคืนแม้แต่พระสนมเต๋อเฟยที่เคยได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทในตําหนักหลัง และได้รับความโปรดปรานจากหกตําหนัก ก็เสียชีวิตในวังเย็นเช่นกันแม้แต่ขุนนางที่อยู่ข้างนอกยังสงสัยว่าฮ่องเต้ฉู่ลงมือกับพระสนมเต๋อเฟยหรือไม่?เมื่อเสนาบดีรีชุยล้มลง คนที่ติดตามเขาในอดีตก็"กระจัดกระจายเหมือนนกและสัตว์ป่า" และหวังว่าจะอยู่ห่างจากองค์ชายสาม“ตอนนี้จะมีใครยอมติดตามข้าอีก” องค์ชายสามคิดถึงตรงนี้ น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความอ้างว้างอย่างอดไม่ได้ซิ่นเทียนเต็มไปด้วยความมั่นใจ "ท่านแค่ไปหากัวผิง และให้เขาช่วยท่าน"“หากเขาปฏิเสธ ท่านบอกมาประโยคหนึ่ง เรื่องดีที่เขาเคยทํามาก่อน หากฮ่องเต้ทรงทราบแล้วจะเป็นเช่นไร?”องค์ชายสามประหลาดใจและมองไปที่ซิ่นเทียน“ท่านแค่พูดประโยคนี้เท่านั้น ถ้ากัวผิงคนนั้นต้องการหลักฐานจากท่านจริง ๆ ก็ถือว่ามีความกล้าหาญมาก”พูดถึงตรงนี้ซิ่นเทียนก็พ่นลมออกจมูกอย่างเย็
......แม้ว่าจะยังอยู่ในเงามืดขององค์รัชทายาท แต่องค์ชายสามก็พอใจแล้วตอนนี้เป็นเพียงก้าวแรกของตัวเองเท่านั้นวันข้างหน้าตนจะข้ามหน้าข้ามตาองค์รัชทายาทไปแน่นอน ให้คนได้เห็นความดีของตนมากขึ้นเหมือนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอก ผู้ว่าเมืองหลวงวิ่งออกมาอย่างรีบร้อน “ไม่ทราบว่าองค์ชายสามเสด็จ กระหม่อมมีความผิด”องค์ชายสามกลับประคองนางโจวไม่ปล่อยมือ มองไปทางผู้ว่าเมืองหลวง “ใต้เท้าจ้าวมีความผิดจริง หลินฮูหยินตีกลองอยู่ที่นี่เจ้าไม่สนใจ รู้ได้อย่างไรว่าข้ามาแล้ว”“หากขุนนางทุกคนประจบสอพลอและประจบสอพลอเหมือนเจ้า แคว้นต้าฉู่จะคงอยู่ชั่วอายุคนได้อย่างไร”คําพูดขององค์ชายสามแต่ละคํายอดเยี่ยมมาก เรียกเสียงไชโยโห่ร้องจากฝูงชนแต่ใต้เท้าจ้าวผู้ว่าราชการเมืองหลวงคนนี้น้อยใจจริงๆนางโจวนี้ยังไม่ได้ตีกลองร้องทุกข์เลยอีกทั้งเมื่อก่อนองค์ชายสามไม่เคยสนใจเรื่องข้างล่างมากนัก ทําไมจู่ ๆ ถึงมายุ่งเรื่องนี้ได้เพียงแต่นางไม่กล้าโต้แย้งคําพูดขององค์ชายสาม เพียงแค่คุกเข่ายอมรับผิดองค์ชายสามแสดงอํานาจมากพอแล้ว จึงยกขาเดินเข้าไปด้านใน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ขึ้นศาลเถอะ”แล้วกระซิบบอกฮูหยินหลิน
มีองค์ชายสามอยู่ ใต้เท้าจ้าวย่อมไม่กล้าเอ่ยปากง่าย ๆ เพียงแค่ยืนขึ้นอย่างนอบน้อมและประสานมือให้องค์ชายสาม “องค์ชาย เรื่องนี้ควรจัดการอย่างไร?”องค์ชายสามที่กําลังเหม่อลอยอยู่ จู่ๆ ก็ถูกใต้เท้าศาลาว่าการถามเช่นนี้ กลับเงียบไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยปาก“ในเมื่อมีคนร้องทุกข์ ใต้เท้าจ้าวก็ควรยอมรับถึงจะถูก”“พ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าจ้าวประสานมือคารวะองค์ชายสามอย่างนอบน้อม แล้วกลับไปนั่งที่เดิม “นางโจว ข้าขอถามเจ้า ตอนนี้ศพของลูกสาวเจ้าอยู่ที่ไหน” “ข้าคงต้องตรวจสอบก่อน”“เรียนใต้เท้า โลงศพของเด็กหญิงยังจอดอยู่ที่บ้าน ยังไม่ได้ทําพิธีศพ” เมื่อนางโจวได้ยินคําถามของใต้เท้าจ้าว ก็เก็บเสียงร้องไห้ของตัวเองไว้ และตอบคําถามของใต้เท้าด้วยเสียงสะอื้นในขณะที่ใต้เท้าจ้าวกําลังจะถามคําถามต่อไป ทันใดนั้นเสียงของหลินเหอเฉิงก็ดังมาจากข้างนอก “ข้าน้อยคารวะองค์ชายสาม คารวะใต้เท้าจ้าว”เนื่องจากตําแหน่งขุนนางของใต้เท้าจ้าวสูงกว่าหลินเหอเฉิง ดังนั้นหลินเหอเฉิงจึงทําได้เพียงทักทายตามมารยาทเท่านั้นเนื่องจากใต้เท้าจ้าวไม่ได้ไปมาหาสู่กับตระกูลหลิน ดังนั้นจึงไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขา จึงถามอย่างสงสัยว่า “ท่านคือใคร”“เป็น
ปรากฎว่าการเอาชนะใจประชาชนไม่ใช่เรื่องยากเมื่อกัวผิงรู้ว่าองค์ชายสามมา ในใจก็ประหลาดใจมาก แต่ก็ยังเชิญคนมาที่ห้องโถงหลักอย่างนอบน้อม“ถวายบังคมองค์ชายสาม ไม่ทราบว่าองค์ชายสามมาเยี่ยมเยียนบ้านร้างอย่างกะทันหันด้วยเหตุอันใดหรือ” กัวผิงกล่าวอย่างนอบน้อมเมื่อก่อนเพราะท่านเสนาบดีชุย กัวผิงจึงไปมาหาสู่กับองค์ชายสามอยู่บ้าง แทนที่จะบอกว่าไปมาหาสู่กัน ที่จริงแล้วก็แค่หาผลประโยชน์ให้องค์ชายสามเท่านั้นในความเป็นจริงการติดต่อกับองค์ชายสามมีไม่มากตอนแรกที่องค์ชายสามเข้ามาในจวนตระกูลกัว ในใจยังคงมีความหวังเล็กๆ หวังว่าตัวเองจะได้พบกับกัวเยว่เสาสักครั้งแต่หลังจากได้เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดของกัวผิง เขาก็ไม่สนใจอีกต่อไปสิ่งที่สําคัญกว่าสําหรับตัวเองในตอนนี้คือการยึดอํานาจ ไม่ใช่เข้าไปพัวพันกับความรักระหว่างลูกกับลูกสาวเมื่อเขาประสบความสําเร็จแล้ว ในอนาคตเขาอยากได้ผู้หญิงแบบไหน แม้ว่ากัวเยว่เสาจะถูกแย่งมาจากบ้านของสามีนางก็ตามเมื่อคิดถึงตรงนี้ องค์ชายสามก็มองไปที่กัวผิงอย่างสงบมากขึ้นเห็นเพียงเขาหันตัวกลับไปนั่งบนที่นั่ง จ้องมองกัวผิงอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรนี่ก็เป็นสิ่ง
กัวผิงกลับส่ายหัว แล้วหันหลังกลับไปห้องหนังสือจี้หยกนี้เป็นของของเสนาบดีชุย เป็นของขวัญที่เสนาบดีชุยมอบให้เมื่อกัวผิงเลื่อนตําแหน่งเป็นราชเลขากรมคลังนี่ก็คือหนังสือรับรองที่กัวผิงมอบให้องค์ชายสามแล้วคิดว่าเมื่อองค์ชายสามเห็นสิ่งนี้จะต้องเข้าใจอย่างแน่นอนในขณะที่กัวผิงกําลังเหม่อลอย การกระทําขององค์ชายสามที่อยู่นอกวังในวันนี้ได้แพร่กระจายไปยังพระราชวังแล้วเมื่อฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รับข่าวนี้ เขากําลังร่วมรับประทานอาหารเย็นกับซ่งชิงเหยียนและลู่ซิงที่ตําหนักชิงอวิ๋นเนื่องจากอาการปวดหัวของฮ่องเต้ต้าฉู่ดีขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นการพึ่งพาอาศัยกับฮองเฮาจึงลดลงเล็กน้อย เพียงแค่วันขึ้นปีใหม่และวันขึ้นสิบห้าค่ําเท่านั้น ถึงได้ไปอยู่เป็นเพื่อนฮองเฮาที่ตําหนักจิ่นซิ่วเท่านั้นแต่ก็ไม่ค่อยได้มาตําหนักเมฆาครามบ่อยนักบ่อยครั้งที่ฮ่องเต้ต้าฉู่พักอยู่ในตำหนักหลงเซิงองเขาตอนนี้ลู่ซิงหว่านกําลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ อย่างไรก็ตามนางยังคงอยู่ในวัยดื่มนม แม้ว่านางจะกินข้าว นางก็แค่กินอาหารเหลวกับซ่งชิงเหยียนเท่านั้น“ฝ่าบาท” เมิ่งเฉวียนเต๋อยืนอยู่ข้างฮ่องเต้ต้าฉู่เอ่ยเสียงเบา “วันนี้องค์ชายสามอ