บทที่ 0436

ซ่งชิงเหยียนก็ยิ้มพลางพูดว่า “พระสนมเหวินเฟยของเจ้าจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ”

“พ่ะย่ะค่ะ เช้าวันนี้พระสนมเหวินเฟยพระสนมได้เตรียมของขวัญเป็นพิเศษ ให้จิ่นรุ่ยนํามาให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” พูดถึงตรงนี้ องค์รัชทายาทกลับเกาศีรษะอย่างเขินอาย “เดิมทีกระหม่อมไม่อยากรับ แต่พระสนมเหวินเตรียมแท่นฝนหมึกที่มีเฉพาะในแคว้นต้าหลี่เท่านั้น กระหม่อมไม่อาจหักห้ามใจได้จริงๆ...”

เมื่อเห็นท่าทางของเด็กน้อยที่หายากขององค์รัชทายาท ลู่ซิงหว่านก็ยิ้มตามซ่งชิงเหยียน

[แต่หายากนะที่จะได้เห็นนิสัยของเด็กน้อยอย่างพี่ชายรัชทายาท]

[แต่ไหนแต่ไรมาพี่ชายรัชทายาทมักจะแสดงออกว่าไม่มีความปรารถนาใดๆ เป็นคนมั่นคงมาก]

[แต่ข้ากลับเห็นว่า พี่ชายขององค์รัชทายาทในตอนนี้ มีความชอบของตัวเอง และมีความรังเกียจของตัวเอง นี่ถึงจะเป็นคนที่มีชีวิตจริงๆ!]

ซ่งชิงเหยียนได้ยินความในใจของลู่ซิงหว่าน ก็อดสงสารองค์รัชทายาทไม่ได้ “หายากนะที่จะได้เห็นเจ้ามีอะไรที่ชอบ”

“ในเมื่อชอบก็อยู่ต่อเถอะ ไม่ว่าเจ้าค่าจะเป็นเช่นไร ล้วนเป็นน้ำใจของเจ้าพระสนมเหวิน”

ซ่งชิงเหยียนไม่คุ้นเคยกับแท่นฝนหมึกและพู่กันมากนัก แต่แท่นฝนหมึกที่สืบทอดกันมาแต่ไหนแต่ไรมา รัชท