All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 401 - Chapter 410

ฟู่ซือฝานตอบตกลง เวินเหลียงหยิบกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปเมืองเจียงเฉิงในฐานะเมืองเอกประจำมณฑลเจ เป็นศูนย์กลางการปกครองและศูนย์กลางทางเศรษฐกิจ ธุรกิจการท่องเที่ยวพัฒนาไปในทิศทางที่ไม่เลวเลย มีจุดชมวิวโด่งดังไปทั่วทั้งประเทศอยู่สองสามแห่ง เมื่อถึงวันหยุดจะมีคนมากมายเวินเหลียงขับรถพาฟู่ซือฝานไปยังจุดชมวิวสองแห่งของเมืองเจียงเฉิง ถ่ายรูปมาไม่น้อยเลยทีเดียว พร้อมทั้งถือโอกาสเดินเล่นรอบ ๆ จุดชมวิวด้วยฟู่ซือฝานกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เธอซื้อของที่ระลึกไปเยอะมาก บอกว่าจะซื้อกลับไปฝากคุณย่าและบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของตัวเองเมื่อถึงตอนกลางวัน เวินเหลียงก็พาฟู่ซือฝานไปกินข้าวที่ร้านอาหารมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งใกล้จุดชมวิวทั้งสองคนเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง สามารถมองเห็นทัศนียภาพด้านนอกได้ที่นั่งค่อนข้างสูง เวินเหลียงอุ้มฟู่ซือฝานขึ้นไป ขาเล็กสั้นลอยอยู่ในอากาศ จากนั้นก็แกว่งไปแกว่งมาเพื่อให้ดูแลเธอได้สะดวก เวินเหลียงจึงนั่งฝั่งเดียวกับเธอ หารือกันแล้วสั่งอาหารมาสองสามอย่างฟู่ซือฝานใช้ชีวิตอยู่ในไชน่าทาวน์ที่ลอสแอนเจลิส ชินกับการกินอาหารจีน แต่ถึงอย่างไรก็เป็นต่างประเทศ อาหารจีนไม่หลากหลายเ

เวินเหลียงกำลังรออาหารมาเสิร์ฟ ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นมา บนหน้าจอโชว์ชื่อของฟู่เจิง“ป้าสะใภ้คะ สายของคุณลุงค่ะ” ฟู่ซือฝานที่สายตาแหลมคมเห็นเข้าแล้วเวินเหลียงหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย “ฮัลโหล?”“ตอนนี้พวกเธออยู่บ้านกันหรือเปล่า? ฉันจะไปรับฝานฝาน”เวินเหลียงยกโทรศัพท์ไปให้ห่างหน่อยหนึ่ง ก่อนจะมองฟู่ซือฝานที่อยู่ข้าง ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ฝานฝาน คุณลุงของเธอจะมารับเธอแล้ว คืนนี้เธอจะกลับไปกับอาไหม? หรือว่ากินข้าวเสร็จแล้วก็กลับไปกับคุณลุงของเธอ?”ฟู่ซือฝานแสร้งทำเป็นครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างว่านอนสอนง่ายว่า “วันนี้ป้าสะใภ้เหนื่อยมามากแล้ว ฝานฝานกลับไปกับคุณลุงหลังกินข้าวเสร็จก็ได้ค่ะ” “โอเค งั้นฉันจะให้เขามานะ”เวินเหลียงเอาโทรศัพท์มาแนบข้างหูอีกครั้ง “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ร้านอาหารฮอลแลนด์ถนนวัฒนธรรม อาหารยังไม่มาเสิร์ฟ”เธอมองเวลา “คุณมาประมาณหกโมงครึ่งก็แล้วกัน”ฟู่เจิงชะงักไปครู่หนึ่ง “ตอนนี้ฉันอยู่ใกล้ ๆ พอดี จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”ไม่ให้โอกาสเวินเหลียงได้ปฏิเสธ เขาก็ตัดสายไปเลยเวินเหลียง “...”ไม่นานปลาเผาก็มาเสิร์ฟ ยังมีอาหาร

ฟู่ซือฝานพูดอธิบาย “คุณป้าคะ เขาไม่ใช่พ่อของหนู แต่เขาเป็นคุณลุงของหนูค่ะ”“อ๋อ ๆ ๆ...แบบ...แบบนี้นี่เอง...” พี่สาวเบือนหน้ากลับไปด้วยความอิหลักอิเหลื่อฟู่เจิงตักเนื้อปลาที่เลือกก้างออกแล้วไปใส่ในถ้วยของเวินเหลียง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “อย่าเอาแต่คุยสิ กินข้าวด้วย”เวินเหลียงเงยหน้าขึ้นมองเขาทีหนึ่ง แล้ววางตะเกียบลงด้วยสีหน้าคงเดิม “ฉันกินอิ่มแล้ว ไหน ๆ คุณก็มาแล้ว งั้นพวกคุณค่อย ๆ กินไปนะคะ ฉันขอตัวกลับไปก่อน”พูดจบเธอก็บอกลากับฟู่ซือฝาน “ฝานฝาน วันนี้อามีธุระขอตัวก่อนนะ...”ฟู่ซือฝานแสดงสีหน้าผิดหวังออกมา “ฝานฝานไม่อยากให้ป้าสะใภ้ไป อีกอย่างป้าสะใภ้ยังไม่ได้กินเนื้อปลาเลย คงกินยังไม่อิ่มแน่ ๆ”“ป้ากินอิ่มแล้ว...”ไหน ๆ เธอก็ซื้อกล้องถ่ายรูปมาแล้ว ก็ต้องไปถ่ายรูปฝึกให้เข้ามือที่จุดชมวิว เพราะงั้นเลยพาฟู่ซือฝานไปเดินเล่นในเมืองเจียงเฉิง และฉวยโอกาสถ่ายรูปไปด้วย วินวินกันทั้งคู่ฟู่เจิงวางตะเกียบลง พร้อมทั้งกดคิ้วลงต่ำ นัยน์ตาหม่นหมองไปหมด “เธอไม่อยากเห็นหน้าฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”“ฉันอยากเห็นหน้าประธานฟู่หรือเปล่า คุณยังไม่รู้แจ้งแจ่มชัดอีกเหรอ?”ฟู่เจิง “...”ต

อวิ๋นเฉียว “เอาเรื่องคดีลักพาตัวเมื่อสิบปีก่อนคดีนั้นก่อนนะครับ ข้อมูลในอินเทอร์เน็ตมากมายถูกลบออกไป ผมใช้เทคนิคด้านไอทีกู้ข่าวและโพสต์กลับมา แต่ก็ยังได้ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับคดีลักพาตัวคดีนั้นไม่เท่าไรเหมือนเดิม รู้แค่ว่าตัวประกันเป็นนักศึกษามหาลัย ฐานะทางบ้านไม่ธรรมดา สุดท้ายก็ถูกช่วยออกมาได้สำเร็จ”อวิ๋นเฉียว “ส่วนใครเป็นคนลบข้อมูลข่าวรายงานออกไปนั้น ผมให้น้ำหนักไปที่ครอบครัวของตัวประกันที่ไม่ยอมให้เผยหน้าตัวประกันภายใต้สายตาของประชาชน ในข่าวรายงานปีนั้น สื่อต่างไม่ได้เอ่ยถึงชื่อตัวประกันเลย”เวินเหลียง “พวกเขาได้ค่าไถไปไหม? สุดท้ายคนร้ายลักพาตัวถูกจับหรือเปล่า?”อวิ๋นเฉียว “เรื่องค่าไถ่ไม่แน่ชัดเหมือนกันครับ คนร้ายลักพาตัวไม่ได้ถูกจับกุม ตอนนี้ในระบบมีแค่ข่าวประกาศจับสองข่าว เรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลเอามาก ๆ แต่ผมหาตัวตนของคนที่เดินทางไปกับหวังต้าไห่มาได้แล้วครับ เขาแซ่เมิ่ง ชื่อว่าเมิ่งจินถัง เป็นคนบ้านเดียวกับหวังต้าไห่ แต่เมิ่งจินถังไม่ได้อยู่ในประกาศจับ”อวิ๋นเฉียว “เมิ่งจินถัง สิบปีก่อนย้ายถิ่นฐานไปอยู่ต่างประเทศ ช่วงเวลาที่ย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่ต่างประเทศ คือวันต่อมาหลังจากพ่อ

ทันใดนั้น บรรยากาศก็เงียบลงเล็กน้อยเวินเหลียงเงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในดวงตาอันลึกซึ้งของฟู่เจิงเพียงปราดเดียว เธอก็รีบตอบสนองกลับมาทันที ราวกับกระต่ายที่ถูกคนที่นั่งเฝ้าตอไม้กระต่ายจับได้อย่างนั้น เธอกระวนกระวาย “คุณอยู่บ้าน? คุณมีธุระไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงมาอาบน้ำในห้องรับรองแขกล่ะ? แล้วทำไมคุณถึงมาอาบน้ำเอาตอนนี้?”แปลก!มันจะแปลกเกินไปแล้ว!เธอสงสัยว่าฟู่เจิงกำลังใช้กับดักคนรูปงามกับเธออยู่!ฟู่เจิงแบมือออกอย่างสบาย ๆ “ตอบทีละข้อก็แล้วกัน ทีแรกฉันมีธุระจริง ๆ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ส่วนทำไมฉันถึงมาอาบน้ำในห้องรับรองแขก เพราะฝานฝานดูการ์ตูนอยู่ในห้องนอนหลัก ทำไมฉันถึงมาอาบน้ำตอนนี้ เพราะเมื่อคืนเล่นเกมเป็นเพื่อนฝานฝานจนดึกมาก คำตอบพวกนี้ พอใจหรือยัง?”เวินเหลียงมองฟู่เจิงอย่างเย็นชา แค่นเสียงฮึเบา ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังห้องนอนหลักทันใดนั้นฟู่เจิงก็คว้าข้อมือของเวินเหลียงเอาไว้“ทำอะไรน่ะ?” เวินเหลียงดิ้นฟู่เจิงดึงมือของเวินเหลียง แล้วค่อย ๆ เอาไปวางบนกล้ามเนื้อของตัวเอง “เธออยากลูบไม่ใช่เหรอ?”นิ้วเรียวยาวและนุ่มนิ่มตกไปบนกล้ามเนื้อที่เห็นเป็นลูกอย่างชัดเจน อุณหภ