All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 411 - Chapter 420

มิหนำซ้ำการกินข้าวในครั้งนี้ เธอก็แพลนไว้ว่าจะพูดคุยกับเมิ่งเซ่อแค่เรื่องการทำงานเท่านั้น ไม่พูดคุยเรื่องอื่นมากเกินไปบางเรื่องก็ต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปฟู่ซือฝานเบือนหน้าหนี แสดงสีหน้าท่าทางน้อยอกน้อยใจออกมา “ที่หนูสนใจไม่ใช่เรื่องป้าสะใภ้จะพาหนูไปไหม แต่เมื่อวานป้าสะใภ้พูดเสียดิบดีว่าไม่จำเป็นต้องตอบกลับ แต่ตอนนี้กลับจะไปกินข้าวกับเขา ก็เท่ากับป้าสะใภ้โกหกหนู...ไม่สิ ป้าสะใภ้กำลังหลอกหนู เดิมทีป้าสะใภ้ก็เห็นหนูเป็นแค่เด็กคนหนึ่งแล้วก็หลอกหนู...ฮือ ๆ ๆ...”“ฝานฝาน เปล่านะ ไม่ใช่จริง ๆ...” เวินเหลียงอธิบายอย่างพูดสะเปะสะปะ “ฉันไม่ได้หลอกเธอนะ แต่แค่...แต่แค่มีเรื่องเหนือความคาดหมายนิดหน่อยน่ะ...”“เรื่องเหนือความคาดหมายอะไรเหรอคะ?” ฟู่ซือฝานทำปากจู๋ พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมามองเธอทีหนึ่งจะบอกความจริงออกไปไม่ได้ถ้างั้นยังจะมีเรื่องเหนือความคาดหมายอะไรได้อีก?เวินเหลียงครุ่นคิด บนหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าสับสนยุ่งเหยิง “ฝานฝาน อาจะบอกความจริงกับเธอก็แล้วกัน...อาชอบเขาหน่อย ๆ น่ะ แต่เธอคงเข้าข้างคุณลุงของเธอแน่ เพราะงั้นเมื่อวานอาก็เลยไม่ได้ตอบกลับข้อความต่อหน้าเธอ...”ฟู่ซือฝานอึ้งกิ

“อ๋อ ตอนนี้สามวันได้แล้วมั้งครับ ยังไม่ได้เริ่มลงมือทำงานอย่างเป็นทางการเลยครับ สองวันก่อนผู้จัดการใช้ให้ผมไปทำความเข้าใจกฎข้อบังคับของบริษัท แล้วก็โปรเจกต์แอพที่อยู่ในมือ โปรเจกต์ฝึกงานของผมเป็นเกมมือถือ สร้างสรรค์ไม่เลวเลย คิดว่าอาจจะฮิตแน่ ๆ” เมิ่งเซ่อเลิกคิ้วไปทางเวินเหลียง “ก่อนหน้านี้พี่เคยทำแผนกการตลาดมาไม่ใช่เหรอครับ เคยคิดอยากจะรับไอพีนี้ไหมครับ?”เวินเหลียงยิ้ม “อยากพักผ่อนก่อนน่ะ ตอนนี้ยังไม่มีแพลนนี้ ตอนนี้นายรู้สึกยังไงบ้าง?”“รู้สึกไม่เลวเลยครับ ถึงผมจะเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน แต่ผู้จัดการกับรุ่นพี่ทุกคนเฟรนลี่กันมาก ๆ ก่อนหน้านี้ผมยังกังวลว่าจะถูกคนใช้ให้ไปเอาดิลิเวอรี ชงกาแฟต่าง ๆ นานา แต่เรื่องพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย พอได้รู้ประวัติการศึกษาและประวัติส่วนตัวของเหล่าเพื่อนร่วมงานคร่าว ๆ ทุกคนต่างยอดเยี่ยมกันทั้งนั้น เป็นบริษัทที่ค่อนข้างมีความเป็นคนบริษัทหนึ่ง”เมิ่งเซ่อโพล่งออกมาโดยไม่ทันได้ระวังในเมื่อเขาค่อนข้างพอใจในทุกด้านของบริษัท แล้วทำไมถึงบอกว่าเพิ่งเริ่มฝึกงาน มีเรื่องงานจะถามเธอล่ะ?เวินเหลียงเองก็ไม่ได้จี้จุดอะไร “ดูเหมือนนายจะพอใจกับฟู่ซื่อมากทีเดียวนะ”

แม่เจ้าหนักจริง ๆโดยเฉพาะตอนนี้เป็นฤดูหนาว ยิ่งใส่เสื้อผ้าหนาเข้าไปอีกเวินเหลียงอุ้มฟู่ซือฝานเดินหน้าไปได้ไม่กี่ก้าว ที่แขนก็เริ่มล้าขึ้นมา เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอกเริ่มไหลลงมาช้า ๆเวินเหลียงอุ้มตัวเธอให้ขึ้นมา ก่อนจะสาวเท้าอย่างรวดเร็ว พลางตะโกนเรียก “ป้าหวังคะ ออกมาหน่อยค่ะ...”ขณะเกือบจะถึงประตูห้องรับแขกแล้ว ป้าหวังก็รีบออกมาอย่างรวดเร็ว เธอรับฟู่ซือฝานที่อยู่ในอ้อมอกเวินเหลียงซึ่งใกล้จะหล่นลงมาแล้วเอาไว้เวินเหลียงช่วยเอามือรองขึ้นไปด้านบนฟู่ซือฝานตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เธอขยี้ตา เมื่อเห็นว่าคนที่อุ้มตัวเองอยู่คือป้าหวัง เธอก็มองไปรอบ ๆ ครั้นเห็นเวินเหลียงเธอก็ยื่นมือไปทางเวินเหลียง พร้อมเรียกด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความง่วงยังไม่ตื่นดี “ป้าสะใภ้”เวินเหลียงกุมมือของเธอเอาไว้ แล้วเดินตามขึ้นไปชั้นบนอยู่ข้าง ๆ ป้าหวัง “ป้าอยู่นี่”ฟู่ซือฝานหลับตาลงแล้วนอนต่อป้าหวังวางฟู่ซือฝานลงไปบนเตียง ช่วยเธอถอดรองเท้า เสื้อนวมปุยฝ้ายด้านนอก และกางเกงผ้านวมออก จากนั้นก็ห่มผ้าห่มให้เธอฟู่ซือฝานลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะคว้าเงาร่างของเวินเหลียงที่อยู่ข้างเตียงเอาไว้ “ป้าสะใภ้คะ ป

หลังกินข้าวเสร็จ ฟู่ซือฝานก็กอดตุ๊กตาเสือขาวไปนั่งดูการ์ตูนบนโซฟาฟู่เจิงถือโทรศัพท์พลางเดินลงจากบันไดไปชั้นล่าง “ฝานฝาน วิดีโอคอลจากแกรนมาของเธอ”ฟู่ซือฝานรับโทรศัพท์มาอย่างประหลาดใจ มองฟู่ชิงเยว่ที่อยู่ในหน้าจอ พลางทำปากจู๋จูบไปสองที “แกรนมา! กุดอีฟนิ่งค่ะ!”เมื่อฟู่ชิงเยว่เห็นว่าฟู่ซือฝานอารมณ์ดีมีชีวิตชีวา เธอก็เบาใจลง “ฝานฝาน อยู่ที่เมืองเจียงเฉิงเป็นยังไงบ้าง?”“หนูชอบเมืองเจียงเฉิงมาก ๆ เลยค่ะ!”“ก็พอจะดูออกอยู่นะ สองวันนี้คุณลุงเธอพาเธอไปเที่ยวเล่นที่ไหนมาบ้างล่ะ?”ฟู่ซือฝานแก้ไขให้ถูกต้องด้วยทีท่าจริงจัง “เป็นป้าสะใภ้ต่างหากค่ะ ป้าสะใภ้พาหนูไปหลายที่มาก ๆ ดูสิคะ!”เธอชูตุ๊กตาเสือขาวไปหน้ากล้อง “นี่เป็นตุ๊กตาที่ป้าสะใภ้ซื้อให้หนูที่สวนสัตว์ ตั้งสามตัวแน่ะ! น่ารักสุด ๆ ไปเลย!”สีหน้าของฟู่ชิงเยว่เคร่งขรึม “ป้าสะใภ้? เวินเหลียง? คุณลุงของเธอหย่ากับเวินเหลียงแล้วไม่ใช่เหรอ?”ฟู่ซือฝานรู้ว่าฟู่ชิงเยว่ไม่ชอบเวินเหลียง จึงอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณลุงยุ่งมาก ๆ ก็เลยให้ป้าสะใภ้พาหนูไปเที่ยว แกรนมาคะ หนูชอบไปเที่ยวเล่นกับป้าสะใภ้ค่ะ!”นัยน์ตาของฟู่ชิงเยว่ประกายความไม่พ

ปลายสายรับสาย น้ำเสียงของฟู่ชิงเยว่สงบลงแล้ว เธอถามขึ้นว่า “ฝานฝานหลับไปแล้วเหรอ?”“ครับ”ฟู่ชิงเยว่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ในน้ำเสียงเผยความจนใจออกมา “อาเจิง ที่อาทำก็เพื่อเธอทั้งนั้น ทำไมเธอถึงเอาแต่ดื้อรั้นล่ะ?”“นอกจากเวินเหลียงแล้ว ผมก็ไม่อยากแต่งงานกับใครอีก คุณอาไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความหรอกครับ ที่ผมโทรกลับหาคุณอา ก็เพราะอยากหารือเรื่องฝานฝาน”ในน้ำเสียงของฟู่ชิงเยว่แฝงไปด้วยความกังวล “ฉันว่าเธอถูกเวินเหลียงล่อให้หลงใหลเข้าจริง ๆ แล้ว! เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เวินเหลียงมีลูกไม่ได้ เธอก็เลยอยากรั้งฝานฝานให้อยู่ในประเทศ ให้ฝานฝานไปเป็นลูกสาวของเวินเหลียง?! ฉันจะบอกเธอให้นะ เรื่องนี้ฉันไม่ยอมหรอก!!”นัยน์ตาของฟู่เจิงประกายความเย็นชา บนใบหน้าปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกชั้นหนึ่ง “คุณอารู้ได้ยังไงครับ?”“ก็เวินเหลียง...” ฟู่ชิงเยว่หลุดปากโพล่งออกมา อยากพูดอะไรต่อทว่าก็กลั้นเอาไว้ “วันนั้นหลังจากที่เธอบอกว่าเวินเหลียงแท้ง ฉันก็ให้คนไปสืบดูที่โรงพยาบาล เป็นเพราะเธอมีลูกอีกไม่ได้ ฉันถึงยืนกรานต่อต้านไม่ให้เธอกับเวินเหลียงกลับมาแต่งงานกันใหม่ ตัวเธอเองก็คิดพิจารณาให้มันดี ๆ หรือว่าเธอ