บทที่ 416

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มือของฟู่เจิงก็อดไม่ได้ที่จะออกแรง เส้นเลือดหลังมือกระตุกขึ้นมา นัยน์ตาทั้งสองยิ่งเคร่งขรึมลงขึ้นเรื่อย ๆ จ้องเวินเหลียงราวกับเหยี่ยว ในขณะเดียวกันก็เดือดดาลจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาแล้ว พร้อมทั้งมีความรู้สึกขมขื่นอย่างหนึ่งผุดขึ้นมา ความรู้สึกกลัดกลุ้มเจ็บปวดราวกับเชื้อราที่ขึ้นในหน้าฝน มันค่อย ๆ ผุดขึ้นมา

เมื่อเวินเหลียงเห็นว่าสายตาของฟู่เจิงเริ่มดูน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ เธอก็เสียวสันหลังวาบ ก่อนจะออกแรงสลัดพันธนาการของเขาออก “ฟู่เจิง คุณจะทำอะไรน่ะ? คุณทำฉันเจ็บแล้วนะ!”

ฟู่เจิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง กดความเดือดพล่านไม่สมดุลนั่นลงไปในคอ เขาปล่อยมือเวินเหลียงออก “เธอไม่ได้ชอบโจวอวี่ เธอไม่ได้ชอบโจวอวี่มาตั้งแต่แรกใช่ไหม?”

เวินเหลียงบีบข้อมือของตัวเอง พลางกลอกตาขาวใส่ฟู่เจิงทีหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป “ฉันจะชอบใครมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

ฟู่เจิงยืนอยู่ที่เดิม มองเงาเบื้องหลังของเวินเหลียงด้วยนัยน์ตาถมึงทึง

เขาเดาถูกจริง ๆ ด้วย

เดิมทีแล้วคนที่เธอชอบไม่ใช่โจวอวี่!

แต่เธอเองก็ไม่มีทางไปชอบเมิ่งเซ่อแน่

สำหรับคนที่เติบโตมาในครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว และต้องมาสูญเ