บทที่ 418

ฟู่เจิงโยนโทรศัพท์ไปไว้ข้าง ๆ ก่อนจะตบไหล่ด้านหลังฟู่ซือฝานเบา ๆ “ฝานฝาน ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะ...”

ฟู่ซือฝานพาดตัวอยู่ในอ้อมอกของฟู่เจิง ร้องไห้ฮือ ๆ พลางสะอึกสะอื้น

ฟู่เจิงไม่รู้ว่าควรปลอบยังไงดี เขาจึงเอาแต่ตบหลังของเธอเบา ๆ ก่อนจะดึงกระดาษทิชชูจากบนโต๊ะมาให้เธอสองแผ่นอย่างอ่อนโยนและเบามือ รอเธอค่อย ๆ สงบลง

ฟู่ซือฝานเช็ดน้ำตาไปพลางเปล่งเสียงฮือ ๆ ออกมาจากในลำคอไม่หยุด

“ฝานฝานไม่ร้องนะ เธอชอบใครก็ไปเล่นกับคนนั้นได้เลย หืม? ไม่ต้องไปฟังแกรนมาของเธอนะ”

ฟู่ซือฝานพิงอยู่บนไหล่ของฟู่เจิง ขอบตาแดงระเรื่อ บนขนตายังมีน้ำตาติดอยู่ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสะอึกสะอื้นอยู่หน่อย ๆ “คุณลุง ทำไมคุณย่าถึงไม่ชอบป้าสะใภ้ล่ะคะ?”

สีหน้าของฟู่เจิงเคร่งขรึมเล็กน้อย เขาเองก็เคยคิดปัญหาข้อนี้เหมือนกัน

นับตั้งแต่เวินเหลียงเข้ามาในตระกูลฟู่ ฟู่ชิงเยว่ก็ไม่เคยทำสีหน้าดี ๆ ใส่เวินเหลียงเลยสักครั้ง

เพียงแต่ตอนแรกเธอเหมือนแค่ทำว่าเวินเหลียงเป็นอากาศเท่านั้น

ทว่าต่อมาหลังจากที่คุณปู่ประกาศข่าวการแต่งงานของเขากับเวินเหลียง ฟู่ชิงเยว่ก็ต่อต้านรุนแรงขึ้น กระทั่งกลับประเทศมาโวยคุณปู่โดยเฉพาะ และเธอคงเคยไปหาเวินเหลี