บทที่ 421

“พี่ครับ ฝานฝาน กินเลย ไม่ต้องเกรงใจ”

ฟู่ซือฝานไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่นิดเดียว เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาได้ก็เริ่มคีบ

หลังจากนั้นจานที่สาม จานที่สี่ จานที่ห้า จานที่หกก็มาเสิร์ฟ...

หลังเสิร์ฟจานที่หกมา เวินเหลียงเห็นอาหารเต็มโต๊ะไปหมด เธอจึงพลั้งพูดขึ้นว่า “คงหมดแล้วใช่ไหม? ทำไมสั่งเยอะขนาดนี้ล่ะ พวกเรากินกันไม่หมดแน่?”

เมิ่งเซ่อเงยหน้ามองเวินเหลียงทีหนึ่ง พร้อมเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ “ยังเหลืออีกสองสามอย่างครับ เป็นเมนูที่พี่ส่งมาให้ผมไม่ใช่เหรอครับ?”

“หา?” เวินเหลียงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ หลังเปิดอ่านข้อความในห้องแชตของเมิ่งเซ่อ เธอเกือบจะโยนฟู่ซือฝานออกไปนอกร้านแล้ว!

เธอปิดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วมองไปที่ฟู่ซือฝานอย่างเย็นชา

ฟู่ซือฝานก้มหน้าลงเงียบ ๆ พลางเกี่ยวนิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ

เวินเหลียงหันไปยิ้มแสดงความขอโทษกับเมิ่งเซ่อทีหนึ่ง “ขอโทษนะ”

“พี่พูดขอโทษอะไรกันครับ เดิมทีผมก็บอกว่าจะเป็นคนเลี้ยง พวกพี่อยากกินอะไรก็ได้ทั้งนั้น” เมิ่งเซ่อรีบพูดขึ้น ทว่าก็เดาต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวได้

ที่แท้ก็เป็นอาหารที่ฟู่ซือฝานสั่งนี่เอง

มิน่าล่ะ!

เขาร