บทที่ 429

เวินเหลียงเองก็เปลี่ยนไปใส่ชุดนอนเช่นกัน เธอปิดไฟ แล้วเลิกผ้าห่มขึ้นไปบนเตียง

ฟู่ซือฝานอ้วนจ้ำม่ำรีบกลิ้งเข้ามา

เวินเหลียงฉวยโอกาสกอดฟู่ซือฝานเอาไว้

ฟู่ซือฝานมุดศีรษะเข้าไปในอ้อมอกของเวินเหลียง ก่อนจะถูไถราวกับแมว “คุณป้าคะ คุณป้าหอมจังเลย”

เวินเหลียงหัวเราะ พร้อมตบหลังของฟู่ซือฝาน “นอนเถอะ พอตื่นขึ้นมาต้องเรียกคุณอานะ”

“อืม”

เป็นเพราะไม่ได้นอนตอนบ่าย เมื่อเจ้าตัวน้อยหลับตาลง ไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไป

เวินเหลียงเองก็ค่อย ๆ ผล็อยหลับไปเช่นกัน

สะลึมสะลือ ราวกับเธอฝันถึงเรื่องหนึ่ง

ฝันว่าเธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง มีเด็กทารกคนหนึ่งถูกวางอยู่ข้าง ๆ มองไปราวกับเพิ่งคลอดออกมาได้ไม่นาน

เธอมองเด็กทารกตรงหัวเตียง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “เวินหนิง ต่อไปหนูชื่อหนิงหนิงนะ”

เธอในฝันกำลังอุ้มเด็กอยู่ ส่ายไปส่ายมา

ส่ายไป ๆ จู่ ๆ เด็กที่อยู่ในอ้อมอกก็หายไป

เวินเหลียงสะดุ้ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ภายในห้องมืดสนิท

ที่แท้ก็เป็นแค่ฝันเท่านั้น

เธอยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงมา มองนาฬิกา เพิ่งจะตีห้า

เวินเหลียงมองฟู่ซือฝานที่กำลังหลับสนิทข้าง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นไปจิ้มใบหน้า