บทที่ 434

เงาร่างสูงใหญ่กำลังครอบคลุมเธอ ความรู้สึกกดดันพุ่งขึ้นสุดปรอท

กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งคละคลุ้งออกมาจากตัวของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เวินเหลียงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย พลางกลั้นลมหายใจเอาไว้

เมื่อได้ยินเสียงล็อกประตู เธอก็เสียวสันหลังวาบ พยายามควบคุมสติเอาไว้ แล้วชิงลงมือก่อน เธอเอ่ยออกมาด้วยเหตุผลเต็มประดาอย่างเต็มปากเต็มคำ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณลากฉันมาทำอะไรในนี้เนี่ย?!”

ฟู่เจิงเม้มปากแน่น นัยน์ตาทั้งสองลึกอย่างกับหลุมดำ จ้องเธอตาไม่กะพริบ

เวินเหลียงถูกเขาจ้องจนเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาในใจ เธอออกแรงผละเขา ทว่าผละยังไงเขาก็ไม่กระดุกกระดิกเลยแม้แต่น้อย

ริมฝีปากบางของเขากระตุกขึ้นมา เผยให้เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยรอยยิ้มหนึ่ง “เธอไม่รู้? แล้วทำไมพอเธอเห็นฉันเธอต้องวิ่งหนีด้วย?”

เวินเหลียงมองนัยน์ตาของเขา หน้าไม่แดงใจไม่เต้น “ฉันวิ่งหนีตรงไหนไม่ทราบ?”

“อ๋อเหรอ? ไม่ได้วิ่งหนี?” นัยน์ตาของฟู่เจิงเต็มไปด้วยการหยอกล้อ น้ำเสียงเคร่งขรึม ลูกกระเดือกสุดเซ็กซี่ขยับขึ้นลง

เวินหลียงส่ายหน้าราวกับเขย่าป๋องแป๋ง “เปล่าซะหน่อย”

ฟู่เจิงหัวเราะออกมาเสียงหนึ่ง ทว่านัยน์ตากลับยิ่งหม่นหมองลงเรื่อย ๆ “ในเมื่อเ