บทที่ 438

เสียงฝีเท้าแว่วดังขึ้นมาจากด้านหลัง เสียงนั้นไกลออกไปขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งหายลับไป

เวินเหลียงหลับตาลง พร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง ตรงคอขยับขึ้นลง เธอขึ้นลิฟต์ไปเงียบ ๆ

ฟู่เจิงเคยบอกรักเธออยู่หลายครั้งหลายหน เธอไม่รู้แล้วว่าเขากำลังโกหกเธอ หรือว่าพูดความจริงกันแน่

ทว่ามันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

เธอมองตัวเองที่สะท้อนออกมาจากผนังลิฟต์ ไม่รู้ว่าเบ้าตาของเธอเริ่มแดงขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร

ฟู่เจิงเจ้าคนสารเลวนี่ ต้องจงใจแน่ ๆ

ก่อนไปยังมีหน้ามาพูดเรื่องพวกนั้นอีก คงพูดเพราะคิดจะทำให้เธอใจอ่อนแน่ ๆ

หึ เธอไม่มีวันใจอ่อนหรอก

เวินเหลียงยืนอยู่เงียบ ๆ ในลิฟต์

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เธอได้สติกลับมา ถึงตระหนักได้ว่าเวลาในการขึ้นลิฟต์ครั้งนี้มันนานอยู่หน่อย ๆ

เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมอง ลิฟต์ยังอยู่ที่ชั้นหนึ่ง...เธอลืมกดเลขชั้น

เห็นผีเข้าจริง ๆ แล้ว

เวินเหลียงกดชั้น

หลังเข้ามาในห้อง เธอก็ถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ออกไปแขวนบนราวเสื้อผ้าก่อน จากนั้นค่อยเปลี่ยนรองเท้า

ฟู่ซือฝานยังไม่นอน เธอนั่งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นเวินเหลียงกลับมา ฝานฝานก็มองมาที่เธอทั้งอึ้งกิมกี่ “คุณป้า คุณป้าสวยจังเลย!”