All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 161 - Chapter 170

นางลวี่พูดจบ กระทุ้งสามีของตนเองหนึ่งครั้ง แม้ฉินฉายหัวจะไม่อยากทำแม้แต่น้อย แต่สุดท้ายก็ยอมทำ“ท่านพ่อ ท่านแม่”“หลานๆ อาและอาสะใภ้ขอโทษพวกเจ้าด้วย!”นางเย่เห็นเช่นนั้นก็บอกให้ฉินฉายจินและฉินเต๋อโห่วขอโทษพวกฉินเย่ว์เจียว ทั้งยังคำนับเขกหัวเสียงดังเฉินฝานเงียบ ไม่มีใครกล้ายกโทษให้ฉินฉายจินกับฉินฉายหัวยิ่งเวลาผ่านไปนาน สีหน้าของฉินฉายจินก็ยิ่งกระอักกระอ่วน สุดท้ายล้มลงบนพื้น“นายท่าน นายท่าน ท่านเป็นอะไรไป ท่านเป็นอะไร?” นางเย่กอดฉินฉายจินที่ล้มลงบนพื้นด้วยความกระวนกระวาย“ท่านพ่อ ท่านแม่ หลานรัก” นางเย่อ้อนวอน “ฉายจินเป็นถึงขั้นนี้แล้ว พวกท่านยกโทษให้พวกเราเถอะ”“เย่ว์เจียว เย่ว์โหรว” สีหน้านางไป๋ฉายความกังวล “พวกเจ้ายกโทษให้อาของพวกเจ้าเถอะ”“ควรจบลงได้แล้ว คนในหมู่บ้านหัวเราะเยาะนานแล้ว” ฉินเต๋อโห่วก็พูดด้วยอีกคนไม่ว่าในอดีตพวกฉินฉายจินทำสิ่งใด แต่ก็เป็นลูกชายของพวกเขา หากกล่าวว่าฉินเต๋อโห่วกับนางไป๋ไม่ปวดใจเลยสักนิดก็เป็นเรื่องโกหก“นายท่าน...”ฉินเย่ว์โหรวมองเฉินฝาน ดวงตาอ่อนโยนร้องขอความเมตตาเฉินฝานเดินไปหาพวกภรรยา ตอนเดินผ่านฉินฉายจินกับนางเย่ โยนเศษเงินทิ้งสองก้

ภาพตอนกลับถึงหมู่บ้านซานเหอกับตอนอยู่หมู่บ้านตระกูลฉินแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงตอนอยู่หมู่บ้านตระกูลฉิน พี่น้องตระกูลฉินได้รับคำชื่นชมจากคนทั้งหมู่บ้าน ตรงกันข้ามกับตอนอยู่หมู่บ้านซานเหอตอนผ่านต้นไหวใหญ่หน้าหมู่บ้าน เริ่มได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์เช่นไร้ยางอาย ใช้เงินของครอบครัวสามีจนหมด ส่งของกลับบ้านก็ไม่แบ่งให้ญาติผู้ใหญ่ของครอบครัวสามีทำให้บุรุษหลงเสน่ห์ ให้สามีมีภรรยาแล้วลืมแม่ของตนเป็นต้นแม้เสียงวิพากษ์วิจารณ์นั้นไม่ได้พูดชื่อ แต่ทุกคนฟังออกว่ากำลังพูดถึงสามพี่น้องตระกูลฉินเฉินฝานลากของเต็มคันรถไปถึงหมู่บ้านตระกูลฉิน เรื่องนี้แพร่สะพัดไปทั้งหมู่บ้านตั้งนานแล้ว มีคนอิจฉาแต่มีคนริษยามากกว่าโดยเฉพาะตอนเรื่องนี้ไปถึงตระกูลฉินและตระกูลเจียง เฉินฟู่และนางโจวรู้สึกแย่ยิ่งนักพวกเขาในฐานะปู่กับย่าของเฉินฝาน หลานชายหาเงินได้ก้อนใหญ่ พวกเขาควรเป็นคนแรกที่ได้เสพสุข แต่เวลานี้กลับเป็นพี่น้องตระกูลที่ได้รับมองรถม้าของเฉินฝานขับออกไป จางเหลียนฮวาที่อุ้มลูกอยู่นั้นพูดขึ้นช้าๆ“แม้เมื่อก่อนเสี่ยวฝานจะทำตัวแย่ไปหน่อย แต่เขาดีกับปู่และย่าของเขามาก ยามมีของอร่อยต้องให้ปู่กับย่าก่อน แ

“เฮ้อ!” ผู้เฒ่าหลี่ส่ายหน้าแล้วพูด “ปัญญาชนแตกต่างกับชาวบ้านทั่วไปจริงๆ แม้แต่ภรรยาของปัญญาชนก็ยังพูดเก่งเช่นนี้”“แน่นอน อนาคตพี่เจียงจะได้เป็นถึงขุนนาง พี่เหลียนฮวาก็จะได้เป็นฮูหยินของท่านใต้เท้า สิ่งที่พวกเขาพบเจอย่อมแตกต่างจากพวกเจ้า”“ก็จริง พอเหลียนฮวาพูดแล้วก็แตกต่างออกไป พวกเราไม่อาจลบหลู่เทพเซียน”“ใช่ๆ โชคดีที่เหลียนฮวาเตือน มิเช่นนั้นวันนี้พวกเราทำผิดต่อเทพเซียนโดยไม่รู้ตัว”ภายใต้คำชื่นชม แววตาของจางเหลียนฮวาฉายความผยองความเป็นจริงถ้อยคำนี้ นางไม่ได้เป็นคนคิด เหนือศีรษะสามฟุตมีเทพเทวา ปัญญาชนกราบไว้หลี่ฟูจื่อทุกวัน ฮ่องเต้ก็ทำพิธีเซ่นไหว้ทุกฤดูวสันต์ ทั้งหมดนี้เป็นเนื้อหาในหนังสือที่เฉินเจียงงอ่านให้นางฟังตลอดหลายวันที่ผ่านมา“แม้ปกติผู้เฒ่าหลี่พูดจาเหลวไหล แต่เขาเคารพบรรพบุรุษของตนเองมาก”“อื้ม เหลียนฮวาพูดถูก นอกจากกราบไหว้บรรพบุรุษช่วงเทศกาลแล้ว ทุกวันที่หนึ่งและสิบห้าของเดือนผู้เฒ่าหลี่ก็จุดธูปกราบไหว้บรรพบุรุษเช่นเดียวกัน”“เช่นนี้ การที่บรรพบุรุษของเขามาเข้าฝัน ข้ารู้สึกว่าเป็นไปได้”คำพูดเพียงไม่กี่ถ้อยคำของจางเหลียนฮวา ทำให้ทุกคนคล้อยตามอีกครั้ง“ถูกต้อ

กระเบื้องและคานไม้ที่สั่งเมื่อหลายวันก่อนส่งมาถึงหมู่บ้านทั้งหมดแล้ว หลังจากมอบหมายเรื่องส่งปลาในทุกวันให้เฉินผิงและเฉียนลิ่วรับผิดชอบ เฉินฝานก็ง่วนอยู่กับการซ่อมบำรุงบ้านนอกจากบ้านของเขาแล้ว ยังมีบ้านของฉินเต๋อโห่ว ฉินเต๋อโห่วกลับเข้าไปอยู่บ้านหลังเดิมแล้วโชคดีที่มีแค่คนชราสองคน ปลูกบ้านสองหลังก็พออยู่อาศัยแล้ว มิเช่นนั้น ไม่พอทั้งเงินและเวลาเฉินฝานไปกลับระหว่างหมู่บ้านซานเหอและหมู่บ้านตระกูลฉินประมาณสิบกว่าวัน ในที่สุดก็ซ่อมบ้านเสร็จ ก่อนที่พายุหิมะใหญ่ปิดถนนจะเกิดขึ้นช่วงระยะเวลาที่ซ่อมบ้าน เฉินฝานและครอบครัวพักที่บ้านของเฉินผิง ในที่สุดวันนี้ก็ย้ายกลับไปแล้วหลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเฉินเย่ว์ฉู่ขึ้นไปนอนบนแตกเป็นคนแรก นางกลิ้งตัวไปมาบนเตียงหลังใหม่ด้วยความดีใจช่วงเวลานี้ ท่ามกลางความรักของเฉินฝาน ฉินเย่ว์เจียวและฉินเย่ว์โหรวรวมถึงการมีเอ้อร์ยามาอยู่เคียงข้าง ทำให้ฉินเย่ว์ฉู่สดใสขึ้นมาก ในที่สุดนางก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากเด็กสาววัยสิบขวบฉินเย่ว์โหรวขึ้นเตียงเป็นคนที่สอง นางนอนอยู่บนเตียง อ้าแขนทั้งสองข้างขึ้นพร้อมเงยหน้ามองเพดาน พูดด้วยความผ่อนคลาย “ในที่สุดก็กลับมาแล้

“ถ้วยชามและตะเกียบในเรือนมีไม่มาก ทั้งยังเก่าควรซื้อชุดใหม่หนึ่งชุดเจ้าค่ะ”“ได้!”“แล้วก็ถังข้าวสารด้วยเจ้าค่ะ ก็ต้อง...”“เหตุใดพี่สี่เป็นคนพูดตลอดเลย ทางข้าก็มีสิ่งที่ต้องซื้อเหมือนกัน” ฉินเย่ว์ฉู่เบ้ปากด้วยความไม่สบอารมณ์“ได้ๆ เย่ว์โหรวเจ้าหยุดก่อน ถึงคราวของเสียวฉู่พูดแล้ว”เฉินฝานส่ายหน้าด้วยความจนปัญญา เด็กจริงๆ“นายท่าน ข้าจะซื้อตู้เสื้อผ้าเจ้าค่ะ ตอนนี้ในเรือนมีแค่อันเดียว ทั้งยังเก่าและเล็ก ใส่เสื้อผ้าได้ไม่กี่ตัวเท่านั้น”ฉินเย่ว์โหรวและฉินเย่ว์ฉู่เป็นคนซักผ้า แต่ตากผ้า เก็บผ้าและพับผ้างานสบายเช่นนี้ เป็นหน้าที่ของฉินเย่ว์ฉู่“อื้ม เสียวฉู่พูดถูก ต้องซื้อตู้เสื้อผ้าจริงๆ แต่ว่า...” เฉินฝานมองสามพี่น้อง “อันหนึ่งไม่พอ น้อยสุดต้องซื้อห้าอัน”“ห้าอัน?” สีหน้าของสามพี่น้องฉายความตกใจ “เยอะเกินไปแล้วกระมังเจ้าคะ”“นายท่าน แม้คุณภาพชีวิตของพวกเราตอนนี้จะดีขึ้น มีเงินเยอะขึ้นด้วย แต่ก็ไม่อาจใช้จ่ายเช่นนี้”ฉินเย่ว์โหรวจอมรักเงินเริ่มบ่น“ไม่มาก ตู้เสื้อผ้าห้าอัน อันหนึ่งเก็บพวกผ้าห่ม อีกสี่อัน พวกเราคนละหนึ่งอัน”“คนละหนึ่งอันหรือเจ้าคะ? พวกเราจะเอาเสื้อผ้ามากมายจากไห