All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 931 - Chapter 940

มิน่าเล่า!เขาถึงว่าเหตุใดตาแก่นี่มาเร็วเช่นนี้!ทนไม่ไหวที่จะมาทดสอบเขาถึงซั่วเป่ยแล้ว?ช่างเถอะ!เช่นไรก็ยังดีกว่าต้องเผชิญหน้ากันในสนามรบมาก!เขาเป็นห่วงว่า พวกเขาพ่อลูกตอนพบกันอีกครั้ง ก็ต้องเผชิญหน้ากันในสนามรบแล้วบอกตามตรง ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เป็นเรื่องที่เมื่อก่อนเขาไม่กล้าคิดจักรพรรดิเหวิมมองหยุนเจิงอย่างมีเลศนัย ตอนที่ประทับอยู่ในกระโจม ก็ได้พลิกหน้าสมุดบัญชีดูอีกครั้งอ่านไปอ่านมา คิ้วของจักรพรรดิเหวินขมวดขึ้นมา “รบกับฮูเจี๋ย พวกเจ้าก็มีความตายมากมายเพียงนี้แล้ว? บอกมา เจ้าคิดจะหลอกเอาเงินจากข้าเท่าใด? หรือไม่ เจ้าเอาข้าชั่งน้ำหนักดู ว่าตัวข้ามีราคาเท่าใด?”อุว๊ะ!ตาแก่ กินหมัดข้าสักที!หยุนเจิงคำรามลั่นในใจ อธิบายอย่างจนใจ “เสด็จพ่อเข้าใจผิดแล้ว! นี่คือทหารที่เสียชีวิตตอนที่เจียเหยานำทัพบุกทะลวงสันดอนเป่ยหวน! ส่วนการรบกับฮูเจี๋ย ผู้เสียชีวิตที่ด้านหน้าและหลังรวมกันประมาณเจ็ดพันคน...”เขาไม่เชื่อว่าหันจิ้นไม่ได้บอกเรื่องเหล่านี้กับเสด็จพ่อ!ต่อให้หานจิ้นไม่รู้จำนวนตัวเลขผู้บาดเจ็บเสียชีวิต แต่ก็พอประมาณการคร่าวๆ ได้อีกอย่าง สรุปแล้วพวกเขานำคนไปจำนวนเพียงเท่านั้

หากสวีสือฝู่ฉวยโอกาสตั้งพรรคพวกเพื่อประโยชน์ส่วนตน ในอนาคต เสด็จพ่อกำจัดอุปสรรคปูทางให้จักรพรรดิองค์ใหญ่ ก็จะสะดวกขึ้นมากเรื่องบางอย่าง ต่อให้ดูออกแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาระหว่างพวกเขาพ่อลูก มีสถานการณ์อย่างตอนนี้ ก็ดีมากแล้วไม่จำเป็นต้องแทรกปัญหาใหม่เข้ามา“เจ้ากลัวข้าระแวงเจ้าหรือ?”จักรพรรดิเหวินตรัสสิ่งที่หยุนเจิงกังวลออกมาโดยตรงหยุนเจิงเมื่อได้ฟัง ก็หัวเราะออกมาอย่างจนปัญญาเจ้ารู้แล้ว ยังจะถามอีก?เพื่อสิ่งใดเล่า!“บอกมาตามตรง!”จักรพรรดิเหวินสายพระเนตรเย็นชา “เจ้าบัญชาการทัพทหารสองแสนนาย ทั้งยังชำนาญรบทัพจับศึก เจ้าคิดว่าเจ้าแกล้งทำเลอะเลือนกับข้าได้แล้ว ข้าจะไม่ระแวงเจ้า? เจ้าทำเรื่องชั่วเอาไว้น้อยหรือ? เจ้ายังกลัวข้าระแวงเจ้าอีกหรือ?”“เหตุใดจะไม่กลัวพ่ะย่ะค่ะ”หยุนเจิงแย้มยิ้ม “เสด็จพ่อ สถานการณ์ของพวกเราตอนนี้ดีมากแล้ว! ท่านปกครองแคว้น ลูกไม่คิดคนึงหาตำแหน่งจักรพรรดิ แล้วก็ไม่คิดคะนึงหาตำแหน่งรัชทายาท ลูกช่วยเสด็จพ่อปกป้องซั่วเป่ย วันเวลาผ่านไป ลูกก็จะนำทัพสู้กับเป่ยหวนต่อ ขอแค่ตีจนเป่ยหวนพิการ ทางเหนือของต้าเฉียนเราก็จะสงบมั่นคงไปได้อย่างน้อยหลายสิบปี...

ซั่วเป่ยส่งกับดักออกมาจำนวนมาก...อ้อไม่ เป็นผลิตภัณฑ์ที่ให้เหล่าเศรษฐีได้ดื่มด่ำสำราญรวมถึงสุรา ผลิตภัณฑ์ขนสัตว์ ม้าที่ดูดีแต่ไร้ประโยชน์ รวมถึงสินค้าอุปโภคบริโภคระดับสูงในสมองของหยุนเจิงขายของเหล่านั้นทำให้ตระกูลผู้ดี ตระกูลขุนนาง ลุ่มหลงมัวเมา ลดทอนทรัพย์สินของพวกเขา จากนั้นก็นำทรัพย์สินที่จากพวกเขาไปซื้อที่นาและเสบียงอาหารให้มือพวกเขาเป็นต้นตระกูลผู้ดีและทรงอำนาจเหล่านั้นมีเงินในมือมากมาย ก็จะบริโภคก็จะพัฒนาต่อไปอีกขั้นเป็นเช่นนี้ ก็จะกลายเป็นวงจรอุบาตรหนึ่งอีกทั้งคนเหล่านี้ไม่มีที่นามากมายแล้ว ย่อมไม่อาจเลี้ยงคนรับใช้ และผู้เช่าผืนนาได้มากมายแล้วใช้คำพูดของหยุนเจิง นี่เรียกว่าผ่อนปรนแรงผลิตอีกทั้ง สินค้าฟุ่มเฟือยเหล่านี้สามารถขายได้ไม่เพียงแต่ให้กับเหล่าตระกูลผู้ดีและขุนนางของต้าเฉียน เท่านั้น แต่ยังขายให้กับแคว้นโดยรอบได้ด้วย อีกทั้งยังได้เงินอีก สามารถซื้อเสบียงรวมไปถึงวัตถุปัจจัยที่ต้าเฉียนขาดแคลนจากแคว้นโดยรอบได้แล้วก็เป็นการลดทอนกำลังของแคว้นโดยรอบด้วยเช่นนี้หรือ?เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่ใช่คนทำการค้า ฟังอยู่นานสองนาน ก็ฟังไม่เข้าใจทั้งหมดแต่ความหมายคร่าวๆ นาง

“อ้อ?”จักรพรรดิเหวินประหลาดพระทัยเล็กน้อยเรื่องนี้ พวกหันจิ้นไม่เคยบอกกับเขามาก่อน!ความโกรธเกรี้ยวบนจักรพรรดิเหวินลดลงไปมาก จากนั้นก็จับจ้องเยี่ยจื่อ “วันวาน ข้าทำให้เจ้ากลายเป็นหม่ายทั้งที่ยังไม่เข้าห้องหอ วันนี้ ข้าคืนสามีให้เจ้าหนึ่งคน!”กล่าวจบ จักรพรรดิเหวินส่งสายพระเนตรให้โจวไต้ “ประกาศราชโองการเถอะ!”“พ่ะย่ะค่ะ!”โจวไต้รีบหยิบราชโองการที่เตรียมไว้นานแล้วออกมา อ่านเสียงดัง “องค์ชายหกหยุนเจิง เสิ่นจื่อ...บุตรบุญธรรมเยี่ยจื่อ รับราชโองการ!”ราชโองการ?ราชโองการที่มากะทันหันทำให้ทุกคนตกตะลึงหยุนเจิงมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว รีบเดินเข้าไป ดึงเยี่ยจื่อที่ยืนอยู่เมื่อครู่ให้คุกเข่าลงด้วยกันเขารู้แล้ว ที่เสด็จพ่อก่อเรื่องเช่นนี้ ก็เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้!ราชโองการฉบับนี้ น่าจะเป็นราชโองการว่างเปล่าเมื่อวานกระมัง?หากเมื่อวานเขาไม่อาจทำให้ตาแก่นี่พอใจได้ เกรงว่าคงไม่มีราชโองการฉบับนี้แล้วกระมัง?ดูเหมือน ทักษะการใช้อำนาจนี่ทำได้อย่างคล่องแคล่วเชียว!โจวไต้ถือราชโองการ อ่านเสียงดัง “ฝ่าบาทมีราชโองการ แม่นางเยี่ยจื่อ อ่อนโยนมีมารยาท มีความรู้หลักการ...ตั้งแต่นี้ไป

“ฮ่าๆ...”จักรพรรดิเหวินหัวเราะเบิกบานใจป็นพิเศษทว่าพวกหยุนเจิงกลับทำหน้าแปลกประหลาดเป่ยหวนไม่เพียงแต่ไม่วุ่นวาย ทั้งยังรวบรวมอำนาจได้อย่างสมบูรณ์สำหรับต้าเฉียนแล้วนี่ไม่ใช่ข่าวดีกระมัง?เหตุใดจักรพรรดิเหวินทรงดีพระทัยเช่นนี้?หรือว่า เขาคิดว่าสตรีอย่างเจียเหยาทำตัวเป็นจักรพรรดิเป็นเรื่องน่าตลกหรือ?“เสด็จพ่อ ท่านกำลังหัวเราะสิ่งใดพ่ะย่ะค่ะ?”เนิ่นนาน หยุนเจิงทนไม่ไหวเอ่ยปากถามจักรพรรดิเหวินหนุมพระวรกายกลับมา จากนั้นก็ตบไหล่หยุนเจิงหนักๆ ตรัสด้วยเสียงหัวเราะ “เจ้ามีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับเจียเหยาไม่ใช่หรือ? ตามคำพูดของรัชสมัยข้า ต่อไป ประมุขใหญ่เป่ยหวนพบเจ้าแล้ว ก็ต้องเรียกเจ้ามาลุงเขย! ฮ่าๆ...”เมื่อตรัสถึงสิ่งที่น่าตลก จักรพรรดิเหวินทรงอดไม่ได้ที่จะทรงหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง“……”เมื่อได้ฟังคำดำรัสของจักรพรรดิเหวิน ทุกคนล้วนจนใจเกิดสิ่งใดขึ้นระหว่างหยุนเจิงและเจียเหยา นายพลมากมายในซั่วเป่ยรู้ดีก็เป็นแค่สามีภรรยาในนามก็เท่านั้นหรือจักรพรรดิเหวินคิดจะให้เจียเหยามาเป็นลูกสะใภ้ให้ได้?หยุนเจิงฆ่าพ่อและพี่ของเจียเหยาหมดแล้ว!ไม่ว่าเช่นไรเจียเหยาก็ไม่มีทางยอมแต่งงานก