All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 921 - Chapter 930

จดหมายฉบับเดียวของจักรพรรดิเหวิน ทำลายแผนการเดิมของหยุนเจิงแม้จะบอกว่าเมืองจักรพรรดิอยู่ไกลซั่วเป่ย แต่ก็ไม่แน่ว่าจักรพรรดิเหวินจะหวดม้าเร่งเดินทางมาเช่นไรจักรพรรดิเหวินก็เป็นกษัติรย์ที่เคยนำทัพด้วยตัวเองมาก่อน นำทหารม้าเร่งเดินทางมา ย่อมไม่มีปัญหาอีกทั้ง จักรพรรดิออกเดินทาง แต่ละมณฑลระหว่างทางใครบ้างจะกล้าไม่เตรียมเสบียงให้เขา?ดังนั้น จักรพรรดิเหวินไม่จำเป็นต้องบรรทุกสัมภาระหนักเกินไปหากจักรพรรดิเหวินทรงมีบัญชา ประมาณครึ่งเดือนก็สามารถเร่งเดินทางจากเมืองจักรพรรดิมาถึงซั่วเป่ยได้แล้วแน่นอน ความเป็นไปได้ที่จักรพรรดิเหวินทรงทำเช่นนี้มีน้อยมากถึงเช่นไรก็เป็นจักรพรรดิ ต่อให้มีคนรับใช้ติดตามขบวนมาด้วยรถม้า ขอแค่ขบวนเอิกเกริกสักหน่อย ก็ไม่อาจเดินทางได้เร็วนักหยุนเจิงให้เวลาจักรพรรดิเหวินออกเดินทางจากเมืองจักรพรรดิเร่งรุดมาที่ซั่วเป่ย ประมาณยี่สิบห้าวันไม่ว่าเช่นไรพวกเขาก็ต้องเดินทางไปด่านเป่ยลู่ล่วงหน้าสามวันต่อให้จักรพรรดิเหวินเริ่มเดินทางมาที่ซั่วเป่ยตั้งแต่ที่ได้รับศีรษะของพวกเขาฮูเจี๋ย พวกเขาก็ยังมีเวลาสิบกว่าวันในการเร่งเดินทางไปที่ด่านเป่ยลู่แต่ ในมือหยุนเจิงยังมี

ออกจากแปลงปลูกมันเทศแล้ว หยุนเจิงพาเยี่ยจื่อไปหาจางซูที่โรงฝีมือเนื่องจากที่ดินทางนี้แพงมาก โรงฝีมือของจางซูโดยพื้นฐานแล้วล้วนลือกสร้างบนที่ดินกันดาลบริเวณไหล่เขาจึงไม่ได้กลับติ้งเป่ยช่วงระยะหนึ่ง โรงฝีมือทางนี้หลายแห่งมีเริ่มมีเคร้าโค้งแล้วหยุนเจิงและเยี่ยจื่อรออยู่สักพัก จางซูใบหน้าเปื้อนเถ้าถ่านวิ่งมาบนตัวจางซูสกปรกมอมแมม ใบหน้าเปื้อนรอยดำประปรายราวกับวิ่งออกมาจากเหมืองถ่าน“เหตุใดเจ้าสภาพเป็นเช่นนี้?”หยุนเจิงยิ้มขบขันมองจางซู“ยากที่จะอธิบายได้เพียงคำเดียว”จางซูหัวเราะ “องค์ชาย ของสิ่งนั้นทำยากมาก...”ยากหรือ?หยุนเจิงหัวเราะน่าจะบอกว่ายากมากหยุนเจิงให้เยี่ยจื่อไปสนทนากับหมิงเย่ว์ เขาพาจางซูเดินไปด้านข้าง “มีที่ใดบ้างที่ยาก เจ้าบอกกับข้า ดูว่าข้าจะสามารถจัดการได้หรือไม่”“ยากทั้งหมด”จางซูสีหน้าทุกข์ระทม กล่าวด้วยความกลัดกลุ้ม “ปืนไฟและปืนยาวนั้นทำได้ไม่ยาก แต่ทำออกมาแล้วก็ไม่สามารถใช้งานได้...”สำหรับจางซูผู้เป็นคนลงมือทำ คิดจะทำต้นแบบปืนไฟและปืนยาวออกมา ความจริงแล้วไม่ยากแต่ว่า ต้นแบบก็มีข้อจำกัด!ก็คือเจ้าต้นแบบสิ่งนี้ ดูได้แต่ใช้งานไม่ได้กระบองจุดไ

เดิมที เงินบำนาญของทหารที่เสียชีวิตในการรบที่สันดอนเป่ยหยวนและการบุกทะลวงวงล้อมชายแดนกู้มีราชสำนักเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายแต่ว่า เพราะหยุนเจิงยึดอำนาจทางทหาร จากนั้นก็ถูกแต่งตั้งเป็นซั่วเป่ยเจี๋ยตู้สื่อ ดังนั้น ทางราชสำนักจึงไม่ส่งเงินบำนาญมาเงินบำนาญเหล่านี้ หยุนเจิงต้องควักเงินเองเท่านั้นกองทหารมณฑลทางเหนือนับว่าเป็นทหารชายแดน ค่าจ้างจะสูงกว่าทหารที่อื่นค่าจ้างของทหารธรรมดา โดยพื้นฐานแล้วคือเดือนละหนึ่งตำลึงเงินครึ่งถึงสองตำลึงเงินส่วนทหารชาวนาเหล่านั้น ค่าจ้างทุกเดือนคือสี่ตำลึงเงินส่วนนายพลแต่ละระดับในกองทัพ ค่าจ้างย่อมสูงกว่าหน่อยตามหลักเกณฑ์ของราชสำนักต้าเฉียน ทหารเสียชีวิต ได้รับชัยชนะ จ่ายเงินค่าจ้างสามปีเป็นค่าบำเหน็จบำนาญ หากพ่ายแพ้ เงินบำเหน็จบำนาญลดลงครึ่งหนึ่งหากไม่จ่ายด้วยเงิน ก็ให้สิ่งของหรือที่ดินราคาเท่ากันเป็นสิ่งทดแทนแต่ว่า ตอนนี้ซั่วเป่ยขาดแคลนที่สุดก็คือเสบียง ที่นาก็ไม่ได้มีมากมาย ดังนั้น ทั้งหมดจึงต้องอาศัยการแจกเงินเนื่องจากก่อนหน้านี้หยุนเจิงต้องการแจกเงินบำนาญของทุกคนตามมาตราฐานผู้เสียชีวิตที่ได้รับชัยชนะ ดังนั้น ค่าใช้จ่ายจึงเพิ่มขึ้นมากกะทันห

หยุนเจิงและเยี่ยจื่อรีบร้อนเดินออกจากห้องหากเป็นก่อนหน้านี้ เสิ่นลั่วเยี่ยนคงหลอกล้าเยี่ยจื่อไม่น้อยแต่สถานการณ์ตรงหน้า เสิ่นลั่วเยี่ยนกลับไม่มีจิตใจไปทำเช่นนั้น“เสด็จพ่อมีถึงเมื่อใด?”หยุนเจิงถามเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างใจร้อน“วันนี้ตอนเช้า”เสิ่นลั่วเยี่ยนตอบด้วยความร้อนใจ “จั่วเริ่นขี่ม้าเร็วมารายงาน เสด็จพ่อนำทหารม้าชั้นยอดมาเพียงสามร้อยกว่าคน ไม่ยอมเข้าด่าน กำลังรอให้เจ้าไปรับ จั่วเริ่นบอกว่าได้ตั้งค่ายให้เสด็จพ่อนอกด้านเป่ยลู่ชั่วคราว...”พาทหารม้าชั้นยอดมาเพียงสามร้อยกว่าคน?ตาแก่นี่บ้าไปแล้วกระมัง?ควบม้าเร็วมาตลอดทาง?ให้ตายสิ!ประมาทเดินไปแล้ว!คำนวณเป็นพันเป็นหมื่น ก็ไม่อาจคาดคิดว่าเสด็จพ่อจะมาถึงไวเช่นนี้!คราวนี้ เกรงว่าเขาคงต้องจมฟองน้ำลายตายแล้วหยุนเจิงสูดหายใจลึก จากนั้นก็กล่าว “พวกเราเร่งเดินทางตอนกลางคืนไปด่านเป่ยลู่ก่อน จากนั้นให้พวกแม่ยายตามไปด่านเป่ยลู่ทีหลัง! พี่สะใภ้ เจ้าสั่งให้คนในจวนที่ติ้งเป่ยเตรียมตัว หากเสด็จพ่อต้องการมาที่ติ้งเป่ย พวกเราไม่เตรียมสิ่งใดสักอย่างไม่ได้...”“ได้!”เยี่ยจื่อไม่สนใจความเขินอาย ตอบตกลงทันทีหลังจากสั่งการเรื่องราว

ทั้งสามคนก้มหน้าก้มตา หยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนยังดี เพียงแค่หวาดกลัวอยู่บ้างแต่ศีรษะของฉินชีหู่แทบปักลงไปกับพื้นแล้วถึงเช่นไร ไม่ว่าจักรพรรดิเหวินจะเฆี่ยนเอาหรือไม่ ไม่ช้าก็เร็วตาแก่ของเขาก็จะมาเฆี่ยนเอาด้วยสาเหตุนี้ตอนนี้ฉินชีหู่อยากให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสตอนที่สู้กับฮูเจี๋ยในการรบครั้งนั้นจริงๆ“เสด็จพ่อ ท่านอยากเฆี่ยนก็เฆี่ยนเถอะ!”ในที่สุด ก็เป็นหยุนเจิงที่เอ่ยปากทำลายความเงียบ “ท่านถือกระบอกหมุนไหหมุนมา อย่าหมุนจนเวียนหัวเล่า”เขาไม่ได้ก่อกบฏ ทั้งยังส่งศีษระพวกฮูเจี๋ยไปให้เขาแล้วต่อให้เขาเฆี่ยน ก็คงไม่อาจลงมือหนักมากเกินไปกระมัง?เซี่ยนสักสองสามที ก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาหากเฆี่ยนรุนแรงเกินไป เขาคงไม่ทำเมื่อได้ฟังคำของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินทรงหัวเราะออกมาด้วยความกริ้วดีจริง!ยังรู้จักเป็นห่วงข้า?กลัวข้าจะเวียนหัวแล้ว?“ข้าไม่กล้าเฆี่ยนเจ้า”จักรพรรดิเหวินกุมท่อนหวงจิงในพระหัตถ์ จากนั้นก็กล่าวเสียงเรียบ “นี่คือถิ่นของเจ้า เจ้าแค่สั่งการคำเดียว ธนูไม้บนกำแพงเมืองไม่ยิงทะลุข้าตายที่นี่หรือ?”“เสด็จพ่อล้อเล่นแล้ว พวกกระหม่อมไม่กล้ายิงพระองค์หรอก!”หยุนเจิงเ