เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 923
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-22 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 924
รอให้แคว้นอื่นวิจัยออกมาแล้ว พวกกเขายังเอาอาวุธเย็นไปสู้ เช่นนั้นก็จบเห่แล้ว“ได้! มีคำพูดนี้ขององค์ชาย ข้าก็วางใจแล้ว”จางซูพยักหน้าหนักๆ จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้ายังกลัวว่าองค์ชายจะบอกว่าข้าทำงานไม่รอบครอบ!”“มีสิ่งใดไม่รอบครอบกัน”หยุนเจิงหัวเราะอย่างไม่เห็นด้วย “ไม่มีเรื่องใดแค่ก้าวเดินก็ขึ้นสู่ท้องฟ้าได้แล้ว พวกเราต้องค่อยเป็นค่อยไป ก็จะค่อยๆ ทิ้งระยะห่างจากคนอื่น! เรื่องนี้เจ้าจับตาให้ความสำคัญก็ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องทุมเททำเองทั้งหมด เจ้าต้องให้ความสำคัญกับการค้าของพวกเราเป็นหลัก ข้าหวังว่าเจ้าจะช่วยข้าหาเงินให้กองทัพ!”ยังดีที่เริ่มทำเรื่องเหล่านี้ตั้งแต่ที่ต้าเฉียนแล้วแคว้นอื่นมีคนทำเรื่องเหล่านี้หรือไม่เขาไม่รู้ แต่เป่ยหวนไม่มีแน่นอนจัดการเป่ยหวนก่อน อย่างอื่นค่อยคิดเถอะ!“อื้ม!”จางซูพยักหน้าหนักแน่นอีกครั้ง ในใจรู้สึกผ่อยคลายเช่นกัน“พอแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว”หยุนเจิงหัวเราะ จากนั้นก็เปลี่ยนประเด็น “เสด็จพ่อจะเสด็จมาที่ซั่วเป่ยแล้ว ให้ข้าไปต้อนรับ เจ้าก็ไปด้วยกันเถอะ!”“ห๊า?”จางซูพลันกระอึกกระอัก กล่าวด้วยใบหน้าขาวซีด “ข้าไม่ไปดีกว่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-22องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 925
เดิมที เงินบำนาญของทหารที่เสียชีวิตในการรบที่สันดอนเป่ยหยวนและการบุกทะลวงวงล้อมชายแดนกู้มีราชสำนักเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายแต่ว่า เพราะหยุนเจิงยึดอำนาจทางทหาร จากนั้นก็ถูกแต่งตั้งเป็นซั่วเป่ยเจี๋ยตู้สื่อ ดังนั้น ทางราชสำนักจึงไม่ส่งเงินบำนาญมาเงินบำนาญเหล่านี้ หยุนเจิงต้องควักเงินเองเท่านั้นกองทหารมณฑลทางเหนือนับว่าเป็นทหารชายแดน ค่าจ้างจะสูงกว่าทหารที่อื่นค่าจ้างของทหารธรรมดา โดยพื้นฐานแล้วคือเดือนละหนึ่งตำลึงเงินครึ่งถึงสองตำลึงเงินส่วนทหารชาวนาเหล่านั้น ค่าจ้างทุกเดือนคือสี่ตำลึงเงินส่วนนายพลแต่ละระดับในกองทัพ ค่าจ้างย่อมสูงกว่าหน่อยตามหลักเกณฑ์ของราชสำนักต้าเฉียน ทหารเสียชีวิต ได้รับชัยชนะ จ่ายเงินค่าจ้างสามปีเป็นค่าบำเหน็จบำนาญ หากพ่ายแพ้ เงินบำเหน็จบำนาญลดลงครึ่งหนึ่งหากไม่จ่ายด้วยเงิน ก็ให้สิ่งของหรือที่ดินราคาเท่ากันเป็นสิ่งทดแทนแต่ว่า ตอนนี้ซั่วเป่ยขาดแคลนที่สุดก็คือเสบียง ที่นาก็ไม่ได้มีมากมาย ดังนั้น ทั้งหมดจึงต้องอาศัยการแจกเงินเนื่องจากก่อนหน้านี้หยุนเจิงต้องการแจกเงินบำนาญของทุกคนตามมาตราฐานผู้เสียชีวิตที่ได้รับชัยชนะ ดังนั้น ค่าใช้จ่ายจึงเพิ่มขึ้นมากกะทันห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-22องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 926
เทพเจ้าโชคลาภ?จางซู?จางซูอยู่ที่ติ้งเป่ยไม่ใช่หรือ?เยี่ยจื่อชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจแล้ว กล่าวด้วยความตะลึง “เจ้าคงไม่คิดจะหาเงินจากฝ่าบาทหรอกกระมัง?”นอกจากเทพเจ้าโชคลาภจางซูแล้ว มีเพียงจักรพรรดิเหวินที่คู่ควรเรียกว่าเทพเจ้าโชคลาภ!“เหตุใดเจ้าฉลาดเพียงนี้!”หยุนเจิงหัวเราะเสียงประหลาด ยกมือขึ้นดีดจมูกงามของเยี่ยจื่อ“น่าเบื่อ!”เยี่ยจื่อปัดมือของหยุนเจิง จากนั้นก็ยืนแขนงามโอบกอดคอของหยุนเจิง “เจ้ากล้าคิดเกินไปแล้วกระมัง? เจ้าเป็นเช่นนี้แล้ว ยังกล้าหาเงินจากฝ่าบาทอีก เจ้าไม่กลัวฝ่าบาทจะเฆี่ยนเจ้าจนตายหรือ?”เขาหลอกเอาเงินคนจนเป็นนิสัยแล้ว?แม้แต่เสด็จพ่อเขาก็คิดจะหลอก?อีกอย่าง ฝ่าบาทก็ไม่มีทางให้เงินกับเขา!ฝ่าบาทให้เสบียงเขามากมายเช่นนั้น ทั้งยังแต่งตั้งเขาเป็นซั่วเป่ยเจี๋ยตู้สื่อ ก็นับได้ว่าเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่งแล้วหากเปลี่ยนเป็นจักรพรรดิองค์อื่น เกรงว่าคงจัดการเขาเหมือนกบฏไปแล้ว!เขาชำนาญสงครามเช่นนี้ ฝ่าบาทยังจะให้เงินเขาหรือ?ฝันไว้หอมหวานเชียว!ไม่สู้เขาขอให้ฝ่าบาทยกตำแหน่งจักรพรรดิให้เขาโดยตรงเลยดีกว่า!“ไม่ให้เงิน อย่างน้อยก็เปิดแนวหน้าของฟู่โจวได้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-22องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 927
หยุนเจิงและเยี่ยจื่อรีบร้อนเดินออกจากห้องหากเป็นก่อนหน้านี้ เสิ่นลั่วเยี่ยนคงหลอกล้าเยี่ยจื่อไม่น้อยแต่สถานการณ์ตรงหน้า เสิ่นลั่วเยี่ยนกลับไม่มีจิตใจไปทำเช่นนั้น“เสด็จพ่อมีถึงเมื่อใด?”หยุนเจิงถามเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างใจร้อน“วันนี้ตอนเช้า”เสิ่นลั่วเยี่ยนตอบด้วยความร้อนใจ “จั่วเริ่นขี่ม้าเร็วมารายงาน เสด็จพ่อนำทหารม้าชั้นยอดมาเพียงสามร้อยกว่าคน ไม่ยอมเข้าด่าน กำลังรอให้เจ้าไปรับ จั่วเริ่นบอกว่าได้ตั้งค่ายให้เสด็จพ่อนอกด้านเป่ยลู่ชั่วคราว...”พาทหารม้าชั้นยอดมาเพียงสามร้อยกว่าคน?ตาแก่นี่บ้าไปแล้วกระมัง?ควบม้าเร็วมาตลอดทาง?ให้ตายสิ!ประมาทเดินไปแล้ว!คำนวณเป็นพันเป็นหมื่น ก็ไม่อาจคาดคิดว่าเสด็จพ่อจะมาถึงไวเช่นนี้!คราวนี้ เกรงว่าเขาคงต้องจมฟองน้ำลายตายแล้วหยุนเจิงสูดหายใจลึก จากนั้นก็กล่าว “พวกเราเร่งเดินทางตอนกลางคืนไปด่านเป่ยลู่ก่อน จากนั้นให้พวกแม่ยายตามไปด่านเป่ยลู่ทีหลัง! พี่สะใภ้ เจ้าสั่งให้คนในจวนที่ติ้งเป่ยเตรียมตัว หากเสด็จพ่อต้องการมาที่ติ้งเป่ย พวกเราไม่เตรียมสิ่งใดสักอย่างไม่ได้...”“ได้!”เยี่ยจื่อไม่สนใจความเขินอาย ตอบตกลงทันทีหลังจากสั่งการเรื่องราว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-23องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 928
ตอนที่พวกเขาเร่งเดินทางมาถึง จั่วเริ่นได้นำคนอารักขาความปลอดภัยจักรพรรดิเหวินด้วยตัวเองแล้วแต่ว่า ศีรษะของจั่วเริ่นตกลง ท่าทางเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อเห็นพวกหยุนเจิง ในที่สุดจั่วเริ่นก็ถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก รีบวิ่งมาหา จากนั้นก็ทำความเคารพหยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนง่ายๆ กระซิบกล่าว “องค์ชาย พวกท่านต้องระวังเอาไว้ ตอนนี้โทสะของจักรพรรดิเหวินมีมาก วันนี้ตอนเช้าฝ่าบาทสั่งคนไปหารากหวงจิงใหญ่เท่านั้นมาโดยเฉพาะ...”กล่าวจบ จั่วเริ่วก็เอานิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ทำเป็นวงขึ้นมาเมื่อเห็นการเปรียบเทียบขนาดของจั่วเริ่น หยุนเจิงใบหน้าดำอึมครึมอย่างควบคุมไม่อยุ่รากหวงจิงใหญ่เท่านี้?น่าควรเรียกว่ากระบองหวงจิงกระมัง?คิดจะเฆี่ยนเขาจนตายจริงหรือ!หยุนเจิงบ่นในใจ จากนั้นก็กระซิบถาม “เจ้าได้เชิญเสด็จพ่อเข้าด่านไปพักผ่อนหรือไม่?”“ข้าน้อยเชิญแล้ว แต่ฝ่าบาทไม่ไป!”จั่วเริ่นตอบด้วยรอยยิ้มแห้งจริงด้วย!รู้อยู่แล้วว่าเสด็จพ่อไม่มีทางเป็นฝ่ายเข้าด่าน!“เช่นนั้นตอนที่เสด็จพ่อปฏิเสธ ได้กล่าวสิ่งใดหรือไม่?”หยุนเจิงกระซิบถามอีกครั้งจั่วเริ่นพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็กดเสียงต่ำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-23องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 929
ทั้งสามคนก้มหน้าก้มตา หยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนยังดี เพียงแค่หวาดกลัวอยู่บ้างแต่ศีรษะของฉินชีหู่แทบปักลงไปกับพื้นแล้วถึงเช่นไร ไม่ว่าจักรพรรดิเหวินจะเฆี่ยนเอาหรือไม่ ไม่ช้าก็เร็วตาแก่ของเขาก็จะมาเฆี่ยนเอาด้วยสาเหตุนี้ตอนนี้ฉินชีหู่อยากให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสตอนที่สู้กับฮูเจี๋ยในการรบครั้งนั้นจริงๆ“เสด็จพ่อ ท่านอยากเฆี่ยนก็เฆี่ยนเถอะ!”ในที่สุด ก็เป็นหยุนเจิงที่เอ่ยปากทำลายความเงียบ “ท่านถือกระบอกหมุนไหหมุนมา อย่าหมุนจนเวียนหัวเล่า”เขาไม่ได้ก่อกบฏ ทั้งยังส่งศีษระพวกฮูเจี๋ยไปให้เขาแล้วต่อให้เขาเฆี่ยน ก็คงไม่อาจลงมือหนักมากเกินไปกระมัง?เซี่ยนสักสองสามที ก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาหากเฆี่ยนรุนแรงเกินไป เขาคงไม่ทำเมื่อได้ฟังคำของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินทรงหัวเราะออกมาด้วยความกริ้วดีจริง!ยังรู้จักเป็นห่วงข้า?กลัวข้าจะเวียนหัวแล้ว?“ข้าไม่กล้าเฆี่ยนเจ้า”จักรพรรดิเหวินกุมท่อนหวงจิงในพระหัตถ์ จากนั้นก็กล่าวเสียงเรียบ “นี่คือถิ่นของเจ้า เจ้าแค่สั่งการคำเดียว ธนูไม้บนกำแพงเมืองไม่ยิงทะลุข้าตายที่นี่หรือ?”“เสด็จพ่อล้อเล่นแล้ว พวกกระหม่อมไม่กล้ายิงพระองค์หรอก!”หยุนเจิงเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-23องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 930
“เสด็จพ่อ พระองค์อย่าทรงกริ้วเลย”หยุนเจิงยิ้มแห้งกล่าว “ไม่ว่าต่อให้ทรมานลูกเพียงใด ลูกก็ยังเป็นลูกของพระองค์ไม่ใช่หรือ?”“เหอะ ตอนที่ยื่นมือมาบังคับขอเงินข้า เจ้าก็เป็นลูกชายข้าแล้ว?” จักรพรรดิเหวินทรงกริ้วจนหัวเราะ กล่าวด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยิ้ม “ให้ข้าเป็นจักรพรรดิสูงสุด เขาก็เป็นลูกชายของข้าเหมือนกันไม่ใช่หรือ?”เจ้าลูกทรพี หน้าไม่อายจริง!แต่ว่าไปแล้ว เจ้าลูกทรพีนี่ก็รู้จักพูดอื้ม นิสัยจิตใจนับว่าสุขุมแต่ว่า...กวนประสาท!หยุนเจิงหัวเราะอย่างเกรงใจ จากนั้นก็กล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง “เสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ถามหาเงินจากเสด็จพ่อ แต่ต้องการเงินจากคลังหลวง! ทหารของกองทหารมณฑลทางเหนือทำสงครามเพื่อต้าเฉียน ไม่ได้ทำสงครามเพื่อลูก...”จักรพรรดิเหวินเมื่อได้ฟัง พระเนตรฉายแววเหน็บหนาวออกมาทำสงครามเพื่อต้าเฉียนหรือ?จักรพรรดิเหวินจะไม่เข้าพระทัยได้เช่นไร ความหมายของหยุนเจิงคือ เขาหยุนเจิงเป็นขุนนางของต้าเฉียน กองทหารมณฑลทางเหนือก็ยังเป็นกองทัพของต้าเฉียน ไม่ใช่กองทัพของหยุนเจิงเขาไม่มีใจก่อกบฎ!ก็เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เขาบอกว่าเป็นลูกชายของเขาจักรพรรดิเหวินนิ่งเงียบชั่วครู่ ทิ้งท่อนไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-23องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 931
หยุนเจิงจ้องมอง นึกไม่ถึงว่าจะเป็นราชโองการตอนที่เขาหยิบราชโองการขึ้นมา พบว่าด้านในคือราชโองการว่างเปล่าด้านบน ยังประทับตราเอาไว้!มองดูราชโองการเปล่าในมือ หยุนเจิงรู้สึกตัวชาตาแก่นี่คิดจะทำสิ่งใด?ให้ราชโองการว่างเปล่ากับเขา ให้เขาเขียนตามใจชอบหรือ?“ท่านอ๋อง เลิกอึ้งได้แล้ว!”จักรพรรดิเหวินชี้ไปยังโต๊ะภายในกระโจม “เจ้าอยากจะเขียนสิ่งใดก็เขียน! ต่อให้เจ้าเขียนให้สละตำแหน่งแทนข้าก็ยังได้!”“เสด็จพ่อ นี่ท่าน...จำเป็นหรือ?”หยุนเจิงจนใจ ยังก่อเรื่องไม่พอหรือ?พอประมาณก็พอแล้ว!เหตุใดต้องที่เขาลำบากใจ ทดสอบเขาสักหน่อย เขาถึงจะสบายใจ?“จำเป็นหรือ?”จักรพรรดิเหวินถลึงพระเนตร “ข้าถูกเจ้าหลอกกลายเป็นคนโง่ เจ้าถามข้าว่าจำเป็นหรือ?”“ที่ลูกทำเพราะจนปัญญาไม่ใช่หรือ?” หยุนเจิงหัวเราะอย่างรู้สึกผิดหยุนเจิงกล่าวไป สอดราชโองการว่างเปล่าเข้าไปในแขนเสื้ออย่างมีความสุข ราวกับเหล่าหลี่เดินทางไกลเพื่อโขมยบุหรี่อื้ม นำกลับไปเขียนแต่งตั้งเยี่ยจื่อและเมี่ยวอินให้อนุของเขาก็ไม่เลวอีกอย่าง สั่งให้คนส่งเงินและเสบียงมาให้เขาสักหน่อย?จักรพรรดิเหวินกำลังทอดพระเนตรอยู่ ใบหน้ากระตุกอย่างควบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1394
เมื่อได้ฟังโจวเต้ากงบ่นอย่างนี้ หยุนลี่ก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านี่ต้องการพูดอะไรต่อไป ชัดเลย เขาคงจะมาขอเกราะจากตนแน่ๆ ใช่ไหม? “พอแล้วๆ!” หยุนลี่ขัดจังหวะคำพูดของโจวเต้ากง “ที่นี่ยังขาดเกราะอีกเท่าไหร่?” “หนึ่งหมื่นสามพันชุด” โจวเต้ากงตอบทันที “ขาดมากขนาดนี้เลย?” ใบหน้าของหยุนลี่กระตุกเล็กน้อย “ตามที่เจ้าพูด คนหนึ่งหมื่นที่ประจำอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ก็แทบไม่มีเกราะเลยใช่ไหม?” “พ่ะย่ะค่ะ!” โจวเต้ากงพยักหน้า “หนึ่งหมื่นนั้นล้วนเป็นทหารที่เพิ่งเกณฑ์ใหม่ และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น…” ฝึกซ้อม? ใบหน้าของหยุนลี่มืดครึ้ม เกือบจะสบถออกมา ไม่มีเกราะป้องกัน นี่ก็เรียกว่าฝึกซ้อมหรือไงวะ? นี่มันเรียกว่าทิ้งข้าวเปลืองเบี้ยเลี้ยงมากกว่า! ถ้าเจ้าหกยกพลบุกมา จะหวังพึ่งคนพวกนี้ได้ไหม? พวกทหารนี่คงเป็นแค่เป้าซ้อมมือให้เจ้าหกไม่ใช่หรือไง? บ้าบอคอแตก! แนวป้องกันนี่ ไม่มีเสียยังจะดีกว่า! อย่างนี้ ราชสำนักยังประหยัดค่าใช้จ่ายได้มหาศาลอีกด้วย! หยุนลี่โมโหจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อาจระบายความโกรธใส่โจวเต้ากงได้ เรื่องนี้จะไปโทษโจวเต้ากงก็ไม่ได้! เกรา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1393
ฟู่โจวหัวเมืองเมืองสี่ทิศนี่คือพื้นที่ที่ใกล้กับซั่วเป่ยที่สุดของฟู่โจว หยุนเจิงจะจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาที่ฟู่โจว การสร้างจวนอ๋องใหม่ในเวลาสั้นๆ เป็นไปไม่ได้ จึงต้องซื้อจวนจากเหล่าขุนนางใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศแทน เดิมทีเรื่องนี้ควรเป็นหน้าที่ของหยุนลี่ องค์รัชทายาท ที่จะช่วยดูแลจัดการ แต่หยุนลี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สั่งให้ขุนนางในกรมพิธีการตัดสินใจกันเอง เขาเกลียดชังหยุนเจิงจนแทบอยากสับร่างหยุนเจิงเป็นชิ้นๆ แล้วจะให้เขามาช่วยเลือกจวนให้อย่างนั้นหรือ? ถ้าให้ช่วยเลือกโลงศพแทน เขาคงรีบทำอย่างกระตือรือร้นแน่! หลังจากโยนเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ให้ขุนนางระดับล่างจัดการ หยุนลี่ก็พาคนเดินทางไปยังค่ายใหญ่หัวเมืองสี่ทิศ นับตั้งแต่จ้าวจี๋นำทัพไปยังเขตตะวันตกเฉียงเหนือ ฟู่โจวก็เหลือเพียงกองกำลังสามหมื่นนาย และกองกำลังทั้งสามหมื่นนายนี้ก็เกือบทั้งหมดประจำอยู่ในหัวเมืองสี่ทิศ หยุนลี่ไม่หวั่นเกรงที่จะถูกตำหนิเรื่องการติดต่อกับแม่ทัพในกองทัพโดยพลการ การตรวจสอบค่ายใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศ เป็นภารกิจที่จักรพรรดิเหวินมอบหมายให้เขาก่อนที่จะเดินทางไปยังซั่วเป่ย เมื่อหยุนลี่พาคนมา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1392
“เสด็จพ่อ ที่ซั่วเป่ยขาดแคลนอาหารอย่างหนัก!” หยุนเจิงกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ใจ “ตอนนี้ลูกไม่ได้ดูแลแค่ชาวซั่วเป่ย แต่ยังต้องเลี้ยงดูคนในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ อีกทั้งเป่ยหมัวถัว กุ่ยฟาง เป่ยหวน ทุกพื้นที่เหล่านี้…” “คำพูดพวกนี้ไปบอกพี่สามของเจ้าสิ อย่ามาพูดกับข้า!” จักรพรรดิเหวินไม่ฟังคำพร่ำบ่นของหยุนเจิง ตัดบทอย่างไร้เยื่อใย บอกกับเจ้าสาม? หยุนเจิงเบะปาก แค่มันเทศในห้องใต้ดินนี้ เจ้าสามจะซื้อไหวหรือ? ตามราคาที่ตนตั้งไว้ก่อนหน้า ถ้าเจ้าสามไม่จ่ายเงินออกมาสักหลายล้านตำลึง คงไม่มีทางซื้อมันเทศในห้องนี้ได้ ถ้าถึงขั้นนั้น เจ้าสามคงต้องกลายเป็นหัวหน้าแผนกปล้นบ้านประจำราชสำนักต้าเฉียนแน่! มองเห็นสีหน้าขัดใจของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินวางมันเทศในมือ พลางตบไหล่หยุนเจิงอย่างแรง “จงจำไว้ ประชาชนในเขตในก็ล้วนเป็นราษฎรในความดูแลของเจ้า!” นั่นไง! เริ่มมาล้างสมองกันอีกแล้ว! หยุนเจิงบ่นในใจ พลางเปลี่ยนเรื่องถาม “เสด็จพ่ออยากลองชิมรสมันเทศนี่ไหม?” “ตอนนี้เลย?” จักรพรรดิเหวินแปลกใจเล็กน้อย “อื้ม” หยุนเจิงพยักหน้า “มันเทศนี่ปอกเปลือกแล้วกินดิบได้ กินน้อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1391
ผ่านไปไม่กี่วัน พวกเขาก็เดินทางกลับถึงเมืองติ้งเป่ยจนได้ ด้วยเหตุที่จักรพรรดิเหวินทรงกำชับไว้ล่วงหน้า การเสด็จมายังเมืองติ้งเป่ยครั้งนี้จึงถูกปิดเป็นความลับอย่างเข้มงวด มีเพียงผู้คนในจวนอ๋องเท่านั้นที่รับทราบ ครั้นถึงเมืองติ้งเป่ย จักรพรรดิเหวินก็ไม่ได้รีบไปยังจวนอ๋องในทันที แต่กลับยืนกรานให้หยุนเจิงพาไปชมมันเทศเสียก่อน ถึงกับดึงตัวไปก็ยังไม่ยอม หยุนเจิงถึงกับเอ่ยว่าให้คนยกมันเทศมาถวายให้ทอดพระเนตรที่จวนก็ยังไม่ยอม ทั้งยังยืนกรานจะไปดูด้วยพระองค์เองที่ห้องใต้ดินเก็บมันเทศ หยุนเจิงเริ่มระแวงหนักว่าตาแก่นี้คงกลัวว่าตนจะยกมันเทศไม่กี่หัวมาหลอกให้พอพระทัย จึงต้องการไปตรวจดูคลังสำรองเสียก่อนว่าจะสามารถยึดมันเทศไปจากตนได้สักเท่าใด ด้วยการยืนกรานของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงจึงจำต้องพาไปยังสถานที่เก็บมันเทศแห่งหนึ่ง แม้ว่ามันเทศจะถูกแบ่งเก็บไว้ในห้องใต้ดินหลายแห่ง แต่สถานที่เหล่านั้นก็อยู่ติดกัน เพื่อให้สะดวกต่อการจัดการยามเฝ้ารักษา จักรพรรดิเหวินเพียงลงจากรถม้า ก็เห็นกองทหารจำนวนมากสวมเกราะพร้อมอาวุธครบมือ “เจ้าช่างเฝ้าแน่นหนาดีจริง! หรือเจ้ากลัวใครจะมาขโมยมันเทศของเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1389
วันถัดมา จักรพรรดิเหวินที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ตื่นสายเล็กน้อย หลังจากรับประทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ จักรพรรดิเหวินก็ให้ทุกคนพาเดินสำรวจในเล่ออาน จักรพรรดิเหวินไม่ได้เปิดเผยฐานะตนเอง ไม่ได้พาผู้ติดตามมากมาย และยังปลอมตัวเล็กน้อยเพื่อเลี่ยงความยุ่งยาก หลังจากเดินสำรวจรอบเมือง จักรพรรดิเหวินก็ค่อนข้างพอใจ ระหว่างเดินบนถนนในเมือง จักรพรรดิเหวินก็ย่อตัวลงดูอะไรบางอย่าง “นี่มันอะไรหรือ?” จักรพรรดิเหวินชี้ไปที่ปูนระหว่างก้อนอิฐสองก้อนแล้วถาม “นี่คือปูนซีเมนต์” หยุนเจิงอธิบาย “มันทำหน้าที่เหมือนกาวข้าวเหนียว แต่มีความแข็งแรงกว่าเล็กน้อย และหาง่ายกว่า ไม่เปลืองข้าว แค่ปริมาณการผลิตยังน้อยอยู่” “สิ่งนี้ใช้ได้ทีเดียว!” จักรพรรดิเหวินลุกขึ้นช้าๆ “เจ้าเคยคิดจะขายปูนซีเมนต์นี้ไปพื้นที่เขตในหรือไม่?” “นั่นคงยากหน่อย” หยุนเจิงส่ายหัว “ซั่วเป่ยยังขาดปูนนี้มาก จะเอาไปขายที่เขตในได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ส่วนใหญ่ใช้ในงานของราชสำนัก ชาวบ้านทั่วไปไม่จำเป็นต้องใช้” “เช่นนั้น มันเทศล่ะ?” จักรพรรดิเหวินมองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่ามันเทศในซั่วเป่ยป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1388
“ห้ะ?” หยุนเจิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง “วางใจเถอะ ข้ารู้ขอบเขตดี” จักรพรรดิเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นช่วงสำคัญที่เจ้าจะรวบรวมใจชาวเป่ยหวน แม้ข้าจะอยากไปบวงสรวงฟ้าดินที่เขาเทพหมาป่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ข้าเข้าใจดี” “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องของขอบเขตหรือไม่ขอบเขตนะพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงคร่ำครวญแทบล้มประดาตาย “เสด็จพ่อจะไปเยือนวังหลวงเป่ยหวน เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่เสด็จพ่อคิดดูเถิด หากเสด็จพ่อไป ลูกคงต้องนำทัพสักหมื่นสองหมื่นนายเพื่อคุ้มครองเสด็จพ่อใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ? ทัพหมื่นสองหมื่นนาย เดินทางหน้าหนาว ต้องขนเสบียงและเสื้อผ้ากันหนาวแค่ไหน? ไปกลับอย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือนใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?” นี่ยังไม่รวมว่าต้องออกเดินทางจากค่ายใหญ่เขาห่านป่าหวนกลับ! หากออกเดินทางจากที่อื่น เวลาก็ยิ่งนานกว่านี้! นี่เป็นการเดินทางของฮ่องเต้นะ! จะให้เดินทางเร่งด่วนตลอดทางก็ไม่ได้! ต่อให้เสด็จพ่ออยากไปจริง ก็ควรรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้! “สักสองเดือนก็สักสองเดือนเถอะ!” จักรพรรดิเหวินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “อย่างไรเสีย เจ้าก็ไม่จัดงานแต่งกับเจียเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1387
จักรพรรดิเหวินหยุดครู่หนึ่ง ก่อนถ่ายทอดคำที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ให้หยุนเจิงฟัง ผู้เลี้ยงแกะในมือนั้น ต้องมีผืนดิน หมาป่า แกะ และสุนัข! ผืนดิน คือกฎเกณฑ์ ขีดเส้นจำกัดไว้เป็นคอก หมาป่าคือภัยคุกคาม บอกฝูงแกะว่าอย่าได้วิ่งพล่าน ในพื้นที่ที่ขีดเส้นให้เท่านั้นจึงจะปลอดภัยจากหมาป่า แกะ คือหัวหน้าฝูง ขณะเลี้ยง หากควบคุมหัวหน้าฝูงได้ ฝูงแกะก็จะไม่หลงทาง สุนัขช่วยต้อนฝูงแกะ นำแกะที่ไม่เชื่อฟังกลับเข้าฝูง เมื่อได้ฟังคำพูดของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงก็อดไม่ได้ที่จะตระหนักในทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จางฮว๋ายก็คือหัวหน้าฝูงแกะตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิพระองค์ก่อนหรือเสด็จพ่อ ต่างก็ต้องการหัวหน้าฝูงตัวนี้เพื่อควบคุมฝูงแกะ ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนเจิงก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “เสด็จพ่อคงไม่ได้คิดจะส่งเกาซื่อเจินมาให้ลูกเป็นหัวหน้าฝูงใช่ไหม?” “เจ้าคิดว่าเกาซื่อเจินมีความสามารถจะเป็นหัวหน้าฝูงหรือ?” จักรพรรดิเหวินเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม กล่าวอย่างมีนัยว่า “หัวหน้าฝูงไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้!” เช่นนี้เองหรือ? หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ในใจ จริงแท้ เกาซื่อเจินไม่มีความสามาร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1386
คนเราไม่ใช่หญ้าหรือไม้ ใครเลยจะไร้ซึ่งความรู้สึก? แต่ตราบใดที่ขึ้นนั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิ หลายเรื่องก็จะมิอาจทำตามใจตนได้อีก เมื่อได้ขึ้นครองราชย์ ไม่ว่าเจ้าจะมีสถานะอื่นใดมากมาย สถานะแรกของเจ้าก็คือจักรพรรดิ! “ความจริง ลูกไม่ได้คิดถึงตำแหน่งนั้นมากมายเลยพ่ะย่ะค่ะ” หยุนเจิงกล่าวอย่างจริงจัง “ก็เพราะลูกเข้าใจสิ่งที่เสด็จพ่อพูด ลูกถึงไม่อยาก…” “เจ้าคิดว่าตอนนี้ยังเป็นเรื่องที่เจ้าเลือกเองได้หรือ?” จักรพรรดิเหวินตัดคำพูดของหยุนเจิงทันที “หากเจ้าไม่ขึ้นครองราชย์ แล้วผู้คนภายใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะเป็นเช่นไร? บรรดาแม่ทัพผู้สร้างผลงานยิ่งใหญ่เหล่านี้ ใครเล่าจะทำให้พวกเขารู้สึกวางใจได้ นอกจากเจ้า?” เพราะผลงานสูงจนสั่นคลอนพระราชอำนาจใช่หรือไม่? หยุนเจิงยิ้มอย่างจนปัญญา ในข้อนี้ เขาเองก็เห็นด้วย นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีแม่ทัพมากมายที่สร้างผลงานยิ่งใหญ่แต่ต้องจบชีวิตอย่างน่าเศร้า เพียงเมื่อพวกเขาสิ้นชีวิต จักรพรรดิจึงจะวางใจได้ ไม่ฉะนั้น เมื่อแม่ทัพผู้เกรียงไกรส่งเสียงเรียก ใครเล่าจะไม่เกรงกลัว? “เรื่องในวันข้างหน้า ไว้ค่อยว่ากันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงไ
