All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 941 - Chapter 950

สองวันให้หลัง จักรพรรดิเหวินรีบไปยังชายแดนเว่ยอีกครั้งเวลานี้ สะพานตรงแม่น้ำสาขาของแม่น้ำไป๋สุ่ยที่ชายแดนเว่ยสร้างเสร็จไปแล้วเบื้องต้นจักรพรรดิเหวินฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ฉับพลัน ขี่ม้าไปรอบๆ ทุ่งหญ้ามู่หม่าหนึ่งรอบให้ได้ ทำเอาพวกตู๋กูเช่อเป็นห่วงอย่างมากยังดี จักรพรรดิเหวินไม่ได้หลงระเริงเกินไป เพียงแค่ไปเดินพอเป็นพิธีก็กลับมาแล้วเมื่อรู้ว่าตู้กุยหยวนตายในสนามรบ จักรพรรดิเหวินได้เสด็จไปยังหลุมศพของตู้กุยหยวนและประทับอยู่ด้านหน้าหลุมชั่วครู่ ได้แต่งตั้งตู้กุยหยวนเป็นแม่ทัพตั้งเป่ยขั้นสาม นำฉายาอูเลี่ยที่มอบให้หยุนเจิงไม่สำเร็จ ได้มอบให้กับตู้กุยหยวนแทนแล้ว เพื่อเป็นเกียรติแก่ความสำเร็จของเขาต่อไป จักรพรรดิเหวินเสด็จไปกราบไหว้ที่สุสานผู้พลีชีพที่เหล่าทหารได้หลั่งเลือดสละชีพเพื่อต้าเฉียนสำหรับข้อนี้ ทุกคนไม่คัดค้านจักรพรรดิเหวินเป็นจักรพรรดิของต้าเฉียนไปกราบไหว้ทหารผู้เสียชีวิตเหล่านั้น สำหรับเหล่าทหารผู้เสียชีวิต นับว่าเป็นเกียรติยศต่อให้ตอนนี้พวกเขาไม่อาจเพลิดเพลินกับเกียรติยศได้แล้วก็ตามหยุนเจิงแม้เข้าใจเจตนารมณ์ของจักรพรรดิเหวิน แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางจักรพรรดิเหวินพาท

สี่วันให้หลัง งานแต่งงานของหยุนเจิงและเยี่ยจื่อจัดขึ้นที่ติ้งเป่ยแม้บอกว่าไม่จัดใหญ่โต ทว่าจัดได้คึกคักยิ่งนักหยุนเจิงเป็นเจ้าบ่าวครั้งที่สอง ภายในใจทั้งดีใจ ทั้งรู้สึกผิดนับดูแล้ว เมี่ยวอินต่างหากที่เป็นผู้หญิงคนแรกของเขาทว่า จวบจนทุกวันนี้เมี่ยวอินยังไม่มีสถานะอย่างเป็นทางการเลยหลังเขาแต่งงานกับเยี่ยจื่อ เมี่ยวอินล้วนไม่เคยโผล่มาเห้อ!ปมระหว่างเมี่ยวอินกับเสด็จพ่อ ไม่มีวันคลี่คลายไปตลอดกาลงานแต่งงานของเมี่ยวอิน มีเพียงเขาต้องชดเชยให้นางภายหลังเท่านั้นเขาต้องมอบงานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบที่สุดให้กับนาง!หยุนเจิงสาบานเงียบๆ ในใจเทียบกับงานแต่งของเสิ่นลั่วเยี่ยนแล้ว งานแต่งงานของหยุนเจิงกับเยี่ยจื่อเรียบง่ายกว่ามากไม่มีกำหนดการรับเจ้าสาวใด มีเพียงกราบไว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันฮูหยินเสิ่นในฐานะแม่บุญธรรมนั่งอยู่ตรงนั้น มองดูเยี่ยจื่อผ้าคลุมศีรษะ ภายในใจมีความรู้สึกนับร้อยนางควรค่ากับความใจดีของนาง แล้วก็ควรค่ากับเยี่ยจื่อมีเพียงข้อเดียว คือผิดต่อลูกชายนางเองหน้ามือหลังมือถ้วนเป็นเนื้อ!คนที่ยังมีชีวิต สุดท้ายก็สำคัญกว่าคนที่จากไปแล้ว!หลินเอ๋อร์ หากเจ้าจะโทษ เ

วันที่สองตอนเช้า หยุนเจิงและเยี่ยจื่อไม่สนใจความอบอุ่น รีบตื่นแต่เช้าไปคาราวะจักรพรรดิจักรพรรดิเหวินในสถานะพ่อ ตรัสทักทายง่ายๆ กับทั้งสองคนไม่กี่ประโยคหลังเสวยอาหารเช้า จักรพรรดิเหวินก็ทรงเสด็จจากไปสามวันให้หลัง พวกหยุนเจิงส่งจักรพรรดิเหวินออกจากด่านเป่ยลู่ส่วนภรรยาและลูกของฉินชีหู่ มาถึงด่านเป่ยลู่แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่หยุนเจิงได้พบลูกสาวลูกชายของฉินชีหู่ ครั้งนั้นที่ดื่มสุราที่บ้านตระกูลฉิน เขาไม่ได้พบภรรยาและลูกของฉินชีหู่ลูกสาวหนึ่ง ลูกชายสองลูกสาวของฉินชีหู่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเสิ่นเนี่ยนฉือ แล้วก็ลูกชายที่ยังเล็กสองคน ดูไปแล้วคงอายุไม่ถึงสามขวบ ดูเหมือนฝาแฝด แต่กลับต่างกันอย่างสิ้นเชิงคนหนึ่งหน้าตานิสัยดุดัน อีกครั้งใบหน้าสะอาดหมดจดมองดูเหล่าลูกชายของฉินชีหู่ หยุนเจิงอดไม่ได้ที่จะนึกเลื่อมใสในใจเจ้าฉินชีหู่ นอนอยู่บ้านในปีนั้น เอาแต่ผลิตลูก!จักรพรรดิเหวินเดินมาข้างหน้า อุ้มลูกชายคนเล็กหน้าตาสะอาดหมดจดในสายตาเด็กน้อย จักรพรรดิเหวินไม่ใช่จักรพรรดิจักรพรรดิเหวินทรงเพิ่งอุ้มเด็กน้อย เด็กน้อยก็เอื้อมมือไปคว้าเคราของจักรพรรดิเหวิน“เจ้าตัวเล็ก อยู่นิ่งหน่อ

จักรพรรดิเหวินมอบหมายเรื่องมากมายให้หยุนเจิง จากนั้นถึงเสด็จตามหยุนเจิงออกจากห้องหลังส่งจักรพรรดิเหวินออกจากด่านเป่ยลู่ ฉินชีหู่กล่าวขอบพระทัยจักรพรรดิเหวินอีกครั้ง“อย่ามาใช้ลูกไม้นี้กับข้า!”จักรพรรดิเหวินถีบฉินชีหู่ด้วยความหงุดหงิด กล่าวด้วยสีพระพักตร์เคร่งขรึม “ข้าช่วยขจัดความกังวลด้านหลังให้เจ้าแล้ว เจ้าช่วยเจ้าหกตีเป่ยหวนให้ดี! พวกสารเลวอย่างเจ้าสองคนหากยังไม่อาจตีเป่ยหวนจนศิโรราบ ข้าจะทำให้พวกเจ้าศิโรราบ!”“พ่ะย่ะค่ะ!”ทั้งสองคนรับคำสั่ง“ไสหัวกลับไปเถอะ!”จักรพรรดิเหวินโบกมือให้ทั้งสองคนด้วยความรำคาญ “ข้าอยู่ที่เมืองจักรพรรดิ รอข่าวดีจากพวกเจ้า!”ตรัสจบ จักรพรรดิไม่อยากตรัสไร้สาระกับพวกเขาอีก ทรงพลิกตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วพวกโจวไต้ทำความเคารพหยุนเจิงอย่างรีบง่าย จากนั้นก็พลิกตัวขึ้นหลังม้าอย่างรวดเร็วไม่นาน จักรพรรดิเหวินพาเหล่าราชองรักษ์ออกเดินทางมองจักรพรรดิเหวินที่จากไปไกล ทุกคนโค้งคำนับอีกครั้ง“พี่ใหญ่ฉิน จากด่านเป่ยลู่ปรับย้ายทหารและม้าหนึ่งหมื่นไปยังแนวหน้า เจ้านำทัพไปแนวหน้า ก็ถือโอกาสพาลูกและภรรยาของเจ้ากลับติ้งเป่ย ข้าไปรับเมี่ยวอิน!” หยุนเจิงหลังจากสั่ง

“ข้ากำลังจะบอกเจ้าเรื่องนี้ไม่ใช่หรือ?”หยุนเจิงยิ้มมองจางซู “กองทหารแนวหน้าจะเป็นต้องหมุนเวียน ข้าสามารถอยู่ที่ซั่วเป่ยได้สองสามวันชั่วคราว เจ้าเตรียมตัวลำบากได้เลย ข้าดูก่อนว่าสามารถทำของที่สามารถขายได้กำไรออกมาได้หรือไม่!”ลำบาก? เมื่อได้ฟังหยุนเจิงบอกว่าต้องลำบาก จางซูเหมือนลูกโป่งลมรั่วทันทีเขากลัวต้องลำบาก!เมื่อก่อนไม่มีการค้าให้ทำมากนัก เขาอยู่ที่โรงฝีมือทดลองสิ่งของที่หยุนเจิงกล่าวถึงกันคนเหล่านั้น ทดลองทำเศษทองแดงและเหล็กไร้ประโยชน์ออกมามากมาย น้ำหนักตัวลดลงไปหลายชั่งได้พักผ่อนไม่กี่วัน ก็ต้องเริ่มลำบากอีกแล้ว?เห็นท่าทางยิ้มฝืนของจางซู เยี่ยจื่อหลุดหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่“ดูท่าทางเจ้าสิ!”หยุนเจิงยิ้มจ้องจางซู “ไม่ใช่เจ้ากับข้าลำบากด้วยกันหรือ? ถ้าไม่ใช่เพื่อให้หน่วยงานต่างๆ หมุนเวียนพักผ่อน เจ้าคิดจะลำบากพร้อมข้าล้วนไม่มีโอกาส!”จางซูกล่าวด้วยรอยยิ้มฝืน “พูดราวกับท่านเป็นสาวงาม...”“ข้า...”หยุนเจิงหน้าดำอึมครึม“หึหึ...ล้อเล่น”จางซูหัวเราะแห้ง กล่าวอย่างไร้กังวล “ลำบากก็ลำบากเถอะ ขอแค่ทำงานได้ก็พอ! ข้าก็แค่ถูกกระบอกปืนไฟในโรงฝีมือทำให้กลัวแล้ว...”