บททั้งหมดของ เศรษฐีสาวขอเอาคืน: บทที่ 301 - บทที่ 310

รูมเมทเห็นผู้ชายตามมาส่งเธอ จึงซุบซิบนินทาว่า "เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นใครเหรอ แฟนหรือเปล่า? หล่อจังเลย!""จริงด้วย กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ดีจัง มาดแมนสุด ๆ ไปเลย!""เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย""..."เมื่อเผชิญกับคำถามมากมายของรูมเมท หลีเกอรีบอธิบาย "เขาไม่ใช่แฟนฉัน อย่าคิดไปเองสิ""ไงนะ? ไม่ใช่แฟนเธอ แล้วเขาชื่ออะไรล่ะ พอจะแนะนำให้ฉันรู้จักได้ไหม?"คำถามนี้ทำเอาหลีเกออึ้งไปเลย พวกเขาเจอกันมาสองครั้งแล้ว แต่เธอยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย"เอ่อ ไว้ครั้งหน้าฉันจะถามเขาแล้วมาบอกพวกเธออีกทีนะ"รูมเมทดูผิดหวังเล็กน้อย ส่วนหลีเกอก็ขมวดคิ้วไม่คลายในใจคิดว่าครั้งต่อไปจะต้องถามให้รู้เรื่องแน่ ๆ ว่าเขาชื่ออะไร เรียนคณะอะไร... ข้อมูลส่วนตัวอื่น ๆ ก็ต้องถามให้หมดอย่างไรก็ตาม การพบกันครั้งต่อไปที่หลีเกอรอคอยมาถึงเร็วกว่าที่คิดวันรุ่งขึ้น หลีเกอก็ได้พบกับเขาอีกครั้ง"หลีเกอ นั่นไม่ใช่ผู้ชายที่พาเธอมาส่งเมื่อวานเหรอ? ทำไมเขาโดนเรียกไปที่ฝ่ายกิจการนักศึกษาล่ะ?"รูมเมทดึงเธอเข้ามาแล้วถามซักไซ้!หลีเกอแปลกใจรีบตามไปทันที เธอแอบอยู่ที่หน้าห้องฝ่ายกิจการนักศึกษา เห็นชาวต่างชาต

เธอได้ยินชื่อของเขาจากปากคนอื่น นั่นคือ ‘ฮั่วจิ้นเฉิง’ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชื่อนี้ก็เหมือนกับมนตร์สะกดที่ฝังลึกอยู่ในใจของเธอ และกลายเป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเรื่องราวหลังจากนั้นราวกับมีอะไรกำหนดไว้ล่วงหน้าเธอได้ช่วยคุณย่าของฮั่วจิ้นเฉิงไว้โดยบังเอิญเมื่อรู้ว่าคุณย่าฮั่วกำลังมองหาคู่ชีวิตให้ฮั่วจิ้นเฉิง เธอก็ไม่ลังเลที่จะเสนอตัว จนกลายมาเป็นคุณผู้หญิงฮั่วชีวิตแต่งงานสามปีราวกับภาพยนตร์ที่ฉายอยู่ในหัวของเธอทีละฉาก ชีวิตอันยุ่งเหยิงคอยย้ำเตือนให้เธอระลึกถึงการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งนั้นอยู่เสมอแต่เธอใช้เวลาสามปี ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฮั่วจิ้นเฉิงถึงจำเธอไม่ได้บนเตียงในโรงพยาบาล ขนตาของหลีเกอสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจมูกของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ สมองค่อย ๆ กลับมาทำงาน เหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน"คุณหนูหลี ตื่นแล้วเหรอ?"เสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจดังขึ้นข้างหู หลีเกอกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง หันไปมองฟู่ซิวเป่ยแล้วยิ้มออก "พี่ซิวเป่ย ฉันหลับไปนานไหมคะ?""คุณหมดสติไปสามวันเลย พวกเราร้อนใจกันหมด โชคดีจริง ๆ ที่เธอฟื้นแล้ว"หลีเกอนึกถึงตอนที

เมื่อเห็นว่าเธอมาแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้ถามอะไรเลย พูดเพียงว่า "ขึ้นรถเถอะ!"หลีเกอขึ้นรถไปนั่งเงียบ ๆ จากนั้นรถก็สตาร์ทแล้วค่อย ๆ ขับออกไปสายตาของหลีเกอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ในใจรู้สึกเศร้าโศกอย่างบอกไม่ถูก จะไม่ให้เศร้าได้ยังไงนั่นคือชีวิตวัยเยาว์ของเธอ เขาคือคนที่เธอเฝ้าคิดถึงมาตลอดห้าปีเต็ม!ชีวิตคนเราจะมีช่วงเวลารุ่งโรจน์ในห้าปีสักกี่รอบกันเพียงแต่ว่าหลีเกอรับได้ ปล่อยวางได้ เคยทุ่มเทสุดหัวใจจนไม่กลัวตาย ตอนนี้แม้จะจบลงอย่างน่าเสียดาย ก็แค่รู้สึกเสียดายนิดหน่อยเท่านั้นเองหยุดคิดไปสักพัก หลีเกอก็ละสายตาแล้วถามว่า "คนที่วางยาฉันอยู่ไหนคะ?"หลีหรานกระแอมไอเบา ๆ แล้วพูดว่า "ถามทำไม เรื่องนี้พี่ ๆ จัดการกันเอง ไม่ต้องให้ถึงมือเธอหรอก"แต่หลีเกอกลับพูดว่า "ฉันอยากเจอพวกมัน"หลีหรานกับฟู่ซิวเป่ยสบตากัน ฟู่ซิวเป่ยพูดว่า "ตอนนี้พวกเขาถูกคนของพี่ใหญ่คุณควบคุมตัวอยู่ ถ้าอยากเจอก็ต้องถามความเห็นของหลีหานก่อน"หลีเกอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดโทร แต่หลีหรานห้ามไว้ "น้องสี่ เธอนี่มันหัวรั้นจริง ๆ เอาควายเก้าตัวมาฉุดก็ยังรั้งไว้ไม่อยู่ เอาเถอะ ฉันจะบอกให้คนขับพาไป"คนขับรถไ

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอเห็นการถ่ายทอดสดในห้องทำงานดวงตากลอกไปมาด้วยความตกใจจนตัวแข็งทื่อ“นี่... นี่เป็นไปได้ยังไง” วิเวียนพึมพำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อที่แท้หลีเกอก็เป็นคุณหนูตระกูลหลีงั้นเหรอแปลว่าเธอไปทำร้ายคนที่เธอไม่ควรทำร้ายที่สุดไปแล้ววิเวียนโกรธจนอยากจะกรอกยาแก้ปวดเข้าปากโจวจื่อหยางเห็นดังนั้นก็พูดขึ้นด้วยความโกรธ “ดูสิว่าพวกเธอทำอะไรลงไป ตอนนี้ความร่วมมือกับตี้เซิ่งก็พังไปแล้ว รู้ไหมว่าบริษัทขาดทุนไปกี่พันล้าน”วิเวียนตัวสั่นเทิ้มแต่สิ่งที่เธอคิดไม่ใช่ว่าบริษัทต้องขาดทุนไปเท่าไหร่ แต่เป็นหลีเกอ เธอไปทำร้ายหลีเกอเข้า ถ้าวันหลังหลีเกอคิดจะตามเอาคืน เธอคงจะเหมือนมดที่ถูกเหยียบตายอย่างไร้ทางสู้“คุณ... คุณโจว! เรื่องนี้เป็นความผิดของเสี่ยวเฉินคนเดียว ไม่ได้เกี่ยวกับฉันสักนิด ตอนนี้เสี่ยวเฉินก็ถูกไล่ออกไปแล้ว คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ ใจเย็น ๆ ...”โจวจื่อหยางได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ตอนนี้ทุกอย่างก็เป็นไปตามโชคชะตาแล้ว “ช่างเถอะ ออกไปได้แล้ว”วิเวียนโล่งใจ รีบเดินออกจากห้องทำงานทันทีเมื่อออกไป วิเวียนก็โทรศัพท์แล้วพูดว่า “เตรียมของขวัญราคาแพงให้ฉัน

สีหน้าของวิเวียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยเธอรีบอธิบาย “นั่นเป็นเรื่องในอดีต ตอนนี้เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันเลย”หลีเกอไม่โง่ขนาดนั้น วันนี้วิเวียนทำเรื่องแบบนี้ซึ่งแตกต่างจากการปฏิบัติที่เห็นได้ชัดก่อนหน้านี้ เหตุผลก็มีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ อีกฝ่ายรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว!หลีเกอยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้ไม่ได้มาจากก้นบึ้งของหัวใจ “ผู้จัดการวิเวียน คุณว่าเลขาคนหนึ่งจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ถ้าไม่มีใครสั่งหรือเปล่า?”พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของวิเวียนก็เปลี่ยนไปทันที ทั้งซีดขาวและดูน่าเกลียดเธอยังอยากจะอธิบายอะไรบางอย่างหลีเกอไม่ฟังคำอธิบายของเธอเลย “ผู้จัดการวิเวียน ถ้ามีเวลาว่างมากก็เอาเวลาไปทุ่มเทให้กับงานมากขึ้นเถอะ อย่ามัวแต่ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้เลย”“เราต่างก็เป็นคนทำงานกันทั้งคู่ ต้องใช้ผลงานแทนคำพูด”หลังจากตำหนิแล้ว หลีเกอก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก หันหลังและเดินจากไปพร้อมกับฟู่ซิวเป่ยทิ้งให้วิเวียนยืนนิ่งอยู่ที่นั่นด้วยความตกใจในใจรู้สึกเสียใจจนไส้บิดไปหมดแล้วหลังจากเซ็นสัญญาร่วมมือกับติ่งลี่ หุ้นของติ่งลี่พุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนถึงเวลาปิดตลาดก็พุ่งขึ้นไปแล้วสิบกว่าเปอร์