บทที่ 306 สิ่งที่ไร้ค่าก็คือขยะ

บนกระดาษถูกเขียนไว้ว่า “อย่าหวังจะล้วงข้อมูลจากปากฉันซะให้ยาก พวกต่ำ พวกไร้ค่า”

หลีเกอฉีกกระดาษนั้นทิ้งทันทีแล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ปากแข็งดีนี่ คิดว่าฉันจะสืบไม่ได้อย่างนั้นเหรอ”

ชายทั้งหลายต่างไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

หลีเกอพูดขึ้นว่า “เมืองปินเฉิง เฮียเปียว”

คำสี่คำสั้น ๆ แต่กลับทำให้ชายทั้งหลายพากันตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป หลีเกอจ้องตาเขม็ง “ดูเหมือนว่าฉันพูดถูกสินะ”

“ไม่จริง ไม่เกี่ยวอะไรกับเฮียเปียว พวกเราแค่หมั่นไส้คุณ เลยแค่อยากปิดปากคุณก็เท่านั้น”

หลีเกอไม่หลงเชื่อคำโกหกของพวกเขาง่าย ๆ

“มาพูดเอาป่านนี้ก็สายไปแล้ว” หลีเกอพูดพลางลุกขึ้นยืนและหันหลังให้พวกเขา น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกยิ่งขึ้น “สิ่งไร้ค่าก็คือขยะ ก็จัดการตามวิธีจัดการขยะไปซะ”

“รับทราบครับคุณหนู”

หลีเกอพูดจบก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ชายทั้งหลายเห็นว่าหลีเกอเอาจริงก็ตกใจกลัว ต่างรีบร้องขอความเมตตาทันที

“คุณหลีปล่อยเราไปเถอะ”

“พวกเราผิดไปแล้ว”

“พวกเราจะไม่ทำอีกแล้ว”

“ขอร้องเถอะ ให้โอกาสพวกเราที”

...

แต่หลีเกอไม่สนใจ เดินออกไปอย่างใจเย็น

“พวกนี้มันต่ำช้ากันจริง ๆ ให้โอกาสไปแล้วไม่เอา ทีตอนนี้เพิ่ง