บทที่ 305 รับได้ ปล่อยวางได้

เมื่อเห็นว่าเธอมาแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้ถามอะไรเลย พูดเพียงว่า "ขึ้นรถเถอะ!"

หลีเกอขึ้นรถไปนั่งเงียบ ๆ จากนั้นรถก็สตาร์ทแล้วค่อย ๆ ขับออกไป

สายตาของหลีเกอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ในใจรู้สึกเศร้าโศกอย่างบอกไม่ถูก จะไม่ให้เศร้าได้ยังไง

นั่นคือชีวิตวัยเยาว์ของเธอ เขาคือคนที่เธอเฝ้าคิดถึงมาตลอดห้าปีเต็ม!

ชีวิตคนเราจะมีช่วงเวลารุ่งโรจน์ในห้าปีสักกี่รอบกัน

เพียงแต่ว่าหลีเกอรับได้ ปล่อยวางได้ เคยทุ่มเทสุดหัวใจจนไม่กลัวตาย ตอนนี้แม้จะจบลงอย่างน่าเสียดาย ก็แค่รู้สึกเสียดายนิดหน่อยเท่านั้นเอง

หยุดคิดไปสักพัก หลีเกอก็ละสายตาแล้วถามว่า "คนที่วางยาฉันอยู่ไหนคะ?"

หลีหรานกระแอมไอเบา ๆ แล้วพูดว่า "ถามทำไม เรื่องนี้พี่ ๆ จัดการกันเอง ไม่ต้องให้ถึงมือเธอหรอก"

แต่หลีเกอกลับพูดว่า "ฉันอยากเจอพวกมัน"

หลีหรานกับฟู่ซิวเป่ยสบตากัน ฟู่ซิวเป่ยพูดว่า "ตอนนี้พวกเขาถูกคนของพี่ใหญ่คุณควบคุมตัวอยู่ ถ้าอยากเจอก็ต้องถามความเห็นของหลีหานก่อน"

หลีเกอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดโทร แต่หลีหรานห้ามไว้ "น้องสี่ เธอนี่มันหัวรั้นจริง ๆ เอาควายเก้าตัวมาฉุดก็ยังรั้งไว้ไม่อยู่ เอาเถอะ ฉันจะบอกให้คนขับพาไป"

คนขับรถไ