บทที่ 313 ยิ้มแย้มเหมือนเสือ

เรื่องนี้เฮียเปียวไม่รู้ จึงถามด้วยความสงสัย "เรื่องอะไรนะ?"

หลีเกอยิ้มไม่เต็มปาก "ถึงตอนนี้แล้ว เฮียเปียวจะยังแกล้งโง่ไปทำไมกัน?"

สีหน้าเฮียเปียวมืดลงทันที หันไปพูดกับตาวอิ่งที่อยู่ข้าง ๆ "นี่มันเรื่องอะไร? พวกแกไปทำอะไรคุณหนูหลี? บอกมาตามความจริง"

สีหน้าตาวอิ่งดูไม่ค่อยดีนัก จากนั้นก็กระซิบบอกอะไรบางอย่าง เฮียเปียวฟังแล้วก็ตบโต๊ะดังปัง "ไอ้สารเลว!"

ตาวอิ่งตกใจ รีบปลอบเขา "เฮียเปียว อย่าโกรธเลยนะครับ ตอนนั้นผมก็แค่เกิดความคิดชั่ววูบ ทำเรื่องหุนหัน..."

เฮียเปียวฝืนอดกลั้นความโกรธเอาไว้ ไม่ได้แสดงอาการต่อหน้าหลีเกอ

ตาวอิ่งติดตามเขามานานหลายปีแล้ว เป็นแขนขวาของเขาเสมอ ตอนนี้หากจะลงโทษตาวอิ่งเพราะหลีเกอคนเดียวก็คงไม่เหมาะสมนัก

ดังนั้นเขาจึงยิ้มเจื่อน "คุณหนูหลี ผมว่าเรื่องนี้คงต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ ๆ?"

หลีเกอเดาใจออีกฝ่ายได้คร่าว ๆ จึงพูดว่า "เฮียเปียว ฉันเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้วนะคะ ยังบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดอีกเหรอ?"

เฮียเปียวรู้จักฐานะของหลีเกอ ถึงแม้ว่าเขาจะมีอิทธิพลคับฟ้าเมื่ออยู่ในเมืองปินเฉิงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับหลีเกอโดยตรง

เขาทำได้แค่ไกล่เกล