บทที่ 304 ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

วันออกจากโรงพยาบาล ฟู่ซิวเป่ยถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้เธอ "คุณหนูหลี ขอให้คุณสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขในทุกวันนับจากนี้นะครับ"

หลีเกอรับช่อดอกไม้มาแล้วส่งยิ้มหวาน "ขอบคุณค่ะ พี่ซิวเป่ย…"

หลีหรานก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาสลับมองไปมาระหว่างทั้งสอง

"พี่จะบอกให้นะยัยน้อง คราวนี้พวกเราตกใจกันแทบตาย"

"เธอไม่รู้หรอกว่าวันนั้นสถานการณ์มันวิกฤตแค่ไหน โชคดีที่ซิวเป่ยไปตามตัวหมอไป๋มา ถึงช่วยยื้อเธอกลับมาจากความตายได้ พวกเราต้องขอบคุณเขาให้มากเลยล่ะ"

เมื่อพูดถึงไป๋สี่เจี้ยน

หลีหรานถึงได้สังเกตว่าตั้งแต่วันที่เขาทำการผ่าตัดให้หลีเกอ ไป๋สี่เจี้ยนก็หายไป

จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า "หมอไป๋ล่ะ ทำไมไม่เห็นหน้าค่าตาเขาเลย"

ฟู่ซิวเป่ยอธิบาย "กลับไปพักผ่อนแล้วล่ะ เขาเป็นคนแบบนี้ตลอด เดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย ไม่ต้องสนใจหรอก"

"ไม่ว่ายังไง เขาก็คือคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ถ้ามีโอกาสต้องขอบคุณเขาต่อหน้า" หลีเกอพูดอย่างจริงจัง

ฟู่ซิวเป่ยพยักหน้า "ไว้ว่าง ๆ ค่อยนัดเขามาเจอแล้วกัน"

ทุกคนเดินออกจากห้องผู้ป่วย เดินตามทางออกไป แต่จู่ ๆ ทุกคนก็หยุดเดินพร้อมกัน

เห็นฮั่วจิ้นเฉิงยืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาจ้องมาที่หลี