บททั้งหมดของ เศรษฐีสาวขอเอาคืน: บทที่ 321 - บทที่ 330

รวมถึงขนาดตัวเธอด้วย ขนาดเสื้อผ้าพอดีตัวและเข้ากับบุคลิกของเธออย่างสมบูรณ์แบบ"พี่สาม รสนิยมของพี่นี่ดีเหมือนเดิมเลยนะ"เมื่อได้รับคำชม หลีหรานก็รู้สึกใจพองโต "แหงล่ะ ใครเป็นคนเลือกล่ะ"หลีเกอกลับพูดว่า "ว่าที่พี่สะใภ้สามนี่โชคดีจังเลยนะ!"หลีหรานรีบขัด "น้องสี่ พี่สะใภ้สามอะไรกัน แม้แต่แฟนฉันยังไม่มีเลย อย่ามาพูดมั่วซั่วนะ"หลีเกอหัวเราะคิกคัก "เป็นอะไรไป แค่นี้ก็เขินเหรอ?""ไม่ได้เขินโว้ย รีบไปกันเถอะ..."เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้แฟนคลับจำได้บนถนน หลีหรานจึงปลอมตัวเล็กน้อย ขับรถสปอร์ตสุดเท่พาน้องสี่ของเขาออกไปพวกเขาไปที่ย่านการค้าซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในท้องถิ่น ซึ่งเป็นสวรรค์สำหรับการชอปปิ้งสินค้าหรูหราในท้องถิ่นย่านนี้มีทั้งอาหารและสินค้าแบรนด์เนมหรูหราครบครัน เป็นตัวเลือกอันดับต้น ๆ สำหรับการเที่ยวเล่นในท้องถิ่นหลีเกอลงจากรถก่อน รอหลีหรานขับรถไปจอดที่โรงจอดรถด้านข้าง แต่ไม่นานเสียงทักทายของผู้หญิงก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว "หลีเกอ นั่นเธอเองเหรอ..."เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย หลีเกอก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว หันกลับไปก็เห็น 'คู่ปรับ' ตั้งแต่วัยเด็กจนโตของเธอ ซ่งเซียงเ

เมื่อพูดจบ ซ่งเซียงเซียงก็รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที เก็บกระเป๋าตัวเองกอดไว้กับอกโดยไม่รู้ตัว "หึ เธอก็แค่คนบ้านนอก ไม่รู้เรื่องอะไร ฉันขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว"แต่ลูกสมุนทั้งสองกลับมองหน้ากัน พวกเธอไม่เชื่อว่าซ่งเซียงเซียงจะถือกระเป๋าซึ่งเป็นรุ่นเก่าของปีที่แล้วแต่ไม่รู้ทำไม ซ่งเซียงเซียงกลับแสดงท่าทีเหมือนสิ่งที่หลีเกอพูดเป็นความจริงแต่ลูกสมุนก็ยังคงซื่อสัตย์ "เซียงเซียง เราอย่าไปสนใจเธอเลย เดี๋ยวเธอก็จะเห็นเองว่าระหว่างเธอกับพวกเรามีช่องว่างด้านฐานะที่แตกต่างกันแค่ไหน"สีหน้าของซ่งเซียงเซียงถึงได้ดีขึ้นหลีเกอหัวเราะในใจ เธอเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่าพวกเธอจะเล่นกลอะไรอีกทางด้านหลีหรานพอจอดรถแล้วเดินออกมาจากโรงจอด กลับไม่เห็นหลีเกอ จึงรีบโทรหาเธอทันทีแต่หลีเกอกลับกดวางสายทันที แล้วส่งข้อความตอบกลับไปว่า "พี่สาม ฉันมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย เดี๋ยวติดต่อกลับนะ"หลีหรานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ตอบกลับไปว่า "โอเค"ซ่งเซียงเซียงพาหลีเกอไปที่ร้านอาหารหรูหราที่สุดในประเทศ F ที่นี่มีแต่ลูกค้าระดับสมาชิกเท่านั้นที่จะเข้าได้ ซึ่งผู้ที่สามารถสมัครสมาชิกและใช้บริการที่นี่ได้ ล้วนแล้วแต่

หลีเกออุทาน "เหรอ""หนึ่งในนั้นก็รวมถึงไช่โหม่วโหม่ว อินฟลูดังคนหนึ่งด้วยใช่ไหม ฉันได้ยินมาว่าเธอถูกจับเพราะเลี่ยงภาษีและโดนปรับไปหลายร้อยล้านเลยนี่""เป็นแค่อินฟลูตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เลี่ยงภาษีเก่งขนาดนี้ แสดงว่าต้องมีความสัมพันธ์กับนายทุนที่อยู่เบื้องหลังแน่ ๆ แต่ข่าวนี้ก็ออกจะดังอยู่นะ คนอื่นคงได้ยินผ่านหูกันหมด"จ้าวหมิงทนไม่ไหวแล้ว เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อครอบครัวของเขาอย่างมาก บริษัทเกือบจะล้มละลายเพราะเรื่องนี้ทีเดียวแต่หลีเกอรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน?หลีเกอไม่สนใจเขาอีกต่อไป หันไปมองลูกสมุนหมายเลข 1 ของซ่งเซียงเซียง "บ้านเธอทำธุรกิจเกี่ยวกับอาหารทะเล คงได้รับผลกระทบจากพายุไต้ฝุ่นไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ ได้ยินมาว่าบ้านเธอไปกู้หนี้ยืมสินกันให้วุ่น ตอนนี้ใช้หนี้หมดหรือยัง?"สีหน้าของลูกสมุนหมายเลข 1 เปลี่ยนไปทันที จากนั้นหลีเกอก็หันไปมองลูกสมุนหมายเลข 2 "ได้ยินมาว่าครอบครัวเธอได้รับผลกระทบจากวิกฤตการณ์ทางการเงินในปีที่แล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังฟื้นตัวไม่ได้ เป็นหนี้ธนาคารเยอะมาก เรื่องนี้จริงหรือเปล่า?"ลูกสมุนหมายเลข 2 ก็ตกใจเช่นกัน"เธอ... เธอ... เธอรู้ได้ยังไง"หลีเกอยักไหล่ ทำท่าท

"น้องสี่ ชุดราตรีชุดเป็นไงบ้าง?" หลีหรานหยิบชุดราตรีสุดหรูที่สไตล์การตัดเย็บค่อนข้างเรียบง่ายออกมาจากราวแขวนชุดหนึ่ง แล้วโบกไปมาตรงหน้าหลีเกอหลีลั่วที่อยู่ข้าง ๆ ก็ไม่ยอมแพ้ หยิบชุดราตรีที่ดูโดดเด่นมาชุดหนึ่ง "น้องสี่ ฉันว่าชุดนี้เข้ากับบุคลิกเธอดีนะ""พี่รอง ชุดของพี่มันดูเว่อร์เกินไปหน่อยไหม?"แต่หลีลั่วกลับโต้แย้ง "ชุดที่นายเลือกก็ดูเรียบเกินไปเหมือนกัน"ทั้งสองคนต่างก็ไม่ยอมกัน สุดท้ายก็โยนสิทธิ์การตัดสินใจให้หลีเกอ "น้องสี่ เธอว่าไง?"หลีเกอมองชุดราตรีทั้งสองชุดแล้วพูดว่า "พี่รอง พี่สาม! รสนิยมพวกพี่ดีทั้งคู่เลย ชุดราตรีที่เลือกก็สวยทั้งคู่เหมือนกัน แต่ว่า ฉันคิดไว้แล้วว่าวันนี้ควรจะแต่งตัวให้เรียบง่ายกว่านี้อีกหน่อย"พูดจบ หลีเกอก็หยิบชุดราตรีสีม่วงอ่อนหรูหราออกมาชุดหนึ่ง หลีหรานและหลีลั่วสบตากัน หลีหรานพูดว่า "เสมอกัน! พี่รอง เกมนี้ไม่นับ"หลีเกอมองคนทั้งสองที่กำลัง ‘แย่งกันเอาใจเธอ’ แล้วอดขำไม่ได้ เธอเดินไปข้างหน้า คล้องแขนของทั้งสองคนแล้วพูดว่า "พี่รอง พี่สาม! ขอบคุณพวกพี่มากเลยนะ""เด็กโง่ ขอบคงขอบคุณอะไรกัน ในบ้านหลังนี้ เธอจะเป็นเจ้าหญิงน้อยของพวกเราตลอดไป"หลีลั่

ต่อหน้าทุกคน เธอแสดงท่าทีราวกับว่าตัวเองเป็นคนรักความยุติธรรมหลีเกอไม่มีเวลาสนใจเธอ พูดออกมาตรง ๆ ว่า "หลีกไป"ซ่งเซียงเซียงไม่คิดว่าหลีเกอจะกล้าพูดแบบนี้ มุมปากของเธอจึงปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ย "หลีเกอ ทำผิดก็ต้องยอมรับ ผิดก็ต้องขอโทษ""เธอตบคนโดยไม่มีเหตุผล นั่นคือความผิดของเธอ ตอนนี้ยังไม่ยอมขอโทษอีก จะให้ฉันเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของงานนี้มา แล้วไล่เธอออกไปถึงจะยอมหยุดหรือไง?"หลังจากที่ซ่งเซียงเซียงพูดจบ เธอก็ได้รับความเห็นใจจากคนจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้คนที่ไม่รู้ความจริงส่วนใหญ่เลือกที่จะยืนอยู่ข้างซ่งเซียงเซียง"ที่นี่ไม่ใช่ตลาดนะ อยากตบใครก็ตบ ย่ามใจเกินไปแล้ว""ขอโทษเถอะ อย่าทำให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้เลย""ใช่แล้ว คุณหนูซ่งกำลังให้โอกาสคุณอยู่นะ อย่าหยิ่งให้มาก""..."เมื่อได้ยินคำพูดของผู้คน ซ่งเซียงเซียงก็รู้สึกพึงพอใจมาก หันไปมองหลีเกอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก"ว่าไง จะขอโทษไหม!"หลีเกอก็โมโหเหมือนกัน เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่ยอมแพ้ "จะให้ฉันขอโทษได้ยังไง คนผิดก็ต้องรับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเองสิ"ลูกสมุนที่นอนอยู่บนพื้นได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเยาะ