All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 161 - Chapter 170

จากนั้นกลุ่มคนที่เพิ่งเข้ามาจับพวกนางก็ล้มลงกับพื้น สูญเสียกำลังทั้งหมดทันทีซูเฟยตกตะลึงอย่างยิ่งเมื่อเห็นฉากอันมหัศจรรย์และน่าขนลุกเช่นนี้นางไม่รู้ว่าซูชิงอู่ทำสิ่งนี้ได้เช่นไร!ซูชิงอู่สะบัดแป้งออกจากปลายนิ้วของนาง พร้อมกับรู้สึกว่าการต่อดิ้นรนขัดขืนขององค์ชายหกอ่อนลง ก่อนที่นางจะปล่อยมือฮุ่ยเฟยคลานอยู่บนพื้น น้ำตาไหลอาบหน้า น้ำเสียงของนางแหบแห้งและสั่นเทา “อย่า... อย่าทำร้ายองค์ชายหก”ซูชิงอู่ถอนหายใจ“หม่อมฉันพูดแล้วว่าอย่าเข้ามา หม่อมฉันรู้ว่าท่านจะต้องมีท่าทีตอบโต้เช่นนี้”องค์ชายหกไม่ได้ป่วย แต่ถูกพิษกู่ดังนั้นวิธีการรักษาจึงไม่ค่อยน่าดูนักในฐานะมารดาผู้ให้กำเนิดขององค์ชายหก ฮุ่ยเฟยทนไม่ได้ที่จะเห็นองค์ชายหกต้องทนทุกข์ทรมานฮุ่ยเฟยกัดฟันก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน แม้ว่านางจะพยายามอยู่หลายครั้งแต่กลับล้มลงกับพื้นทุกครั้งขณะที่ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเสียใจ นางก็เห็นองค์ชายหกนอนอยู่บนเตียง ร่างของเขากระตุก จากนั้นเขาก็เอียงศีรษะ ก่อนจะอาเจียนเลือดสีดำออกมาเต็มปากซูชิงอู่โยนเทียนที่อยู่ข้าง ๆ นางลงบนเลือดสีดำทันที ทันใดนั้นเลือดสีดำก็ไหม้อย่างน่าประหล

ผู้คุมสอบกระซิบอยู่ด้านข้างว่า “นี่เป็นการประลองรอบสุดท้ายแล้ว บุรุษผู้นี้มีชื่อว่าเซียวเฝิง เขาเป็นคนที่โดดเด่นในการสอบศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้ หลายคนไม่สามารถผ่านสามกระบวนท่าในมือของเขาได้ ไม่เพียงเท่านั้นเขายังเป็นคนมองโลกในแง่ดีมาก” เย่เสวียนถิงพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับหรี่ดวงตาหงส์ของเขาลงเบา ๆเขาเคยพบกับบุรุษผู้นี้มาก่อนทั้งยังเคยมีปฏิสัมพันธ์กับเขาด้วย เขาเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากจริง ๆสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเซียวเฝิงยังเด็กมาก เขาเพียงแต่อยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ เท่านั้น และมีอนาคตที่สดใสรอเขาอยู่เบื้องหน้าเขาหันหน้าไปมองซูชิงอู่ จากนั้นจึงเห็นว่าสีหน้าของนางไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย เขาลดสายตาลงในเวลานี้เสียงกลองก็ดังขึ้นเซียวเฝิงและฝ่ายที่อยู่ตรงข้ามกำลังเดินขึ้นไปบนสังเวียนซึ่งทั้งคู่ต่างก็สวมชุดฝึกแบบเดียวกันสังเวียนเป็นเวทีทรงกลมซึ่งถูกสร้างขึ้น โดยมีสองวิธีที่จะเอาชนะได้คือ วิธีแรกต้องทำให้คู่ต่อสู้ตกจากเวที และอีกวิธีคือทำให้คู่ต่อสู้ยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยตนเองแม้ว่าซูชิงอู่จะเคยได้ยินว่าเซียวเฝิงได้รับบาดเจ็บในสังเวียนนี้ในชีวิตครั้งก่อนของนาง แต่นางก็ไม่รู้ว่าจะเ

"ข้าเข้าใจแล้ว"ผู้คุมสอบจัดเสื้อผ้าของเขาแล้วเอ่ยเสียงดัง "จอหงวน*ฝ่ายบู๊ เซียวเฝิง!" เซียวเฝิงไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันเช่นนี้แก้มของเขาเปลี่ยนเป็นแดง และเปลวไฟก็ลุกไหม้ในดวงตาของเขาเซียวเฝิงคุกเข่าลงแล้วปิดบาดแผลของเขาไว้ ก่อนจะก้มหัวให้เย่เสวียนถิงซึ่งอยู่เหนือเขา"ขอบคุณใต้เท้ามาก!"ผู้คุมสอบเดินลงมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เซียวเฝิง เจ้าควรขอบคุณท่านอ๋องเสวียนมากกว่านี้ หากไม่ใช่เพราะเขาพูดออกมา เจ้าที่สูญเสียแขนไปข้างหนึ่งแล้ว คงไม่สามารถเป็นผู้ชนะศิลปะอันดับหนึ่งในศิลปะการต่อสู้ได้ ต่อไปเจ้าต้องเข้าร่วมการทดสอบในพระราชวัง เตรียมตัวให้พร้อมเถอะ”"ขอรับ ขอบคุณ ขอบคุณท่านอ๋องเสวียน ท่านอ๋องมีเมตตาและคุณธรรมอันสูงส่งอันยิ่งใหญ่ ข้าน้อยผู้นี้จะจดจำขึ้นใจ!"ผู้คุมสอบตบไหล่เซียวเฝิง ก่อนจะหันหลังกลับและจากไปซูชิงอู่แอบเกาฝ่ามือของเย่เสวียนถิง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านอ๋องทำได้ดีมาก"เย่เสวียนถิงเหลือบมองไปด้านข้างของเซียวเฝิงแล้วพูดว่า "เพื่อเห็นแก่หน้าของเจ้า อาอู่"ซูชิงอู่ยิ้มเบา ๆ แล้วเดินลงจากเวทีพร้อมกับเย่เสวียนถิงเซียวเฝิงตามมาทันที เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่

ซูชิงอู่คาดไม่ถึงว่ารถม้าจะกลับมาเร็วเพียงนี้อวิ๋นเซียงหรูและสวีชิงโม่ต่างก็เป็นคนฉลาด แต่เพียงแวบเดียวก็ทำให้หัวใจของพวกเขาเต้นระรัวจะเป็นเรื่องบังเอิญได้อย่างไรที่ไม่นานมานี้ทั้งสามคนจะถูกกระสอบคลุมหัวในเวลาเดียวกัน? เซียวเฝิงไม่รู้เพราะเหตุใด ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และรู้สึกประหลาดใจมาก “ไฉนท่านทั้งสองจึงมาที่นี่?” เขาช่างไร้เดียงสานักดวงตาของอวิ๋นเซียงหรูจ้องไปที่ซูชิงอู่ และมีร่องรอยของความอับอายที่ไม่สามารถปกปิดได้บนใบหน้าของเขาเห็นได้ชัดว่านิสัยของเขาที่ชอบทำให้ผู้อื่นกระอักกระอ่วนใจกลับมาแล้ว สวีชิงโม่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น จิตใจของเขายุ่งเหยิงไปหมด หลังจากที่รู้ความจริง ความรู้สึกที่อยากตอบแทนความเมตตานั้นก็ทำให้เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดและดูไม่สบายใจ อวิ๋นเซียงหรูหลีกทาง “เชิญเข้ามาก่อนแล้วค่อยคุยกันเถิด” ซูชิงอู่กระแอมและพูดว่า “คุณชายอวิ๋นพูดถูกแล้ว เข้ามานั่งก่อนเถิด”เย่เสวียนถิงก้าวเข้าไปในห้องและเดินตามซู่ชิงอู่อย่างใกล้ชิด โดยกลัวว่าคนเหล่านี้จะทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อซูชิงอู่ เย่เสวียนถิงจัดการพาองค์รักษ์เงาลำดับที่สิบเจ็ดมาด้ว

หากผู้อื่นพูดแบบนี้คงเป็นความเย่อหยิ่งโดยแท้ แต่ข้อเท็จจริงก็เห็นกันอยู่ตรงหน้าแล้ว แม้แต่หมอหลวงยังบอกว่าแขนนี้เกินเยียวยาจะรักษาแล้ว แต่นางกลับสามารถรักษาได้อย่างง่ายดาย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อในความสามารถของนางแล้ว เซียวเฝิงน้ำตาเอ่อคลอด้วยความซาบซึ้ง พลันคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “พระชายาทรงมีน้ำพระทัยยิ่ง เซียวเฝิงผู้นี้หาได้มีสิ่งใดจะตอบแทนไม่…” เย่เสวียนถิงขัดจังหวะคำที่เขาจะพูดต่อขึ้นมาทันใด “เจ้ายังคิดอยากจะอุทิศตัวเจ้าให้นางหรือไรเล่า?” แก้มของเซียวเฝิงพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากเย่เสวียนถิงเอ่ยเสียงดุ และชายร่างสูงก็พบว่าตนพูดอะไรออกไปค่อนข้างไม่เข้าท่า “ไม่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิได้หมายความเช่นนั้น” เขาจะมีความกล้าอาจเอื้อมพระชายาได้เยี่ยงไรกันเล่า? ซูชิงอู่คาดมิถึงเลยว่าเย่เสวียนถิงจะหึงหวงและริษยาจนแทบจะควบคุมมิได้ นางจำมิได้ว่า ในชาติที่แล้วนั้นเย่เสวียนถิงหึงหวงมากถึงเพียงนี้เลยหรือ?นางเก็บของของตนแล้วมายืนข้าง ๆ เย่เสวียนถิงก่อนพูดกับอีกสามคน “ในเมื่อทุกอย่างชัดเจนแล้ว เช่นนั้นพวกท่านกลับไปเถิด หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น ตัวข้าจะแจ้งให้พวกท