All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 171 - Chapter 180

แม้ว่าอวิ๋นเซียงหรูจะรู้มานานแล้วว่าสิ่งต่าง ๆ จะไม่ราบรื่นนัก แต่เขาก็คาดไม่ถึงว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วเพียงนี้ เขาเคยเล่นงานองค์ชายสาม ส่งผลให้องค์ชายสามยังคงพักฟื้นอยู่ในจวน ตระกูลมู่หรงไม่มีทางปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่! เขามิได้ต่อต้านแต่อย่างใด เพียงแต่ปล่อยให้คนเหล่านั้นมัดมือของตน มหาราชครูมู่หลงเดินเข้ามาหาเขาพลางหรี่ตาลง ใบหน้าที่มีผิวสีเข้มและค่อนข้างผอมของเขาเผยสีหน้าเยาะเย้ย “บุตรชายของขุนนางต้องโทษกลายเป็นบัณฑิตอันดับหนึ่ง เป็นเรื่องน่าเสียดายจริง ๆ ที่เรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ฮ่องเต้กริ้วมากหลังจากทราบเรื่องนี้ ขุนนางระดับสูงทุกคนรวมถึงองค๋ชายใหญ่ต่างโกรธเคือง อวิ๋นเซียงหรู เป็นเจ้ามิรู้ผู้ใดเป็นนาย คราวนี้หาได้มีผู้ใดจะช่วยเจ้าได้เป็นแน่!” เมื่ออวิ๋นเซียงหรูได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดลงตระกูลอวิ๋นยังเป็นตระกูลชนชั้นสูงเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วและเป็นสหายกับครอบครัวของตระกูลฟางในอดีต ในฐานะตระกูลบัณฑิต คนในตระกูลรุ่นสู่รุ่นล้วนเป็นเสาหลักสำคัญของราชสำนัก ช่างน่าเศร้าที่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานั้น ท่านปู่ทำผิดพลาดครั้งใหญ่และถูกตัด

บัดนี้ฮ่องเต้พิโรธอยู่แล้วยิ่งมาขอความเมตตาก็ยิ่งพิโรธมากขึ้นไปอีก หากจัดการได้ไม่ดี เย่เสวียนถิงเองก็อาจมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว มหาราชครูมู่หรงก็ขอให้คนพาอวิ๋นเซียงหรูเข้ามายืนข้างตน เย่เสวียนถิงพาซูชิงอู่เข้าไปในพระที่นั่งหย่างซินเตี้ยน แล้วจึงถวายคำนับต่อฮ่องเต้ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นเอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ตัวลูกมาที่นี่คราวนี้เพื่อบัณฑิตอันดับหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้นั่งบนเก้าอี้พลางนวดหว่างคิ้ว “หากเจ้ามาเพื่อขอความเมตตาให้อวิ๋นเซียงหรู เช่นนั้นก็ไม่จำเป็น ตัวข้าจะมิยอมให้บุคคลอันตรายเยี่ยงนี้มาดำรงตำแหน่งสำคัญเด็ดขาด” ทันทีที่อวิ๋นเซียงหรูเข้าสู่ตำแหน่งอย่างเป็นทางการ เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นขุนนางชั้นเอกะดับห้าอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความโปรดปรานของฮ่องเต้ที่มีต่อเขาอย่างชัดเจน ยามนั้นฮ่องเต้โปรดปรานเขายิ่งนัก ทว่าทันทีเมื่อรู้ว่าเขาเป็นบุตรชายขุนนางต้องโทษ ฮ่องเต้จึงระวังเขาขึ้นมา เหตุผลที่กำหนดกฎดังกล่าวในการสอบชิงตำแหน่งขุนนางก็เพื่อป้องกันมิให้ทายาทของผู้มีความผิด แสวงหาการแก้แค้นให้กับบรรพบุ

แม้ว่าเรือจะล่องไปสู่นรก แต่เขาก็ทำได้เพียงอดทนเท่านั้น มุมปากของเขากระตุกขึ้นราวกับว่านึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “เสือขาวตัวนั้น... ข้าจะให้คนไปส่งมันให้พระชายา” ซูชิงอู่จึงจำได้ว่ามีเรื่องเช่นนี้ นางถามด้วยความประหลาดใจ “องค์ชายใหญ่มิกล้าเลี้ยงเสือหรือเพคะ?” เย่ชิวหมิงส่ายหัว “หาใช่เช่นนั้นไม่ เพียงแต่เสือนั้นดุร้ายมาก มันทำร้ายคนรับใช้ในจวนของข้าไปหลายคนแล้ว จะทำให้มันเชื่องนั้นยากนัก วันหนึ่งหากข้ากลับจวนมาข้าก็ไม่อยากตายในปากมันหรอกนะ” ซูชิงอู่เห็นว่าเรื่องนี้น่าอายจริง ๆ สำหรับเย่ชิวหมิง นางจึงพยักหน้าและพูดว่า “เช่นนั้นก็ส่งมาเถิดเพคะ” อวิ๋นเซียงหรูเห็นหลายคนคุยกันจบแล้วจึงเข้ามาถวายคำนับเย่ชิวหมิง “ขอบพระทัยองค์ชายใหญ่ที่ช่วยชีวิตกระหม่อมไว้พ่ะย่ะค่ะ” ใบหน้าของเย่ชิวหมิงดูไม่พอใจเล็กน้อยท้ายที่สุดเมื่อนึกถึงภายภาคหน้าที่ยังคงเกี่ยวพันกับคนผู้นี้ ชีวิตคงหาได้มีความสุขไม่แล้ว เมื่อเขากำลังจะเอ่ยปากก็พลันได้ยินเสียงซูชิงอู่หัวเราะและพูดว่า “อวิ๋นเซียงหรู ในเมื่อองค์ชายใหญ่ปกป้องท่าน เช่นนั้นจากนี้เป็นต้นไปท่านจงอยู่กับองค์ชายใหญ่เถิด…”

นางยังคงลูบหัวเจ้าเสือขาวต้าไป๋นี้อยู่ ซูชิงอู่พึมพำกับตัวเองเบา ๆ “ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลาย ๆ คนชอบของที่ทำจากหนังเสือ เนื้อสัมผัสค่อนข้างดีจริง ๆ ..." ดวงตาของเสือขาวเบิกกว้าง และร่างกายของมันเริ่มสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่าเสือขาวที่ฉลาดตัวนี้เข้าใจภาษามนุษย์ แต่... แม้ว่ามันจะไม่เข้าใจเลยก็ตาม แค่มองตาของซูชิงอู่ก็ทำให้หนังเสือของมันรู้สึกสะพรึงแล้ว... ทันใดนั้นมันก็แลบลิ้นออกมาอย่างเชื่อฟังและเลียมือของซู่ชิงอู่เบา ๆ อีกทั้งยังซ่อนหนามบนลิ้นของมันไว้ มิกล้าที่จะทำร้ายซูชิงอู่ ซูชิงอู่ยิ้มเล็กน้อยและแตะหัวเบา ๆ “เด็กดี ที่นี่คือจวนอ๋องเสวียน จงจำไว้ว่าอย่าทำร้ายผู้ใด ไม่เช่นนั้นข้าคงได้ลิ้มลองว่าเสือมีรสชาติเช่นไร”ต้าไป๋ตัวสั่นไปทั้งตัว จนกระทั่งซูชิงอู่เดินจากไปมันจึงลุกขึ้น จากนั้นคนรับใช้ก็พามันไปที่สวนหลังจวนพร้อมด้วยท่าทีที่ยังคงหวาดกลัวอยู่บ้าง ดวงตาของเย่เสวียนถิงลึกลง มืดมิดยิ่งกว่าค่ำคืนโดยรอบ เขารอจนทุกคนรอบตัวออกไป จากนั้นก็โอบเอวนางเข้ามาใกล้อีกครั้ง “ครั้นเจ้าออกมา เจ้าก็ทำให้เสือขาวกลัวเจ้าแล้ว” ซูชิงอู่อดมิได้ที่จะหั

จู่ๆ จิตใจของหลิงซื่อก็สงบลงและนางก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชา “ที่นี่จวนอัครเสนาบดี เจ้าจะทำกระไรเราสองแม่ลูก หึ เจ้ากล้ากระนั้นรึ?” ซูชิงอู่เลิกคิ้วพลางยิ้ม ทันใดนั้นนางก็สะบัดนิ้วไปในทิศทางของซูเชียนหลิง เข็มเงินพุ่งเจาะเข้าไปในร่างกายของนาง ซูเชียนหลิงที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่นั้นหยุดขยับโดยพลัน นางกลอกตาและเปิดปาก แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาแม้แต่คำเดียว ซูชิงอู่ลุกขึ้นเดินไปอยู่ตรงหน้าซูเชียนหลิง และทำท่าทางสั่งให้อวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงถอยออกไปเล็กน้อย จากนั้นจึงแบมือต่อหน้าหลิงซื่อ เผยให้เห็นหนอนตัวเล็ก ๆ อยู่ในมือนั้น หนอนตัวนี้มีขนาดประมาณข้อนิ้ว ลำตัวนุ่มของมันดิ้นไปมา มีขาอยู่ตามข้อตามลำตัว และมีปากกลมที่ดูน่าพิศวงนัก ดวงตาของซูเชียนหลิงและหลิงซื่อเบิกกว้างไปพร้อมกันทันใด หลิงซื่อถึงกับอุทาน “เจ้า... เจ้าจะทำกระไร นี่มันบ้าอะไร!"ซูชิงอู่บีบคางของซูเชียนหลิงด้วยมืออีกข้าง รอยยิ้มที่ชั่วร้ายฉายบนดวงตาของนาง เมื่อมองดูการแสดงออกที่หวาดหวั่นของซูเชียนหลิง ซูชิงอู่ก็นำหนอนกู่มาใกล้ริมฝีปากของนาง “หนอนชนิดนี้ชอบกินอวัยวะภายในของมนุษย์