บทที่ 176

แม้ว่าเรือจะล่องไปสู่นรก แต่เขาก็ทำได้เพียงอดทนเท่านั้น

มุมปากของเขากระตุกขึ้นราวกับว่านึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “เสือขาวตัวนั้น... ข้าจะให้คนไปส่งมันให้พระชายา”

ซูชิงอู่จึงจำได้ว่ามีเรื่องเช่นนี้

นางถามด้วยความประหลาดใจ “องค์ชายใหญ่มิกล้าเลี้ยงเสือหรือเพคะ?”

เย่ชิวหมิงส่ายหัว “หาใช่เช่นนั้นไม่ เพียงแต่เสือนั้นดุร้ายมาก มันทำร้ายคนรับใช้ในจวนของข้าไปหลายคนแล้ว จะทำให้มันเชื่องนั้นยากนัก วันหนึ่งหากข้ากลับจวนมาข้าก็ไม่อยากตายในปากมันหรอกนะ”

ซูชิงอู่เห็นว่าเรื่องนี้น่าอายจริง ๆ สำหรับเย่ชิวหมิง นางจึงพยักหน้าและพูดว่า “เช่นนั้นก็ส่งมาเถิดเพคะ”

อวิ๋นเซียงหรูเห็นหลายคนคุยกันจบแล้วจึงเข้ามาถวายคำนับเย่ชิวหมิง “ขอบพระทัยองค์ชายใหญ่ที่ช่วยชีวิตกระหม่อมไว้พ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าของเย่ชิวหมิงดูไม่พอใจเล็กน้อย

ท้ายที่สุดเมื่อนึกถึงภายภาคหน้าที่ยังคงเกี่ยวพันกับคนผู้นี้ ชีวิตคงหาได้มีความสุขไม่แล้ว

เมื่อเขากำลังจะเอ่ยปากก็พลันได้ยินเสียงซูชิงอู่หัวเราะและพูดว่า “อวิ๋นเซียงหรู ในเมื่อองค์ชายใหญ่ปกป้องท่าน เช่นนั้นจากนี้เป็นต้นไปท่านจงอยู่กับองค์ชายใหญ่เถิด…”