เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 183
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 184
ซูชิงอู่นั้นเหลือบมองอวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิง จากนั้นทั้งสองก็เคลื่อนตัวออกไปให้พ้นทาง ปล่อยให้หลิงซื่อซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดวิ่งออกจากห้องไปหลิงซื่อวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจว่าตนจะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใด เมื่อเห็นอัครเสนาบดีซูจากมุมทางเดิน นางก็รีบกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของเขาทันที“ท่านอัครเสนาบดี โปรดช่วยข้าด้วย ซูชิงอู่กำลังจะฆ่าข้า ท่านดูใบหน้าข้าสิ!”อัครเสนาบดีซูตกใจ เมื่อจู่ ๆ สตรีนางหนึ่งก็วิ่งเข้ามาโดยที่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเลือดเขาผลักหลิงซื่อลงไปที่พื้นโดยไม่รู้ตัว หลิงซื่อกุมใบหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ แต่กลับเห็นสายตาที่จ้องมองอย่างรังเกียจจากอัครเสนาบดีซูแทนนางตกตะลึงในทันที เดิมที่นางคิดว่าหากนางวิ่งออกจากห้องมาได้แล้ว อัครเสนาบดีซูจะต้องขอให้ใครสักคนช่วยนางจัดการกับซูชิงอู่อย่างแน่นอน แต่ทว่าสถานการณ์กลับตาลปัตรเกินความคาดหมายของนางเล็กน้อยเสียงของหลิงซื่อสั่นเทาและนางก็เอ่ยขึ้นว่า "ท่านอัครเสนาบดีซู..."อัครเสนาบดีซูมองหลิงซื่อด้วยสีหน้าไม่พอใจนักเย่เสวียนถิงพร้อมกับคนของเขาเดินเข้าไปที่ลานจวน เขาจ้องมองไปยังใบหน้าของหลิงซื่อด้วย
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 185
ใบหูของเย่เสวียนถิงเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ไม่ ข้าไม่มีเจตนาแอบแฝงในเรื่องของเจ้า"แม้ว่าสายตาของเขาจะจับจ้องไปที่นางตั้งแต่แปดขวบ แต่เย่เสวียนถิงเพียงต้องการให้นางมีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้น ความคุ้มครองทั้งหมดที่เขามอบให้นางนั้นล้วนแล้วเป็นความเต็มใจ รวมทั้งไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนนี่คือสิ่งที่เขาเป็นหนี้นาง…ซูชิงอู่กระชับนิ้วของนาง และฝ่ามือของเขาก็รู้สึกเย็นเล็กน้อย“ข้าล้อเล่นนะ ข้ารู้หรอกว่าท่านเป็นคนเช่นไร”พูดได้คำเดียวว่าสรรพสิ่งไม่เที่ยงและทุกสิ่งล้วนมีลิขิตชะตาของตนเอง ตอนนั้นนางตาบอดและโง่เขลามาก! อัครเสนาบดีซูรู้สึกเหนื่อยมากแล้วเขาจึงพูดว่า "ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่าทีของชิงอู่ที่มีต่อท่านเปลี่ยนไปมาก กระหม่อมคิดว่าสิ่งนี่เป็นความเข้าใจผิดมาก่อน แต่ไม่ได้คาดหวังว่าท่าน ... ท่านจริง ๆ ... "หลิงซื่อปิดบาดแผลบนใบหน้าของนาง นางรู้ว่าคราวนี้นางไม่อาจหนีพ้นได้อีกต่อไปแล้วนางหยุดเสแสร้ง จากนั้นก็มองดูอัครเสนาบดีซูอย่างสังเวช“ท่านอัครเสนาบดีซู ข้ากำลังทำสิ่งนี้เพื่อท่าน!”อัครเสนาบดีซูถึงกับสำลัก "เพื่อข้าหรือ?"หลิงซื่อพยักหน้า นางจ้องมองซูชิงอู่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 186
เมื่ออัครเสนาบดีซูได้ยินว่าแม้แต่อ๋องเสวียนยังต้องการเช่นนั้น เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ "ได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทำตามความประสงค์ของท่านอ๋อง"เขาเช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากแล้วมองไปยังหลิงซื่อซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้นองครักษ์เงาสิบเจ็ดก้าวไปข้างหน้าและควบคุมตัวหลิงซื่อทันที ด้วยการนำราชองครักษ์หลายคนมาเฝ้านางโดยเฉพาะดวงตาวิงวอนของหลิงซื่อถูกอัครเสนาบดีซูเมิน และคนรับใช้ในจวนก็เร่งดำเนินการทันทีเพื่อเรียกเหล่าบ่าวสูงอายุที่อยู่ในจวนมาเป็นเวลานานมาแม้แต่คนที่ออกจากจวนไปแล้วก็ถูกเรียกกลับมาทั้งหมดในเวลาใกล้ค่ำผู้คนเกือบทั้งหมดก็อยู่ที่นี่แล้วหญิงรับใช้ในวัยชราประมาณสิบคนกำลังคุกเข่าอยู่ในห้องโถงใหญ่ พวกนางโค้งคำนับเย่เสวียนถิงและอัครเสนาบดีซูซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้หลักอัครเสนาบดีซูโบกมือแล้วกล่าวว่า “ตอนนั้นเจ้ารับใช้อดีตฮูหยิน อดีตฮูหยินเคยมีการพบปะอย่างลับ ๆ กับใครบ้างหรือไม่?”หญิงชรารับใช้ต่างมองหน้ากันด้วยความสับสนแต่พวกนางกลับส่ายหน้าเแล้วพูดว่า "ท่านอัครเสนาบดีซู ข้าไม่เคยเห็นฮูหยินของข้าพบปะกับใครอย่างลับ ๆ เลย ... "“บ่าวเฒ่าไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน...”“บ่าวผู้นี้รับใช้ฮ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 187
ซูเชียนหลิงถูกพาตัวมาโดยองครักษ์เงาสิบเจ็ดและคนอื่น ๆนางสามารถขยับร่างกายได้อย่างอิสระแล้ว แต่สีหน้าหวาดกลัวของนางยังคงไม่จางหายไป ทันทีที่เห็นอัครเสนาบดีซู นางก็รีบกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาซูเชียนหลิงพูดทั้งน้ำตาว่า "ท่านพ่อ โปรดช่วยบุตรสาวของท่านด้วย ตอนนี้ซูชิงอู่ให้ข้ากินแมลงที่น่าขยะแขยง นางต้องการชีวิตของข้า และตอนนี้ท้องของข้าก็ยังคงเจ็บปวดอยู่!"อัครเสนาบดีซูมองดูบุตรสาวคนโตของเขาซึ่งเขาทะนุถนอมมาตั้งแต่ยังเล็ก จึงอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบหลังของนางอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปยังซูชิงอู่“ชิงอู่ สิ่งที่เชียนหลิงพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”ซูเชียนหลิงตอบอย่างรวดเร็ว "ท่านพ่อ ทุกอย่างที่ข้าเอ่ยออกไปล้วนเป็นความจริง ท่านแม่ก็เห็นทุกอย่างเช่นกัน!"หลิงซื่อพยักหน้าทันที "ท่านอัครเสนาบดีซู ซูชิงอู่ใจร้ายมาก นางพยายามทำร้ายข้าและบุตรสาวของเราด้วยเจตนาไม่ดี โปรดรับรู้เรื่องนี้ด้วย!"สีหน้าของอัครเสนาบดีซูก็มืดลงเล็กน้อยหลังจากฟังคำร้องเรียนของทั้งสองคนนี้ หากสิ่งที่พวกนางพูดเป็นความจริงล่ะก็…ซูชิงอู่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า "เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง"ซูเ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 188
ในบางเรื่องเย่เสวียนถิงก็ค่อนข้างแน่วแน่จนไม่อาจอธิบายได้เวลานี้ชามซึ่งมีหยดเลือดทั้งสองใบถูกส่งไปยังอัครเสนาบดีซูองครักษ์เงาสิบเจ็ดยื่นมีดให้เขาทันที "อัครเสนาบดีซู เชิญ"ซูเชียนหลิงซึ่งขณะนี้กำลังกุมนิ้วของตนและหายใจเข้าด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดนางก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างได้หลิงซื่อยังขยิบตาให้นางอีกด้วยซูเชียนหลิงมองดูชามสองใบที่ถูกมอบให้อัครเสนาบดีซู เมื่อนางเห็นว่าอัครเสนาบดีซูยกมีดในมือของเขาแล้วแล้วฟันไปที่นิ้ว ทันใดนั้นนางก็พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว…เป้าหมายของนางคือชามสองใบ และนางต้องการที่จะใช้ร่างกายของตนกระแทกถาดที่บรรจุชามทั้งสองอยู่แต่ช่วงเวลาถัดมานางก็รู้สึกเจ็บที่ขาส่วนล่าง ความเจ็บปวดเฉียบพลันในขณะนั้นทำให้นางไม่สามารถยืนอยู่ไหว จำต้องทรุดตัวลงนอนกองอยู่ตรงหน้าเย่เสวียนถิงดึงมือของเขากลับช้า ๆชามในมือของเขาไม่มีฝาปิดส่วนฝาชามนั้นแตกกระจายไม่ไกลจากซูเชียนหลิงซูชิงอู่ค่อนข้างประหลาดใจ นางคิดไม่ถึงว่าซูเชียนหลิงจะต้องการคว่ำชามหยดเลือดทั้งสองใบเย่เสวียนถิงเห็นมือของอัครเสนาบดีซูหยุดนิ่งจึงพูดอย่างเย็นชา "ทำต่อ"อัครเสนาบดีซูรู้สึกตัวจึงขอให
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 189
หลิงซื่อก็ร้องไห้เช่นกัน "ท่านอัครเสนาบดีซู อย่าเชื่อวิธีการของคนเหล่านี้นะเจ้าคะ ซูชิงอู่เป็นคนใส่ร้ายข้า นางคือลูกชู้ ท่านต้องเชื่อมั่นในตัวข้า!"ซูชิงอู่หัวเราะเยาะ "เชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ? เชื่อว่าเจ้าขายข่าวให้กับแคว้นอู๋ตะวันตก เชื่อว่าเจ้าไม่ได้ตั้งท้องมารหัวขน เชื่อว่าเจ้าไม่ได้ลักพาตัวใครกลางดึก?"แก้มของอัครเสนาบดีซูกระตุกเขาโกรธมาก และเส้นเลือดบนหลังมือซึ่งถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมของเขาเองก็ปูดโปนหลายปีที่ผ่านมาเขาคิดเสมอว่า ฟางอี๋ซินทรยศต่อเขาและตระกูลเขาอยู่กับภรรยารองและเหล่าอนุที่รักด้วยความสบายใจ โดยคิดว่าเขาใจกว้างพอที่ไม่เอาเรื่องกับนาง แต่วันนี้การการหยดเลือดพิสูจน์เชื้อไขก็ตอกหน้าเขาเข้าอย่างแรง ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาจ้องไปที่หลิงซื่อแล้วพูดว่า "เมื่อครู่ที่ซูเชียนหลิงจงใจวิ่งไปชนชามเพราะเจ้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้วใช่หรือไม่?"หัวใจของหลิงซื่อเต้นรัว นางส่ายหน้าทันที "ไม่นะเจ้าคะ ท่านอัครเสนาบดี ข้าไม่ได้ทำผิดต่อท่านจริง ๆ!"ซูเชียนหลิงยังกล่าวอีกว่า "ข้ารีบเร่งเกินไปเพราะกลัวว่าท่านจะทำร้ายตนเอง ท่านพ่อดูที่เชียนหลิงสิ เชียนหลิงหน้าเหมือนท่านราวกับแกะ!"คำ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 190
เมื่อซูเชียนหลิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางก็หดตัวลงและมองดูอัครเสนาบดีซูราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ "ท่านพ่อ ข้าไม่อยากไป โปรดช่วยข้าด้วย ท่านพ่อ..."แต่อัครเสนาบดีซูยังคงเฉยเมยเขายืนอยู่กับที่ราวกับท่อนไม้ ก่อนจะมองแผ่นหลังของซูชิงอู่ดูเหมือนคำพูดนับพันจะติดอยู่ในลำคอของข้า ไม่อาจพูดหรือกลืนได้เลยจนกระทั่งเขาเห็นเย่เสวียนถิงออกจากจวนอัครเสนาบดีพร้อมกับซูชิงอู่ เขาก็ไม่อาจแม้แต่จะขยับนิ้วความเสียใจอย่างท่วมท้นก็แล่นเข้าสู่จิตใจของเขา ทำให้อัครเสนาบดีซูต้องกุมหน้าอกอย่างแรงเขาคุกเข่าลงบนพื้น จิตใจของเขาเต็มไปด้วยเสียงและรอยยิ้มในอดีตของฟางอี๋ซินเขาพยายามลุกขึ้นยืน พยายามค้นหาร่องรอยการมีอยู่ของฟางอี๋ซินในจวนอัครเสนาบดี แต่ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นอีกแล้ว…แม้แต่ป้ายวิญญาณของนางก็ถูกซูชิงอู่ยึดไป………ทันทีที่พวกเขามาถึงจวนอ๋อง อวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงก็ผลักซูเชียนหลิงเข้าไปในห้องซูเชียนหลิงหันกลับมา นางเคาะประตูและตะโกนอย่างสิ้นหวัง แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดจากภายนอก ห้องนี้เรียบง่ายมาก ว่างเปล่าเล็กน้อย และมีใยแมงมุมอยู่ทุกมุมห้องแสงเทียนสลัว ๆ วูบวาบที่มุมห
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 191
อวิ๋นจื่อตัวสั่น "พระชายา อย่าพูดเช่นนั้นสิเพคะ หม่อมฉันเกรงว่า..."ซูชิงอู่ "...""ของขวัญ ของขวัญ!"เงินที่นำกลับมาจากจวนอัครเสนาบดีรวมทั้งการขายสิ่งของมีค่าทั้งหมดได้ถูกแลกเปลี่ยนเป็นตั๋วเงินจำนวนสามแสนห้าหมื่นแปดพันตำลึงเงินยกเว้นโรงยาหลายสิบแห่ง นี่เป็นเงินออมเกือบทั้งหมดของจวนอัครเสนาบดีตลอดสิบปีที่ผ่านมาเงินทั้งหมดเหล่านั้นถูกซูชิงอู่ยึดเอามา แม้ว่าในตอนแรกซูชิงอู่จะตั้งใจที่จะรับสินเดิมทั้งหมดของมารดาไว้ที่ตนเอง แต่นางก็มีความกังวลอย่างมากว่าอัครเสนาบดีซูจะเอาเปรียบพี่น้องของนางพี่ใหญ่และคนอื่น ๆ ทั้งหมดค่อนข้างกตัญญู หากอัครเสนาบดีซูประสบปัญหาจริง ๆ แล้วเอ่ยปากขอเงินจากอีกฝ่าย ไม่มีทางเลยที่พวกพี่ชายจะไม่ยอมให้ ซูชิงอู่จะไม่มีเมตตาเมื่อต้องรับมือกับพ่อจอมเจ้าเล่ห์ เช่นนั้นนางจึงตัดเส้นทางนี้ตั้งแต่ต้นพี่ใหญ่และพี่รองที่เพิ่งมาถึงกำลังตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในความเป็นจริง แม้ว่าซูชิงอู่จะชอบเงิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะขาดแคลนเงินมากนัก ท้ายที่สุด ด้วยทักษะทางการแพทย์และความรู้เรื่องยาในปัจจุบันของนาง นางจึงสามารถทำยาขึ้นมาขายได้ด้วยทักษะเหล่านั
บทล่าสุด
