บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 191 - บทที่ 200

อวิ๋นจื่อตัวสั่น "พระชายา อย่าพูดเช่นนั้นสิเพคะ หม่อมฉันเกรงว่า..."ซูชิงอู่ "...""ของขวัญ ของขวัญ!"เงินที่นำกลับมาจากจวนอัครเสนาบดีรวมทั้งการขายสิ่งของมีค่าทั้งหมดได้ถูกแลกเปลี่ยนเป็นตั๋วเงินจำนวนสามแสนห้าหมื่นแปดพันตำลึงเงินยกเว้นโรงยาหลายสิบแห่ง นี่เป็นเงินออมเกือบทั้งหมดของจวนอัครเสนาบดีตลอดสิบปีที่ผ่านมาเงินทั้งหมดเหล่านั้นถูกซูชิงอู่ยึดเอามา แม้ว่าในตอนแรกซูชิงอู่จะตั้งใจที่จะรับสินเดิมทั้งหมดของมารดาไว้ที่ตนเอง แต่นางก็มีความกังวลอย่างมากว่าอัครเสนาบดีซูจะเอาเปรียบพี่น้องของนางพี่ใหญ่และคนอื่น ๆ ทั้งหมดค่อนข้างกตัญญู หากอัครเสนาบดีซูประสบปัญหาจริง ๆ แล้วเอ่ยปากขอเงินจากอีกฝ่าย ไม่มีทางเลยที่พวกพี่ชายจะไม่ยอมให้ ซูชิงอู่จะไม่มีเมตตาเมื่อต้องรับมือกับพ่อจอมเจ้าเล่ห์ เช่นนั้นนางจึงตัดเส้นทางนี้ตั้งแต่ต้นพี่ใหญ่และพี่รองที่เพิ่งมาถึงกำลังตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในความเป็นจริง แม้ว่าซูชิงอู่จะชอบเงิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะขาดแคลนเงินมากนัก ท้ายที่สุด ด้วยทักษะทางการแพทย์และความรู้เรื่องยาในปัจจุบันของนาง นางจึงสามารถทำยาขึ้นมาขายได้ด้วยทักษะเหล่านั

เพราะคนผู้นี้คือมู่หรงฉางอัน นายน้อยแห่งตระกูลมู่หรง อีกทั้งเขาก็เป็นหนุ่มเจ้าสำราญชื่อดังในเมืองหลวง เขายังเป็นบุตรชายแท้ ๆ ของราชครูมู่หรงป๋อ และหลานชายทางสายเลือดของฮองเฮาองค์ปัจจุบันนับว่าเป็นพระญาติกับราชวงศ์อย่างแท้จริง อวิ๋นจื่อมีความกังวลเล็กน้อย หลังจากอีกฝ่ายนั้นเพิ่มเงินหนึ่งพันตำลึงเงินทันทีที่พวกนางเอ่ยขึ้น ราวกับว่าเงินนั้นเป็นเพียงเศษกระดาษ "พระชายา......"ซูชิงอู่ยกยิ้มริมฝีปากสีแดงชาดของนางขึ้นเบา ๆ แล้วพูดว่า "เพิ่มอีก!"อวิ๋นจื่อยกป้ายประมูลขึ้นแล้วพูดว่า "เจ็ดพันตำลึงเงิน!"มู่หลงฉางอันเลิกคิ้ว เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีใครมาแย่งของไปจากเขาหากไม่มีใครต้องการ เขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะซื้อมันจริง ๆ แต่ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนบอกราคา ซึ่งทำให้เขาคิดว่าสิ่งนี้อาจเป็นสิ่งที่ดีจริง ๆ ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเป็นวันเกิดบิดาและเขาไม่มีอะไรดี ๆ จะมอบให้ เช่นนั้นเขาจึงตัดสินใจซื้อเม็ดบัวเหล่านี้แต่เขากลับคิดไม่ถึงแม้ว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนต่อหน้าธารกำนัลแล้ว แต่ก็ยังมีคนกล้าแย่งชิงสิ่งของจากมือของเขา!ทันใดนั้น ใบหน้าของมู่หลงฉางอันก็มืดลง "แปดพันตำลึงเงิน!"เหงื่อเย็นไ

ซูชิงอู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในวันนั้นในชีวิตครั้งก่อนของนางที่สุดแล้วชุดเกราะเทียนหลินก็ตกอยู่ในมือของนางน้อยมู่หรงนี่จึงเป็นเหตุผลที่นางจำใบหน้าของเขาได้หากพวกเขาทั้งสองไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันมาก่อน นอกเหนือจากความแค้นเก่าระหว่างตระกูลของพวกเขาแล้ว ตอนนี้มู่หรงฉางอันก็ได้ทำให้นางขุ่นเคืองอย่างมากจากเม็ดบัวหิมะ เหตุผลที่ซูชิงอู่ไม่ต่อสู้เพื่อเม็ดบัวหิมะต่อไปก็เพราะแม้แต่มู่หรงฉางอันยังกลัวบุรุษลึกลับผู้นั้นนั้น เช่นนั้นแล้วนางก็ไม่อาจทำให้เขาขุ่นเคืองได้เช่นกันทว่าครั้งนี้หากนางยอมให้มู่หรงฉางอันแย่งเกราะเทียนหลินไปในราคาหนึ่งแสนตำลึงเงิน…ฝันไปเถอะ!เนื่องจากคำพูดของมู่หลงฉางอัน ทุกคนด้านล่างจึงเงียบลงทันทีไม่มีใครกล้าทำให้บุตรชายของราชครูแคว้นหนานเย่ต้องขุ่นเคืองใจควรรู้เอาไว้ว่าในตระกูลมู่หรง นอกจากมู่หลงฉางอันบุรุษจอมสำราญผู้นี้แล้ว เขายังมีพี่ชายและน้องสาวอีกด้วยพี่ชายของเขาเข้าร่วมกองทัพตั้งแต่อายุน้อยอีกทั้งยังเป็นนายพลหนุ่มที่มีอำนาจทางทหารและน้องสาวของเขายังได้อภิเษกกับเจ้าชายองค์หนึ่ง เช่นนั้นแล้วนางจะมีฐานะเป็นพระชายาอีกด้วย!ยิ่งไปกว่านั้นฮองเฮายังมีศ

ซูชิงอู่ยิ้มและพูดว่า “ยังมิทันทำงานก็ได้ค่าจ้างแล้วรึ ข้ามิเชื่อเรื่องโชคหล่นทับจากท้องฟ้า ข้ามิอยากเป็นหนี้บุญคุณผู้ใดที่ข้าไม่แม้แต่จะรู้จัก อีกทั้งยังไม่สามารถตอบแทนบุญคุณคนผู้นั้นได้” สิ่งสำคัญที่สุดคือนางกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาทีหลังน่ะสิ ใบหน้าของชายชราอึ้งงันไปแต่ก็ยังฝืนยิ้มไว้ได้ “แม่นาง ท่านอย่าได้ต้องคิดมาก ท่านผู้นั้นมีเงินมากอักโขนัก บางทีวันนี้เขาอาจเพียงแค่อยากทำความดี เนื่องจากเห็นแม่นางต้องการเขาจึงอยากทำให้ความปรารถนาของท่านเป็นจริง อีกทั้งก็มิได้หมายความว่าท่านผู้นั้นมิรับเงินจากท่านเสียหน่อย ท่านคิดว่าอย่างไรเล่า?” ชายชราพยายามโน้มน้าวนางอยย่างเต็มที่ ทว่าซูชิงอู่ยังคงมิคล้อยตาม ครั้งนี้คำตอบของนางทั้งกระชับและชัดเจนมากขึ้น “ข้ามิต้องการ” ชายชรา “...”เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ในขณะนั้นเองสาวใช้คนหนึ่งก็เดินเข้ามากระซิบข้างหูชายชรา ชายชราพยักหน้าและพูดกับซู่ชิงอู่อีกครั้งทันที “เช่นนั้นแม่นาง เจ้าคิดเช่นไรหากข้าขายสมบัติสองชิ้นนี้ในราคาประมูล?" ครั้งนี้ซูชิงอู่สนใจเล็กน้อย สิ่งที่นางต้องการมากที่สุดคือเม็ดบัวหิ

เมื่อเห็นเย่เสวียนถิงมาถึง ซูชิงอู่ที่ก่อนหน้านี้สงบสติอารมณ์อยู่นั้นบัดนี้กลับแสดงสีหน้าตื่นเต้น จากนั้นนางก็เดินฝ่ากลุ่มคนเข้าไป เย่เสวียนถิงลงจากหลังม้าและกอดร่างนุ่ม ๆ ที่ทิ้งตัวลงมาในอ้อมแขนของตน เขาขมวดคิ้ว ใบหน้าหน้าเย็นชา โทสะในดวงตาพลุ่งพล่านเดือดปุด ๆ คล้ายจะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ เสียงของเขาต่ำและแหบแห้งราวกับว่าเขากำลังระงับบางสิ่งอยู่ “อาอู่ เจ้าได้รับบาดเจ็บรึ?” ซู่ชิงอู่กอดเอวสอบของเย่เสวียนถิงไว้ บุรุษผู้นี้รูปร่างเพรียวบาง แต่นางรู้ว่าเขามีกล้ามเนื้อบาง ๆ อยู่ใต้อาภรณ์นั้นเมื่อได้สัมผัสก็ทำให้นางรู้สึกดียิ่ง... แก้มของซูชิงอู่แดงเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองและกะพริบตาอย่างน่าสงสาร “ไม่เพคะ โชคดีที่ท่านอ๋องมาได้ทันเวลา” เย่เสวียนถิงผ่อนคลายลง สีหน้าของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมาก ทันใดนั้น เขาก็หยิบวัตถุทรงกระบอกขนาดเท่าสองนิ้วมือออกมาจากใต้แขนเสื้อ และวางลงในอ้อมแขนของซูชิงอู่ “นี่เป็นดอกไม้เพลิง แค่ดึงแหวนนี้ออกและปล่อยมัน ครั้งต่อไปหากเราอยู่ไกลกันแล้วเจ้าเกิดอันตราย จงอย่าลืมใช้มัน” ซูชิงอู่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง