All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 201 - Chapter 210

คำพูดที่ออกจากปากของนางนั้นค่อนข้างประชดประชัน นิสัยของหลิงซื่อเป็นเช่นนี้ และซูเชียนหลิงก็ได้รับสิ่งนี้มาจากนางเช่นกัน ซูชิงอู่หรี่ตาลง “เจ้าไม่คู่ควรที่จะตัดสินสิ่งที่แม่ของข้าทำ” “ใช่แล้ว นางเป็นดวงจันทร์ที่สว่างไสวในใต้หล้า ส่วนข้าก็เป็นแค่ไส้เดือนคลานอยู่ในโคลน จะเปรียบเทียบกับนางได้เยี่ยงไร” หลิงซื่อหัวเราะกับตัวเองแล้วพูดอีกครั้ง “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าพี่ห้าของเจ้ามิได้ป่วยเลย ทว่าถูกวางยาพิษ และคนที่วางยาเขาคือคนไข้ของฟางอี๋ซิน แต่นางกลับปกป้องเด็กคนนั้นมิได้… ฟางอี๋ซินช่วยชีวิตผู้คนทุกวัน แต่สุดท้ายนางก็ไม่สามารถรักษาลูกของตัวเองได้ ต่อมานางค้นหายาอายุวัฒนะต่าง ๆ ทุกที่เพื่อล้างพิษพี่ห้าของเจ้า ข้าได้ยินมาว่านางเตรียมจะทำยาแก้พิษ แต่นางกลับต้องมาจากไปเสียก่อน ช่างน่าเสียดาย...” ซูชิงอู่ถามว่า “เจ้ามาบอกข้าเรื่องนี้ เจ้าต้องการสิ่งใด?”หลิงซื่อขมวดคิ้วและพูดอย่างอ่อนแอ “ข้าก็แค่เลื่อนลอย มีอะไรในใจข้าก็พูดออกไป…” ซูชิงอู่ยกริมฝีปาก “เจ้าอยากให้ข้ารู้สึกอึดอัดรึ? เจ้าอยากให้ข้ารู้สึกว่าทุกสิ่งที่ท่านแม่ทำในยามนั้นไม่คุ้มค่ารึ? หรือเจ้าต

บัดนี้แม้ว่ารูปลักษณ์ของนางจะเหมือนเดิมทุกประการ แต่นางรู้ดีว่าภายในนั้นเน่าเฟะไปนานแล้ว แม้ว่าตอนนี้นางไม่สามารถถูกเรียกว่าปิศาจร้ายได้ แต่นางก็ไม่ใช่คนใจดีและเป็นคนดีอย่างแน่นอน นางสามารถใช้ประโยชน์จากหัวใจของผู้คน วางแผนเพื่อผลประโยชน์ของตน และฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา... อ้อมกอดของบุรุษผู้นี้อบอุ่นและมั่นคง ทำให้การเต้นของหัวใจของซูชิงอู่ค่อย ๆ คงที่ ซูชิงอู่ยืนเขย่งเท้าแล้วจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มของเย่เสวียนถิง นางจงใจแลบลิ้นโลมเลียอย่างเย้ายวน ทันใดนั้นแขนของเย่เสวียนถิงรอบเอวของนางก็ตึงขึ้น การหายใจของเขาก็หนักหน่วงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แววตาของเขาจ้องอย่างลึกล้ำ “อาอู่ พอก่อน”ซูชิงอู่ลืมไปเลยว่านี่คือห้องขังเปื้อนเลือดที่มีศพอยู่ข้าง ๆ ซึ่งจ้องมองมาตาไม่กะพริบ ในใจของนางค่อนข้างสงบ เสียงของนางอ่อนโยนราวกับนกขมิ้น “หม่อมฉันรู้เพคะ แม้ว่าท่านอ๋องจะเห็นสิ่งนี้ ท่านก็จะไม่ทิ้งหม่อมฉันไป…” เย่เสวียนถิงถอนหายใจ แววตาของเขานั้นช่างอ่อนโยน จากนั้นเขาก็อุ้มซู่ชิงอู่ขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องขังไป ผู้คุมหลายคนที่ประตูเห็นคนสองคนเดินออกจากห้

ดูไปแล้วก็เหมือนกับการตามหานาง ทว่าในความเป็นจริงมันเป็นการทำลายชื่อเสียงของนางให้สิ้นซากและทำให้ทุกคนรู้ว่าซูชิงอู่ถูกกลุ่มโจรลักพาตัวไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นางเน้นย้ำให้พวกเหล่าคุณชายผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวงจดจำใบหน้าของซูชิงอู่ และเตือนพวกเขาว่าอย่าได้แต่งงานกับนางในภายหน้า ซูชิงอู่โจมตีอย่างหนักอีกครั้ง “แม้ว่าเขาจะมิเคยพบตัวข้า แต่เขาควรจำรถม้าของจวนอ๋องได้ เขาจู่โจมรถม้าจวนอ๋อง นี่มิใช่เป็นเพียงความไม่เคารพท่านอ๋อง แต่ยังมิเคารพต่องฮ่องเต้ด้วย การทุบตีเขาเพื่อลงโทษเพียงหนึ่งครั้ง ถือเป็นการผ่อนปรนมากแล้ว” “ท่าน ท่าน……” มหาราชครูมู่หรงไม่เคยเห็นสตรีที่พูดจาเฉียบคมเช่นนี้มาก่อน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฮ่องเต้นั้นชื่นชอบซูชิงอู่มาก เมื่อฮ่องเต้ได้ยินก็ดูเหมือนว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ใบหน้าของเขามืดลงทันที“มหาราชครูมู่หรง เรื่องนี้ย่อมมีเหตุและผล เหตุผลก็คือฉางอันบุตรชายคนเล็กของเจ้ามีเจตนาที่ไม่ดีต่อพระชายาก่อน เช่นนั้นจึงถูกอ๋องเสวียนจัดการ สรุปแล้วการกระทำของเขาจะต้องถูกลงโทษ... ทว่าเมื่อพิจารณาถึงความทุกข์ทรมานของเขาแล้ว ข้าจะปล่อยผ่านไปตราบใดท

ในช่วงเวลาอันปลอดภัยนั้น รังสีบางอย่างเหมือนจะส่องผ่านความมืดที่อยู่ลึกเข้าไปในหัวใจของซูชิงอู่ ทำให้หัวใจของนางสั่นสะท้านฮ่องเต้หรี่ตาลงและคิดอย่างลึกซึ้ง "แต่ท่านราชครูไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงมานานสองปีแล้ว ฮองเฮารู้หรือไม่ว่าเขาอยู่ที่ใด?"ฮองเฮาทำความเคารพและพูดว่า "หม่อมฉันเพิ่งรู้มาว่าท่านราชครูได้เข้ามาในเมืองหลวงแล้ว หากเป็นไปได้ หม่อมฉันจะขอให้ใครซักคนเชิญเขามาทันที!"ดวงตาของฮ่องเต้หรี่ลงดวงตาของเขาค่อนข้างคล้ายกับของเย่เสวียนถิง ทั้งคู่มีดวงตารูปหงส์ที่ยาวและแคบยามสบมองคนนับว่าเฉียบแหลมแม้ว่าเขาจะอายุไม่น้อยแล้ว แต่ฮ่องเต้ก็ยังมสง่างามไม่เปลี่ยน นอกจากนี้ หลังจากอยู่บนบัลลังก์มานานหลายทศวรรษ ความสง่างามของเขาปรากฏขึ้นได้จากการเคลื่อนไหวของมือเสียด้วยซ้ำ“เอาล่ะ ขอบใจฮองเฮาที่เสนอความคิด”"นี่เป็นสิ่งที่หม่อมฉันควรทำอยู่แล้วเพคะ"ฮองเฮาจึงรีบส่งคนไปเชิญท่านราชครูมาทันทีทั้งสถานที่เงียบไปอึดใจหนึ่ง ฮ่องเต้ไม่พูด จึงไม่มีใครกล้าเอ่ยปากเหล่าพระชายาและนางสนมหลายพระองค์นั่งอยู่รอบ ๆ องค์ฮ่องเต้ ในขณะที่ซูชิงอู่ และเย่เสวียนถิงอยู่ด้านหลังซูเฟยซูเฟยรู้สึกประหม่าเล็ก

“เป็นไปได้ยังไง?!”ดวงตาของนางแดงก่ำและจ้องมองไปที่ซูเชียนหมิง "เจ้าโกหก เหตุใดตุ๊กตาคุณไสยตัวนั้นถึงอยู่ในตำหนักของข้า!"แม้เผชิญกับความโกรธเกรี้ยวของฮองเฮา แต่ซูเชียนหมิงก็ยังคงไม่สะทกสะท้าน เป็นเพราะนิสัยที่ซื่อตรงและภักดีของเขาที่ทำให้ฮ่องเต้เก็บเขาไว้ข้างกาย“ทูลฝ่าบาท นี่เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ทหารชั้นผู้น้อยของกระหม่อมก็เห็นมันกับตาของตัวเองและไม่กล้าหลอกลวงเบื้องสูง”ฮ่องเต้พยักหน้า "อื้ม ข้าเข้าใจ"ซูเชียนหมิงนำผู้คนถอยทัพกลับภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้วอย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเดินผ่านซูชิงอู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวทักทายนางซูชิงอู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและโบกมือให้ซูเชียนหมิงท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญและไม่สะดวกที่จะพูดคุยบรรยากาศในที่เกิดเหตุทั้งเย็นยะเยือกและเงียบสงัดมีสีหน้าที่ไม่เชื่อปรากฏบนใบหน้าของฮองเฮา แล้วจู่ ๆ นางก็คุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้ “ฝ่าบาท ไม่ใช่หม่อมฉันจริง ๆ นะเพคะ หากเป็นฝีมือหม่อมฉัน หม่อมฉันคงทำเพียงแค่มองดูองค์ชายหกตายไปอย่างไม่คิดจะหาทางช่วย แล้วหม่อมฉันจะพยายามอย่างเต็มกำลังเพื่อไปเชิญท่านราชครูมาเพื่อทำลายอาคมเพื่