Share
บทที่ 202
Related chapter
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 203
“โอ้? ดูเหมือนว่าคนผู้นั้นจะมีอำนาจและสถานะไม่น้อย เช่นนั้นข้าจะรอให้เขามาหาข้าเพื่อแก้แค้น” ซูชิงอู่ดูคล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ดวงตาของนางไร้ความอบอุ่น หลิงซื่อตัวสั่นเมื่อเห็นเช่นนั้น นางลดสายตาลงพลางกัดฟันพูดว่า “เชียนหลิงเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นซีอู๋ตะวันตก ธิดาทางสายเลือดของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของแคว้นซีอู๋ตะวันตก... ข้าได้บอกความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแก่เจ้าแล้ว เจ้าปล่อยข้าไป…” ครู่ต่อมาเสียงของหลิงซื่อก็ขาดหาย ดูเหมือนคอของนางจะถูกปาด ซูชิงอู่มองดูนาง คิ้วของนางเลิกขึ้นเล็กน้อย และยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่กริชสีเงินที่นางถืออยู่ในมือแสดงให้เห็นว่านางทำอะไรไปเมื่อกี้ นางพูดว่า “ขอบคุณที่บอกความจริง แต่... ข้าแค่บอกว่าจะลองพิจารณาดู บัดนี้ข้าคิดได้แล้ว ข้าไม่คิดจะปล่อยเจ้าไป”ดวงตาของหลิงซื่อเบิกกว้าง สีหน้าของนางเริ่มบิดเบี้ยว ดุร้ายราวกับผี เลือดที่คอของนางยังคงไหลออกมา มิสามารถหยุดมันได้ นางทำได้เพียงรู้สึกถึงการหายใจไม่ออกและหนาวสั่น ความกลัวความตายแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ดวงตาปูดโปน นางจ้องมองที่ซู่ชิงอู่ด้วยความขุ่นเคืองยิ่ง ความโกรธที่ถูกหลอก
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 204
บัดนี้แม้ว่ารูปลักษณ์ของนางจะเหมือนเดิมทุกประการ แต่นางรู้ดีว่าภายในนั้นเน่าเฟะไปนานแล้ว แม้ว่าตอนนี้นางไม่สามารถถูกเรียกว่าปิศาจร้ายได้ แต่นางก็ไม่ใช่คนใจดีและเป็นคนดีอย่างแน่นอน นางสามารถใช้ประโยชน์จากหัวใจของผู้คน วางแผนเพื่อผลประโยชน์ของตน และฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา... อ้อมกอดของบุรุษผู้นี้อบอุ่นและมั่นคง ทำให้การเต้นของหัวใจของซูชิงอู่ค่อย ๆ คงที่ ซูชิงอู่ยืนเขย่งเท้าแล้วจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มของเย่เสวียนถิง นางจงใจแลบลิ้นโลมเลียอย่างเย้ายวน ทันใดนั้นแขนของเย่เสวียนถิงรอบเอวของนางก็ตึงขึ้น การหายใจของเขาก็หนักหน่วงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แววตาของเขาจ้องอย่างลึกล้ำ “อาอู่ พอก่อน”ซูชิงอู่ลืมไปเลยว่านี่คือห้องขังเปื้อนเลือดที่มีศพอยู่ข้าง ๆ ซึ่งจ้องมองมาตาไม่กะพริบ ในใจของนางค่อนข้างสงบ เสียงของนางอ่อนโยนราวกับนกขมิ้น “หม่อมฉันรู้เพคะ แม้ว่าท่านอ๋องจะเห็นสิ่งนี้ ท่านก็จะไม่ทิ้งหม่อมฉันไป…” เย่เสวียนถิงถอนหายใจ แววตาของเขานั้นช่างอ่อนโยน จากนั้นเขาก็อุ้มซู่ชิงอู่ขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องขังไป ผู้คุมหลายคนที่ประตูเห็นคนสองคนเดินออกจากห้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 205
มหาราชครูมู่หรงมีบุตรชายทั้งหมดสองคน บัดนี้ที่เย่เสวียนถิงเหยียบย่ำหนึ่งในนั้นจนแหลกสลาย ความเกลียดชังนี้บอกได้เลยว่าคงอยู่ร่วมใต้หล้าเดียวกันไม่ได้แล้ว ทว่าสำหรับสองฝ่ายที่ถือเป็นศัตรูกันแต่เดิม เหตุการณ์เช่นนี้ก็มีได้ใหญ่อะไร ดังนั้นเย่เสวียนถิงจึงดูสงบ ทั้งฮองเฮาและมหาราชครูที่กำลังคร่ำครวญทำให้ฮ่องเต้ถึงกับปวดหัว เขาจึงต้องรีบจัดการกับเรื่องนี้อย่างหลีกเลี่ยงมิได้ รู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยถามว่า “ชิงอู่ เหตุใดจึงมาที่นี่ด้วยเล่า?” ดวงตาของซูซิงอู่เป็นสีแดงก่ำ นางเงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้ด้วยท่าทีโศกเศร้า ทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลงบนพื้นและสะอื้น “เรื่องนี้เป็นเพราะชิงอู่เพคะ ขอฝ่าบาททรงโปรดอย่าได้ตำหนิท่านอ๋องเลยเพคะ!” เย่เสวียนถิงเองก็คุกเข่าลงข้าง ๆ ซูชิงอู่ และอธิบายทุกอย่างโดยละเอียด“เช่นนั้นตัวลูกจึงโกรธมาก จึงให้คนทุบตีคุณชายมู่หรง ไหนเลยจะรู้ว่าคุณชายมู่หรงจะบอบบางถึงเพียงนี้จนทำลายส่วนนั้นของเขาไปโดยมิได้ตั้งใจ” ดวงตาของมหาราชครูมู่หรงโกรธมากจนแทบจะเปลี่ยนเป็นเขียว “ท่านอ๋องเสวียนตรัสเรื่องไร้สาระแล้ว หมาย
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 206
ดูไปแล้วก็เหมือนกับการตามหานาง ทว่าในความเป็นจริงมันเป็นการทำลายชื่อเสียงของนางให้สิ้นซากและทำให้ทุกคนรู้ว่าซูชิงอู่ถูกกลุ่มโจรลักพาตัวไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นางเน้นย้ำให้พวกเหล่าคุณชายผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวงจดจำใบหน้าของซูชิงอู่ และเตือนพวกเขาว่าอย่าได้แต่งงานกับนางในภายหน้า ซูชิงอู่โจมตีอย่างหนักอีกครั้ง “แม้ว่าเขาจะมิเคยพบตัวข้า แต่เขาควรจำรถม้าของจวนอ๋องได้ เขาจู่โจมรถม้าจวนอ๋อง นี่มิใช่เป็นเพียงความไม่เคารพท่านอ๋อง แต่ยังมิเคารพต่องฮ่องเต้ด้วย การทุบตีเขาเพื่อลงโทษเพียงหนึ่งครั้ง ถือเป็นการผ่อนปรนมากแล้ว” “ท่าน ท่าน……” มหาราชครูมู่หรงไม่เคยเห็นสตรีที่พูดจาเฉียบคมเช่นนี้มาก่อน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฮ่องเต้นั้นชื่นชอบซูชิงอู่มาก เมื่อฮ่องเต้ได้ยินก็ดูเหมือนว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ใบหน้าของเขามืดลงทันที“มหาราชครูมู่หรง เรื่องนี้ย่อมมีเหตุและผล เหตุผลก็คือฉางอันบุตรชายคนเล็กของเจ้ามีเจตนาที่ไม่ดีต่อพระชายาก่อน เช่นนั้นจึงถูกอ๋องเสวียนจัดการ สรุปแล้วการกระทำของเขาจะต้องถูกลงโทษ... ทว่าเมื่อพิจารณาถึงความทุกข์ทรมานของเขาแล้ว ข้าจะปล่อยผ่านไปตราบใดท
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 207
ในตำหนักฮุ่ยหนิงบรรยากาศเคร่งเครียดผู้คนในตำหนักดูโศกเศร้าทันทีที่ฮ่องเต้มาถึง ฮุ่ยเฟยก็เดินออกไปด้วยความตื่นตระหนก และคุกเข่าต่อหน้าเขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำ"ฝ่าบาทได้โปรดเถอะเพคะ ช่วยองค์ชายหกด้วย ฝ่าบาทได้โปรดช่วยชีวิตเขาด้วย!"ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามขันทีหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขาว่า "หมอหลวงมากันหมดแล้วเหรอ?"ขันทีหนุ่มตอบทันที "ทูลฝ่าบาท หมอหลวงหลิน และหมอหลวงหลี่ กำลังวินิจฉัยและรักษาองค์ชายหกอยู่ด้านใน"ฮ่องเต้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเขามองลงไปที่ฮุ่ยเฟย และยื่นมือออกไปช่วยนางลุกขึ้น“หมอหลวงมาแล้วไม่ใช่เหรอ ฉางอิ๋งเป็นองค์ชาย เขามีโชคคอยคุ้มครอง เขาต้องไม่เป็นไรแน่ อย่ากังวลมากไปนักเลย”ฮุ่ยเฟยยืนขึ้น หลุบตาลงและตัวสั่นไปทั้งตัวฮองเฮาและคนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งไปเช่นกันในช่วงเวลาสั้น ๆ ทั้งทั้งลานของตำหนักฮุ่ยหนิง ก็เต็มไปด้วยผู้คนแม้ตอนนี้ฮองเฮาจะถูกลดทอนอำนาจลงไปแล้ว แต่ในฐานะผู้ดูแลหกตำหนักฝ่ายใน คำพูดของพระนางก็ยังคงมีน้ำหนักอยู่บ้าง นางหรี่ตาลงและมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นก็ถามว่า "ซูเฟยอยู่ที่ใด เรื่องใหญ่โตเช่นนี้แล้ว ผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบหกตำหนักฝ่ายในชั่วคราวอย่า
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 208
ในช่วงเวลาอันปลอดภัยนั้น รังสีบางอย่างเหมือนจะส่องผ่านความมืดที่อยู่ลึกเข้าไปในหัวใจของซูชิงอู่ ทำให้หัวใจของนางสั่นสะท้านฮ่องเต้หรี่ตาลงและคิดอย่างลึกซึ้ง "แต่ท่านราชครูไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงมานานสองปีแล้ว ฮองเฮารู้หรือไม่ว่าเขาอยู่ที่ใด?"ฮองเฮาทำความเคารพและพูดว่า "หม่อมฉันเพิ่งรู้มาว่าท่านราชครูได้เข้ามาในเมืองหลวงแล้ว หากเป็นไปได้ หม่อมฉันจะขอให้ใครซักคนเชิญเขามาทันที!"ดวงตาของฮ่องเต้หรี่ลงดวงตาของเขาค่อนข้างคล้ายกับของเย่เสวียนถิง ทั้งคู่มีดวงตารูปหงส์ที่ยาวและแคบยามสบมองคนนับว่าเฉียบแหลมแม้ว่าเขาจะอายุไม่น้อยแล้ว แต่ฮ่องเต้ก็ยังมสง่างามไม่เปลี่ยน นอกจากนี้ หลังจากอยู่บนบัลลังก์มานานหลายทศวรรษ ความสง่างามของเขาปรากฏขึ้นได้จากการเคลื่อนไหวของมือเสียด้วยซ้ำ“เอาล่ะ ขอบใจฮองเฮาที่เสนอความคิด”"นี่เป็นสิ่งที่หม่อมฉันควรทำอยู่แล้วเพคะ"ฮองเฮาจึงรีบส่งคนไปเชิญท่านราชครูมาทันทีทั้งสถานที่เงียบไปอึดใจหนึ่ง ฮ่องเต้ไม่พูด จึงไม่มีใครกล้าเอ่ยปากเหล่าพระชายาและนางสนมหลายพระองค์นั่งอยู่รอบ ๆ องค์ฮ่องเต้ ในขณะที่ซูชิงอู่ และเย่เสวียนถิงอยู่ด้านหลังซูเฟยซูเฟยรู้สึกประหม่าเล็ก
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 209
ท่านราชครูได้เข้าไปวินิจฉัยองค์ชายหกเป็นการส่วนตัวหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เดินออกมาจากที่นั่นและขมวดคิ้วเล็กน้อยฮ่องเต้ถามว่า "ท่านราชครู วินิจฉัยหาสาเหตุได้หรือไม่?"ราชครูพยักหน้า "ทูลฝ่าบาท องค์ชายหกไม่ได้ป่วย แต่ถูกอาคมทำร้าย!"ทันทีที่พูดคำว่า "อาคม" ทั้งสองคำนี้ รูม่านตาของฮ่องเต้ก็หดตัวลงทันทีมีความโกรธผุดขึ้นในดวงตาของเขา เขาระงับอารมณ์ของตนไว้และพูดว่า "เหตุท่านราชครูถึงพูดเช่นนี้?"ราชครูกล่าวว่า "กระหม่อมเคยเห็นอาคมเช่นนี้มาก่อน อาคมนี้สืบทอดมาจากซินเจียงตอนใต้ กระหม่อมได้ยินมาว่าหากชะตาเกิดถูกแกะสลักไว้บนตุ๊กตาคุณไสย แล้วเสริมด้วยอาคมที่เกี่ยวกับความเป็นความตาย ย่อมสามารถทำให้เลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก!”ฮ่องเต้เม้มริมฝีปากบางของเขาแน่นและจมลงสู่ความคิดอันลึกซึ้งเขาเอามือไพล่หลังเดินไปรอบ ๆ สนามหญ้าสองครั้ง หากคนอื่นพูดแบบนี้ เขาคงจะไม่เชื่อ แต่คำพูดนี้มาจากปากของท่านราชครูยังไม่รวมว่าสถานะของท่านราชครูผู้นี้ในแคว้นหนานเย่สูงส่งเพียงใด เขายังได้ทำความดีความชอบมากมายนับไม่ถ้วนในขณะที่ช่วยเหลือตนในการก้าวขึ้นสู่บัลลังก์เป็นเพราะเหตุนี้เอง ฮ่องเต้จึงเคารพมหาร
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 210
“เป็นไปได้ยังไง?!”ดวงตาของนางแดงก่ำและจ้องมองไปที่ซูเชียนหมิง "เจ้าโกหก เหตุใดตุ๊กตาคุณไสยตัวนั้นถึงอยู่ในตำหนักของข้า!"แม้เผชิญกับความโกรธเกรี้ยวของฮองเฮา แต่ซูเชียนหมิงก็ยังคงไม่สะทกสะท้าน เป็นเพราะนิสัยที่ซื่อตรงและภักดีของเขาที่ทำให้ฮ่องเต้เก็บเขาไว้ข้างกาย“ทูลฝ่าบาท นี่เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ทหารชั้นผู้น้อยของกระหม่อมก็เห็นมันกับตาของตัวเองและไม่กล้าหลอกลวงเบื้องสูง”ฮ่องเต้พยักหน้า "อื้ม ข้าเข้าใจ"ซูเชียนหมิงนำผู้คนถอยทัพกลับภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้วอย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเดินผ่านซูชิงอู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวทักทายนางซูชิงอู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและโบกมือให้ซูเชียนหมิงท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญและไม่สะดวกที่จะพูดคุยบรรยากาศในที่เกิดเหตุทั้งเย็นยะเยือกและเงียบสงัดมีสีหน้าที่ไม่เชื่อปรากฏบนใบหน้าของฮองเฮา แล้วจู่ ๆ นางก็คุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้ “ฝ่าบาท ไม่ใช่หม่อมฉันจริง ๆ นะเพคะ หากเป็นฝีมือหม่อมฉัน หม่อมฉันคงทำเพียงแค่มองดูองค์ชายหกตายไปอย่างไม่คิดจะหาทางช่วย แล้วหม่อมฉันจะพยายามอย่างเต็มกำลังเพื่อไปเชิญท่านราชครูมาเพื่อทำลายอาคมเพื่
Latest chapter
