บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 211 - บทที่ 220

ฮองเฮามีท่าทีตื่นตระหนกมุมปากของนางสั่นระริก ดวงตาของนางก็เบิกกว้างขณะถือตุ๊กตาคุณไสยเอาไว้เป็นไปได้เช่นไร… เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?ตุ๊กตาคุณไสยตัวนี้ยังคงเขียนวันเกิดของฮ่องเต้เอาไว้อีกด้วยสิ่งสำคัญที่สุดคือสิ่งที่เขียนไว้นั้นไม่ใช่วันเกิดปลอมที่ฮ่องเต้ประกาศให้ทั่วทั้งใต้หล้ารู้ แต่กลับเป็นวันเกิดที่แท้จริง…สำหรับฮ่องเต้แล้วเพื่อปกป้องตนเองนั้น แม้แต่วันเกิดและดวงชะตาของเขาที่เปิดแผยก็ล้วนเป็นของปลอมทั้งสิ้น มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้วันเกิดที่แท้จริง แม้กระทั่งฮ่องเต้องค์ก่อนก็ระแวดระวังเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เหล่าบ่าวรับใข้ที่แก่ชราก็ถูกแทนที่รุ่นแล้วรุ่นเล่า และในเวลานี้ผู้ซึ่งรู้เรื่องเหล่านี้อย่างแท้จริงก็มีเพียงฮองเฮาและไทเฮามารดาผู้ให้กำเนิดเขา…“ไม่ใช่หม่อมฉัน ไม่ใช่หม่อมฉันจริง ๆ นะเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันไม่กล้าเปิดเผยเรื่องนี้แม้แต่น้อย โปรดเชื่อหม่อมฉันเถอะเพคะ!”ดวงตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังนางคิดไม่ถึงเลยว่านางจะต้องพ่ายแพ้เพราะเรื่องนี้ใครอื่นอีกเล่าที่จะรู้วันเกิดและดวงชะตาฮ่องเต้?ต่อให้ฮองเฮาครุ่นคิดจนศีรษะแทบจะระเบิด นางก็ไม่อาจคิดถึงได้เลยว่าจ

แม้ว่ารอยฝ่ามือบนใบหน้าของนางจะจางลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังแดงอยู่เล็กน้อยซึ่งทำให้นางดูน่าสังเวช ทันทีที่นางเห็นฮ่องเต้ เจียวกุ้ยเฟยก็อดไม่ได้ที่จะมีท่าทีเบิกบานใจ ทว่าขณะที่นางกำลังจะเข้าใกล้ฝ่าบาทก็ถูกขันทีที่อยู่ข้างฮ่องเต้จับแยกไปในทันที“พระนาง อย่าเดินระเกะระกะไปทั่วเลย โปรดยืนอยู่นิ่ง ๆ เถิดพ่ะย่ะค่ะ”เจียวกุ้ยเฟยดูโกรธเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าบทลงโทษของนางยังไม่ได้รับการอภัย นางก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่งและทำได้เพียงระงับความโกรธของนางลงเท่านั้นเหล่าสนมทั้งหมดยืนตามลำดับตำแหน่งจากหน้าไปหลัง ขณะที่คนอื่น ๆ เดินออกจากบริเวณรอบนอกเย่เสวียนถิงในฐานะอ๋องและซูชิงอู่ซึ่งเป็นพระชายาแล้วนั้น พวกเขาจึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างออกไป ขณะนี้พวกเขาทั้งสองกำลังยืนอยู่ด้านข้างซูเฟยซูเฟยกัดริมฝีปากของนางเล็กน้อยเมื่อเห็นการต่อสู้ครั้งใหญ่ ใบหน้าแต่เดิมซึ่งดูบอบบางอยู่แล้วของนางกลับยิ่งดูอ่อนแอเพิ่มขึ้นอีก หากไม่ใช่เพราะซูชิงอู่คอยช่วยเหลือนาง มิเช่นนั้นแล้วนางคงรู้สึกว่าขาทั้งสองอ่อนแรงจนไม่สามารถยืนหยัดได้ ทันใดนั้นราชครูก็พูดขึ้นว่า "ผู้ที่ใช้ไสยศาสตร์มนต์ดำจะต้องมีไอต้องสาปอยู่บ

เย่เสวียนถิงโอบแขนรอบตัวนางไว้ พร้อมกับกดศีรษะของนางแนบชิดกับแผ่นอกของเขา รวมไปถึงลูบแผ่นหลังของนางอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบโยนนาง“อาอู่ เจ้าอย่าได้กลัวไปเลย แมลงตัวนั้นตายไปแล้ว ไม่อาจเป็นอันตรายต่อเจ้าได้อีก”“อืม…”ราชครูผู้นี้มีพลังการได้ยินที่ไม่ธรรมดา เขาสามารถจดจำเสียงและปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้างได้ความตั้งใจเดิมคือจับคนที่เข้ามาขัดขวางเขา แต่แล้วเขากลับไม่พบสิ่งใด“กระหม่อมจะหาวิธีรักษาองค์ชายหกอย่างแน่นอน แต่ผู้ที่สาปแช่งนั้นมีทักษะอันกล้าแกร่ง แม้ว่ากระหม่อมจะเผชิญหน้ากับเขาก็คงต้องใช้เวลานานพอสมควร เพื่อป้องกันไม่ให้องค์ชายหกต้องเดือดร้อนในระหว่างนี้ กระหม่อมมีวิธีอื่นในการยืดอายุขององค์ชาย!”ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจว่า "แม้แต่ท่านราชครูก็คิดว่าเรื่องนี้ยุ่งยากงั้นหรือ?"“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ คนผู้นั้นมีพลังแข็งแกร่งมาก หากปล่อยอีกฝ่ายไว้ย่อมสร้างปัญหาในวังขึ้นมาอีก คนผู้นั้นจะต้องคุกคามชีวิตของพระองค์อย่างแน่นอน เช่นนั้นแล้วโปรดอนุญาตให้กระหม่อมจับคนผู้นี้ด้วยเถิด!”เขาไม่อาจปล่อยวางแมลงกู่ที่เกี่ยวข้องกับแผนการของเขาลงได้ เช่นนั้นเขาจะต

ราชครูพูดขึ้นอีกครั้งว่า "ท่านอ๋อง ท่านอย่าได้ทำเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะข้าที่ลงมือด้วยตนเอง องค์ชายหกคงไม่ฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน!"“ด้วยวิธีการใดท่านก็ไม่ยอมบอก แต่ท่านราชครูกลับมั่นใจถึงเพียงนี้ มิหนำซ้ำท่านยังกังวลอีกด้วยว่าจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน เช่นนั้นก็หมายความว่าวิธีการที่จะดึงเลือดออกจากหัวใจจำเป็นที่ต้องแลกมาด้วยราคามหาศาลอย่างนั้นหรือ?” ราชครูถึงกับพูดไม่ออก เขาทำเพียงเน้นย้ำอยู่ตลอดว่า "ท่านอ๋อง โปรดคิดให้รอบคอบ แม้ว่าจะต้องใช้เลือดจากหัวใจแลก แต่ก็ไม่อาจเทียบได้เลยกับชีวิตขององค์ชายหก ... "“ท่านราชครูพูดจาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เดิมทีท่านพูดว่าไม่มีปัญหา แต่แล้วท่านกลับคำพูดบอกว่ามีราคาที่ต้องจ่าย ยากที่ข้าจะเชื่อถือท่านราชครูอีกต่อไปแล้ว”ราชครูตะคอกอย่างเย็นชา "ท่านอ๋องเสวียนไม่ไว้ใจกระหม่อม เช่นนั้นท่านก็หาวิธีรักษาองค์ชายหกด้วยตัวท่านเอง หากท่านทำได้ กระหม่อมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกแน่นอน!"ทันใดนั้นเย่เสวียนถิงก็ยิ้มมุมปากมุมริมฝีปากที่ยกยิ้มนั้นทำให้หัวใจของราชครูเฒ่าสั่นสะท้าน เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องจากนั้นเขาจึงได้ยินเย่เสวียนถิงเอ

นางไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อฮุ่ยเฟยเลย นางทำเพียงหันหลังกลับแล้วเดินจากไปข้าราชบริพารและเหล่าสนมคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกันไปในที่สุด การแสดงจบลงพร้อมกับถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศอันมืดมนยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ จากการตายขององค์ชายที่หกยามเมื่อองค์ชายมีชีวิตอยู่ก็ถือว่ายังมีคุณค่า ฮ่องเต้ย่อมต้องหาวิธีที่จะช่วยเขา แต่เมื่อคนตายลงความสำคัญก็หมดลงไปด้วย…แม้ว่าฮุ่ยเฟยจะรู้มานานแล้วว่านี่คือผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น แต่เมื่อนางเห็นสิ่งเหล่านั้นด้วยตาของนางเอง นางก็ยังรู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจ เมื่อนางเห็นซูเฟยเข้ามาในประตู นางก็อดไม่ได้โผเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย พร้อมกับร่ำไห้อย่างขมขื่น“ซูเฟย หม่อมฉันรู้สึกอัดอั้นในใจนัก…”ซูเฟยรู้สึกสูญเสียเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าฮุ่ยเฟยกำลังร้องไห้ฮุ่ยเฟยอายุน้อยกว่านางมาก เช่นนั้นสีหน้าของนางจึงสุขุม จากนั้นนางจึงลูบหลังอีกฝ่ายอย่างระมัดระวังราวกับกำลังมองดูน้องสาวของตน"เอาล่ะ เจ้าไม่เป็นอะไร ไม่เป็นไรแล้ว"ฮุ่ยเฟยร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางจึงเช็ดตาและเงยหน้าขึ้น เหล่านางกำนัลและสาวใช้ในวังที่เหลือล้วนเป็นคนสนิทของนาง ในเวลานี้เหลือเพียงซูชิงอู่และคนอื่น ๆ อยู่ใ