All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 231 - Chapter 240

ตั้งแต่เกิดเหตุกับองค์ชายหก นางก็ไม่มีความคิดใดเกี่ยวกับฮ่องเต้อีกเลย “พี่หญิงซูเฟยอย่าได้กังวลเพคะ ท่านช่วยหม่อมฉันมากแล้ว ปล่อยเรื่องงานเลี้ยงในวังให้หม่อมฉันจัดการเถิดเพคะ” ซูเฟยพยักหน้าเบา ๆ นางมองไปที่ซูชิงอู่ และคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฮุ่ยเฟยอยู่กับข้าคืนนี้ ชิงอู่ เจ้ากลับไปที่จวนแล้วดูว่าท่านอ๋องเสด็จกลับมาหรือยังเถิด ฝ่าบาททรงมอบหมายเรื่องอันตรายให้เขา ตัวข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไร” “เพคะ” ซูชิงอู่ไม่ปฏิเสธและกลับไปที่จวนในคืนนั้น ดึกมากแล้ว ซูชิงอู่ยังไม่ได้เข้านอน นางนั่งบนหลังคาพลางมองดูดวงเดือนดาราบนท้องฟ้า ชื่นชมดวงจันทร์อันงดงามอย่างแท้จริง จู่ ๆ ก็มีเสียงอยู่นอกประตูจวน นางหรี่ตาและมองไป หลังจากนั้นไม่นานก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ประตูลานหลัก บุรุษที่อยู่ด้านล่างสวมอาภรณ์สีเข้ม รูปร่างเพรียว สูงและผอม ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นใครบางคนบนหลังคา เย่เสวียนถิงหยุดเดินและเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาหันมาสบกัน ซูชิงอู่เห็นความประหลาดใจในสีหน้าของเย่เสวียนถิงได้อย่างชัดเจนผ่านแสงจันทร์กระจ่างเขาทะยานขึ้นไปหาซูชิงอู่โดยไม่ลังเล และถอดอ

เย่เสวียนถิงไม่ได้ดูกลัวเลย “ไม่สำคัญ ไม่มีผู้ใดกล้า” “เพคะ” แม้ว่าซูชิงอู่จะกังวลเล็กน้อย แต่นางไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ เนื่องจากเย่เสวียนถิงพูดเช่นนั้นก็แล้วมันก็จะไม่เป็นไรแน่นอน นางสั่งให้อวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงจัดการดูแลองค์ชายหกให้ดี พยายามไม่ให้คนรับใช้รู้ว่ามีคนที่มีสถานะพิเศษอยู่ในจวน ซูชิงอู่ดูเวลา จากนั้นก็เก็บข้าวของ และวางแผนจะไปหาพี่ชายใหญ่ของนาง วันนี้เป็นปีใหม่และพี่น้องส่วนใหญ่จะใช้เวลาช่วงเย็นที่บ้านของพี่ชายใหญ่ ดังนั้นในช่วงบ่ายเย่เสวียนถิงจึงจัดเวลาเพื่อติดตามซูชิงอู่ไปยังจวนเจ้ากรมของซูหัวจิ่นโดยเฉพาะ ตามที่คาดไว้ วันนี้พี่ชายทั้งสามของตระกูลซูอยู่ที่นี่ เมื่อเห็นซูชิงอู่มาถึง ใบหน้าของพวกเขามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด ซูเชียนหมิงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปหาซูชิงอู่แล้วยื่นมือออกแล้วลูบหน้าของนาง “น้องหก ไฉนเจ้ามาช้านักเล่า!” ซูชิงอู่หันไปมองเย่เสวียนถิง “ไม่ช้าปานนั้นกระมัง ท่านอ๋องทรงงานยุ่งมาก แต่พระองค์ก็ตั้งใจหาเวลามากับข้าโดยเฉพาะ” เมื่อซูเชียนหมิงได้ยินเช่นนี้ เขาเห็นการแสดงออกของเย่เสวียนถิง สีหน้าของเขาจริงจังขึ

ซู่หลานถูกพามาที่ศาลาซึ่งอยู่ไม่ไกล แถวนี้ไม่มีใครอยู่ นางมองซูหัวจิ่นและพูดอย่างไม่พอใจ “ท่านลากข้าออกมาด้วยเหตุใด? ข้ายังมิได้ทำอันใดคนในครอบครัวท่านเลย” ซูหัวจิ่นมองดูภรรยาที่มักจะอ่อนโยนและเข้ากับคนง่าย และไม่เคยอารมณ์เสียกับใครเลย ทว่ายามนี้กลับมีปฏิกิริยารุนแรงมาก เขาระงับความโกรธในใจแล้วพูดว่า “ชิงอู่แทบจะไม่ได้มาที่นี่เลย เจ้ามีปัญหากับนางด้วยเรื่องใด?” อันซู่หลานถอนหายใจและอุ้มเสี่ยวเคอไว้ในอ้อมแขนของนาง นางเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นท่านอยากให้ข้าทักทายนางด้วยรอยยิ้ม และมอบทุกสิ่งในบ้านให้นางเลยหรือไม่เล่า?" ซูหัวจิ่นมองดูอันซู่หลานราวกับว่าเขาไม่รู้จักนาง ทั้งสองแต่งงานกันมาสี่ห้าปีแล้ว พวกเขาเคารพซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันอย่างดีมาโดยตลอด แต่วันนี้ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะได้พบกับนางผู้นี้เป็นครั้งแรกซู่หลานมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย น้ำเสียงของนางเจือความคับข้องใจ “เหตุใดท่านจึงมองข้าเยี่ยงนี้? ข้าทำผิดกระไร? นางเป็นน้องสาวของท่าน หาใช่น้องสาวข้าไม่ ไฉนข้าจะต้องตามใจนางด้วย" ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่นางทำกับตระกูลซู ผู้คนในเมืองหลวงต่างก็รู้กัน

เห็นได้ชัดว่านางไม่เต็มใจ ซูหัวจิ่นเป็นคนเดียวในครอบครัวที่แต่งงานแล้ว และเขายังสามารถแบกรับหน้าที่ความรับผิดชอบของพี่ชายคนโตได้อีกด้วย ซูฉางเซิงรีบส่ายหน้าทันที “พี่ใหญ่อย่าได้ห่วง ข้าเลือกไว้แล้ว” “เราพี่น้องจะต้องมีสิ่งใดคิดเล็กคิดน้อยเล่า ที่นี่เป็นจวนของพี่ใหญ่ เจ้าจะอยู่นานเพียงใดก็ย่อมได้” ซูชิงอู่ได้ฟังเหล่าพี่น้องพูดคุยกันก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ นางก้มหน้ากินอาหารอย่างเงียบ ๆ เพลิดเพลินกับความสงบสุขที่เกิดขึ้นได้ยากนี้ ภาพชาติก่อนของนางยังคงฉายอยู่ในใจของนาง ทำให้นางเข้าใจมากยิ่งขึ้นว่าความสงบเงียบนี้มีค่าเพียงใด ขณะที่นางจมอยู่กับความคิด จานของนางก็พูนไปด้วยอาหาร นางเอาแต่ยัดของเข้าปาก แก้มของนางป่องไปด้วยอาหารราวกับเจ้าหนูตัวน้อยที่ยัดอาหารใส่ปาก มือเรียวขาวเรียวยาวเคลื่อนไหวไปมาอยู่ตรงใบหน้านาง จากนั้นคราบมันอาหารบนปากของนางก็ถูกเช็ดออกไป ซูชิงอู่หันหน้าไปและเห็นเย่เสวียนถิงมองนางด้วยรอยยิ้ม “อร่อยใช่หรือไม่?” ซู่ชิงอู่พยักหน้าจากนั้นเขาก็นึกถึงแม่ครัวที่ถูกลักพาตัวไป เขาส่ายหัวในทันใด เย่เสวียนถิงอ

ซูฉางเซิงถึงกับดึงที่มุมเสื้อของพี่รอง “พี่รอง ของกำนัลที่ชิงอู่มอบให้ท่านคืออะไร? เอาออกมาดูสิ!” ใบหน้าของซูเชียนหมิงเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่เขาหยิบชุดเกราะเทียนหลินออกมาวางมันลงบนโต๊ะ ชุดเกราะอ่อนสีเงินสง่าแวววาวงดงาม วัสดุมีความเย็นและละเอียดอ่อนต่อการสัมผัส เมื่อถูกดาบฟันชุดเกราะนี้จะเกิดเพียงรอยจาง ๆ เท่านั้น “นี่มัน…” ซูหัวจิ่นและซูฉางเซิงต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน ซูเชียนหมิงอ้าปากค้าง เขาพอมีประสบการณ์และได้ยินข่าวลือมาบ้าง เขามองไปที่ซูชิงอู่และพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “ชุดเกราะเทียนหลิน!?” ซู่ชิงอู่พยักหน้า “ใช่” นางพยักหน้า และซูเชียนหมิงก็ผลักเกราะเทียนหลินไปที่ซูชิงอู่ทันที “ข้าคงรับของกำนัลราคาแพงเช่นนี้ไว้มิได้ ชิงอู่ เจ้าควรเก็บสิ่งนี้ไว้เพื่อตัวเจ้าเอง เจ้าจะมอบมันให้ผู้อื่นเช่นนี้ได้เยี่ยงไร?” ซูชิงอู่กล่าวว่า “ข้าคิดว่าพี่รองต้องการมันมากกว่าข้า”ใบหน้าของซูเชียนหมิงมืดมน “ข้าขอไม่รับไว้!” ซูชิงอู่ถอนหายใจ แม้ว่านางจะรู้นิสัยของพี่รองแต่นางก็ยังรู้สึกยากที่จะจัดการด้วย “ข้ายังมีอีกชุดหนึ่ง” ซูเชียนหมิงตกใจ “มี