เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 234
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 235
ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นสตรีผู้หนึ่งปรากฏตัวที่ประตู เมื่อเคอเอ๋อร์ได้ยินเสียง เขาก็ถอนมือที่กำลังจะเข้าหาซูชิงอู่แล้วหันหลังกลับวิ่งไปหาสตรีผู้นั้น “เด็กดี” สตรีผู้นั้นก้มลงแตะศีรษะของเด็กน้อย ใบหน้าของนางดูอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความโศกเศร้าแล้วพูดว่า "สองท่านที่อยู่ตรงหน้านี้มีสถานะสูงส่ง เคอเอ๋อร์ต้องไม่หยาบคาย เข้าใจหรือไม่" เด็กน้อยถูกตำหนิก็คอหดทันที แล้วเข้าไปซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นมารดา สตรีผู้นี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าซูชิงอู่นั้นมีใบหน้าที่สง่างาม ทว่ามีนิสัยเย็นชาเล็กน้อย สวมชุดยาวสีฟ้าน้ำทะเล นางเป็นพี่สะใภ้ของซูชิงอู่นั่นเอง ทั้งสองไม่ได้รู้จักกันเท่าไรนัก พวกเขาพบกันเมื่องานแต่งของพี่ชายคนโตของนาง การแต่งงานครั้งนี้จัดขึ้นโดยอัครเสนาบดีซู พี่ชายคนโตคิดว่าสตรีผู้นี้ค่อนข้างดีทีเดียว เป็นสตรีผู้มีการศึกษาและมีไหวพริบดี ดังนั้นเขาจึงยอมรับพี่สะใภ้ใหญ่มีนามว่าอันซู่หลาน บิดาของนางเป็นขุนนางระดับห้าในราชสำนัก ทำหน้าที่ด้วยความระมัดระวังและเหมาะสม ยึดมั่นในกฎเกณฑ์ ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง อย่างไรก็ตามบิดาของนางมีภรรยาและอนุภ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 236
ซู่หลานถูกพามาที่ศาลาซึ่งอยู่ไม่ไกล แถวนี้ไม่มีใครอยู่ นางมองซูหัวจิ่นและพูดอย่างไม่พอใจ “ท่านลากข้าออกมาด้วยเหตุใด? ข้ายังมิได้ทำอันใดคนในครอบครัวท่านเลย” ซูหัวจิ่นมองดูภรรยาที่มักจะอ่อนโยนและเข้ากับคนง่าย และไม่เคยอารมณ์เสียกับใครเลย ทว่ายามนี้กลับมีปฏิกิริยารุนแรงมาก เขาระงับความโกรธในใจแล้วพูดว่า “ชิงอู่แทบจะไม่ได้มาที่นี่เลย เจ้ามีปัญหากับนางด้วยเรื่องใด?” อันซู่หลานถอนหายใจและอุ้มเสี่ยวเคอไว้ในอ้อมแขนของนาง นางเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นท่านอยากให้ข้าทักทายนางด้วยรอยยิ้ม และมอบทุกสิ่งในบ้านให้นางเลยหรือไม่เล่า?" ซูหัวจิ่นมองดูอันซู่หลานราวกับว่าเขาไม่รู้จักนาง ทั้งสองแต่งงานกันมาสี่ห้าปีแล้ว พวกเขาเคารพซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันอย่างดีมาโดยตลอด แต่วันนี้ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะได้พบกับนางผู้นี้เป็นครั้งแรกซู่หลานมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย น้ำเสียงของนางเจือความคับข้องใจ “เหตุใดท่านจึงมองข้าเยี่ยงนี้? ข้าทำผิดกระไร? นางเป็นน้องสาวของท่าน หาใช่น้องสาวข้าไม่ ไฉนข้าจะต้องตามใจนางด้วย" ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่นางทำกับตระกูลซู ผู้คนในเมืองหลวงต่างก็รู้กัน
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 237
สีหน้าของซู่หลานดูไม่ดีนัก “เช่นนั้นข้าคงทำได้เพียงตำหนิท่านแม่ของท่านที่ลำเอียงเกินไป นั่นคือเงินหลายแสนตำลึงเชียวนะ!” ดวงตาของซูหัวจิ่นเย็นชาลงเรื่อย ๆ เขามองไปที่ซูเคอผู้ไร้เดียงสาและมีน้ำมูกน้ำตาไหลบนใบหน้า “นั่นเป็นของของท่านแม่ข้า นางตัดสินใจว่าจะมอบให้ผู้ใดหรืออย่างไรก็ไม่มีใครมีสิทธิ์พูดทั้งสิ้น ยิ่งไปกว่านั้นครั้นชิงอู่ยังสูญเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก เช่นนั้นพวกเราพี่น้องจะรู้สึกเสียใจกับน้องสาวของเรามิได้หรือไร อีกอย่างครอบครัวเราก็มิได้ขาดเงิน!” ซู่หลานเม้มริมฝีปากและลังเลที่จะพูด เดิมทีนางไม่ได้รับความสำคัญในครอบครัวของตนมากนัก แต่จนกระทั่งนางแต่งงานเข้าตระกูลซู นางจึงได้รับสถานะในครอบครัว เหล่าบรรดาญาติและพี่สะใภ้ต่างพยายามประจบเอาใจนางอย่างกระตือรือร้น แม้ว่านางจะดูถูกคนเหล่านั้น แต่บางสิ่งที่พวกเขาพูดก็ถูกต้อง ตระกูลซูเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง นางเป็นลูกสะใภ้ของอัครเสนาบดี แต่เมื่ออยู่ข้างนอกนางกลับไม่มีศักดิ์ศรีเท่ากับภรรยาของพ่อค้าผู้มั่งคั่งเหล่านั้นท้ายที่สุดแม้ว่าเงินเดือนของขุนนางจะมาก แต่ก็ยังมีจำนวนจำกัด เนื่องจากมีคนรับใช้หลา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 238
เห็นได้ชัดว่านางไม่เต็มใจ ซูหัวจิ่นเป็นคนเดียวในครอบครัวที่แต่งงานแล้ว และเขายังสามารถแบกรับหน้าที่ความรับผิดชอบของพี่ชายคนโตได้อีกด้วย ซูฉางเซิงรีบส่ายหน้าทันที “พี่ใหญ่อย่าได้ห่วง ข้าเลือกไว้แล้ว” “เราพี่น้องจะต้องมีสิ่งใดคิดเล็กคิดน้อยเล่า ที่นี่เป็นจวนของพี่ใหญ่ เจ้าจะอยู่นานเพียงใดก็ย่อมได้” ซูชิงอู่ได้ฟังเหล่าพี่น้องพูดคุยกันก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ นางก้มหน้ากินอาหารอย่างเงียบ ๆ เพลิดเพลินกับความสงบสุขที่เกิดขึ้นได้ยากนี้ ภาพชาติก่อนของนางยังคงฉายอยู่ในใจของนาง ทำให้นางเข้าใจมากยิ่งขึ้นว่าความสงบเงียบนี้มีค่าเพียงใด ขณะที่นางจมอยู่กับความคิด จานของนางก็พูนไปด้วยอาหาร นางเอาแต่ยัดของเข้าปาก แก้มของนางป่องไปด้วยอาหารราวกับเจ้าหนูตัวน้อยที่ยัดอาหารใส่ปาก มือเรียวขาวเรียวยาวเคลื่อนไหวไปมาอยู่ตรงใบหน้านาง จากนั้นคราบมันอาหารบนปากของนางก็ถูกเช็ดออกไป ซูชิงอู่หันหน้าไปและเห็นเย่เสวียนถิงมองนางด้วยรอยยิ้ม “อร่อยใช่หรือไม่?” ซู่ชิงอู่พยักหน้าจากนั้นเขาก็นึกถึงแม่ครัวที่ถูกลักพาตัวไป เขาส่ายหัวในทันใด เย่เสวียนถิงอ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 239
ซูชิงอู่เลิกคิ้วเล็กน้อย “ข้าได้มันมาอย่างไรหาได้ต้องสนใจไม่ ข้ารู้ว่าพี่ชายของข้าชอบมันก็เพียงพอแล้ว” ซูหัวจิ่นถือภาพวาดไว้อย่างมิอาจจะวางลงได้ เขารู้อยู่ในใจว่าภาพวาดนี้หายากเพียงใด อาจกล่าวได้ว่า ซูชิงอู่ได้กำไรมากจริง ๆ แม้ว่าภาพวาดนี้จะมีค่ามาก แต่ผู้คนในหอมหาสมบัติก็ไม่ได้สนใจภาพวาดนี้เสียเท่าไร ดังนั้นจึงมีผู้ประมูลไม่มากนัก ยิ่งกว่านั้นเพราะภาพวาดนี้มีมูลค่ามาก แม้ว่าจะสามารถซื้อมันได้ แต่หากมิได้ชอบจริง ๆ คงไม่มีผู้ใดยอมจ่ายเงินแปดหมื่นตำลึงเพื่อภาพวาดนี้หรอก เขาเม้มริมฝีปาก แต่ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ เมื่อมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของซูชิงอู่ ซูหัวจิ่นก็พูดว่า “ภาพวาดนี้คงราคาแพงมาก” ซูชิงอู่ส่ายหัว “มิได้แพงขนาดนั้น” ซู่หลานไม่เข้าใจคุณค่าของภาพวาดนี้ เมื่อได้ยินซูหัวจิ่นพูดเช่นนี้ นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ว่าภาพวาดจะแพงแค่ไหนก็คงจะแค่หนึ่งพันแปดร้อยตำลึงเท่านั้นกระมัง อย่างไรก็ตาม ซูฉางเซิงรู้เรื่องประเภทนี้เป็นอย่างดีและได้ศึกษาคุณค่าของมันมาไม่น้อยเขาปิดปากไอเบา ๆ และพูดกับซูหัวจิ่น “พี่ใหญ่ หากมิได้มาเป็นของกำนัล แล้วท่านพี่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 240
ซูฉางเซิงถึงกับดึงที่มุมเสื้อของพี่รอง “พี่รอง ของกำนัลที่ชิงอู่มอบให้ท่านคืออะไร? เอาออกมาดูสิ!” ใบหน้าของซูเชียนหมิงเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่เขาหยิบชุดเกราะเทียนหลินออกมาวางมันลงบนโต๊ะ ชุดเกราะอ่อนสีเงินสง่าแวววาวงดงาม วัสดุมีความเย็นและละเอียดอ่อนต่อการสัมผัส เมื่อถูกดาบฟันชุดเกราะนี้จะเกิดเพียงรอยจาง ๆ เท่านั้น “นี่มัน…” ซูหัวจิ่นและซูฉางเซิงต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน ซูเชียนหมิงอ้าปากค้าง เขาพอมีประสบการณ์และได้ยินข่าวลือมาบ้าง เขามองไปที่ซูชิงอู่และพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “ชุดเกราะเทียนหลิน!?” ซู่ชิงอู่พยักหน้า “ใช่” นางพยักหน้า และซูเชียนหมิงก็ผลักเกราะเทียนหลินไปที่ซูชิงอู่ทันที “ข้าคงรับของกำนัลราคาแพงเช่นนี้ไว้มิได้ ชิงอู่ เจ้าควรเก็บสิ่งนี้ไว้เพื่อตัวเจ้าเอง เจ้าจะมอบมันให้ผู้อื่นเช่นนี้ได้เยี่ยงไร?” ซูชิงอู่กล่าวว่า “ข้าคิดว่าพี่รองต้องการมันมากกว่าข้า”ใบหน้าของซูเชียนหมิงมืดมน “ข้าขอไม่รับไว้!” ซูชิงอู่ถอนหายใจ แม้ว่านางจะรู้นิสัยของพี่รองแต่นางก็ยังรู้สึกยากที่จะจัดการด้วย “ข้ายังมีอีกชุดหนึ่ง” ซูเชียนหมิงตกใจ “มี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 241
อันซู่หลานที่อยู่ด้านข้างก็เห็นสิ่งเหล่านี้เช่นกัน ขณะนี้ใบหน้าของนางไม่เพียงแดงก่ำใบหน้านั้นยังร้อนผ่าวไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอีกต่างหากแววตาของซูชิงอู่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง“ของพวกนี้...ของพวกนี้มีค่ามากเกินไปแล้ว ท่านอ๋องอย่าได้...”เย่เสวียนถิงเอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า "ตั้งแต่ยังเล็กชิงอู่เติบโตขึ้นมาภายใต้ร่มเงาของท่านพี่ทั้งหลาย เช่นนั้นแล้วท่านอย่าได้เกรงใจของขวัญเล็กน้อยเหล่านี้เลย พี่ใหญ่"ในฐานะท่านอ๋อง เขามักสงวนท่าทีเมื่อพบหน้ากับพี่น้องตระกูลซู อีกทั้งเขายังแสดงออกถึงความห่วงใยและเอาใจใส่ต่อซูชิงอู่อย่างมากด้วยซูหัวจิ่นนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แต่เขาก็รู้เช่นกันว่าไม่อาจปฏิเสธความตั้งใจของอีกฝ่ายได้เขาจึงหันกลับมาพร้อมกับโค้งคำนับเย่เสวียนถิงด้วยความเคารพ “ข้าจะขอรับของขวัญเหล่านี้จากท่านอ๋องไว้ และต่อจากนี้ไปข้าขอฝากฝังน้องหญิงของข้าให้ท่านคอยดูแลด้วย”เย่เสวียนถิงหรี่ตาลงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาปรารถนาที่จะผนึกซูชิงอู่ไว้ในดวงตาของเขาเขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดว่า "พี่ใหญ่โปรดวางใจ ข้าจะปกป้องนางอย่างสุดกำลังด้วยชีวิตทั้งหมดของข้า ตราบใ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 242
ซูชิงอู่ผงะเล็กน้อย เมื่อเห็นเด็กเล็ก ๆ น่ารักเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มให้นาง เขาพูดอย่างไพเราะว่า "ท่านอา~"จากนั้นเขาก็อ้าแขนอันจ้ำม่ำออกแล้วกอดขาของนาง“เหตุใดไม่กอดข้าล่ะ?”เขายังคงจำได้จริง ๆ…ซูชิงอู่ใจอ่อนลงทันที นางถอนหายใจพลางแกะมือเล็ก ๆ ของเด็กน้อยที่เกาะขานางไว้ราวกับปลาหมึกยักษ์ออก จากนั้นจึงอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนของนางเคอเอ๋อร์ตัวน้อยหอมแก้มของนาง ดวงตาของเขาเปล่งประกายไปด้วยแสงแวววาว“ท่านอา ช่างงดงามจังเลย~”ซูชิงอู่ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็อดหัวเราะไม่ได้นางกอดแนบชิดแก้มอันอ่อนนุ่มของเคอเอ๋อร์ และทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าราวกับว่ามีก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ถูกโยนเข้ามาภายในใจของนาง ซึ่งทำให้เกิดระลอกคลื่นหลายต่อหลายชั้นไม่ว่ามารดาของเคอเอ๋อร์จะมีทัศนคติอย่างไร นางก็ไม่อาจลืมได้ว่านี่คือลูกของพี่ใหญ่อีกทั้งเขายังเป็นพี่ชายของลูกน้อยในอนาคตนางด้วยยิ่งไปกว่านั้นเคอเอ๋อร์ยังน่ารักมากเหมือนกับพี่ใหญ่นาง ต่อจากนี้ไปเขาจะต้องเป็นพี่ชายที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่มั่นคงอย่างแน่นอนในอนาคต ชีวิตของเขายังอีกยาวไกลนัก เขาจะต้องไม่จบอยู่แค่นี้เพียงเพราะสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด "เคอ
บทล่าสุด
