เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 242
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 243
ซูหัวจิ่นคิดไม่ถึงว่าอันซู่หลานจะตอบโต้อย่างรุนแรงถึงเพียงนี้ เขามองนางที่จากไปด้วยสายตาเย็นชาเช่นนี้ก็ดีบางทีเขาอาจจะต้องสงบสติอารมณ์ลงแล้วคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรคืนนั้น อันซู่หลานพาซูเคอกลับไปยังบ้านบิดามารดาของนางจวนตระกูลอันค่อนข้างใหญ่ ภายในจวนมีทั้งคนชราและหนุ่มสาวหลายคนอาศัยอยู่ด้วยกัน เมื่ออันซู่หลานกลับมาถึงจวน นางก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากพี่สะใภ้ใหญ่ของนาง ด้วยคำพูดยกยอปอปั้นเหล่านั้น “โอ้ ทั้งสองผู้นี้คือซู่หลานและลูกของนางเคอเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ? เหตุใดพวกเจ้าจึงกลับมาช้านัก? เกิดสิ่งใดขึ้นอย่างนั้นหรือ?”เมื่ออันซู่หลานได้ยินคำพูดปลอบประโลมจากครอบครัวของนาง แววตาแห่งความคับข้องใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง นางจึงอดไม่ได้ที่จะพรั่งพรูความในใจออกมาหลังจากที่พี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองดึงนางไปยังเรือนข้างจวนจนสุดโถงทางเดิน อันซู่หลานก็อุ้มเคอเอ๋อร์แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมด นางไม่อาจสังเกตเห็นความอิจฉาที่ฉายวาบในแววตาของพี่สะใภ้ทั้งสอง พี่สะใภ้ใหญ่ยิ้มให้นางด้วยสายตาอันอ่อนโยนพร้อมกับพูดว่า "ที่แท้เป็นเพราะเรื่องนี้ พระชายาเสวียนผู้น
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 244
ซูชิงอู่โบกมือ นางหรี่ตาลงเล็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "อย่าทำเช่นนี้ แม้ว่าตระกูลอันจะเป็นเพียงมดตัวน้อย แต่ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็คือครอบครัวของซูเคอ เช่นนั้นจึงไม่อาจลงมือได้"เมื่อองครักษ์เงาที่สิบเจ็ดได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็ระงับเจตนาสังหารภายในใจ ‘พระชายาใจดีเกินไป…’ทว่าครู่ต่อมา นางก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปว่า "เราต้องทำให้พวกเขาลิ้มรสความสิ้นหวังเสียก่อน จากนั้นจึงค่อยลงมือฆ่า!"เงาที่สิบเจ็ดตะลึงงันเย่เสวียนถิงมองดูสีหน้าโกรธแค้นของซูชิงอู่พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ข้าสามารถสั่งให้สอบสวนตระกูลอันได้ทันที"ซูชิงอู่เหลือบมองเย่เสวียนถิง สีหน้าของนางอ่อนลงจากเดิมมาก "ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องเข้ามาแทรกแซงในเรื่องนี้ พรุ่งนี้ข้าจะไปยังจวนตระกูลอันด้วยตัวเองเพื่อดูว่าคนเหล่านั้นตั้งใจจะทำอะไร!"เย่เสวียนถิงกังวลเล็กน้อย "ข้าจะให้เจ้าสิบเจ็ดไปกับเจ้า"“ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องลงมือลงแรงถึงเพียงนี้ ท่านมีสิ่งสำคัญอย่างอื่นที่ต้องจัดการในช่วงนี้ เช่นนั้นสิบเจ็บควรอยู่เคียงข้างท่านจะดีกว่า”เย่เสวียนถิงยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน ร่องรอยของความมืดปรากฏขึ้นในดวงตาลึกของเข
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 245
ตอนนี้เป็นเดือนที่สิบสองของฤดูหนาว แต่ปีนี้พายุหิมะมาช้า จึงมีเพียงชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ที่ก่อตัวบนพื้นผิวสระบัวเด็ก ๆ หลายคนวิ่งไปยังริมสระบัวเพื่อเล่นกัน เด็กทั้งสามจากตระกูลอันก็มายังบริเวณสระบัวพร้อมกับเคอเอ๋อร์เช่นกัน เด็กน้อยไม่อาจรู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มกว้าง โดยคิดไปว่าพี่น้องของเขากำลังเล่นกับเขาอยู่ทว่าในขณะที่เขาเข้าใกล้สระบัว จู่ ๆ ก็มีคนผลักเขาจากด้านหลัง แรงกระแทกนั้นทำให้ร่างของเขาโอนเอน จากนั้นเขาจึงผลัดตกลงบนสระน้ำแข็งทันทีตามมาด้วยเสียงแตกร้าว เด็กตัวน้อยซึ่งมีอายุเพียงสามขวบแสดงสีหน้าตื่นตระหนก ร่างกายของเขาครึ่งหนึ่งอยู่ในน้ำแล้ว เขายื่นมือออกไปหาพี่น้องของเขาบนฝั่งอย่างหมดทางดิ้นรน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า "ท่านพี่ใหญ่ ท่านพี่หญิง ช่วยเคอเอ๋อร์ด้วย ... "ทว่าเด็กทั้งสามจากตระกูลอันกลับมองดูเขาอย่างเฉยเมยบนชายฝั่ง เห็นได้ชัดว่าความอบอุ่นไม่มีเหมือนเช่นเคยอีกต่อไปแล้ว แม้แต่เด็กโตอายุสิบขวบก็ยังมองเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง อีกฝ่ายมองไปรอบข้าง ก่อนจะจูงมือพี่น้องอีกสองคนให้หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีเด็กตัวน้อยไม่มีความแข
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 246
“ท่านอา~”ซูชิงอู่เลิกคิ้วพร้อมกับเอ่ยว่า "หืม?"ศีรษะสีดำเล็ก ๆ ของเคอเอ๋อร์โผล่ออกมาจากขนสุนัขจิ้งจอก ดวงตาของเขายังคงมีน้ำตาไหลอยู่ "มีคนผลักเคอเอ๋อร์ เคอเอ๋อร์ก็เลยตกลงไป"เด็กตัวน้อยทั้งรู้สึกเสียใจและวิตกกังวล เมื่อเห็นคนที่ไว้ใจได้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะฟ้องทันที ซูชิงอู่พยักหน้า "อารู้แล้ว"นางไม่ได้ถามว่าใครเป็นคนทำ เพราะ...ไม่จำเป็นกลุ่มคนจากตระกูลอันเฝ้าดูซูชิงอู่เดินออกจากฝูงชนโดยมีเคอเอ๋อร์อยู่ในอ้อมแขนของนาง ทว่าใบหน้าของนางก็ยังไม่ได้เป็นที่น่าจดจำของเหล่าสตรีในเมืองหลวง โดยเฉพาะในจวนของขุนนางระดับล่างเหล่านี้ แน่นอนว่ายศของขุนนางระดับห้านับว่าไม่ได้ต้อยต่ำนัก ผู้คนส่วนใหญ่ต่างก็ยังให้ความเคารพ แต่ใครใช้ที่ทำให้ซูชิงอู่เกิดในจวนของอัครเสนาบดีอีกทั้งยังคุ้นเคยแค่กับขุนนางขั้นหนึ่งและขั้นสองเล่า?“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจู่ ๆ ถึงบุกเข้ามาในจวนของข้า?!”ใบหน้าของใต้เท้าอันซีดเผือด แต่เขาไม่กล้าที่จะทำให้ผู้คนเหล่านี้ต้องขุ่นเคืองใจซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไม่ทำเช่นนั้นตั้งแต่แรกเห็น คนอื่นต่างไม่รู้จักซูชิงอู่ ในขณะที่อันซู่หลานกลับจดจำใบหน้านี้ไม่รู้ลืมหลังจากท
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 247
พี่สะใภ้ทั้งสองของซู่หลานตะโกนเสียงดัง พวกนางทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นด้วยขาที่อ่อนแรง พวกนางถูกองครักษ์หยุดไว้รวมทั้งไม่อาจแม้แต่จะแตะต้องลูก ๆ ของตัวเองได้ พวกนางทำได้แต่เพียงเฝ้าดูเด็กทั้งสามตกลงไปในน้ำเท่านั้น น้ำที่เย็นราวกับน้ำแข็งกลืนร่างเด็ก ๆ เหล่านั้นทันที พี่สะใภ้ใหญ่ของตระกูลอันจ้องมองอย่างโกรธเคือง นางพยายามอย่างยิ่งที่จะรีบเร่งไปหาซูชิงอู่“หยุดนะ พวกเขาเป็นเพียงเด็ก พระชายาเสวียน เหตุใดท่านจึงโหดร้ายไร้เมตตาถึงเพียงนี้? แม้แต่กับเด็กท่านก็ไม่อาจปล่อยไป?”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ซูชิงอู่ก็เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปยังพี่สะใภ้ใหญ่อันที่กำลังพูดอยู่ นางยิ้มมุมปาก จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "นี่โหดร้ายงั้นหรือ? เจ้ายังไม่เคยเห็นความโหดร้ายที่แท้จริงเลย"นางโบกมือเบา ๆ ทันใดนั้น องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังก็ดึงเด็กทั้งสามที่กลายเป็นไก่ตกน้ำออกจากสระน้ำแข็งทันทีในวันที่อากาศหนาวจัดในเดือนสิบสอง เด็กทั้งสามตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นและไม่อาจส่งเสียงใดได้เลยท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาต่างก็เป็นเพียงเด็ก แต่เคอเอ๋อร์นั้นมีอายุเพียงสามปีเท่านั้น หากเขาตกลงไปในสระน้ำแข็งเช่นนี้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 248
ซูชิงอู่เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "เพราะว่า... ท่านไม่สมควรได้รับสิ่งนั้น!""ท่าน……"หน้าอกของอันซู่หลานกระเพื่อมด้วยความโกรธ ร่างกายของนางสั่นเทา นางกัดฟันแล้วพูดว่า "พระชายา โปรดอย่าได้รังแกผู้อื่นมากเกินไปนัก หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป พระชายาไม่กลัวคนนอกจะบอกว่าท่านใจยักษ์ใจมา..."มีร่องรอยของการคุกคามในระหว่างคำพูดของนาง ซูชิงอู่จึงตะคอกอย่างเย็นชา "ข้าไม่สนสิ่งที่ผู้อื่นพูด แต่หากใครกล้าพูดจาใส่ร้ายข้าลับหลัง ข้าจะฉีกปากมันให้ขาด!"ดวงตาของอันซู่หลานเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ แต่นางกลับไม่อาจทำอะไรกับซูชิงอู่ได้เลย ดวงตาของพี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองอันบวมเป่งจากการร้องไห้ เมื่อเห็นลูก ๆ ของพวกนางทนทุกข์ทรมานอย่างนั้น หัวใจของพวกนางก็ราวกับถูกมีดกรีดแทง ซูชิงอู่มองไปที่อันซู่หลานพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้ายังเห็นแก่หน้าท่านในฐานะแม่ของเคอเอ๋อร์ เช่นนั้นข้าจะไม่แตะต้องท่าน"นางจ้องมองไปยังสมาชิกที่เหลือของตระกูลอัน ทันใดนั้น นางก็โบกมือ "โบยพวกเขา!"ใต้เท้าอันคิดไม่ถึงว่าซูชิงอู่จะลงมือกะทันหันเช่นนี้ ราชองครักษ์ที่นางพามาด้วย พวกเขาลงมือกับผู้คนในตระกู
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 249
ดวงตาของซู่หลานเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ นางไม่อาจเงยหน้าขึ้นได้เลยหลังจากถูกตำหนิ นางรีบอธิบายว่า "พี่สะใภ้ ท่านพ่อ ข้าไม่รู้ว่าซูชิงอู่เป็นบ้าอะไร จู่ ๆ นางถึงได้พาผู้คนมาที่จวนของเราได้เช่นไร…”“เจ้าไม่รู้งั้นหรือ เห็นได้ชัดว่าลูกชายของเจ้าสบายดี แต่ซูชิงอู่กลับโยนหลานทั้งสามของเจ้าลงในสระบัว นั่นซึ่งเป็นน้ำเย็น หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับพวกเขา ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่นอน!”ซู่หลานทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย เพียงแค่ชั่วพริบตานางก็ตกเป็นเป้าหมายของการโจมตีจากทุกคน ไม่นานมานี้ จู่ ๆ ทุกคนที่พยายามทำให้นางพอใจก็กลายเป็นเช่นนี้ ซึ่งนั่นทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ อันซู่หลานลดสายตาลงและออกจากจวนตระกูลอันไปพร้อมกับสาวใช้สองสามคน นางต้องหาทางนำคำอธิบายมาให้ได้ “ท่านอ๋อง มีบางอย่างผิดปกติ!”จู่ ๆ องครักษ์เงาที่สิบเจ็ดก็บุกเข้ามาในคุกใต้ดินของฝ่ายสอบสวนในขณะที่เย่เสวียนถิงกำลังนั่งสอบปากคำนักโทษบนบัลลังก์ไม้ลูกแพรที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวเขาก็หรี่ตาลงและเงยหน้าขึ้น"เกิดอะไรขึ้น?"ในห้องขังเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด สายลับแคว้นอู่ตะวันตกหลายคนที่ถูกจับได้ตรงหน้า พวกเขาต่า
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 250
นิสัยของอันซู่หลานจะสร้างปัญหาใหญ่ให้กับตระกูลซูไม่ช้าก็เร็ว ผู้คนในตระกูลอันไม่ต่างอะไรจากปลิงดูดเลือด และวันหนึ่งพวกเขาจะนำหายนะมาสู่ตระกูลซูสิ่งถูกต้องคือแต่งงานกับภรรยาที่มีคุณธรรม อันซู่หลานเป็นพวกหูเบา อีกทั้งใจของนางก็ลำเอียง นางเชื่อฟังทุกสิ่งที่ตระกูลอันพูด ตระกูลซูของนางไม่ต้องการลูกสะใภ้ที่เหมือนหุ่นเชิดเช่นนี้น่าเสียดายสำหรับเคอเอ๋อร์เขายังคงเป็นเด็กน้อยแต่กลับต้องพรากจากอกแม่ไป ซูชิงอู่หรี่ตาลงพร้อมกับพูดว่า "ในเมื่อพี่ใหญ่ตัดสินใจแล้ว ข้าจะไม่พูดอะไรอื่นอีก แต่ว่าเค่อเอ๋อร์..."ซูหัวจิ่นถอนหายใจพลางพูดว่า "นี่ก็เพื่อประโยชน์ของเขาเช่นกัน ข้าไม่ต้องการให้เรื่องเช่นวันนี้เกิดขึ้นอีก!"ซูหัวจิ่นรู้สึกชาหนึบที่ศีรษะอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อนึกถึงภาพลูกชายตัวน้อยของเขาถูกผลักลงไปในสระน้ำแข็ง สิ่งนี้ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของเขาขาดลง หากนี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเขาจะไม่โต้เถียงกับอันซู่หลาน เพราะพวกเขาทั้งสองก็อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว…ทว่า ครั้งนี้มันทำให้หัวใจของเขาเย็นชาถึงขีดสุดแล้ว!ลูกชายของเขาเกือบถูกใครบางคนฆ่าตาย แต่อันซู่หลานกลับไม่ได้ติดตามเอาผิดคนในตระกู
บทล่าสุด
