บทที่ 239

ซูชิงอู่เลิกคิ้วเล็กน้อย “ข้าได้มันมาอย่างไรหาได้ต้องสนใจไม่ ข้ารู้ว่าพี่ชายของข้าชอบมันก็เพียงพอแล้ว”

ซูหัวจิ่นถือภาพวาดไว้อย่างมิอาจจะวางลงได้

เขารู้อยู่ในใจว่าภาพวาดนี้หายากเพียงใด

อาจกล่าวได้ว่า ซูชิงอู่ได้กำไรมากจริง ๆ แม้ว่าภาพวาดนี้จะมีค่ามาก แต่ผู้คนในหอมหาสมบัติก็ไม่ได้สนใจภาพวาดนี้เสียเท่าไร ดังนั้นจึงมีผู้ประมูลไม่มากนัก

ยิ่งกว่านั้นเพราะภาพวาดนี้มีมูลค่ามาก แม้ว่าจะสามารถซื้อมันได้ แต่หากมิได้ชอบจริง ๆ คงไม่มีผู้ใดยอมจ่ายเงินแปดหมื่นตำลึงเพื่อภาพวาดนี้หรอก

เขาเม้มริมฝีปาก แต่ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ เมื่อมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของซูชิงอู่ ซูหัวจิ่นก็พูดว่า “ภาพวาดนี้คงราคาแพงมาก”

ซูชิงอู่ส่ายหัว “มิได้แพงขนาดนั้น”

ซู่หลานไม่เข้าใจคุณค่าของภาพวาดนี้ เมื่อได้ยินซูหัวจิ่นพูดเช่นนี้ นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่ว่าภาพวาดจะแพงแค่ไหนก็คงจะแค่หนึ่งพันแปดร้อยตำลึงเท่านั้นกระมัง

อย่างไรก็ตาม ซูฉางเซิงรู้เรื่องประเภทนี้เป็นอย่างดีและได้ศึกษาคุณค่าของมันมาไม่น้อย

เขาปิดปากไอเบา ๆ และพูดกับซูหัวจิ่น “พี่ใหญ่ หากมิได้มาเป็นของกำนัล แล้วท่านพี่