All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 181 - Chapter 190

“เหตุใดเจ้าจึงกลายเป็นเช่นนี้ได้? เมื่อก่อนเจ้าไม่ใช่คนแบบนี้เลย…”เมื่อมาถึงจุดนี้ หลิงซื่อก็พูดไม่ปะติดปะต่อกันอีกต่อไปซูชิงอู่ร้องอุทานด้วยความตื่นเต้น "นั่นก็เพราะว่า... ข้ารู้ความลับของเจ้าหมดแล้ว..."น้ำเสียงของนางลุ่มลึก ดวงตาเฉียบคมของนางจ้องมองหลิงซื่ออย่างทะลุปรุโปร่งทันใดนั้นหัวใจของหลิงซื่อก็เต้นแรง นางมองไปยังซูชิงอู่ด้วยดวงตาเบิกกว้าง "ไม่...เป็นไปไม่ได้ เจ้าโกหก!” ซูชิงอู่เคาะนิ้วของนางบนโต๊ะ จากนั้นก็พูดเน้นเสียงห้าคำออกมา "แคว้นอู๋ตะวันตก" ด้วยห้าคำนี้ก็ทำให้ใบหน้าของหลิงซื่อซีดเผือด ราวกับว่านางสูญเสียเลือดไปจนหมดแม้ว่านางจะไม่ตอบ แต่ซูชิงอู่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว ทั้งหลิงซื่อและซูเชียนหลิงล้วนมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับแคว้นอู๋ตะวันตกท้ายที่สุดแล้วอัครเสนาบดีซูก็เป็นขุนนางชั้นสูงและขุนนางคนสำคัญของราชสำนัก จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ข้างกายเขาจะรายล้อมไปด้วยสายลับของแคว้นศัครูสิ่งที่น่าหัวเราะก็คืออัครเสนาบดีซูปรนเปรอแม่ลูกที่ไร้ยางอายทั้งสองนี้ราวกับว่าพวกนางเป็นสิ่งมีค่า แม้กระทั่งมอบสถานะบุตรสาวที่ชอบด้วยกฎหมายให้ซูเชียนหลิงด้วย!ช่างน่าขันเสียจริง!“เจ้าพู

หลิงซื่อหายใจไม่ออกเนื่องจากถูกเหยียบ สีหน้าของนางก็ทั้งหวาดกลัวและบิดเบี้ยวในขณะเดียวกันซูเชียนหลิงซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ถูกพิษแมลงที่อยู่ในร่างกายทรมานทั่วทั้งร่าง นางหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ไม่กล้าแม้แต่จะช่วยมารดาของตนด้วยซ้ำร่างของนางสั่นเทิ้มอยู่ที่มุมห้องซูชิงอู่มองไปยังหลิงซื่อจากตำแหน่งที่ตนยืนเหนือร่างอีกฝ่าย“หากยังกล้าพูดคำนี้อีก ข้าจะถลกหนังเจ้า!”นางไม่ได้พูดเล่นหลิงซื่อรู้สึกหนาวสั่นในหัวใจ หนังศีรษะของนางชาหนึบ และความกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างนางควบคุมสีหน้าไม่พอใจของตนทันที ก่อนจะลอบมองไปข้างนอกโดยหวังว่าจะมีคนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างปกติที่นี่และเข้ามาช่วยนาง…“แค่ก…ทุกสิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง ในตอนแรกอัครเสนาบดีซูเพียงสงสัยว่าแม่ของเจ้าลอบคบชู้ เขาจึงไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อปลอบประโลมความเศร้าโศกภายในใจ เช่นนั้นเขาจึงได้พบกับข้า ข้าพูดปลอบโยนเขาในบางเวลา จนทั้งข้าและเขาต่างตกอยู่ในความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง เขามีความรับผิดชอบมาก หลายปีมานี้ในตระกูลมีเพียงแม่ของเจ้าเท่านั้น ทั้งที่เขาอายุยังน้อยและกล้าหาญ เขาก็เป็นขุนนางตำแหน่งสูงได้แล้ว ข้ามักจะคิดบางอย่าง…."นางหา

ใบหูของเย่เสวียนถิงเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ไม่ ข้าไม่มีเจตนาแอบแฝงในเรื่องของเจ้า"แม้ว่าสายตาของเขาจะจับจ้องไปที่นางตั้งแต่แปดขวบ แต่เย่เสวียนถิงเพียงต้องการให้นางมีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้น ความคุ้มครองทั้งหมดที่เขามอบให้นางนั้นล้วนแล้วเป็นความเต็มใจ รวมทั้งไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนนี่คือสิ่งที่เขาเป็นหนี้นาง…ซูชิงอู่กระชับนิ้วของนาง และฝ่ามือของเขาก็รู้สึกเย็นเล็กน้อย“ข้าล้อเล่นนะ ข้ารู้หรอกว่าท่านเป็นคนเช่นไร”พูดได้คำเดียวว่าสรรพสิ่งไม่เที่ยงและทุกสิ่งล้วนมีลิขิตชะตาของตนเอง ตอนนั้นนางตาบอดและโง่เขลามาก! อัครเสนาบดีซูรู้สึกเหนื่อยมากแล้วเขาจึงพูดว่า "ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่าทีของชิงอู่ที่มีต่อท่านเปลี่ยนไปมาก กระหม่อมคิดว่าสิ่งนี่เป็นความเข้าใจผิดมาก่อน แต่ไม่ได้คาดหวังว่าท่าน ... ท่านจริง ๆ ... "หลิงซื่อปิดบาดแผลบนใบหน้าของนาง นางรู้ว่าคราวนี้นางไม่อาจหนีพ้นได้อีกต่อไปแล้วนางหยุดเสแสร้ง จากนั้นก็มองดูอัครเสนาบดีซูอย่างสังเวช“ท่านอัครเสนาบดีซู ข้ากำลังทำสิ่งนี้เพื่อท่าน!”อัครเสนาบดีซูถึงกับสำลัก "เพื่อข้าหรือ?"หลิงซื่อพยักหน้า นางจ้องมองซูชิงอู่

ซูเชียนหลิงถูกพาตัวมาโดยองครักษ์เงาสิบเจ็ดและคนอื่น ๆนางสามารถขยับร่างกายได้อย่างอิสระแล้ว แต่สีหน้าหวาดกลัวของนางยังคงไม่จางหายไป ทันทีที่เห็นอัครเสนาบดีซู นางก็รีบกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาซูเชียนหลิงพูดทั้งน้ำตาว่า "ท่านพ่อ โปรดช่วยบุตรสาวของท่านด้วย ตอนนี้ซูชิงอู่ให้ข้ากินแมลงที่น่าขยะแขยง นางต้องการชีวิตของข้า และตอนนี้ท้องของข้าก็ยังคงเจ็บปวดอยู่!"อัครเสนาบดีซูมองดูบุตรสาวคนโตของเขาซึ่งเขาทะนุถนอมมาตั้งแต่ยังเล็ก จึงอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบหลังของนางอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปยังซูชิงอู่“ชิงอู่ สิ่งที่เชียนหลิงพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”ซูเชียนหลิงตอบอย่างรวดเร็ว "ท่านพ่อ ทุกอย่างที่ข้าเอ่ยออกไปล้วนเป็นความจริง ท่านแม่ก็เห็นทุกอย่างเช่นกัน!"หลิงซื่อพยักหน้าทันที "ท่านอัครเสนาบดีซู ซูชิงอู่ใจร้ายมาก นางพยายามทำร้ายข้าและบุตรสาวของเราด้วยเจตนาไม่ดี โปรดรับรู้เรื่องนี้ด้วย!"สีหน้าของอัครเสนาบดีซูก็มืดลงเล็กน้อยหลังจากฟังคำร้องเรียนของทั้งสองคนนี้ หากสิ่งที่พวกนางพูดเป็นความจริงล่ะก็…ซูชิงอู่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า "เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง"ซูเ

หลิงซื่อก็ร้องไห้เช่นกัน "ท่านอัครเสนาบดีซู อย่าเชื่อวิธีการของคนเหล่านี้นะเจ้าคะ ซูชิงอู่เป็นคนใส่ร้ายข้า นางคือลูกชู้ ท่านต้องเชื่อมั่นในตัวข้า!"ซูชิงอู่หัวเราะเยาะ "เชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ? เชื่อว่าเจ้าขายข่าวให้กับแคว้นอู๋ตะวันตก เชื่อว่าเจ้าไม่ได้ตั้งท้องมารหัวขน เชื่อว่าเจ้าไม่ได้ลักพาตัวใครกลางดึก?"แก้มของอัครเสนาบดีซูกระตุกเขาโกรธมาก และเส้นเลือดบนหลังมือซึ่งถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมของเขาเองก็ปูดโปนหลายปีที่ผ่านมาเขาคิดเสมอว่า ฟางอี๋ซินทรยศต่อเขาและตระกูลเขาอยู่กับภรรยารองและเหล่าอนุที่รักด้วยความสบายใจ โดยคิดว่าเขาใจกว้างพอที่ไม่เอาเรื่องกับนาง แต่วันนี้การการหยดเลือดพิสูจน์เชื้อไขก็ตอกหน้าเขาเข้าอย่างแรง ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาจ้องไปที่หลิงซื่อแล้วพูดว่า "เมื่อครู่ที่ซูเชียนหลิงจงใจวิ่งไปชนชามเพราะเจ้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้วใช่หรือไม่?"หัวใจของหลิงซื่อเต้นรัว นางส่ายหน้าทันที "ไม่นะเจ้าคะ ท่านอัครเสนาบดี ข้าไม่ได้ทำผิดต่อท่านจริง ๆ!"ซูเชียนหลิงยังกล่าวอีกว่า "ข้ารีบเร่งเกินไปเพราะกลัวว่าท่านจะทำร้ายตนเอง ท่านพ่อดูที่เชียนหลิงสิ เชียนหลิงหน้าเหมือนท่านราวกับแกะ!"คำ