All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 141 - Chapter 150

เส้นโลหิตบนหน้าผากของเย่อวิ๋นถูปูดโปน แววตาลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะ เย่เสวียนถิงช่างอำมหิตนัก หน้าอกของเขากระเพื่อมแรงด้วยความโกรธแค้น ในสถานการณ์เช่นนี้ หามีผู้ใดช่วยเขาได้แล้วไม่ ทว่าเขากลับมิอาจเอ่ยวาจา อีกทั้งมือยังโดนมัดอยู่และมีบาดแผลจากการถูกโบยก้น ทั่วทั้งร่างพิการไปแล้วถึงห้าส่วน การจะรอดพ้นเงื้อมมือของคนพวกนี้ได้ ยากเย็นพอ ๆ กับขึ้นสวรรค์ก็ไม่ปาน แต่อย่างไรเสียเย่อวิ๋นถูก็เคยฝึกวรยุทธ์มาก่อน ในสถานการณ์อันน่าสิ้นหวังเช่นนั้น จู่ ๆ เขาก็ฉวยโอกาสที่คนที่จับตัวเขามาเป็นเชลยเกิดใจลอยขึ้นมาแล้วกระแทกใส่อีกฝ่ายอย่างรุนแรง กบฏพลิกข้อมือเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เกิดแผลยาวลึกบนหัวไหล่ของเย่อวิ๋นถู จนเกือบสะบั้นลำคอของเขาแล้ว เย่อวิ๋นถูกระโจนตัวลงจากบันไดแล้วร่างกายของเขาก็ร่วงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง เมื่อแข้งขาที่แต่เดิมก็มิได้คล่องแคล่วว่องไวอันใดนักโดนเหวี่ยงกระแทกอีกครั้ง ก็ทำให้เกิดบาดแผลขึ้นมาทันที! "อ๊าก!" หลังจากเขาตกหลังม้าเมื่อคราวก่อน ฮ่องเต้ก็ประทานโอสถรักษาสมานแผลชั้นยอดให้แก่ตน ถึงแม้ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บจะร้ายแรง แต่ความจริงแล้วกลับหาได้รุนแรงไม่แต่ก็ทำให้เ

อวิ๋นเซียงหรู "..." ซูอะไรนะ? ซูชิงอู่! วันนี้เขารู้สึกตกตะลึงมากพอแล้ว แต่กลับเทียบมิได้เลยกับยามนี้ เมื่อซูชิงอู่เห็นบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาที่โลกทัศน์แหลกสลายโดยสิ้นเชิง นางก็อดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา "เจ้ากับข้าถูกองค์ชายสามหลอกด้วยกันทั้งคู่ อีกทั้งเจ้ากับข้าก็ขึ้นเรือโจรมานานแล้ว เกรงว่าคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว ในเมื่อพวกเราอยู่ข้างเดียวกันแล้ว ข้าก็หามีอันใดต้องปิดบังอีกต่อไป พอถึงวันสอบ เจ้าก็จงไปสอบเถิด ข้ารับรองว่าการสอบครั้งนี้จะเป็นไปอย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมอย่างแน่นอน" อวิ๋นเซียงหรูทราบว่าผู้คุมสอบครั้งนี้คือ องค์ชายใหญ่ มีใจความสำคัญมากมายแฝงอยู่ในวาจาของซูชิงอู่อยู่จริง ๆ การที่นางสามารถเอ่ยเรื่องเช่นนี้ด้วยความมั่นใจถึงเพียงนั้นได้ ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่านางมีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม อวิ๋นเซียงหรูก้มหน้าและเอาแต่นิ่งเงียบ ราวกับว่าเขาตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่อยากจะเข้าไปพัวพันกับการแก่งแย่งอำนาจภายในเมืองหลวง ทว่าครู่ถัดมา ซูชิงอู่ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า "ข้าจะช่วยเจ้าล้างมลทินให้ตระกูลอวิ๋นและขจัดความคับข้องใจให้หมดสิ้นไป"

"ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ที่ไหนหรือท่านจะเป็นผู้ใดก็ตาม ท่านก็เป็นคนสำคัญที่สุดในใจของข้า ถึงขนาด... สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของข้าเองเสียด้วยซ้ำไป ท่านเข้าใจหรือไม่?" เย่เสวียนถิงมองซูชิงอู่ด้วยสีหน้าตื่นตะลึง แววตาของเขาวูบไหวเล็กน้อย เขาไม่รู้สาเหตุที่ทำให้ซูชิงอู่กล่าววาจาเช่นนั้น ถ้าเป็นเพราะปลอบใจเขาล่ะก็ เช่นนั้นนางก็ทำสำเร็จแล้ว ความรู้สึกเป็นกังวลและไม่แน่ใจที่กำลังปั่นป่วนอยู่ข้างใน ทำให้เขาควบคุมตนเองไม่ค่อยได้ เขาเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่าขึ้นมาว่า "อาอู่ ถ้าเจ้าพูดแบบนั้นอีก ข้าไม่แน่ใจว่าจะทำอันใดที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของตนเองหรือไม่ อย่าทำให้ข้าเชื่อว่ามันเป็นความจริงเลย" ซูชิงอู่ตะลึงงันไปชั่วขณะแล้วยิ้มอ่อนโยน นางจุมพิตมุมปากของเย่เสวียนถิงพลางเอ่ยกระซิบว่า "นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ท่านสามารถเชื่อทุกคำที่ข้าพูดได้" เย่เสวียนถิงกะพริบตา จากนั้นดวงตาสีดำสนิทที่ดูเหมือนซุกซ่อนดวงดารานับพันเอาไว้ก็วูบไหวชั่วขณะ เขาพลันควบคุมตัวเองมิได้แล้วดึงตัวซูชิงอู่เข้ามาในอ้อมแขนของตนเองอีกครั้ง เขาโอบเอวระหงและละมุนละไมของนางเอาไว้แน่น น้ำเสียงทุ้มและแหบพร่า ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความรู้

เมื่อซูซิงอู่เข้าไปในพระราชวังอย่างเร่งร้อน ท่านหมอเทวดาก็กำลังสอบถามความกับเหล่าหมอหลวงในท้องพระโรง หยิงกงกงพานางเข้าไปที่ห้องโถงข้างที่เย่เสวียนถิงพักอยู่ชั่วคราว ทันทีที่เย่เสวียนถิงเปิดประตู เขาก็ดึงร่างของซูซิงอู่เข้าไปในห้องแล้วใช้หลังมือปิดประตูห้อง เขากวาดตามองทั่วร่างซูซิงอู่ ก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นห่วงเป็นใย “เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหนบ้างหรือเปล่า?” ซูซิงอู่รู้สึกหน้าร้อนผ่าวและรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ข้าไม่เป็นอันใด เรื่องสำคัญตอนนี้ก็คือขาของท่าน ทำไมจู่ ๆ ฮ่องเต้ถึงได้หาหมอมารักษาท่านกัน?” เย่เสวียนถิงหรุบตาต่ำ “มันก็แค่เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำ ไม่ว่าจะหมอเทวดาหรือไม่ก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้น” ซูซิงอู่กะพริบตาปริบ และนางก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง จู่ ๆ นางก็รู้สึกเหน็บหนาวถึงขั้วหัวใจ ฮ่องเต้ก็สมกับที่เป็นฮ่องเต้ ไม่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านางพระองค์จะมีทีท่าใจดีเพียงใด พระองค์ยังพูดหยอกล้อเล่นหัวกับผู้เยาว์อย่างพวกตน แต่อย่างไรพระองค์ก็เป็นฮ่องเต้... จิตใจของเจ้าเหนือหัวนั้นยากแท้หยั่งถึง หากว่ามองเพียงแค่เปลือกนอกก็อาจจะพลาดพลั้ง

ท่านหมอเทวดาหม่าคุกเข่าลงกับพื้นด้วยท่าทางประหวั่นพรั่นพรึงเมื่อฮ่องเต้เห็นว่าซูซิงอู่ขัดขวางการรักษาของหมอเทวดา พระองค์ก็นิ่วหน้า “พระชายาเสวียน เจ้าทำอันใดกัน?”ซูซิงอู่หันกลับมาคารวะ “ฝ่าบาท ซิงอู่ไม่เคยเห็นหมอผู้ไหนพกมีดมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บเลยเพคะ”พระสนมเจียวพูดช้า ๆ “นี่เป็นวิธีการรักษาเฉพาะตัวของท่านหมอเทวดา หากว่าเจ้าอยากให้ท่านอ๋องเสวียนหายดี เจ้าก็ไม่ควรสร้างปัญหา”ซูซิงอู่แอบแค่นเสียงหยันในใจ แต่น้ำเสียงของนางยังสงบนิ่ง “ผิวหนังบนร่างกายล้วนเป็นสิ่งที่บิดามารดามอบให้ ในฐานะองค์ชายเช่นท่านอ๋องเสวียน จะกล้าทำร้ายผู้อื่นได้เช่นไร? หมอเทวดาผู้นี้ไม่ได้มีความสามารถอันใด เขาเพียงแต่ต้องการใช้วิธีการรักษาที่ดูน่ากลัวเพื่อดึงดูดความสนใจ หากว่ามีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นใครจะรับผิดชอบได้เพคะ พระสนมเจียว?”หมอเทวดาผู้เฒ่ารีบคุกเข่าลงและบอกว่า “กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิตว่าหากมีอันใดเกิดขึ้นกับท่านอ๋อง...”ซูซิงอู่กวาดตามองเขาอย่างดุร้าย “หุบปาก ชีวิตของเจ้าไม่มีค่าเทียบเท่าแม้นิ้วเท้าของท่านอ๋องสักนิ้ว เจ้ามีคุณค่าใดที่จะมารับรองได้?”เมื่อพระสนมเจียวเห็นว่าซูซิงอู่มุ่งเป้ามาที่ตน