บทที่ 144

"ไยเจ้าต้องปีนกำแพงด้วย?"

ซูชิงอู่รู้สึกผิดอยู่บ้าง

นางจึงเอ่ยพึมพำขึ้นมาว่า "ข้าแค่รู้สึกว่าหากนั่งชมจันทร์อยู่บนกำแพง... ก็จะมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น"

เมื่อเย่เสวียนถิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็กอดนางเอาไว้แล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังคาทันที

ซูชิงอู่รู้สึกว่าร่างกายของตนเองพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้าจึงคว้าท่อนแขนของเย่เสวียนถิงเอาไว้ทันที หัวใจของนางเต้นระรัวพลางมองทัศนียภาพโดยรอบที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของนางด้วยแววตาเป็นประกาย

แน่นอนว่าบนหลังคาย่อมกว้างขวางพอ ราวกับว่าเข้าใกล้ดวงจันทร์ไปอีกก้าวหนึ่ง

เย่เสวียนถิงถามว่า "คราวหน้าอยากชมจันทร์ ก็ขึ้นมาบนหลังคาสินะ"

ซูชิงอู่ "..."

นางรู้สึกว่าเย่เสวียนถิงจงใจล้อเลียนนาง แต่นางกลับไร้ซึ่งหลักฐาน

เมื่อได้ยินคำโกหกอันมิได้เรื่องได้ราวที่นางสู้อุตส่าห์ปั้นแต่งขึ้นมาก็ให้รู้สึกละอายใจ นายไม่คิดว่า

เย่เสวียนถิงจะเชื่อจริง ๆ หรอก

เพราะฉะนั้นก่อนที่เรื่องราวจะยิ่งเลวร้าย ซูชิงอู่จึงตัดสินใจที่จะสารภาพความจริงและพูดอย่างละมุนละม่อม

"เสวียนถิง ที่จริงแล้ว ข้า..."

เย่เสวียนถิงพลันเอ่ยขึ้นมาว่า "เจ้ามิจำเป็นต้องอธิบายสิ่งใดให้ข้าฟังหรอก มีข้าอยู่ตรงนี