บทที่ 152

เขาไร้ซึ่งหนทางจะห้ามเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลนั้นได้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

หมอหม่าไม่รู้เลยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับร่างกายของเขา ทันใดนั้นเขาก็มองไปยังเจียวกุ้ยเฟยและฮ่องเต้ เขาคุกเข่าลงต่อหน้าทั้งสอง ก่อนจะก้มหัวลงอย่างสิ้นหวังด้วยใจปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด

"ได้โปรดฝ่าบาทและกุ้ยเฟย ทรงช่วยชีวิต… ช่วยชีวิตกระหม่อมด้วย!"

เลือดสีแดงสดเจิ่งนองไปทั่วพื้นทำให้ผู้ที่ได้เห็นต่างพากันรู้สึกสะอิดสะเอียน

ฮ่องเต้ถึงกับบีบจมูกไม่อาจทนมองดูภาพตรงหน้านี้ได้

เหล่าข้าราชบริพารต่างรีบเข้ามาขวางทางเดินของหมอเทวดาหม่าทันที เพื่อยับยั้งไม่ให้เขาสร้างมลทินใดเปรอะเปื้อนต่ออาภรณ์ของฮ่องเต้

ใบหน้าของเจียวกุ้ยเฟยบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด เมื่อมองดูผู้ที่ได้ชื่อว่าหมอเทวดา ซึ่งขณะนี้เขาทั้งไร้ประโยชน์ไม่อาจแม้แต่จะหยุดเลือดจากบาดแผลของตัวเองได้ นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หมอเทวดาหม่าเจ้าเป็นหมอ แต่ไม่อาจรักษาบาดแผลเล็ก ๆ นี้ได้กระนั้นหรือ?”

หมอหม่ามีท่าทีกระอักกระอ่วน

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเขาจึงไม่อาจห้ามเลือดจากบาดแผลนั้นได้แม้จะใช้วิธีต่าง ๆ มากมายก็ตาม

ซูชิงอู่เย้ยหยัน นางพูดอย่างเคร่งขรึม "ใ