เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 158
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 159
“เขาป่วยหนักถึงเพียงนี้ได้เช่นไร เหตุใดเจ้าจึงไม่เรียกหมอหลวงมาถวายการรักษาให้องค์ชายหก?”ฮุ่ยเฟยกล่าวว่า "หมอหลวงตรวจดูแล้ว บอกเพียงว่าองค์ชายหกร่างกายอ่อนแอ และขอให้หม่อมฉันดูแลเขาให้ดี จากนั้นเขาก็สั่งยาให้สองสามอย่างแล้วจากไป"ซูเฟยเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "นี่ไม่เหลวไหลไปหน่อยหรือ? แม้แต่ข้าเองก็ยังเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับองค์ชายหก... "ฮุ่ยเฟยคิดไม่ถึงเลยว่าซูเฟยจะพูดเช่นนี้ นิ้วของนางที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำขึ้นเล็กน้อยนางหรุบตาลง ขอบตาแดงก่ำ "ฉางอิ๋งป่วยมาหลายปีแล้ว หม่อมฉันเกรงว่าแม้แต่หมอหลวงก็คงชินแล้ว ถึงกับมีคนแอบบอกหม่อมฉันว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงสิบหนาวด้วยซ้ำ... "ซูเฟยแสดงท่าทีเห็นใจ นางชอบเด็ก ๆ มาโดยตลอด ไม่เช่นนั้นนางคงไม่เสนอตัวรับเลี้ยงเย่เสวียนถิงในเวลานั้นขณะที่นางกำลังจะพูด ทันใดนั้นฮุ่ยเฟยก็คุกเข่าลงบนพื้น มองซูเฟยด้วยสายตามีความหวัง“ท่านพี่หญิงซูเฟย โปรดช่วยหม่อมฉันด้วย ตอนนี้มีเพียงท่านเท่านั้นที่จะช่วยหม่อมฉันได้…”กระโปรงของซูเฟยถูกดึงรั้งไว้จึงทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ"ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร?"ฮุ่ยเฟยเงยหน้าขึ้นมองราวกับว่านางกำลังคว้าฟางเส้น
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 160
ฮุ่ยเฟยลดสายตาลง ก่อนจะกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "หากซูเฟยต้องการทำอะไรกับองค์ชายหก นางก็จะไม่มาในวันนี้ และเพียงรอข่าวการตายของฉางอิ๋งอย่างเงียบ ๆ ในตำหนักของนาง นี่คือเหตุผลที่ข้ายอมให้นางมาเยี่ยมฉางอิ๋ง…”ซูเฟยอยู่ในห้องกำลังมองซูชิงอู่ด้วยสีหน้ากังวล "เจ้าตกลงกับฮุ่ยเฟยเช่นนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับองค์ชายหกในมือของเรา ... "ซูชิงอู่สัมผัสชีพจรขององค์ชายหกด้วยมือหนึ่งขณะตอบคำถามของซูเฟย“มีข้อควรระวังอะไรบ้าง?”ในสายตาของนาง หากสิ่งใดรักษาได้ก็ได้ และหากรักษาไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไม่มีอะไรไปมากนี้นี่เป็นเพียงปัญหาที่ทั้งยากและง่ายชีพจรขององค์ชายหกอ่อนแอมากซึ่งดูเหมือนว่าจะมีสาเหตุมาจากความบกพร่องแต่กำเนิด เมื่อตรวจสอบชีพจรเขาอย่างรอบคอบ นางจึงสามารถค้นพบความผิดปกติที่ละเอียดอ่อนนั้นได้ซูเฟยเดินไปมาอยู่ในห้อง“แม้ว่าข้าจะช่วยองค์ชายหกได้ครั้งหนึ่ง แต่ข้าเกรงว่าคนเหล่านั้นจะยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ไม่ว่าจะเป็นฮองเฮาหรือเจียวกุ้ยเฟย ข้าเกรงว่าพวกนางไม่ต้องการให้องค์ชายหกมีชีวิตอยู่”ซูชิงอู่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “จะช่วยคนต้องช่วยให้ถึงที่สุด เมื่อช่วยแล้วก็ต้องช่วยจนกว่าจะสำเร็จ อนาคตในวังห
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 161
จากนั้นกลุ่มคนที่เพิ่งเข้ามาจับพวกนางก็ล้มลงกับพื้น สูญเสียกำลังทั้งหมดทันทีซูเฟยตกตะลึงอย่างยิ่งเมื่อเห็นฉากอันมหัศจรรย์และน่าขนลุกเช่นนี้นางไม่รู้ว่าซูชิงอู่ทำสิ่งนี้ได้เช่นไร!ซูชิงอู่สะบัดแป้งออกจากปลายนิ้วของนาง พร้อมกับรู้สึกว่าการต่อดิ้นรนขัดขืนขององค์ชายหกอ่อนลง ก่อนที่นางจะปล่อยมือฮุ่ยเฟยคลานอยู่บนพื้น น้ำตาไหลอาบหน้า น้ำเสียงของนางแหบแห้งและสั่นเทา “อย่า... อย่าทำร้ายองค์ชายหก”ซูชิงอู่ถอนหายใจ“หม่อมฉันพูดแล้วว่าอย่าเข้ามา หม่อมฉันรู้ว่าท่านจะต้องมีท่าทีตอบโต้เช่นนี้”องค์ชายหกไม่ได้ป่วย แต่ถูกพิษกู่ดังนั้นวิธีการรักษาจึงไม่ค่อยน่าดูนักในฐานะมารดาผู้ให้กำเนิดขององค์ชายหก ฮุ่ยเฟยทนไม่ได้ที่จะเห็นองค์ชายหกต้องทนทุกข์ทรมานฮุ่ยเฟยกัดฟันก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน แม้ว่านางจะพยายามอยู่หลายครั้งแต่กลับล้มลงกับพื้นทุกครั้งขณะที่ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเสียใจ นางก็เห็นองค์ชายหกนอนอยู่บนเตียง ร่างของเขากระตุก จากนั้นเขาก็เอียงศีรษะ ก่อนจะอาเจียนเลือดสีดำออกมาเต็มปากซูชิงอู่โยนเทียนที่อยู่ข้าง ๆ นางลงบนเลือดสีดำทันที ทันใดนั้นเลือดสีดำก็ไหม้อย่างน่าประหล
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 162
ซูชิงอู่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "อย่าได้กังวล ทุกอย่างกำลังไปได้ดี องค์ชายหกไม่ได้ป่วย แต่เขาถูกใครบางคนวางยาพิษต่างหาก"เห็นได้ชัดว่าเย่เสวียนถิงประหลาดใจ "พิษกู่ใช่หรือไม่?"เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้มากนัก ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดลงมากเย่เสวียนถิงจับมือของซูชิงอู่ทันที หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น พร้อมกับริมฝีปากซึ่งเม้มจนเป็นเส้นตรง“เจ้าเผชิญกับสิ่งที่อันตรายถึงเพียงนั้นได้เช่นไร?”ซูชิงอู่ปลอบใจเขาพลางเอ่ยขึ้นว่า "ไม่เป็นไร ท่านอย่าลืมว่าข้าก็รู้ทักษะทางการแพทย์ด้วยเช่นกัน แม้ว่าพิษกู่จะฟังดูอันตราย แต่หากสามารถเข้าใจเรื่องเหล่านี้ได้ก็ไม่มีสิ่งใดน่ากังวล"เย่เสวียนถิงมีสีหน้ากังวล "พิษกู่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง แม้แต่หมอหลวงในพระราชวังก็ไม่รู้เรื่องนี้มากนัก ใครกันที่ทำสิ่งเลวร้ายเช่นนี้กับเด็กอายุแปดหนาวได้"“เป็นท่านราชครู” เมื่อสามคำนี้ออกมาจากปากของซูชิงอู่ รูม่านตาของเย่เสวียนถิงก็หดลงทันทีเขาจับปลายนิ้วของซูชิงอู่แน่นไว้แน่น และหัวใจของเขาก็รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี“ท่านราชครูละทางโลกไปแล้ว อีกทั้งเขายังเก็บตัวอยู่ในวังตลอดทั้งปี เขาจะเข้ามายุ่งเกี่ยว
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 163
ผู้คุมสอบกระซิบอยู่ด้านข้างว่า “นี่เป็นการประลองรอบสุดท้ายแล้ว บุรุษผู้นี้มีชื่อว่าเซียวเฝิง เขาเป็นคนที่โดดเด่นในการสอบศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้ หลายคนไม่สามารถผ่านสามกระบวนท่าในมือของเขาได้ ไม่เพียงเท่านั้นเขายังเป็นคนมองโลกในแง่ดีมาก” เย่เสวียนถิงพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับหรี่ดวงตาหงส์ของเขาลงเบา ๆเขาเคยพบกับบุรุษผู้นี้มาก่อนทั้งยังเคยมีปฏิสัมพันธ์กับเขาด้วย เขาเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากจริง ๆสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเซียวเฝิงยังเด็กมาก เขาเพียงแต่อยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ เท่านั้น และมีอนาคตที่สดใสรอเขาอยู่เบื้องหน้าเขาหันหน้าไปมองซูชิงอู่ จากนั้นจึงเห็นว่าสีหน้าของนางไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย เขาลดสายตาลงในเวลานี้เสียงกลองก็ดังขึ้นเซียวเฝิงและฝ่ายที่อยู่ตรงข้ามกำลังเดินขึ้นไปบนสังเวียนซึ่งทั้งคู่ต่างก็สวมชุดฝึกแบบเดียวกันสังเวียนเป็นเวทีทรงกลมซึ่งถูกสร้างขึ้น โดยมีสองวิธีที่จะเอาชนะได้คือ วิธีแรกต้องทำให้คู่ต่อสู้ตกจากเวที และอีกวิธีคือทำให้คู่ต่อสู้ยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยตนเองแม้ว่าซูชิงอู่จะเคยได้ยินว่าเซียวเฝิงได้รับบาดเจ็บในสังเวียนนี้ในชีวิตครั้งก่อนของนาง แต่นางก็ไม่รู้ว่าจะเ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 164
ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแรง อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าบนเวที เขาใช้มือซ้ายกดตำแหน่งที่บาดเจ็บ จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมอง 'สหาย' ที่ถูกเตะออกจากเวทีอยากไม่อยากเชื่อสายตาทั้งบริเวณตกอยู่ในความเงียบสงัดไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นอย่างกะทันหันสีหน้าเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้ที่ถูกเขาเตะออกไป เขาถ่มน้ำลายออกมาเป็นฟองเลือด ก่อนจะยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข“ฮ่าฮ่า เซียวเฝิง ตอนนี้มือของเจ้าไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงแล้ว ข้าอยากจะเห็นเหลือเกินว่าเจ้าจะยังคงเป็นผู้ชนะศิลปะการต่อสู้ในอันดับต้น ๆ ได้เช่นไร? เหตุใดเจ้าถึงเข้าร่วมการทดสอบศิลปะการต่อสู้นี้ หากไม่มีเจ้า เช่นนั้นจะต้องเป็นข้าที่เป็นผู้ชนะศิลปะการต่อสู้แน่ !"เมื่อผู้คุมสอบได้ยินเสียง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นว่า "รีบตามหมอหลวงเร็วเข้า!"มีหมอหลวงอยู่ใกล้ ๆ เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นระหว่างการทดสอบศิลปะการต่อสู้เพราะถึงยังไงเมื่อมีการต่อสู้เกิดขึ้นย่อมมีผู้ได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอนใบหน้าของเซียวเฝิงซีดเผือดตอนนี้เขาขยับมือไม่ได้เลย ทั้งแขนของเขาก็เจ็บปวดมากจนเหงื่อผุดพรายขึ้นบนหน้า
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 165
"ข้าเข้าใจแล้ว"ผู้คุมสอบจัดเสื้อผ้าของเขาแล้วเอ่ยเสียงดัง "จอหงวน*ฝ่ายบู๊ เซียวเฝิง!" เซียวเฝิงไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันเช่นนี้แก้มของเขาเปลี่ยนเป็นแดง และเปลวไฟก็ลุกไหม้ในดวงตาของเขาเซียวเฝิงคุกเข่าลงแล้วปิดบาดแผลของเขาไว้ ก่อนจะก้มหัวให้เย่เสวียนถิงซึ่งอยู่เหนือเขา"ขอบคุณใต้เท้ามาก!"ผู้คุมสอบเดินลงมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เซียวเฝิง เจ้าควรขอบคุณท่านอ๋องเสวียนมากกว่านี้ หากไม่ใช่เพราะเขาพูดออกมา เจ้าที่สูญเสียแขนไปข้างหนึ่งแล้ว คงไม่สามารถเป็นผู้ชนะศิลปะอันดับหนึ่งในศิลปะการต่อสู้ได้ ต่อไปเจ้าต้องเข้าร่วมการทดสอบในพระราชวัง เตรียมตัวให้พร้อมเถอะ”"ขอรับ ขอบคุณ ขอบคุณท่านอ๋องเสวียน ท่านอ๋องมีเมตตาและคุณธรรมอันสูงส่งอันยิ่งใหญ่ ข้าน้อยผู้นี้จะจดจำขึ้นใจ!"ผู้คุมสอบตบไหล่เซียวเฝิง ก่อนจะหันหลังกลับและจากไปซูชิงอู่แอบเกาฝ่ามือของเย่เสวียนถิง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านอ๋องทำได้ดีมาก"เย่เสวียนถิงเหลือบมองไปด้านข้างของเซียวเฝิงแล้วพูดว่า "เพื่อเห็นแก่หน้าของเจ้า อาอู่"ซูชิงอู่ยิ้มเบา ๆ แล้วเดินลงจากเวทีพร้อมกับเย่เสวียนถิงเซียวเฝิงตามมาทันที เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 166
แม้ว่าจะยังไม่ถึงวันประกาศอันดับจริง แต่ผู้สมัครสามอันดับแรกก็ได้รับการพิจารณาแล้วทันทีที่เห็นนาง สวีชิงโม่ก็เข้ามาและทำความเคารพทันที“พระชายา!”ซูชิงอู่เลิกคิ้วแล้วถามว่า “ท่านมาทำอันใดที่นี่?”สวีชิงโม่ไม่กล้ามองตรงไปที่ใบหน้าของซูชิงอู่และพูดต่อ “ข้าได้คะแนนสามอันดับแรกในการสอบครั้งใหญ่ ข้ามาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อขอบคุณท่านโดยเฉพาะ”ซูชิงอู่พยักหน้าและพูดโดยมิแปลกใจ “เช่นนั้น ข้าก็ขอแสดงความยินดีกับคุณชายสวีล่วงหน้า แต่ข้ายังมีสิ่งที่ต้องจัดการ คุณชายสวีทำตามที่ต้องการเถิด""รอสักครู่!"สวีชิงโม่ขอให้เด็กรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเขาเข้ามาทันที เขานำถาดมาวางตรงหน้าซูชิงอู่“นี่เป็นการแสดงความเคารพเล็ก ๆ น้อย ๆ ของข้า โปรดฮูหยินรับไว้ด้วยเถิด!”ซูชิงอู่มองดูและเห็นว่ามีเงินอย่างน้อยหนึ่งร้อยตำลึงอยู่บนถาดหลังจากการสอบชิงตำแหน่งขุนนาง ผู้ที่ติดอันดับสามอันดับแรกจะสามารถประสบความสำเร็จได้อย่างรวดเร็วในอาชีพการงานอย่างแน่นอน เพื่อการสานสัมพันธ์แล้วนั้นเหล่าบรรดาผู้ที่ได้ข่าวล่วงหน้าในยามนี้จะเตรียมของกำนัลล่วงหน้าเพื่อเยี่ยมเยียนบัณฑิตอันดับที่หนึ่งหรือบัณฑิตอันดับที่สองสวีชิงโ
บทล่าสุด
