บทที่ 162

ซูชิงอู่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "อย่าได้กังวล ทุกอย่างกำลังไปได้ดี องค์ชายหกไม่ได้ป่วย แต่เขาถูกใครบางคนวางยาพิษต่างหาก"

เห็นได้ชัดว่าเย่เสวียนถิงประหลาดใจ "พิษกู่ใช่หรือไม่?"

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้มากนัก ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดลงมาก

เย่เสวียนถิงจับมือของซูชิงอู่ทันที หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น พร้อมกับริมฝีปากซึ่งเม้มจนเป็นเส้นตรง

“เจ้าเผชิญกับสิ่งที่อันตรายถึงเพียงนั้นได้เช่นไร?”

ซูชิงอู่ปลอบใจเขาพลางเอ่ยขึ้นว่า "ไม่เป็นไร ท่านอย่าลืมว่าข้าก็รู้ทักษะทางการแพทย์ด้วยเช่นกัน แม้ว่าพิษกู่จะฟังดูอันตราย แต่หากสามารถเข้าใจเรื่องเหล่านี้ได้ก็ไม่มีสิ่งใดน่ากังวล"

เย่เสวียนถิงมีสีหน้ากังวล "พิษกู่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง แม้แต่หมอหลวงในพระราชวังก็ไม่รู้เรื่องนี้มากนัก ใครกันที่ทำสิ่งเลวร้ายเช่นนี้กับเด็กอายุแปดหนาวได้"

“เป็นท่านราชครู”

เมื่อสามคำนี้ออกมาจากปากของซูชิงอู่ รูม่านตาของเย่เสวียนถิงก็หดลงทันที

เขาจับปลายนิ้วของซูชิงอู่แน่นไว้แน่น และหัวใจของเขาก็รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“ท่านราชครูละทางโลกไปแล้ว อีกทั้งเขายังเก็บตัวอยู่ในวังตลอดทั้งปี เขาจะเข้ามายุ่งเกี่ยว